SCALPEL'S KISS CHAPTER 6

“Pia, tandaan mo ang pinag-usapan natin,” binalaan siya ni Stephan, ngunit ang tono nito’y mapang-akit, halos nanunuyo. “Wala nang babalikan. Ang nangyari kanina ay isang bagay na dapat manatili na lang sa nakaraan. Naiintindihan mo ba?” Lumapit siya sa kanya, hinawakan ang kanyang kamay, at sa boses na tila puno ng kasiguraduhan, idinugtong, “Ako ang bahala sa atin.”

Sa kabila ng pagyakap na iyon, hindi maalis kay Pia ang pakiramdam na siya’y isang tauhan lamang sa larong hindi niya lubos na nauunawaan. Mahal niya si Stephan, oo, ngunit ang pagmamahal bang iyon ay sapat upang mapanatili ang kanilang lihim na nag-ugat mula sa kanilang pagtataksil?

Nang gabing iyon, habang natutulog si Stephan, si Pia naman ay nanatiling gising, nakaupo sa gilid ng kanilang kama. Hindi siya mapakali. Sa kanyang mga alaala, bumabalik ang tunog ng sigaw ni Champagne. “Bakit? Bakit ninyo ako ginanito?” ang sigaw nito habang pilit na nagbubuno sa kanila sa gilid ng hagdan. Hindi niya gustong mangyari iyon. Ngunit nang hawakan ni Champagne ang kanyang buhok, naging sunod-sunod ang mga aksyon—ang pagtulak, ang pagbagsak, at ang katahimikan na sumunod.

“Wala akong choice,” bulong ni Pia sa sarili, pilit na kinukumbinsi ang sarili sa kasinungalingang iyon. Ngunit alam niyang hindi iyon totoo.

Bakit niya hinayaan si Stephan na hilahin siya papunta sa mundong ito? Sa mundong puno ng kasinungalingan, pagkakanulo, at kasakiman? Ang sagot ay simple ngunit masakit: si Stephan ang sagot sa kanyang pangarap. Lahat ng karangyaan na naranasan niya ngayon ay galing sa kanya. At kahit anong kasamaan ang ginawa nila, pinipilit niyang takpan ito ng pilit na paniniwalang tama ang kanilang ginagawa.

Ngunit ang mga kasinungalingan ay hindi kailanman nananatiling nakatago. Kinabukasan, habang si Stephan ay nasa opisina, isang hindi inaasahang bisita ang dumating sa bahay. Si Amorsolo, ang ama ni Stephan, ay bumalik upang makausap si Pia. Tahimik itong nakaupo sa sala, hawak ang isang tasa ng kape, at pinagmamasdan si Pia habang nagkukunwaring abala ito sa kusina.

“Pia,” bigkas ni Amorsolo, malumanay ngunit puno ng otoridad. Tumigil si Pia sa kanyang ginagawa at tumingin dito. “May gusto akong malaman mula sa iyo.”

“Ano po iyon, Tito?” tanong niya, pilit na ngumiti upang maitago ang kaba.

“Asan si Champagne?” tanong nito, diretso at walang paligoy-ligoy.

Natigilan si Pia. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong. Nagkatinginan sila, at naramdaman niyang tila binabasa ni Amorsolo ang kanyang isipan. Napuno ng tensyon ang hangin sa pagitan nila, at kahit pilit niyang ikubli ang katotohanan, alam niyang darating ang araw na mabubunyag din ang kanilang lihim.

“Ah... umalis po siya,” sagot ni Pia, pilit na pinapakalma ang kanyang boses. “Hindi ko po alam kung saan siya nagpunta.”

Tahimik lang si Amorsolo, ngunit ang kanyang mga mata ay nananatiling nakatutok kay Pia. Alam niyang may mali. At sa ilalim ng tingin niyang iyon, unti-unting naramdaman ni Pia ang bigat ng konsensya na kanina pa niyang tinatakasan.

