Sa paghakbang ni Apple sa maputing buhangin ng Batangas, tila may kung anong kurot sa kanyang dibdib. Hindi niya maipaliwanag, pero kakaiba ang kilos ni Lance. Simula pa kanina, habang lumilipad pa lang ang helicopter, hindi ito mapakali. Panay ang tingin sa relo, sa paligid, sa langit—parang may hinahanap.“Magpopropose kaya siya sa akin?” bulong ni Apple sa sarili habang dahan-dahang tinutulungan si Amara na magtanggal ng sapatos.Napatingin siya kay Lance, na noon ay may kausap sa staff ng resort sa di kalayuan. Hawak nito ang phone, pero halatang distracted.Napakunot ang noo ni Apple. Lumapit siya kay Mia, na noon ay kunwaring busy sa pag-aayos ng sunblock sa loob ng bag.“Bes,” malumanay niyang simula, “napapansin mo ba na parang may kakaiba kay Lance?”Halos mabitawan ni Mia ang hawak na sunblock. Agad niyang inayos ang sarili, pinilit ngumiti.“Ha? Wala naman,” sagot niya, pilit na kalmado ang tono. “Ano bang napansin mo?”“Hindi ko maipaliwanag eh. Parang... aligaga siya. Hin
Kinabukasan, mainit ang araw at banayad ang ihip ng hangin. Sa loob ng bahay nina Apple at Mia, abala ang dalawa sa paghahanda ng mga gamit para sa tila simpleng bakasyon nila sa Batangas. Ngunit sa puso ni Mia, may sikreto siyang kinikimkim—isang plano, isang sorpresang muling magbubukas ng puso ng kaibigan niyang si Apple.“Nakuu bes, baka maiwan tayo ng helicopter!” sigaw ni Mia habang abalang pinupunasan ang shades at nilalagay sa tote bag. Halatang hindi lang basta bakasyon ang iniisip nito—maging ang outfit niya ay may halong kislap at excitement.“Helicopter? Wow, sosyal!” sagot ni Apple na may halong biro, bitbit ang maliit na cooler bag ng snacks ni Amara at mga laruan ni baby Lucien. “Parang last minute ka rin kung maka-pack ha.”“Alam mo naman ako, bes, pressure princess,” natatawang sagot ni Mia. Pero sa likod ng kanyang mga halakhak, may kaba. Ilang oras na lang, at magbabago ang buhay ni Apple—ng buong pamilya nila.Sa kabilang banda, kasalukuyang nagmamaneho si Lance, di
APPLE:Bes, nasaan ka na? Client mo ba ‘yung sinasabi mong imemeet sa Makati?“Tara, bes,” wika ni Mia nang mahigpit na humawak ng upuan habang naglilibot. “Stop muna tayo d’yung mga lightings. Kailangan chilling ang vibe.” Winaling niya ang likod ng kanyang buhok habang pinagmamasdan ang stereo lights.Tumango si Lance habang sinisilip ang istilo, hue, at pagkakabuo ng mga bulbs. “Oo, saglit muna tayo rito. At mag-oorder din tayo ng costumes, mga confetti cannons, and… 100 rosas,” dinedetalye ni Mia. “Gusto kong kumpleto.”Mas lalo pang lumuwal si Lance. “Sige, Mia. Sabihin mo lang kung mag-collate ka ng balloon arches o dun systems, ay bayaran kita. Kahit lahat ng gastos at services mo — para sa proposal ko, walang importansya.”Naglayag silang tatlo sa kahabaan ng iba’t ibang segment ng magasin, mula sa hot pink balloons at metallic confetti cannons, hanggang sa balloons na may LED lights. Pinili ni Mia ang soft peach at blush tones para sa romantic effect. Napautal si Lance sa baw
Tahimik ang bukas ng silid sa Wedding Imperial. Abalang-abala si Apple sa pag-aasikaso ng mga clients—inaayos ang mga invite, sinisigurong perpekto ang presentation ng bawat gown at floral centerpiece. Sa tabi niya, si Mia ay palihim na nakatingin sa kanya, ang bawat kilig ni Apple ay nagpapabilis ng tibok ng puso niya. Alam niyang malayo ang plano niya at ni Lance, pero gagawin niya ang lahat para sa best friend niyang ito.“Bes, may meeting daw ako sa Makati mamayang hapon,” bulong ni Mia nang lumapit kay Apple, habang iniabot ang electronic tablet. “Kailangan kong umalis ng sandali.”“Naku, sige bes,” sagot ni Apple nang hindi tumitingin, tulala sa daloy ng trabaho. “Ingat ka lang. Sabihin mo na sa akin kung ano kailangan.”Napangiti si Mia, malalim ang buntong-hininga. “Okay bes, wala ka nang iluluklok. Tapos na lahat ng kailangang gawain dito in the meantime.”“Huwag kang mag-alala,” sagot ni Apple nang tapat. “Gamitin mo na yung oras mo. Go na.”Pagkalabas ni Mia, agad siyang um
Tumango si Lance, hindi mapigilan ang ngiti sa labi. “Oo. Matagal ko nang alam, Mia. Gusto kong makasama siya habang-buhay. Gusto kong mapanatag si Apple na hindi na siya iiwan. Hindi ito dahil may anak kami. Ito dahil mahal ko siya. Buong-buo.”“OH MY GOSH, ang dami kong gustong isigaw pero kailangan ko talagang kumalma,” ani Mia, habang lumalakad paikot-ikot sa damuhan. “So ano ang plano mo? Kailan mo balak?”“Next weekend. Gusto ko sana sa beach. Doon sa pinuntahan namin dati ni Apple nung anniversary namin years ago. Babalikan namin. Pero... ngayon bilang pamilya. At sana... bilang simula ng bagong yugto.”Nagulat si Mia, pero lutang sa tuwa ang mukha. “Lance, that’s perfect. Romantic, meaningful, tapos may history kayo roon. Ugh, Apple’s gonna die sa kilig!”Tumawa si Lance. “Kaya ikaw ang gusto kong makasama sa plano. Ikaw ang makakatulong para hindi siya maghinala. Kailangan natin ng pakulo. Tipong... kunwari family bonding lang. Ikaw bahala sa alibi, ha?”“Teka... ibig mong sa
“Masakit, pero masaya. Parang ang tagal naming nangulila sa isa’t isa, pero kahit saglit lang ‘yung pagkikita… parang sapat na.”“Hindi pa huli ang lahat,” sabat ni Mia, seryoso na ang tono. “Alam mo ‘yan.”“Alam ko,” sagot ni Apple, sabay yakap sa sarili niyang mga braso. “At gusto kong bumawi, hindi lang para sa kanya, kundi para sa sarili ko rin.”Tahimik na sandali. Saka biglang sumigaw si Amara.“Mommy, Daddy, picture tayo! Kasama si baby Lucien!”Nagkatinginan sina Apple at Lance. Pareho silang napangiti.“Sige,” ani Lance, habang kinukuha ang cellphone sa bulsa. “Family photo tayo.”Lumapit silang lahat sa sofa. Si Amara ay sa gitna, hawak si Lucien, habang nasa magkabilang gilid niya sina Apple at Lance. Si Mia naman ang kumuha ng litrato.“One, two, three—say cheese!” sigaw ni Mia.“Cheeeeese!” sabay-sabay na sagot ng lahat—puno ng tawanan, ng aliw, at ng pag-asang ito na nga ang simula ng isang masayang tahanan."Ninang, may pasalubong kami, yung paborito mo na marang, nadaa