It took a while before I could find the right word again. Now I understand why there is sadness in his voice. Ex-fiancée niya pala ang babae. He must love her that much. Hindi naman ganun ang magiging reaction niya kung wala lang diba? At tsaka hindi din sila aabot sa stage na yun kung hindi niya talaga ito mahal."What happened?" I don't know but for some reason I got curious. " What went wrong?"He heaved a deep sigh. "She left me for her dreams. I don't have a problem with that though. I'm even willing to give up my career here just to be with her but she don't want me anymore." Dama ko ang pait sa boses niya."Oh..." I murmured. I don't know what to say so I keep quiet. "She asked for a space. She told me that she wants to experience the world on her own. That, she wants to enjoy life, explore her potentials and do the things she loved, and that doesn't include me. Gusto niya daw muna e-enjoy ang buhay niya, yung siya lang mag-isa. Yung hindi niya ako kasama." Mahina itong tumaw
Caius Ronav Odysseus. The name Caius is of Latin origin meaning "rejoice". While Ronav means the one who embodies grace and charm. These are the characters I want my son to embody in the future. Someone who is gentle, kind, mild, and calm. But at the same time I also want him to be that kind of person who is not easy to break, so I added the Odysseus to his name. The name Odysseus is of Greek origin meaning "wrathful". Great anger that expresses itself in a desire to punish someone. But at the same time it also means gentle wind of reality. So, it only balanced. Tipong mabait pero mapanganib. "Mommy up! Up!" Caius said in a small voice. He stretched his arms asking me to carry him so I gave Cai my baby dog to Yaya Selma and lowered my body to carry my son. The little boy automatically wrapped his arms around my neck and kissed me in the check. Aww so sweet. "I miss you, anak. " I said kissing him back. Inabot ng maliliit niyang kamay ang mukha ko at titig na titig ito sa
"I'm outside."Dalawang salita lang ang mensahe niya pero hindi ko alam kung ano ang gagawin. Ilang minuto na akong nakatitig lang sa phone ko pero hindi ko sya nireplyan. Wala din akong maisip na salitang e-reply sa kanya. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Dapat hindi ko sya hinayaang sumama dito sa unit ko.Ngayon nalamn niya na tuloy kung saan ako nakatira. Anong gagawin ko ngayon? Naging blangko ang utak ko. Nanginginig ang kamay ko. Bigla para akong nenerbyos. Wala naman akong dapat na katakutan pero ewan ko ba.Pagtingin ko kay Caius mahimbing na ang tulog ng bata. Mahigpit na ang yakap niya sa laruan niyang Winnie the Pooh. Ito ang laruang yakap niya sa tuwing natutulog siya. Hindi ito pwedeng mawala sa tabi niya. Muli kong tiningnan ang phone ko hinihintay na muli siyang magtext pero wala na akong natanggap ulit. Umuwi na kaya siya?Pero teka, bakit kaya siya bumalik? May naramdaman ba syang kakaiba? Nakita nya ba si Caius? Kung nakita niya makikita niya kaya ang pagiging magk
"Damn! You're a virgin." It's not a question but more of a statement. Tumigil pa ito sa paggalaw kahit nakapasok na ang kahabaan niya sa pagkababae ko. "Why didn't you tell me?""Bakit ayaw mo ba?" I asked. I can already feel the pain because his hardened manhood is already inside me. Napaigik pa ako dahil biglaan niyang pinasok ang pagkalalaki niya. Wala man lang pag-iingat. "Are you hurting?" May mag-alala sa boses nito. Masakit naman talaga sa una diba?"Ay hinde!Sa laki ng alaga mo, ulo pa lang nawarak na ako." Sarkastiko kong sagot sa kanya at narinig ko ang malakas nyang buntong hininga."You should have told me." Lumambing ang boses nito. Seem like he really cared. But no hindi ako pwedeng magpadala sa ganyan."Kung sinabi ko bang virgen ako, anong gagawin mo?" "I'll be gentle." He said again in a soothing voice. Kahit papano natuwa ako sa pagiging concern niya. "Sige na okay lang yan. Naipasok mo na eh. Kalmahan mo lang para hindi mabigla."I was talking to him like it w
