Alpha's Forbidden Mate

Kabanata 1

Malamig ang simoy ng hangin sa tuktok ng bundok El Cielo. Kumakaway ang mga dahon ng puno sa bawat bugso ng hangin habang dumadagundong ang kulog sa di kalayuan. Nakatayo si Amara sa gitna ng kagubatan, nakayapak, at pawis na pawis ang noo. Kumakabog ang dibdib niya, hindi dahil sa takot—kundi sa hindi maipaliwanag na pananabik.

"Amara!" sigaw ni Lola Sela mula sa paanan ng burol. "Umuulan na, anak! Bumaba ka na!"

Ngunit hindi siya gumalaw. Sa halip, tiningnan niya ang kanyang mga palad—mainit ang mga ito, parang may lumalagablab sa ilalim ng kanyang balat. Simula nang maglabing siyam siya dalawang araw na ang nakakaraan, kung anu-anong kakaibang bagay na ang nararamdaman niya. May mga panaginip siyang hindi niya maipaliwanag—mga mata ng lobo, duguang buwan, at isang lalaki na paulit-ulit na tumatawag sa kanyang pangalan.

Sa panaginip kagabi, hinawakan siya ng lalaking iyon—at nang magising siya, may marka sa kanyang pulso, hugis bilog na may kalahating buwan sa gitna.

"Anong nangyayari sa akin?" bulong niya sa sarili.

Pagdating sa bahay nila, naroon si Lola Sela, naghahain ng salabat at nilagang gabi. Tahimik lamang si Amara, habang nakatitig sa bintana. Napansin ng matanda ang lungkot at pagka-aligaga sa kanyang mga mata.

"May nararamdaman ka ba, iha?" tanong ng matanda, malumanay ang boses.

"Parang... may nagbabago sa akin, La," sagot niya. "Hindi ko maintindihan. May mga panaginip ako… tapos may marka ako sa balat." Ipinakita niya ito.

Biglang tumigil sa paggalaw si Lola Sela. Namutla ito, at bahagyang napatayo. "Diyos ko," bulong ng matanda. "Nagsimula na nga."

"Ano pong ibig ninyong sabihin?"

“Hindi pa dapat ngayon… pero dumating na siya,” mahina ang boses nito. “Amara, may mga bagay akong hindi ko nasabi sa iyo. Hindi kita tunay na apo.”

Napasinghap si Amara. “La…”

“Pinulot ka sa gubat ng ama mo. Isa kang anak ng buwan. Isang Loba.”

“Loba?” Inisip niyang baka isa lamang itong kwento, tulad ng mga alamat na madalas ikuwento ng matatanda. Ngunit hindi ito biro sa mukha ni Lola Sela.

“Hindi lahat ng babae ay may kakayahang magdalá ng dugo ng mga Loba. Isa ka sa iilang isinumpa at pinagpala ng parehong dugo at kapangyarihan.”

Hindi makapagsalita si Amara. Tumayo siya, bumalik sa kanyang silid, at tahimik na umupo sa kama. Isang bahagi ng utak niya ang pilit itinatanggi ang lahat, pero may isang bahagi rin sa kanyang puso ang nagsasabing—totoo ito. Dahil may humihila sa kanya… paakyat ng gubat, patungo sa kung saan naroroon ang kanyang tunay na pagkatao.

Kinagabihan, hindi siya makatulog. Lihim siyang lumabas, dala lamang ang balabal. Sa ilalim ng buong buwan, tumakbo siya paakyat ng bundok, hinahabol ang pakiramdam na tila may naghihintay sa kanya. At doon niya siya nakita.

Sa gitna ng liwanag ng buwan, may nakatayo—isang lalaki, matangkad, may malalaking balikat, at mapupungay na matang kulay ginto. Mapanganib ang aura nito, pero hindi siya natakot. Bagkus, parang kilala na niya ito.

"Amara," anas ng lalaki, parang musika sa kanyang pandinig.

"Paano mo alam ang pangalan ko?" tanong niya, habang unti-unting lumalapit.

