All Chapters of SCALPEL'S KISS: Chapter 1 - Chapter 10

Habang binabaybay ni Vash Delos Santos ang madilim at liblib na kalsada pauwi sa Bulacan mula sa mahabang biyahe mula Bangkok, isang hindi pangkaraniwang lamig ang gumapang sa kanya. Ang paligid ay tahimik—masyadong tahimik. Ang kalsadang dinadaanan niya ay madilim, ang mga poste ng ilaw ay tila nalimutan ng panahon, at ang liwanag ng buwan ay pilit sinusubukan ang tumagos sa kapal ng ulap.Malapit na siya sa isang kurba ng kalsada nang mapansin niya ang isang bagay na nakahandusay sa gitna ng daan. Sa una, hindi niya maaninag kung ano ito—isang bagay na parang hindi natural na naroon. Binagalan niya ang takbo ng SUV at tumingin sa rearview mirror, pilit inaaninag ang anino nito sa harapan.“Ano kaya ’yun?” tanong ni Vash sa sarili habang kinakabahan. “Kalabaw siguro. O baka naman gulong na iniwan kung saan.”Puno ng pagdududa, huminto si Vash sa gilid ng kalsada at binuksan ang headlights para mas makita ang kalsada. Kinuha niya ang flashlight mula sa glove compartment ng sasakyan at

Si Vash, na nasa tabi niya, ay tahimik na nakaupo, pinapanood ang kanyang paghihinagpis. Ramdam niya ang bigat ng emosyon sa hangin, at kahit hindi niya lubos na naiintindihan ang lahat ng pinagdadaanan ni Champagne, alam niyang ito ang uri ng sakit na hindi madaling maghilom. Maingat niyang hinawakan ang kamay ng babae, mahigpit ngunit puno ng malasakit."Champagne," mahinang tawag niya, pilit na pinapakalma ang nanginginig niyang boses. "Nasaan ang pamilya mo? Magulang mo?" maingat ngunit puno ng pag-aalalang tanong ni Vash habang nakatitig sa mukha ni Champagne. Kita niya ang bakas ng kawalan sa mga mata ng babae, parang isang bangungot na hindi pa natatapos.Napayuko si Champagne, nanginginig ang mga kamay na mahigpit na nakayakap sa kumot na nakatakip sa kanya. "W-Wala sila dito..." mahina niyang sagot, pilit pinipigilan ang luhang gustong bumagsak muli. "Nasa Canada sila. Matagal na silang naninirahan doon. Hindi nila alam ang nangyayari sa akin."Napalunok si Vash. Ramdam niya

“Pia, tandaan mo ang pinag-usapan natin,” binalaan siya ni Stephan, ngunit ang tono nito’y mapang-akit, halos nanunuyo. “Wala nang babalikan. Ang nangyari kanina ay isang bagay na dapat manatili na lang sa nakaraan. Naiintindihan mo ba?” Lumapit siya sa kanya, hinawakan ang kanyang kamay, at sa boses na tila puno ng kasiguraduhan, idinugtong, “Ako ang bahala sa atin.”Sa kabila ng pagyakap na iyon, hindi maalis kay Pia ang pakiramdam na siya’y isang tauhan lamang sa larong hindi niya lubos na nauunawaan. Mahal niya si Stephan, oo, ngunit ang pagmamahal bang iyon ay sapat upang mapanatili ang kanilang lihim na nag-ugat mula sa kanilang pagtataksil?Nang gabing iyon, habang natutulog si Stephan, si Pia naman ay nanatiling gising, nakaupo sa gilid ng kanilang kama. Hindi siya mapakali. Sa kanyang mga alaala, bumabalik ang tunog ng sigaw ni Champagne. “Bakit? Bakit ninyo ako ginanito?” ang sigaw nito habang pilit na nagbubuno sa kanila sa gilid ng hagdan. Hindi niya gustong mangyari iyon.

“Bakit?!” sigaw niya sa sarili, habang ang mga luha’y tuloy-tuloy sa pag-agos. “Bakit kailangan nilang gawin ito? Wala ba akong halaga kahit kailan?!”Muling bumalik ang eksena sa kanyang isip: si Stephan, ang lalaking sinumpaan niyang mahalin, ay hindi man lang siya nilapitan pagkatapos ng insidente. Nakita niyang bumagsak siya, nakita niyang umiiyak at humihingi ng tulong, ngunit mas pinili nitong alalayan si Pia.“Hayop kayo!” sigaw niya, ngunit boses niya lang ang narinig sa loob ng tahimik na silid. “Hindi lang ninyo ako sinaktan, kinitil ninyo ang tanging bagay na nagbibigay sa akin ng lakas—ang anak ko!”Bumalik siya sa kanyang pagkakahiga, pinilit na ipikit ang kanyang mga mata, ngunit ang sakit ay hindi siya nilubayan. Iniabot niya ang kamay niya sa tiyan niya, na parang hinahanap ang anak na hindi na niya mahahawakan.“Anak, patawarin mo si Mommy…” humihikbi niyang sambit. “Hindi kita naipagtanggol. Hindi ko nagawang iligtas ka mula sa kanila. Pero nangangako ako, hahanapin

Lumipas ang ilang araw, at sa wakas, unti-unti nang gumaling si Champagne mula sa kanyang pisikal na sugat. Subalit ang sugat sa kanyang puso ay nanatiling sariwa, tila bawat tibok nito’y nagpapaalala ng trahedyang dinanas niya. Gayunpaman, sa tulong ni Vash, nagkaroon siya ng direksyon—isang plano para sa bagong simula.“Champagne, sigurado ka na ba dito?” tanong ni Vash habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama sa ospital. Ang mga mata nito’y puno ng pagkaunawa ngunit may bahagyang pag-aalala. “Kapag sinimulan natin ito, wala nang atrasan. Kailangan mong maging matatag, hindi lang sa pisikal na aspeto kundi pati sa emosyonal.”Tumango si Champagne, ang mga mata’y determinadong puno ng luha. “Vash, wala na akong ibang tatahakin na landas. Wala nang babalikan. Ang ginawa ni Stephan at ni Pia sa akin… ang pagkawala ng anak ko… hindi ko matanggap. Hindi ko matitiis na hayaan silang lumigaya habang ako’y wasak na wasak. Kailangan kong lumaban. Kailangan kong magbago.”Napabuntong-hininga si