Chapter 14

Wala na...

Ang babaeng pinakamamahal ko ay wala na sa akin. Itinulak ko siya palayo sa akin. Sinira ko ang sarili ko para iligtas siya sa kapahamakan. Dapat masaya ako para sa kaniya dahil hindi niya na kailangan pang mamatay para sa kapakanan ko.

Dapat masaya ako...

Ligtas na siya...

Ligtas na si Seira...

Dapat masaya ako...

Dapat masaya ako...

Dapat...

Pero bakit ganito ang nararamdaman ko?! Bakit nasasaktan ako?! Bakit ako pa?!!!

Nagdugo ang kamao ko nang sapakin ko ang pader sa parking lot. Nandito pa rin ako sa puwesto ko. Kung saan ako iniwan ni Seira.

Para akong mababaliw sa sakit na nararamdaman ng puso ko. Gusto kong maging manhid dahil sa tingin ko ay hindi ko na kakayanin pagnagpatuloy pa ito.

Muli kong sinuntok ang pader na gawa sa bato. Hindi ko man lang magawang wasakin ang pader pero ang puso ko durog na durog na sa sobrang sakit.

"Aaaaahhhhhhh!!!" Para akong batang sumisigaw sa sakit.