คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง

ท่ามกลางเสียงเชียร์ของฝูงชน ฉินอี้ลดสายตาลงและตอบข้อความกลับไปหาเสิ่นหยินอู้อย่างรวดเร็ว“ไม่ต้องใช้ร่มแล้ว เธอกลับไปก่อนเลย”เมื่อได้รับข้อความนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่ในใจ และตอบกลับไปว่า:"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?"เธอลดสายตาลงและรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ฉินเย่ก็ไม่ตอบข้อความกลับมาอีกเลยบางที อาจมีเรื่องยุ่งอยู่จริง ๆ ก็ได้เสิ่นหยินอู้จึงตัดสินใจกลับไปก่อน"เดี๋ยวก่อน"มีคนเรียกเธอมาจากด้านหลัง เสิ่นหยินอู้หันกลับมา และเห็นหญิงสาวที่แต่งตัวตามสไตล์แฟชั่นสองคนเดินมายังตรงหน้าเธอคนตัวสูงในหมู่พวกเธอจ้องมองมาที่เธอ และถามอย่างเหยียดหยามว่า: "เธอคือเสิ่นหยินอู้เหรอ?"ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยคำว่า "มาแบบไม่ดี" สี่คำนี้ปรากฏอยู่บนใบหน้า เสิ่นหยินอู้เองก็อารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย จึงตอบกลับไปด้วยท่าทีที่ไม่ถ่อมตัวแต่ก็ไม่หยิ่งผยองจนเกินไปว่า: "เธอคือ?"“ฉันคือใครมันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือฉูฉู่กลับมาแล้ว ถ้าเธอรู้จักปรับตัวสักนิดก็เอาตัวเองไสหัวออกไปจากข้างกายของฉินเย่ซะ”รูม่านตาของเสิ่นหยินอู้หดตัวลงนานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ยินชื่อนี้ มันนานมากจน…...เธอเกือบลืมไปแล้วว่ามี

ก่อนที่ตระกูลเสิ่นจะล้มละลาย ก็มีผู้ชายจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาตามจีบเสิ่นหยินอู้ แต่ไม่มีใครเข้าตาเธอเลย พอเวลาผ่านไป ทุกคนต่างก็บอกว่าลูกสาวคนโตของตระกูลเสิ่นนั้นแสร้งทำเป็นมีจิตใจงดงามและคุณธรรมสูงในขณะนี้สูญสิ้นอำนาจไปแล้ว และชายกลุ่มหนึ่งก็เริ่มล้อเลียนเธอ และพวกเขาจึงแอบเรียกราคาออกมาอีกด้วยในช่วงที่เธอตกต่ำถึงที่สุด และอับอายจนถึงที่สุด ฉินเย่ก็กลับมาเขาจัดการกับคนพวกนั้นที่เรียกราคา และทำให้พวกเขาทั้งหมดต้องชดใช้ราคาอันเจ็บปวด รวมทั้งชำระหนี้ให้แทนตระกูลเสิ่น แล้วพูดกับเธอว่า: "หมั้นกับฉันเถอะ"เสิ่นหยินอู้มองเขาด้วยความตกใจชายหนุ่มเห็นใบหน้าที่ตกตะลึงของเธอ จึงเอื้อมมือมาลูบใบหน้าเธอ“ตกใจอะไร? กลัวฉันจะเอาเปรียบเธอเหรอ? ไม่ต้องกังวลไปนะ มันเป็นแค่การหมั้นกันแบบปลอม ๆ คุณย่าป่วยน่ะ และท่านก็ชอบเธอมาก เธอกับฉันจะหมั้นกันแบบปลอม ๆ เพื่อปลอบประโลมให้เธอมีความสุข และฉันก็จะช่วยฟื้นคืนตระกูลเสิ่นให้อีกด้วย”โอ้ ที่แท้ก็เป็นการหมั้น ปลอม ๆปรากฏว่ามันเป็นเพียงการปลอบให้คุณย่ามีความสุขก็เท่านั้นปรากฏว่าเขานั้นไม่ได้ชอบเธอแต่อย่างใดแต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังเห็นด้วยไปกับเขา

