4.เลขาผมห้ามมีแฟน (1)

แม้จะหลับไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงกุลนารีก็รีบตื่นขึ้นมา เมื่อคืนเธอไม่อาจทำใจให้สงบได้ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ในหัวเต็มไปด้วยจินตานาการของร่างสองร่างที่โลดโผนอย่างโจ๋งครึ่ม แม้จะเป็นสาวใสผุดผ่องแต่เธอก็เคยดูหนังหรือซีรีส์ติดเรต อย่างน้อยก็เรื่องดังคนนิยม

ร่างบางเดินไปแอบมองห้องทำงานเห็นประตูยังปิดสนิทก็เลี่ยงไปห้องน้ำด้านนอก หาแปรงสีฟันที่ยังไม่ได้ใช้ เพราะจำได้ว่าเธอเพิ่งซื้อมาไว้เพิ่มไม่นานเผื่อให้คู่ขาของเขาและก็มีจริงๆ

ของใช้ภายในบ้าน หรืออาหารการกินเล็กน้อย เช่น ขนมปัง กาแฟ ผลไม้ เธอเป็นคนจัดซื้อมาไว้ ซึ่งพศินให้เธอจัดการได้เลยโดยเป็นเงินที่เพิ่มมาให้นอกเหนือจากเงินเดือน รัมภาเคยทำอยู่แล้วเธอเพียงรับช่วงต่อเท่านั้น

กุลนารีไม่แน่ใจว่าเจ้านายของตนอยากกินอะไรในตอนเช้าแต่ก็ชงกาแฟกับปิ้งขนมปังและปอกผลไม้เตรียมเอาไว้ แม้จะอยากกลับไปห้องของตน แต่ในเมื่อชายหนุ่มยังไม่ตื่นขึ้นมาเธอก็ยังกลับไม่ได้ ขณะกำลังล้างอุปกรณ์ต่างๆ ร่างสูงกำยำก็เข้ามา

“เตรียมอาหารไว้เหรอ ขอบใจ กินมื้อเช้าแล้วผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นาน แล้วจะไปส่งคุณที่ห้อง รอไปดูหนัง”

“เจ้านายจะไปรอดิฉันที่ห้อง?”

“ไม่ได้เหรอ”

“ได้ค่ะ”

ทั้งที่ประหลาดใจจนหลุดถามออกไป ทว่าพอถูกถามกลับเธอก็ไม่กล้าขัดใจอีกฝ่ายเช่นเคย

“คุณกินก่อนได้เลย ผมไปห้องน้ำสักครู่เดี๋ยวมา”

พศินบอกง่ายๆ แล้วจากไป

เป็นอีกครั้งที่กุลนารีมองตามเจ้านายของตนตาละห้อย ผมสั้นยุ่งๆ กับใบหน้าหล่อแบบเพิ่งตื่น ทั้งกระดุมเสื้อของเขายังหลุดถึงสามเม็ด มองเห็นแผงอกแกร่งรำไร เซ็กซี่จนใจสาวสั่นรัว

ยิ่งเมื่อชายหนุ่มกลับมานั่งร่วมโต๊ะด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากเดิมนัก นอกจากล้างหน้าแปรงฟัน เธอยิ่งต้องพยายามกำหนดสายตาตัวเองเอาไว้แค่อาหารตรงหน้า ไม่ใช่ที่หน้าอกหนากำยำกับใบหน้าหล่อเหลาคมคาย

เธอพยายามนั่งอย่างสงบเสงี่ยมบนรถที่เจ้านายเป็นคนขับมาจนถึงคอนโดตน ไม่ใช่เพราะไม่เคยนั่งแต่เพราะยังไม่ได้อาบน้ำ เต็มไปด้วยเหงื่อกับกลิ่นกาแกขนมปัง ขณะที่เจ้าของร่างสูงมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนติดตัว ทำเอาอดอายไม่ได้

ชายหนุ่มจอดรถไว้ตรงพื้นที่ที่สามารถให้คนนอกจอดได้แต่ต้องจ่ายเงิน ทั้งที่ความจริงเขาสามารถไปรอเธอที่ร้านใดร้านหนึ่งในห้างได้เลย เพราะเธอขึ้นรถไฟฟ้าไปเองได้อย่างสะดวกในเมื่ออยู่ไม่ไกล แต่เขาบอกว่าจะรอเธอจึงไม่กล้าแนะนำ

“ยังไงดิฉันจะรีบนะคะ เจ้านายจะได้ไม่ต้องรอนาน”

“ไม่เป็นไร ตามสบายเลย”

“แต่ว่า...”