Present time... I wasn't able to sleep well last night but I have to wake up early to prepare for work. Caius was still asleep, hindi diritso ang naging tulog nito kagabi nagigising ito at umiiyak dahil sa panaginip niya. Ngayon lang ito nangyari. Ngayon ko lang narinig ang anak kong tinawag ang tatay niya. At hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Last night when my son is crying. I was crying too. I really feel guilty that he has to go through all these. "Good morning Ma'am." Bati ni Yaya sa akin nag-aayos na ito ngayon ng agahan. "Di po kayo mag-uniporme Ma'am? "Good morning Ya." Ganting bati ko sa kanya. "Sa opisina ako ng director magre-report ngayon yan kaya hindi muna ako mag-susuot ng uniporme ko." I'm wearing terno corporate attire— white blouse and skirt few inches above the knee and with blazer. I paired it with nude pumps and off-white shoulder bag. Simpleng damit lang ang sinuot ko dahil ayoko namang ma-overdress at baka kung ano na naman ang isipin ng mga tao
"Good morning, Nurse V." Napangiti ako sa bating iyong ni Raphael. Isa sya sa mga kasamahan ko dito sa ospital. Raphael Recto ang buo niyang pangalan. He's a doctor. Maaliwalas ang mukha nito, may biloy sa magkabilang pisngi at palaging may baong ngiti. Sya yung tipo ng lalaking mukhang mabait at magalang. Nakatayo ito ngayon sa harapan ng mesa ko at amoy ko ang panlalaking pabango niya. "Good morning, Doc Ralph. Nagawi ka?" Nakangiti kong bati sa kanya. "May kailangan ka ba kay Boss? Nasa loob pa ng office niya may ka-meeting pa." Nadako ang tingin ko sa paper bag na dala niya. "Hindi si Mr. Myers ang sinadya ko dito, Nurse V." Nahihiya pa itong nagkamot sa ulo niya. "Nga pala for you. Sana magustuhan mo." Inabot nito sa akin ang paper bag na dala niya. "Hala! Para sa akin? Bakit anong meron, Doc Ralph?" "Nagluto kasi ang Mama ko ng paborito kong pansit. Nagdala din ako para sa mga kasamahan natin. Nabalitaan ko kay Trina na nalipat ka na dito kaya itinabi kita. May iba pang
Hindi muna ako pumasok sa opisina ni Sir Ford. Hinanda ko muna ang mga kakailanganin ko. Ipad, recorder, notepad at ballpen. Hinanda ko rin ang aking sarili dahil hindi na kami nag-usap ulit pagkatapos nung sinabi niya sa akin na ayaw niya ng kasal at anak niya lang ang habol niya. I feel confused and at the same time hurt for the mother of the kid. But anyway, back to work. Hindi pwedeng haluan ng personal na issue ang pagtatrabaho ko sa kanya. That's what the HR head told me. Pagkatapos kong ayusin ang mga kailangan ko naglakad na ako papasok ng opisina niya. Bukas ito kaya diretso naa akong pumasok. Nakatalikod ito ngayon sa akin. Nakatayo paharap sa glass wall kung saan kita ang naglalakihan ding mga gusali sa labas. "Ralph Recto! Putcha and baduy! Pangmatanda." Narining kong sabi niya. Napanguso ako. Ang ganda kaya ng name ni Doc Ralph. Bitter lang sya! Sinadya kong tumikhim para malaman niyang nandito na ako pero hindi ito lumingon. "Hmp!" Sa halip narinig ko pa ang mah
I found myself crying inside the car on my way home for no reason. Hindi ko na pansin nakatingin ba sa akin ang uber driver, ang alam ko lang kanina pa ako umiiyak. Hindi ko rin naman nakikita ang buong mukha niya, nararamadaman ko lang na nakatingin sya sa akin. Nag-uber lang ako dahil hindi ko dala ang sasakyan gawa ng nakisabay lang ako kay Sir Ford kaninang umaga. Tinapos ko ang buong araw na mag-isa lang sa opisina. Hindi na bumalik si Sir Ford at bandang hapon tinawagan ako ng HR na pwede na akong bumalik sa post ko bukas. I should be happy right? Kasi doon naman talaga ako dapat sa ward. Doon ako dahil yun naman talaga ang trabaho ko. But why is my heart so heavy?I shouldn't be reacting like this. Trabaho lang naman dapat diba? Pero hindi ko talaga mapigilan na hindi maiyak. Pakiramdam ko kasi para akong na-reject? Pero hindi naman diba? Tama lang naman yung naging decision ni Sir Ford na ibalik ako kung saan ako nararapat? In the first place I shouldn't be there in his off