"Matagal na kitang hinahanap. Ako si Kael. Ako ang Alpha ng Blackmoon Pack… at ikaw ang itinakdang maging kapareha ko."

Napaatras siya, pero bago pa siya makalayo, nasa harap na niya ito. Mainit ang hininga ni Kael habang nagsasalita. “Hindi mo pa alam kung ano ka, pero malapit mo nang malaman. Nasa dugo mo, Amara. Nasa katawan mo ang kapangyarihan ng Loba Luna.”

“Hindi ko naiintindihan…”

Hindi siya tinapos ni Kael. Bigla siyang hinawakan sa kamay—at sa mismong sandaling iyon, parang may pumutok na ilaw sa pagitan nila. Nakakabingi ang katahimikan, nakakabaliw ang koneksyon.

Nagkatitigan sila. Ang mukha ni Kael, halos ilang pulgada na lang ang layo. Ramdam niya ang tibok ng puso nito, parang karesonante ng kanya.

At bago pa niya namalayan, hinawakan siya ni Kael sa batok, marahan, ngunit puno ng pagnanasa—at siniil siya ng halik. Mainit, matindi, at masalimuot ang halik na iyon. Wala siyang nagawa kundi ang tanggapin ito—at gumanti.

Ngunit sa halik na iyon, may biglang bumigat sa paligid. Umungol si Kael, at napaatras. “Hindi pa oras…”

“Kael…”

“Kung hindi ko pipigilan, mapapahamak ka. Lalo na’t hindi mo pa lubos na alam ang kapangyarihan mo.”

“Pero bakit ako? Bakit ako ang pinili ng tadhana?”

“Dahil ikaw ang magiging dahilan kung bakit mabubuwag ang sumpa sa pagitan ng mga angkan.”

Sa sandaling iyon, isang alulong ang umalingawngaw sa kagubatan. Mapanganib, malupit, at papalapit.

“May iba pa bang Lobo dito?” tanong ni Amara.

"Oo. At hindi sila panig sa akin." Matapos sabihin ni Kael iyon, hinawakan niya ang kamay ni Amara. "Tatakas tayo ngayong gabi. Hindi ka na ligtas dito."

Napalunok si Amara. “Handa na ba ako?”

Tumingin si Kael sa kanya, seryoso. “Hindi. Pero kailangan na.”

At sa gabing iyon, habang lumilipas ang buwan sa ulap, nagsimula ang paglalakbay ng isang Loba Luna—na ang kapalaran ay magdudulot ng digmaan, at pag-ibig na higit pa sa lupit ng tadhana.

Biglang naramdaman ni Amara ang kakaibang init na gumagapang sa kanyang katawan. Mula sa kanyang balikat pababa sa mga daliri, parang may apoy na dumadaloy sa kanyang mga ugat. Napatitig siya sa kamay nilang magkahawak—nagliliwanag ito ng kulay pilak, habang ang hangin sa paligid ay tila humihigpit.

“Kael…” mahina niyang tawag, nanginginig ang tinig. “Ano ’to?”

“Bond,” mahinang sagot nito. “Ang tawag dito ay mate bond. Kapag nagtagpo ang dalawang itinakdang kaluluwa, nagsasanib ang enerhiya nila… pero hindi dapat mangyari agad ‘to, Amara. Hindi pa kumpleto ang gising ng kapangyarihan mo.”

May bahagi sa isip ni Amara ang gustong umatras. Hindi niya ito kilala. Lalaki itong may kapangyarihang hindi maipaliwanag, mula sa isang mundo na ngayon lang niya naririnig. Ngunit may mas malakas na tinig sa kanyang loob—ang tinig ng kanyang puso, ng kanyang dugo, na nagsasabing kilala niya ito.

“Kung hindi ako ligtas dito, saan mo ako dadalhin?” tanong niya, habang ang mga mata ni Kael ay nakatuon sa paligid, alerto at handang lumaban.

“Sa Blackmoon territory,” sagot nito. “Doon, may mga tulad natin. Mas ligtas ka roon kaysa rito. Pero Amara…” Lumingon ito, at tinitigan siya sa mata. “Pagdating natin doon, hindi ka basta makikilala. Marami ang ayaw sa ’yo. Dahil ikaw ang Loba Luna—at para sa iba, ikaw ang magiging simula ng wakas.”