“Basta tandaan mo, Pia,” sabi ni Amorsolo bago siya tumayo at umalis. “Ang kasinungalingan, kahit gaano mo pa pagtatakpan, ay lalabas din. At kapag nangyari iyon, tandaan mong hindi kita kayang protektahan.”

Habang papaalis si Amorsolo, naiwan si Pia na hindi mapakali. Alam niyang hindi magtatagal ay mabubunyag ang kanilang lihim. At sa oras na iyon, ang kanilang mundo ay magigiba. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, hindi niya pa rin maalis ang isang tanong sa kanyang isipan: "Hanggang kailan ako magpapakatanga para sa pagmamahal na hindi ako kayang protektahan?"

Sa ospital, ang tahimik na kwarto ni Champagne ay tila naging isang kulungan ng kanyang mga alaala. Ang bawat sulok ay puno ng bigat ng kanyang emosyon—sakit, galit, at kawalan ng pag-asa. Nakahiga siya sa kama, nakatulala sa kisame, habang ang mga luha niya’y dumadaloy nang walang tigil. Hindi niya mapigilan ang pagbabalik-balik sa kanyang isipan ang eksena ng pagkakanulo nina Stephan at Pia, ang kanyang asawa at ang babaeng pinagkatiwalaan niya bilang kanyang sekretarya.

Naramdaman niya ang kirot hindi lamang sa kanyang katawan kundi lalo’t higit sa kanyang puso. Isang kirot na tila hindi kailanman maghihilom. Nawala ang kanyang anak—ang kaisa-isang sagisag ng kanyang pagmamahal, kahit pa sa isang lalaking hindi karapat-dapat. Ang kanyang mga luha ay walang patid sa pag-agos, bawat patak ay puno ng galit, pagkabigo, at kawalan.

“Hindi ko maintindihan…” bulong ni Champagne sa sarili habang ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakahawak sa kumot. “Ano bang nagawa kong mali para magdusa ng ganito?” Hindi niya magawang tanggapin na ang lahat ng nangyari ay dahil sa tao mismo na minahal niya nang buong puso.

Nang araw ding iyon, dumalaw muli si Vash sa ospital. Bitbit niya ang ilang prutas at bulaklak, ngunit higit pa rito, ang dala niya ay ang hangaring mapagaan ang loob ni Champagne bago siya bumalik ng Bangkok para sa kanyang trabaho. Isang mahinang katok ang pumukaw sa kanyang pansin. Hindi siya gumalaw, ngunit ang pamilyar na tinig ni Vash ang bumasag sa katahimikan.

Nang buksan niya ang pinto, tumambad sa kanya ang imahe ng isang babaeng basag na basag—mga matang tila nawalan na ng kislap, at ang postura’y parang walang balak bumangon muli.

“Champagne,” mahinang tawag ni Vash, inilapag ang dala niyang mga regalo sa bedside table. Ngumiti siya, pilit na nagbibigay ng liwanag sa mabigat na aura ng kwarto. “Kumusta ka na? Pasensya ka na kung medyo natagalan bago ako nakadalaw ulit.”

Bagama’t hindi tumugon si Champagne, bumaling siya kay Vash at pinilit na ngumiti nang kaunti, ngunit halatang napakalayo ng kanyang isip. “Salamat sa pagpunta mo,” mahina niyang sagot, ang boses niya’y halos pabulong lamang.

“Champagne,” malumanay niyang sabi, pilit na hinahanap ang tamang salita. “Hindi ko lubos na maintindihan kung gaano kasakit ang pinagdadaanan mo ngayon, pero gusto kong malaman mo na hindi mo kailangang harapin ang lahat ng ito mag-isa.”

Napayuko si Champagne, mahigpit na niyakap ang sarili. “Paano, Vash? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” humihikbi niyang tanong. “Nawala ang anak ko... napatay nila. At ako? Ako’y iniwan nilang parang wala akong halaga. Hindi ko matanggap. Hindi ko alam kung kaya ko pa.”