CHAPTER 4

Kasabay ng paghakbang ni Laica papasok ng opisina ay ang pagtayo ni Hendrick mula sa prente nitong pagkakaupo sa swivel chair. Agad na natuon ang kanyang mga mata sa binata at hindi niya pa mapigilang manibago sa gayak at kilos nito. Kaibang-kaiba kasi iyon sa Hendrick na madalas niyang makasama noon. Kaibang-kaiba iyon sa Hendrick na naging nobyo niya.

He was wearing a business suit right now. Everything about him was screaming authority. Hindi niya makita ang Hendrick na band vocalist, susugod sa iba’t ibang event para mag-gig at maglalaan ng halos isang buong araw kasama siya para magsulat ng kanta. Now, what she’s seeing was a shrewd businessman, authoritative and a man whom anyone would be afraid to talk to.

Nasaan na ang Hendrick na una niyang nakilala? What happened? Bakit ibang-iba na ito?

“Do you need anything else, Sir?” narinig niyang tanong ni Rhian na naging dahilan para maputol ang mataman niyang paninitig sa binata.

“Cancel all my other appointments, Rhian. I won’t accept visitors or any call while I am talking with Miss Lagamon,” puno ng awtoridad na bilin nito sa sekretarya.

“S-Sir, how about the contract signing with Miss Kimberly Leviste? Naka-schedule po iyon ngayon,” imporma ni Rhian dito.

Hindi pa maiwasan ni Laica ang disimuladong mapasinghap nang marinig ang pangalang binanggit nito--- si Kimberly Leviste, isa sa mga nakikilala nang mang-aawit ngayon sa bansa. Kapapanalo pa lamang nito sa isang national singing contest ng sikat na TV network.

Pipirma ito ng kontrata sa recording company ni Hendrick? Ganoon na ba kabigatin ang dati niyang kasintahan? Naalala niyang silang dalawa ang may ganoong plano noon. Pangarap nitong magtayo ng recording company at lagi nilang pinag-uusapan na siya ang numero unong mang-aawit na hahawakan nito.

Nakamit nito ang pangarap, hindi nga lang siya ang kasama nito nang maabot iyon.

“Didn’t you hear what I said?” Hendrick hissed at his secretary. “I said cancel my appointment.”

“A-Ano ho ang idadahilan ko, Sir?” alanganing tanong pa ni Rhian.

“That is your job, Rhian. Kailangan ko pa bang isipin iyan?”

“H-Hindi mo kailangan i-cancel ang iba mong lakad,” singit na niya sa usapan ng mga ito. “Hindi rin naman ako magtatagal, Hendrick.”

“It’s not for you to decide, Laica. Marami tayong pag-uusapan,” mariin nitong saad na nagpatigalgal sa kanya. Mataman muna siya nitong tinitigan bago binalingan nang muli si Rhian. “You know what to do, Rhian. You can now go.”

Isang tango na lamang ang itinugon dito ng babae bago magalang nang nagpaalam sa kanila. Nang mailapat na nito pasara ang pinto at sila na lamang dalawa ni Hendrick ang naiwan ay agad na nabalot   ng pagkailang si Laica. Pakiramdam niya ay biglang lumiit ang silid na kinaroroonan nila. She felt so suffocated because of so much uneasiness she was feeling at that moment.

“Have a seat, Laica,” wika ni Hendrick sa baritonong tinig kasabay ng pagturo nito sa direksyon ng pang-isahang sofa.

Iginala ni Laica ang kanyang paningin sa loob ng opisina nito. Maluwag iyon. Sa hinuha niya, halos kasinglaki na iyon ng bahay na inuupahan nilang magkapatid. Sa kanang bahagi, malapit sa salaming dingding ay nakapuwesto ang executive desk ni Hendrick. Katabi niyon ang isang shelf na naglalaman ng mga folder at envelope na malamang ay konektado sa recording company.

Sa kaliwang panig naman ay isang sofa set kung saan siya nito inuudyukang maupo. May center table roon na kinapapatungan ng ilang magazine. Sa sulok ay isang bureau kung saan maayos na naka-display ang ilang plaque at recognition ng naturang kompanya.

Naputol ang paggala ng kanyang paningin sa opisina nito nang maramdaman niyang humakbang ang binata palapit sa kanya. Agad siyang napatayo nang tuwid at hindi alam kung ano ang gagawin lalo pa’t humahakbang si Hendrick habang sa kanya matamang nakatutok ang mga mata.

“Have a seat, Laica,” ulit pa nito sa sinabi kanina.

Sumunod siya. Pakiramdam, kailangan niya rin talagang maupo. Bahagyang nanghihina ang mga tuhod niya dahil sa muli nilang paghaharap na iyon ni Hendrick.

She did the initiative to call him the other day. Pagkalipas ng ilang araw mula nang makabalik siya galing sa Davao ay tinawagan niya si Hendrick. Gusto niya itong makausap matapos nitong sabihing ito ang dahilan kaya naoperahan ang kapatid niya. Gusto niyang malinawan kung paano nangyari iyon.

