5. Kaira Del Fiero

Natuwang si Arniya ng makita ang kaba mula sa mga mata ni Nathan.

"Yes po!" mabilis niyang sagot, kasabay ng pagngiti na parang walang nangyari. Ngunit sa loob niya, pinipigilan niyang manginig sa galit at sakit.

Napansin agad ni Nathan ang sagot na iyon, at tila lalo siyang kinabahan. "Pero natapilok po ako at nadapa. Naputikan po ang damit ko kaya umakyat ako para magpalit," mabilis niyang dagdag. Halata ang pilit na pagkukuwento, pero wala siyang ibang pagpipilian.

Matalim ang tingin ni Arniya, pero ngumiti siya ng matamis. "Kaya pala iba na ang suot mong damit," ani Nathan, pilit na kumukuha ng kumpiyansa habang pinapagalitan siya. "Don’t leave the area again. You know we have many guests. You should be attending to them properly."

Napangiti si Arniya, ngunit hindi dahil sa kasiyahan—kundi sa inis. Hindi man lang siya tinanong kung ayos lang ba siya. Hindi ba niya alam na nasaktan siya mula sa pagkakahulog sa kanal?

Tahimik lang siya kaya agad namang nagtanong si Nadine habang palinga-linga sa paligid, tila may hinahanap. "By the way, has anyone seen David? I haven’t seen him since earlier. Did he leave early? Did you see him, Arniya?"

Biglang uminit ang pakiramdam ni Arniya. Para bang muling bumalik sa kanyang katawan ang haplos ng binata. Napalunok siya bago sumagot. "A-Ahm! Parang nakita ko po siya doon," sabay turo sa direksyon ng pool area.

Napangiti si Nadine at agad na hinila si Reign. Namula ang pisngi ng dalaga nang bumulong ang ina sa kaniya. "I got it, Mom! You handle this place. I don’t want anyone disturbing us."

Nag-flip siya ng buhok, iniangat ang palda nang kaunti, at marahang tumakbo patungo sa direksyon ng pool.

Naiwang nakatitig si Arniya sa papalayong pigura ni Reign. Hindi niya napigilang alalahanin ang bawat halik at haplos ni David. Tila may kirot na gumapang sa kanyang dibdib. Napatingin siya kay Nadine, na abala sa pagtutok sa iba pang bisita.

Mabilis siyang sumunod.

"Why are you looking at my mom like that?" tanong ni Nathan, halatang may pangamba sa tono ng boses.

Agad siyang umiwas ng tingin. "Nope! Nothing special."

Sa isip niya, walang saysay kung magsasabi pa siya ng hinala. Hindi siya paniniwalaan.

Napansin niyang inaayos ni Nathan ang kanyang kurbata. Ngunit ang higit na nakatawag ng pansin sa kanya ay ang matingkad at pulang marka sa collarbone nito.

Napakunot ang kanyang noo. Lumapit siya at hinawakan ang braso ni Nathan. "I didn’t kiss you. So where did you get that kiss mark on your collarbone?"

Agad lumingon si Nathan, at parang nataranta sa nakita. "Sh*t," bulong nito. "I told her not to leave any mark!"

"Do you think it’s a kiss mark? Stop creating nonsense, Arniya," pilit niyang sagot habang isinara ang butones ng polo.

"Do you think I’m stupid? That is not a mosquito bite," ani Arniya sabay irap.

"What are you trying to say? There are lots of mosquitoes in the garden," depensa ni Nathan. "Oh wait! You said it’s a kiss mark? How did you know? Don’t tell me you’re used to making those kinds of things?"

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Arniya sa pagkakasabi ng mga salitang iyon. Umahon sa dibdib niya ang sakit na pilit niyang kinukubli. Buong buhay niya, siya ang nag-aruga, nagmahal, at nagsakripisyo para sa lalaking ito. At ngayon, minamaliit siya.

"How can you say that to me? All these years, I gave you everything. I loved you with all that I am."

"What are you trying to say?" sarcastic ang ngiti ni Nathan. "You wanted to marry me, right? Here I am. I agreed to marry you. What more do you want? My love? That’s asking too much."

Natahimik si Arniya. Naramdaman niyang nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata. Ngumiti si Nathan, pero malamig. Walang damdamin.

"Don’t you get it? I never loved you. I was just being nice, but that never meant anything. Kaira was the only woman I loved. And when she left, you took her place like a leech clinging to my side just to steal her position. Now that you’re my fiancée, you want me to love you too? What a joke! You clawed your way into this position, Arniya. Now sit there like a good girl.”

Hindi inakala ni Arniya na maririnig niya ito mula kay Nathan. Hindi man lang siya pinagtakpan o binigyan ng kahit kaunting respeto.

"Nathan… I’m not a bad woman. Kung ayaw mong ituloy ang engagement, sabihin mo lang. We can still cancel it. It’s not yet official."

Ngunit matalim ang titig ni Nathan. "Wow. I didn’t know you could play coy. But you know we can’t cancel this. If we back out, the Verano name will be dragged down. People will say we don’t keep our word. They’ll say we’re ungrateful. You’re clever, Arniya. Very clever."

Muli siyang nanahimik, nanginginig sa galit at sakit.

"You better shut up and behave until this event is over. Or do you want your brother to disappear forever?"

Parang tinanggalan ng hininga si Arniya. Alam ni Nathan ang kahinaan niya—ang nawawala niyang kapatid. Alam niyang hindi siya makakaalis hangga’t hindi niya ito natatagpuan.

Tinitigan niya si Nathan habang ito’y papalayo. Wala na talaga. Hindi na ito ang Nathan na minahal niya.

"Why are you crying? If you don’t want to kick this scumbag out, are you planning to keep him around?"

Nagulat si Arniya. Sa likod niya, naroon si David, ang lalaking ilang oras lang ang nakalipas ay naging dahilan ng pagkalito ng kanyang damdamin. Agad niyang pinunasan ang mga luha, pilit na inayos ang sarili.

Hindi pa siya nakakapagsalita, ngunit lumapit si David sa kanya, inamoy muli ang kanyang leeg, ang buhok, at dahan-dahang ngumiti.

"Arniya Belle Santillan… Let me take you away from all this. You don’t belong in their cage. I will help you pay back everything this cruel family did to you."