“ใช้เวลาตามปกติของคุณเถอะ”

เมื่อเขาย้ำมาเป็นครั้งที่สองเท่ากับต้องตามนั้น กุลนารีจึงรับคำแล้วไปเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ชายหนุ่มก่อนจะรีบไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

แม้จะพยายามให้เร็วแล้วแต่ก็ยังตั้งสี่สิบนาที กำลังจะหยิบมือถือที่ชาร์จแบตไว้ญาดาก็โทรมาเธอจึงนึกขึ้นได้ว่านัดเพื่อนสาวไว้

“ตายๆๆ จะบอกพริกยังไงเนี่ย”

บ่นกับตัวเองแล้วก็รีบรับสาย

‘พริกกำลังจะออกไปแล้วนะ’

“เอ่อ พริก คือว่า...วันนี้ทางไม่สะดวกแล้วล่ะ”

‘หา...ทำไมล่ะ’

“โดนเรียกด่วนนะจ้ะ”

เธอบอกเพื่อนได้เพียงเท่านี้จริงๆ ไม่กล้าพูดว่าต้องไปดูหนังกับเจ้านาย ไม่ได้กลัวเพื่อนเข้าใจผิด แต่เป็นเธอเองที่รู้สึกไม่ไว้ใจความคิดของตัวเอง

‘งั้นเหรอ วินคงยิ้มจนปากฉีก ตอนนี้หน้างออยู่’

ญาดาเอ่ยขำขันมาตามสาย ดูไม่ติดใจอะไรคงเพราะอีกฝ่ายค่อนข้างชินและรู้เกี่ยวกับงานที่เธอต้องทำเป็นอย่างดี

กุลนารีออกจากห้องทันทีหลังจากนั้น แล้วก็เห็นว่าร่างสูงกำยำนั่งไขว่ห้าง ดูมือถือของเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ร่างบางก้าวไปยืนใกล้ๆ ทว่าไม่กล้าเอ่ยขัดเกรงชายหนุ่มกำลังเช็กงานอยู่ กระทั่งอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาเอง

สายตาคู่คมจับจ้องเธอนิ่งแม้ใบหน้าจะเรียบเฉย ทว่าแววคมกล้าราวตรึงเธอเอาไว้ทั้งตัวเพื่อให้เขามองจนกว่าจะพอใจ แล้วก็เป็นชายหนุ่มที่เอ่ยขึ้นก่อน

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ขอโทษที่ช้านะคะ”

พศินไม่เอ่ยอะไร ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ไปกันเถอะ ผมจองตั๋วรอบบ่ายไว้ เรากินข้าวกันก่อน ไปถึงคงใกล้เที่ยงพอดี”

ชายหนุ่มบอกขณะก้าวไปยังประตู ขณะที่กุลนารีได้แต่อึ้งที่เจ้านายของตนจัดการเรื่องตั๋วด้วยตัวเองโดยไม่รอเธอ ปกติหากเขาจะดูเธอจะจองไว้ให้ แต่ก็ไม่บ่อยนัก เท่าที่รู้มาพศินมักจะดูกับพนิดาน้องสาวเขา

หรือที่ก้มหน้าวุ่นอยู่หน้าจอมือถือเมื่อครู่เพราะซื้อตั๋ว?