“I didn’t expect that you would call that day, Laica,” saad nito. Tuluyan itong lumapit at mas piniling maupo sa mahabang sofa.

“G-Gusto talaga kitang makausap,” aniya sa mahinang tinig. “Gusto kong malinawan kung paanong… a-ang ibig kong sabihin, kung---”

“Kung paanong ako ang nagbayad sa ospital na pinagdalhan mo kay Luke,” pagtatapos nito sa sinasabi niya. “Why, Laica? Hindi mo mapaniwalaan na may kakayahan akong gawin iyon?”

She opened her mouth and was about to say something when Hendrick abruptly stood up. Dahilan iyon para matahimik siya at sundan na lamang ito ng tingin nang humakbang palapit sa mesa nito. Mula sa drawer iyon ay kinuha ng binata ang isang envelope saka bumalik sa kinaroroonan niya. Basta na lamang nito iyon inilapag sa ibabaw ng center table bago nagwika.

“Those were the proofs. You can check it if you don’t believe me.”

May kung ilang saglit na hindi tuminag si Laica sa kanyang kinauupuan. Hindi niya maalis ang kanyang paningin kay Hendrick. Wari bang gusto niya lang sundan ang bawat kilos nito. Deep inside, she wanted to look for the Hendrick that she had loved. Para kasing hindi niya iyon makita sa binatang kaharap niya ngayon. Sadyang ibang-iba na nga ito.

Nagpakawala na siya ng isang malalim na buntonghininga bago dahan-dahan nang inabot ang envelope na nasa center table. Hindi niya alam kung dahil ba sa lamig na nagmumula sa aircon o dahil sa kabang nadarama niya kaya bahagyang nanginginig ang mga kamay niya habang kinukuha ang laman ng naturang envelope. Kaba iyon na hindi niya rin maunawaan kung para saan.

Isa-isang pinasadahan ng basa ni Laica ang mga papel na hawak niya. Halos mapaawang pa ang kanyang bibig nang mapagtantong iyon ang mga resibo ng lahat ng bayarin sa ospital kung saan dinala ang kapatid niya. Date and the total amount were indicated. Lahat ay bayad na at nakapangalan pa kay Hendrick bilang ito ang nagbayad ng bill.

Maang siyang napatingala sa binata. Nagtagpo ang kanilang mga paningin sapagkat nakatunghay din ito sa kanya na wari bang hinihintay talaga ang kung ano ang magiging reaksyon niya.

“I-Ikaw…” aniya sa kawalan ng masabi. “P-Paano---”

“Itinabi ko talaga ang mga iyan dahil alam kong darating ang araw na magtatagpo ulit tayo, Laica. Alam kong makakapaningil ako sa iyo. Why, that amount was no joke. Hindi mo iyan basta-bastang kikitain sa panahon ngayon.”

“P-Paano mong… ang ibig kong sabihin, saan ka kumuha ng ganito kalaking halaga? Kulang-kulang isang milyon na ito, Hendrick. Paano ka nagkaroon ng ganito kalaking halaga? W-We were struggling with the band that time. How---”

“Yes,” mabilis nitong singit sa mga sinasabi niya. “We were struggling with the band, kaya mas pinili mong iwan ang banda at sumama kay Rocco dahil inisip mong mas mabibigyan ka niya ng salapi, hindi ba?”

Agad siyang nag-iwas ng mukha rito. Naiyuko niya ang kanyang ulo at hindi nakaapuhap ng isasagot.

“You’re only after the money, Laica. Kung saan ka mas makikinabang ay doon ka kakapit---”

“Hindi iyan totoo!” biglang bulalas niya sabay angat ng kanyang ulo. “Ngayon mo higit na alam na nagawa ko lang iyon para kay Luke. Para lang kay Luke, Hendrick.”

“Then, why didn’t you tell me about his condition? Bakit hindi mo ipinaalam sa akin gayong ako ang nobyo mo nang mga panahong iyon, Laica? Mas si Rocco ang ginawa mong sandalan kaysa sa akin na kasintahan mo.”

“Dahil---”

“Dahil hindi mo naisip na, financially, kayang-kaya kitang tulungan,” he interrupted angrily. “It’s all about money. Gusto kong isiping nakipagrelasyon ka lang sa akin noon dahil sa napapakinabangan mo ang bandang binuo ko. When it started struggling, nang-iwan ka at mas bumaling sa mas makukuhanan mo ng pera.”

Agad namuo ang luha sa kanyang mga mata. “I-I needed to do it for Luke.”

Napaismid ito. “Para lang ba talaga kay Luke?” buwelta nito. “Or because you were having an affair with Rocco?”

“Hindi iyan totoo---”

“I saw you kissing him,” halos magtagis ang mga ngipin na saad nito. Bakas sa mukha ng binata ang labis na galit, na sa unang pagkakataon ay nakita niya rito. “Ipagkakaila mo ba iyon, Laica?”