“ไม่เป็นไรจริง ๆ สรุปงานของเมื่อวานทำเสร็จหรือยัง?”คุยกันไม่กี่คำก็พูดถึงเรื่องงาน หลินโยวโยวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปเอาข้อมูลที่เธอจัดการเอาไว้แล้วมา จากนั้นก็เทน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้กับเธอ"ในเมื่อพี่หยินอู้ไม่ยอมไปโรงพยาบาล งั้นพี่ควรดื่มน้ำร้อนให้เยอะ ๆ หน่อยนะคะ"หลินโยวโยวเป็นผู้ช่วยที่ตัวเองคัดเลือกมาในตอนแรก โดยปกติจะขยันทำงานมาก แต่ทั้งสองก็ไม่มีการติดต่อกันเป็นการส่วนตัวเว้นแต่เรื่องงานแต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะใส่ใจตัวเองจริง ๆเสิ่นหยินอู้รู้สึกอบอุ่นในใจและดื่มน้ำร้อนไปสองสามอึกก่อนหน้านี้เธอรู้สึกหนาว ๆ นิดหน่อย แต่หลังจากดื่มน้ำร้อนแล้ว ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกสบายขึ้นมากแต่หลินโยวโยวยังคงมองเธออย่างเป็นทุกข์“พี่หยินอู้ ไม่งั้นวันนี้ให้ฉันทำรายงานเองดีไหมคะ? ส่วนพี่ก็พักผ่อนในออฟฟิศสักหน่อยดีไหมคะ?”เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว "ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้"ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อย เธอไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้นที่ถ้ามีปัญหาอะไรนิดหน่อยเธอก็จะพัก และปล่อยให้คนอื่นต้องมาทำงานแทนและพอนานไป เธอก็จะขี้เกียจเอาได้และเมื่อเธอไม่สบายขึ้นมาอีกในภายหลัง แล้วไม่มีใครช่วยเหลือเธ

แต่เรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่รู้อะไรแน่ชัดนักเพราะในปีนั้นเธอเองก็เหมือนจะตกน้ำไปด้วย เธอมีไข้สูง จนป่วยหนัก และพอฟื้นขึ้นมาก็ลืมหลายสิ่งหลายอย่างก่อนหน้านี้ไป ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตกลงไปในน้ำได้อย่างไรเพื่อนร่วมชั้นก็ยังบอกด้วยว่า เพราะเธอมัวแต่ห่วงเล่น จึงไม่ทันระวังตกลงไปในน้ำแต่เสิ่นหยินกลับรู้สึกอยู่เสมอว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็นึกไม่ออกเลย ต่อมาเวลาก็ผ่านเลยไปหลายปี เธอก็ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้นไปอย่างสิ้นเชิงคิดไม่ถึงว่าฉินเย่จะหมกมุ่นอยู่กับคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ขนาดนี้และคงจะดีไม่น้อยถ้าคนที่กระโดดลงไปช่วยเขานั้นเป็นเธออารมณ์ในความฝันดูเหมือนจะผสานเข้ากับเสิ่นหยินอู้ในขณะนี้หัวใจของเธอรู้สึกราวกับถูกก้อนหินทับอยู่ และอาการปวดหัวก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ทำไมคนที่กระโดดเข้าไปช่วยเขาในตอนแรกไม่ใช่เธอกันล่ะ?ถ้า..….ถ้า...…ทันใดนั้น ใบหน้าของฉินเย่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดวงตาของเขาเย็นชาและโหดเหี้ยม"หยินอู้เอาเด็กออกซะ"จากนั้นเจียงฉูฉู่ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขา และเกาะติดอยู่กับฉินเย่ราวกับเถาวัลย์“หยินอู้ เธอเอาเด็กออก ไม่

เสิ่นหยินอู้ลดสายตาลง และครุ่นคิดอยู่ในใจเจียงฉูฉู่ไม่เพียงแต่สวยเท่านั้น แต่ยังเป็นคนที่โดดเด่นมากอีกด้วยสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอได้ช่วยชีวิตของฉินเย่เอาไว้และหากเธอเป็นฉินเย่ ก็เกรงว่าจะชอบเธอเข้าเช่นกันหลังจากที่เพื่อนของเจียงฉูฉู่มาถึง เธอก็ขึ้นไปคุยกับเพื่อนของเธออยู่นาน ชายหนุ่มนั้นสวมเสื้อคลุมสีขาว และในที่สุดเขาก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ จากนั้นก็พยักหน้า แล้วเดินออกมา"สวัสดีครับ เป็นเพื่อนของฉูฉู่ใช่ไหม? ผมชื่อกู้ตงเฉิงนะครับ"เสิ่นหยินอู้พยักหน้าให้เขา: "สวัสดีค่ะ""มีไข้เหรอครับ?"กู้ตงเฉิงถามเบา ๆ พร้อมกับพยายามวางหลังมือลงบนหน้าผากของเสิ่นหยินอู้การเข้าใกล้อย่างกะทันหันทำให้เสิ่นหยินอู้หลบอย่างลืมตัว ปฏิกิริยาของเธอทำให้กู้ตงเฉิงยิ้มและพูดเบา ๆ ว่า: "แค่วัดอุณหภูมิดูน่ะครับ"หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาแล้วพูดว่า "วัดอุณหภูมิก่อนแล้วกัน"เสิ่นหยินอู้รับมันมาจากนั้นเสียงของฉินเย่ก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง: "ใช้เทอร์โมมิเตอร์เป็นไหม?"เสิ่นหยินอู้:"…..."เธอเพิกเฉยต่อเขา ทำไมแม้แต่เทอร์โมมิเตอร์เธอถึงจะใช้ไม่เป็นด้ว