และอีกสองชั่วโมงต่อมากุลนารีก็ได้รู้ว่า หนังที่เจ้านายตั้งใจมาดูนั้นเป็นเรื่องที่ตนอยากดู

“สวัสดีจ้ะแก้ม”

กุลนารีเงยหน้าจากมือถือของตน แล้วเผยยิ้มให้คนที่เข้ามาทัก

“สวัสดีค่ะพี่ยุ”

“กำลังจะไปกินข้าวเหรอ”

“ค่ะ”

เธอเหลือบไปด้านหลังชายหนุ่มที่ห่างออกไปเห็นว่ามีทีมออกแบบสามสี่คนยืนอยู่และมองมาด้วยสายตาสนอกสนใจ

“อืม แล้วรอใครอยู่ เพื่อนเหรอ”

“ค่ะ”

“อยากนัดแก้มกินข้าวสักมื้อ เย็นนี้ว่างไหม”

หญิงสาวจ้องใบหน้าคมเข้ม พยายามสังเกตความนัยที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ แม้จะว่างแต่เธอรู้สึกว่ายังไม่พร้อมพูดคุยกับศตายุตามลำพัง ไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร เธอไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มและต่างก็จบกันด้วยดีก็จริงแต่ขาดการติดต่อกันมานานแล้ว เธอจึงเหมือนไม่ค่อยสนิทใจเท่าไร

ขณะนั้นญาดากำลังเดินมาพอดี กุลนารีจึงเปลี่ยนเรื่องไปแทน

“เพื่อนแก้มมาแล้วล่ะค่ะ”

“แล้วนัดล่ะ”

อีกฝ่ายยังไม่ยอมจบ

“ถ้าแก้มยังไม่แน่ใจ หรือไม่สะดวกเป็นวันอื่นก็ได้นะ พี่ขอเบอร์แก้มไว้ก็ได้ ลองไล่หาดูไม่เห็นแล้วน่ะ”

หญิงสาวแทบจะถอนหายใจทว่าก็ยั้งเอาไว้แล้วบอกเบอร์ไป

“บล็อกเพิ่มชื่อไลน์ไว้หรือเปล่า พี่แอดไปได้ใช่ไหม”

“ได้ค่ะ”

เมื่อญาดามาถึงก็ถามเธอด้วยสายตาแล้วเหลือบมองชายหนุ่มนิดๆ อีกฝ่ายเองก็หันไปยิ้มให้เพื่อนของเธอ ก่อนจะย้ำอีกครั้ง

“แล้วพี่ติดต่อไปนะ”

กุลนารียิ้มรับอีกฝ่ายก็ผละไป เมื่อกลุ่มแผนกออกแบบเดินไปแล้วญาดาก็จับแขนเธอเขย่าเบาๆ

“ใครเหรอ”

“แฟนเก่า”

“ฮึ้ย...จริงอ่ะ เข้ามาคุยด้วย มาขอเบอร์แบบนี้ อยากรีเทิร์นแน่เลย”

คนพูดตาวาววามแต่กุลนารีกลับไม่นึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย เธอเพียงยิ้มแล้วพยักหน้าแบบงั้นๆ

“คงงั้นมั้ง”

“สงสัยคุณเลขาได้มีแฟนสมใจแล้วล่ะคราวนี้ แต่เขาเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้า”

“จ้ะ”

“ทำไมแก้มดูเฉยๆ อะ”

“ไม่รู้สิ ไม่ได้คิดอะไรกันมาตั้งนานแล้วนี่นา ถ้าเขาสนใจแก้มจริงก็คงต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น”

“โห...ใจแข็งจัง ไหนบอกว่าอยากมีใครสักคนไง”

“อยากมี แต่มันก็ต้องเลือกหน่อยไม่ใช่เหรอ อีกอย่างแก้มก็ไม่ได้ชอบเขาแล้ว เฉยๆ อะ”

สิ่งที่เธอไม่กล้าบอกเพื่อนคือในใจของเธอกำลังมีเงาของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้น และกำลังก่อรูปร่างชัดเจนจนน่าหวั่นใจ

“ยังไงก็อย่าลืมอัปเดตบ้างล่ะ พริกเอาใจช่วยนะ”

สองสาวเดินไปคุยไปยังโรงอาหาร โดยที่กุลนารีไม่รู้ว่าขณะที่ตนเองยืนคุยกับศตายุอยู่นั้น รถของพศินที่นัดกินข้าวกลางวันข้างนอกกับหุ้นส่วนคนหนึ่งของบริษัทขับผ่าน ซึ่งปกติแล้วหากชายหนุ่มไม่มีนัดข้างนอก เลขาสาวจะเป็นคนสั่งอาหารแล้วถือขึ้นไปจัดใส่จานให้เจ้านาย

=====