4. Arniya Belle Santillan

“Hinga, Arniya! Umakto kang walang alam,” bulong ni Arniya sa sarili habang nakatayo sa harap ng salamin. Nakatingin siya sa sariling repleksyon sa whole body mirror, nanginginig pa rin ang dibdib niya sa kaba. Kanina lang habang paakyat siya sa kwarto, halos madapa na siya sa pagmamadali, kasabay ng tahimik na panalangin na sana’y walang nakakakita sa kaniya. Sa kabutihang palad, mukhang wala naman, pero ang takot ay nananatiling nakakapit sa puso niya. Namumugto pa rin ang mga mata niya sa iyak.

Napabuntong-hininga siya at pinunasan ang pisngi. Nahagip ng kanyang mata ang maputlang bahagi ng kanyang leeg – doon, lumitaw ang totoo niyang kutis. Ang powder na pinahid niya upang maitago ang kanyang natural na kulay ay unti-unting nabura. Napanganga siya. Biglang sumagi sa isip ang ginawa ni David kanina. Ang powder na ginawa niya – matibay, hindi basta nabubura sa simpleng pawis o haplos.

Mabilis niyang kinuha ang lalagyan ng pulbos at saka tinakpan muli ang balat. Nagpalit siya ng damit, pero pinili pa rin ang itim – simple, hindi kapansin-pansin. Inayos niya ang buhok sa low ponytail, isinuot muli ang makakapal niyang salamin.

Habang tinitingnan ang kaniyang sarili sa whole body mirror, hindi niya maiwasang mapansin ang kaniyang sarili. Tama si Nathaniel, isa lang siyang old-fashioned at walang buhay.

Huminga siya ng malalim. Lahat naman ng babae, gusto nilang maging maayos, malinis at maganda tingnan. Iyon nga lang, may mga dahilan siya para hindi magawa sa ngayon.

Kailangan niyang magtago hanggang mahuli ang tunay na pumatay sa kaniyang ama. At mahanap ang kaniyang nawawalang kapatid. Sinabi ng kaniyang ina na huwag ng makisalo sa gulo habang ito ay naghihingalo sa hospital bed. Kaya’t napilitan siyang magkunwaring ibang tao. Bawasan ang kaniyang presensya. Mabuhay ng tahimik at iwasang mapansin ng kahit sino. Napahinga siya ng malalim saka nagdesisyong umalis lumabas ng kwarto.

Naglakad siya pababa mula sa hagdan ng mansion, marahan ngunit determinado. Mula sa itaas, kitang-kita niya ang eksena sa ibaba. Naroon si Nathaniel, matikas ang tindig habang hawak ang isang baso ng alak, nakikipag-usap sa isa sa mga bisita. Sa tabi nito ay ang mga magulang niya, pawang dignified at mukhang disenteng tao. Sa kabilang gilid naman ay si Kaira Del Fiero – nakasuot ng puting bistida, flawless ang make-up, at tila perpektong diyosa kung makangit

Napakagat ng labi si Arniya. Masakit sa mata. Mas lalong masakit sa puso.

"They look so nice, di ba? They are so bagay," bulalas ng isang boses sa tabi niya. Hindi na niya kailangang lingunin pa – kilala niya ang tunog ng tinig na iyon. Si Reign. Palaging matinis. Palaging maarte.

"Arniya, dear… Kuya Nathan and Ate K are so cute together. Para silang itinadhana sa isa’t isa. Let me give you some advice: cancel the engagement and leave our house. Best decision ever, girl. For everyone.”

Hindi kumibo si Arniya. Hinayaan lang niyang mag-ingay si Reign. Sanay na siya sa mga patutsada nito. Ngunit ang susunod na sinabi ng kapatid ay tila muling gumising sa natutulog na galit niya.

Napatingin si Nathan sa direksyon nila. Saglit lang pero sapat para mapansin ni Arniya ang pagbabago sa ekspresyon nito – may halong inis, may konting pagkadismaya. Nag-igting ang panga niya.

“Nathan is not like you!” singhal ni Arniya. “He knows how to be grateful. Ako ang nag-alaga sa kaniya habang wala si Kaira, kaya alam kong hindi niya ako basta-basta iiwan.”

Napangisi si Reign. “What the heck? Are you seriously using your so-called kindness to blackmail Kuya? That is sooo cheap! If Ate K hadn’t left for abroad, maybe you wouldn’t even have space in Kuya’s life.”

Bigla ang pagbabago ng tono niya – matamis, ngunit may halong insulto.

“Oh, I have an idea!” aniya, habang pinalakpak ang kamay. “What if I give you your salary? You know, as Kuya Nathan’s personal yaya? Ten thousand per month times forty-eight months equals four hundred eighty thousand. But I’ll round it up – five hundred thousand! On one condition: get out and never come back. That’s the best offer, honey.”

Natawa na lang si Arniya. Five hundred thousand? Para sa apat na taon ng pagtitiis at pagpapakumbaba? Ilang beses siyang pinagsalitaan ng masama ni Nathan, ilang gabi siyang hindi natulog kakabantay kapag may sakit ito. Ginising ng sariling kamay upang pakainin at alagaan. Hindi kayang tumbasan iyon ng kahit anong halaga.

“You know what?” Tumikhim si Arniya, bahagyang inangat ang ulo. “Kay Nathan lang ako maniniwala. Sabihin mo sa kaniya, harap-harapan niya akong sabihan niyan.”

“Kuya loves Ate Kaira so much! He helped you out of pity. Tell me, did Kuya ever kiss you? Never, right? He never wanted you. He never saw you as a woman. Cancel the engagement so you won’t suffer your entire life.”

Biglang bumalik sa kaniyang ala-ala ang init na pinagsaluhan ng dalawa. Ang init na hindi man lang ginawa sa kaniya ni Nathan kahit silang dalawa lang sa kwarto. Parang sinaksak si Arniya sa puso. Hindi niya kayang ipagtapat pero alam niyang totoo ang sinabi ni Reign. Walang halik. Walang yakap. Walang pagtingin. Hindi siya babae kay Nathan – kundi isa lamang anino.

Sa ilalim ng powder na nakadikit sa balat niya, pulang pula niya ang kaniyang mukha. Parang hinihiwa ang kaniyang puso sa tuwing naalala niya iyon pero kailangang hindi siya magpahalata.

 "Arniya!" malamig na tinig ni Mrs. Nadine ang pumunit sa tensyon. Lumapit ito sa kanila habang nakangiti pero nanlilisik ang mga mata.

"Didn't I tell you to bring Nathan's coat into the garden? Why is he not wearing one now? Where did you go and what did you do?"

Naninikip ang dibdib ni Arniya. Bago pa man siya makasagot, narinig niyang naglakad si Nathan papalapit sa kanila.

“What? Did you go to the garden earlier?”