She swallowed hard. Hindi niya maitatanggi ang bagay na iyon dahil totoo. Hinalikan siya ni Rocco, pero hindi siya nakipaghalikan rito. Those were two different things. Pero ipapaliwanag niya pa ba iyon rito? Paniniwalaan pa ba siya nito? Pitong taon na ang lumabas. May mababago ba kung sakali? Natapos na ang relasyon nila.

“You really had an affair with him,” konklusyon nito sa pananahimik niya. “Kaya madali lang para sa iyong iwan ako… iwan ang banda dahil maliban sa perang maibibigay niya, may relasyon din kayong dalawa. What happened now? Nasaan na ang pangako niyang bibigyan ka ng magandang career? Kumanta ka sa kasal ng kaibigan ko, which means you are just an event singer?”

Just an event singer--- halos manliit siya sa pantukoy na ginamit nito. Kung ipagkukumpara nga naman, wala siya sa kung ano ang mayroon ito. Kumakanta lang siya sa mga pagdiriwang habang ito ay nakapagpatayo na ng kompanya.

“H-Hindi ako sumama kay Rocco tulad ng iniisip mo,” she said in almost a whisper. “Hindi ko tinanggap ang alok niya.”

“Obviously,” mabilis nitong saad. “Kaya nga wala ka sa kompanya niya, hindi ba? Why, Laica? Dahil ba nalaman mong wala ka nang poproblemahin sa pagpapaopera ng kapatid mo? Hindi mo na kailangan si Rocco, that’s why you dumped him just like what you’ve done to me.”

Mapait siyang napangiti. “Buo na sa isipan mong masama akong babae, Hendrick. What’s the use of explaining? Magpaliwanag man ako ngayon, hindi na rin naman niyon maibabalik ang pitong taong nawala.”

For a moment, Hendrick was silent. Mataman lang itong nakatitig sa kanya hanggang sa maya-maya ay napaismid ito. Nagsimula rin itong maglakad at huminto sa mismong harapan niya.

“Tama ka. Ano pa nga ba ang silbi? At least, nalaman ko kung anong klaseng babae ka, hindi ba?”

“At ikaw? Ano, Hendrick?” buwelta niya rito. Pilit niya pang pinatatag ang kanyang sarili sa harapan nito. “Binabato mo ako ngayon ng masasamang salita. But you, what should I call you? A liar who disguised to be a band vocalist?”

Muli itong napaismid. Halos mapigil niya pa ang kanyang hininga nang basta na lamang itong naupo sa gilid ng center table, sa mismong tapat niya. Dahilan iyon kaya halos ilang dangkal na lang ang layo nila sa isa’t isa.

“Kung sakali bang nalaman mo kung sino talaga ako, iiwan mo ba ako, Laica?” tanong nito sa seryosong tinig. Ni hindi siya nito hinintay na makasagot. Bago pa man niya maibuka ang kanyang bibig para magsalita ay nagpatuloy na ito. “Definitely, no. Mas ako ang pipiliin mo dahil alam mong mapapakinabangan mo ako.”

‘W-Who are you really, Hendrick?”

The corner of his lips twisted upwardly before he answered her. “Hendrick Montañez talaga ang pangalan ko, Laica. Sa bagay na iyan ay hindi ako nagsisinungaling. But I’m not just a band vocalist like what you knew about me. The truth is, I am the eldest grandchild and heir of the owner of Montañez Group of Companies. We own malls and banks here in Metro.”

She gasped inwardly. “Itinago mo sa akin ang totoong pagkatao mo---”

“Dahil ayokong makatagpo ng isang katulad mo, a gold-digger woman who wants nothing but money.”

Laica swallowed hard again to stop her tears from falling. Hindi niya gustong umiyak sa harap nito kahit pa iyon na ang nais niyang gawin dahil sa labis nitong pang-iinsulto.

“But life can be so ironic, hindi ba? Isang katulad mo pa rin ang nakatagpo ko sa mga panahong ang nais ko lang naman ay gawin ang hilig ko na pagkanta.”

“Kung ganyan na ang tingin mo sa akin, bakit binayaran mo pa rin ang operasyon ni Luke?”

His jaws tightened as he answered in almost a whisper. “Dahil gusto kong ipamukha sa iyo kung sino ang lalaking niloko at iniwan mo, Laica. And that money? It’s not for free, sweetheart. I want you to pay it back.”

Bigla siyang nangamba. Saang kamay ng Diyos niya hahanapin ang perang ipambabayad dito?

Naupo siya nang tuwid. Sa kabila ng pangamba, matapang siyang nagsalita sa binata. “G-Give me some time to… to pay you.”

“I want it paid in less than a month, Laica.”

“Hindi ko mahahanap ang ganoon kalaking halaga sa loob lang ng isang buwan, Hendrick,” bulalas niya. “Hindi ko tatakbuhan ang utang ko sa iyo. Bigyan mo lang ako ng sapat na panahon para mabayaran ka.”

“It’s been long overdue, Laica. Pitong taong hindi kita siningil.”

“Hindi ganoon kadaling lumikom ng malaking halaga---”

“Then, I know an alternative way for you to pay me,” putol nito sa pagsasalita niya. “Marry me, Laica.”

“W-What?!”