SCALPEL'S KISS CHAPTER 5

Nang makauwi si Stephan at Pia, magkasunod silang pumasok sa sala ng bahay, ngunit hindi pa man sila nakakaupo, naramdaman na nila ang presensya ng matinding tensyon. Andoon sa may sofa ang kanyang ama, si Amorsolo, ang matandang lalaki na may matalim na tingin. Nang makita sila, isang mabigat na tanong ang lumabas mula sa bibig ni Amorsolo, punong-puno ng galit at disapointment.

“Asan na ang mayaman mong asawa, Stephan?” tanong ni Amorsolo, ang mga mata’y sumisilip mula sa ilalim ng salamin sa mata. “Diba sabi ko sayo, wag mong dadalhin dito ang kabit mo? Ano ka ba? Hindi ka ba nag-iisip?”

Ang mga salitang iyon ay parang mga suntok sa dibdib ni Stephan. Hindi na bago sa kanya ang matalim na mga salita ng ama, ngunit hindi niya rin maiwasan ang mag-init. Pinilit niyang magpigil, ngunit ang kasunod na tanong na ipinukol ng ama ay tila pinalalalim ang sugat na matagal nang nararamdaman sa kanyang dibdib.

“Pa, wala akong pakialam kung saan siya pumunta!” sagot ni Stephan, ang kanyang boses ay puno ng galit at pagkadismaya. “Pa, wala akong alam saan yang daughter-in law  mo na malangis. Bahala siya sa buhay niya at kahit saan siya pumunta wala ako pakialam!” Galit na pagkakasabi ni Stephan ang kanyang  hindi na napigilan pa ang bugso ng damdamin.

Pinilit niyang hindi magsalita ng masakit, ngunit lumabas pa rin ang mga salitang matalim at walang alinlangan.

“Pa, please naman, wag mong ganyanin ang girlfriend ko! Respetuhan mo naman siya! Ito na lang, ipagkait mo pa sa akin?! Pinilit niyo na nga akong pakasalan si Champagne!” sagot ni Stephan, ang kanyang tinig ay may pighati at pagpapahayag ng pagkaubos ng pasensya. Ang kanyang mga mata ay tila nagpapakita ng pagod at pagkabasag, habang ang mga salitang ito ay sumabog na parang isang galit na bagyong hindi kayang pigilan.

Walang ibang nais si Stephan kundi ang magpaliwanag, magtanggol ang sarili, at ipakita na hindi siya ganun. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, hindi niya napansin na isang bagay na mas malalim ang nagtatago. Hindi niya nakikita ang kalituhan at sakit na nararamdaman ni Pia, na nakatayo sa kanyang tabi, tahimik na nakikinig sa lahat ng nangyayari.

Habang siya ay nagsasalita, nilapitan ni Stephan si Pia at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Ang galit na nararamdaman niya ay nagbago ng anyo—ang kanyang pagkabigo ay napalitan ng isang uri ng lambing na hindi kayang takpan ng mga salita. Hinaplos niya ang buhok ni Pia, at dahan-dahang nilapitan ang kanyang mukha, ang mga mata'y nagsisilibing tadhana ng mga hindi masabi.

“Hon, wag mong dibdibin ang pinagsasabi ni papa,” ang kanyang boses ay malambing, puno ng pangako na minsan ay hindi tumutugma sa kanyang mga aksyon. Lumapit siya kay Pia, ang kanyang labi ay malapit na sa tainga nito, at ang kanyang boses ay isang mahina, ngunit matalim na bulong. “Hon, kung ano nangyari kanina, lihim lang natin ‘yan, ha? Naintindihan mo ba?” Tanong niya, ang mga mata’y puno ng paghihirap at lihim na nilalaman.

Si Pia, sa kabila ng lahat ng kahinaan, ay tumango. Minsan ay nararamdaman niyang siya na lang ang natirang tao sa buhay ni Stephan, ang tanging taong nagbibigay ng aliw sa kanya sa kabila ng mga panlalait at alingawngaw sa paligid. Nang magtango siya, ramdam niya ang bigat ng pasya, ngunit hindi niya magawang iwaksi ang kagustuhang maramdaman na siya lamang ang mahal ni Stephan.

“Good girl,” sabay halik sa noo ni Pia. Ang simpleng halik na iyon ay may halong kabiguan. Sa isang banda, ito ay isang senyales ng pagpapahalaga kay Pia, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, naroroon pa rin ang kabuntot na sakit. Kabilang sa mga mata ni Pia, ang bawat galak at pagmamahal na ipinapakita ni Stephan ay may kalakip na sakit—isang kalungkutan na hindi niya kayang ipaliwanag.

Si Pia, na hindi pa rin sigurado sa tunay na kahulugan ng mga salitang iyon, ay tumingin kay Stephan na may kalungkutan sa mata. Walang kaalaman sa mga lihim na umiikot sa kanilang buhay, siya ay patuloy na naging bahagi ng isang laro na tila wala siyang kontrol. May kabiguan sa kanyang puso, ngunit sa mga sandaling iyon, iniisip niya na ito lang ang tanging bagay na makakapagbigay sa kanya ng kaligayahan. Ang pagiging 'good girl' sa mata ni Stephan ay nagiging kaligayahan na lang sa kabila ng mga tanong at pagdududa na nagpapahirap sa kanyang kaluluwa.

Sa bawat galaw ni Stephan, dama ang init ng kanyang pagmamalaki, ang pagiging makasarili na tila naging bahagi na ng kanyang pagkatao. Habang nakaupo siya sa kanyang mamahaling sofa, ang kanyang mga mata’y malamlam ngunit puno ng kasiguraduhan, na para bang walang anuman ang maaaring magpabagsak sa kanyang mundo. Hindi niya alintana ang bigat ng kasalanang nasa kanyang balikat—ang pagtalikod kay Champagne, ang anak nilang hindi na kailanman magigising sa sinapupunan ng ina, at higit sa lahat, ang kabuuan ng kasamaan na itinulak niyang mangyari.

Samantala, si Pia ay tahimik na nagmamasid, ang kanyang isip ay patuloy na nagpapalipat-lipat sa mga kaganapan noong araw na iyon. Sa kabila ng pag-asang mapatahimik ang konsensya, hindi maikakaila ni Pia na bumabalik-balik sa kanyang isip ang mga tagpong hindi niya kayang takasan—ang sigaw ni Champagne, ang mga mata nitong puno ng takot at galit bago bumagsak sa paanan ng hagdan.

Tila ulap sa kanyang isipan ang gabing iyon, ngunit malinaw ang isang bagay: siya ang nagtulak kay Champagne. Aksidente man iyon o hindi, hindi niya maitatangging pinili niyang protektahan ang sarili sa halip na ang babaeng matagal nang nagdurusa. Sa loob-loob niya, ang lahat ng iyon ay isang resulta ng kanyang pangarap—pangarap na yumaman, maging kapantay ng mga taong tinitingala, at magkaroon ng kasiguraduhan sa piling ni Stephan.

“Hon,” tawag ni Stephan sa kanya, binasag ang katahimikan sa pagitan nila. Nilingon siya ni Pia, pilit na ngumingiti upang maitago ang pagkabalisa. “Kanina ka pa tahimik. Hindi ka ba okay?” tanong nito habang nilalapit ang katawan sa kanya.

“Okay lang ako,” sagot ni Pia, pilit na pinapakalma ang boses. Ngunit hindi niya mapigilan ang manginig nang bahagya ang kanyang mga kamay. Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng sala, kitang-kita ni Stephan ang kanyang pag-aalinlangan.