Napalunok siya. Hindi niya alam kung anong ibig sabihin noon, pero ramdam niyang mabigat ang kinabukasan na kakambal ng kanyang pangalan.

Bumigla ang hangin. Mula sa kabilang bahagi ng gubat, may mga mata na kumikislap sa dilim. Marami—at hindi sila tao.

“Kael…” bulong niya.

“Takbo.”

Pero huli na. Tatlong itim na lobo ang mabilis na sumalakay, matatalas ang pangil at mababangis ang alulong. Hinila siya ni Kael sa likod niya at agad na naghubad ng itaas. Sa harap mismo ni Amara, unti-unting nagbago ang anyo ni Kael—tumubo ang balahibo, humaba ang kanyang mukha, at sa isang kisapmata, naging isa siyang dambuhalang itim na lobo, mas malaki kaysa sa mga umatake.

Napatigil si Amara, hindi makapaniwala sa nasasaksihan. Ngunit hindi na niya kinailangang mag-isip pa—nagpambuno na si Kael at ang tatlong lobo. Mabilis ang galaw nila, mga aninong nagsasalpukan sa dilim. Mabangis ang bawat kagat, ang bawat sipa, bawat alulong.

Nagsimulang gumalaw ang katawan ni Amara—hindi niya alam kung saan galing ang tapang, pero naramdaman niyang may liwanag sa loob niya. Tumakbo siya patungo sa isang piraso ng matulis na kahoy at hinampas ang isang lobo na patakas papunta sa kanya. Sumigaw ito at umatras.

Sa isang iglap, si Kael ay nakatayo sa ibabaw ng mga natalong lobo—lahat sugatan, pero buhay. Bumalik ito sa kanyang anyong tao, pawisan at duguan ang balikat, pero matalim pa rin ang tingin.

“Pilit ka nilang kukunin. Pero hindi ko hahayaang makuha ka nila,” aniya.

Hindi alam ni Amara kung ano ang mas nakakabigla—ang labanan, ang paglalantad ng kanyang kapangyarihan, o ang katawan ni Kael na ngayon ay nakabilad sa liwanag ng buwan, tanging pantalon na lang ang suot.

Pinilit niyang ibaling ang tingin, pero napansin ni Kael ang pamumula ng kanyang pisngi. Lumapit ito, at marahang itinulak ang buhok mula sa kanyang mukha.

“Pasensya ka na,” aniya, may bahid ng ngiti. “Hindi ko sinasadyang makita mo ako sa ganitong itsura.”

“Hindi ko rin sinadyang magustuhan,” pabulong niyang tugon, at biglang namula. Napasinghap si Kael, at sa loob ng isang iglap, naramdaman nilang muli ang matinding paghatak ng mate bond.

Dumikit ang katawan nila sa isa’t isa. Marahan siyang isinandal ni Kael sa isang punong-kahoy, habang ang kanyang mga kamay ay nakasuporta sa magkabilang gilid ng ulo ni Amara. Nagkatitigan sila, at ang hininga nila ay iisang ritmo na lang.

“Pwede ba?” tanong ni Kael, paanas.

Tumango si Amara.

Muli siyang hinalikan—mas banayad ngayon, mas malambing, pero hindi nawala ang init. Gumapang ang kamay ni Kael sa baywang niya, habang ang palad ni Amara ay napapunta sa dibdib nito. Mainit, matatag, at totoo.

Pero bago pa man lumalim ang sandali, muling umalingawngaw ang alulong mula sa di kalayuan—mas malakas, mas matinis.

“May paparating pa,” bulong ni Kael, sabay kuha ng balabal ni Amara. “Kailangan na nating umalis.”

Habang tumatakbo sila pababa ng bundok, tangan ni Kael ang kamay niya, at si Amara naman ay may bagong tapang sa puso. Hindi na siya ang dating dalagang walang alam sa kanyang pinagmulan.

Siya na ngayon ang Loba Luna—at nagsisimula na ang kanyang alamat.