AZRAEL NIKOLAI MORDECAI
I brought her to my hotel and called a doctor. Mukhang may pinagtataguan siya, kaya hindi ko siya pwedeng dalhin sa ospital. It’s too risky.
My secretary, John, bought new clothes for her. And I let the nurse do her thing to change Red’s blood-coated clothes.
The doctor scrutinized her, his expression grim. “She’s lost a lot of blood. She needs an immediate transfusion.”
Good thing my blood type is O—the universal donor. And luckily, so is she.
“I’m clean,” I assured him, rolling up my sleeve as I settled into the chair beside the bed. The doctor nodded, preparing the transfusion.
Habang dahan-dahang dumadaloy ang dugo ko papunta sa kanya, hindi ko maiwasang pagmasdan siya. Even in her weakened state, she looked fierce, untamed, and dangerous.
Who the hell are you, Miss Red?
I don’t know her. I just called her red because of the color of her hair and I bet she loves red. Not just a normal red. But a red that looks like blood.
“Who’s that woman? Another toy to play, Niko?” My brother Koen asked the moment he entered the room where the lady was lying.
Pinatong niya sa lamesa ang bitbit nitong mga paper bags because I asked him to bring me some of his cosmetics products for her.
“No. She’s off limits,” matigas kong tugon sa kanya.
Napahinto si Koen dahil sa sinabi ko at ilang minuto lang napabuhakhak siya ng tawa.
“The hell? You mean you haven’t touched that woman?” Taas kilay niyang tanong.
My throat tightened. Gumalaw ang panga ko para pigilan ang sariling magalit.
D*mn. I really wish I couh her right now. But she looks so divine. How could a devil touch an angel like her?
Kanina pa ako nagpipigil na hawakan siya, halikan o galawin siya. I am a womanizer, but I am not a rapist.
How could I touch her when she’s unconscious? And isa pa, I think that she’s not an easy person.
Her face looks like an angel, yet there’s something in her aura that speaks of anything more than just an angel. A danger?
She’s a walking danger that brings chaos in me. Ganitong kalaki ang epektong dinala niya sa’kin.
And I don’t know. I’m just seeing myself loving this kind of danger.
“Seryoso?” Gulat na tanong ni Koen nang hindi ako makasagot. “That’s the first time, Niko.”
“Back-off,” usal ko na lang sa iritableng boses.
Natawa siya at ilang beses na napailing. “You’re in danger, Niko. Baka siya na nga talaga ang taong magpapatino sa’yo.”
Nilingon ko ang kapatid kong busy na ngayon sa kanyang selpon.
Magpapatino? That’s impossible.
How about the cure for my apathy?
I never felt this way before. The urge to have her on my bed every single night as my desire for her grows. Kissing, touching, playing with her firm yet soft breasts—
Bigla akong napatingil sa pag-iisip nang naramdaman ko ang paninigas ng alaga ko. Dmn. Just thinking of us having sex makes me aroused.
Is she the only way to cure my apathy? Why the hell is this happening? damn.
Koen left as he still needs to be early for his business launch in Paris tomorrow in the afternoon. Balak ko sanang pumunta para maghanap ng mga babaeng pwedeng ikama.
Hindi ko naman inaasahan na ang lalaspag na ng mga babae dito sa Italy. They’re fucking hot, but not enough to satisfy me.
I found myself staring at the glass wall while drinking my Tennessee. It’s already four in the morning, yet I can’t sleep.
How can I sleep if someone is sleeping in my bed? Ano ‘yon? Matutulog ako sa couch? Sa sahig? No freaking way.
I may have been born illegitimate, but my parents didn’t let me suffer. I was born and raised as equal to Fabian. I have it all like him.
So I never thought of sleeping on the couch or the floor.
And this lady is the first one who did that to me. Dang.
Wala akong nagawa kun’di ang matulog sa couch na nasa tapat ng kama. I was too tired, especially since I donated blood to her.
Nagising na lang ako bandang magta-tanghali na at nakita kong mahimbing pa rin ang tulog niya.
Tinignan mo ang damit niya at sa banda kung nasaan ang sugat niya. So far, wala namang dugo na makikita sa kanya.
She’s so beautiful. Especially in her white long dress. Para talaga siyang anghel na bumaba sa langit.
Nagpa-home service ako para sa pagkain naming dalawa. At saktong pagkarating ng pagkain ay siyang paggising niya.
“Hey! You shouldn’t move!”
Pero huli na dahil nakaupo na ito habang napalakas ang hinaing hawak ang kanyang gilid ng tagiliran.
The doctor said it was a cut from a knife. Paano ba siya nasugatan ng gano’n?
Is she a thief? Right, kasi ninakaw niya ang atensyon ko.
“Bakit ako nandito?” Her angelic voice sounded so sweet, yet it was laced with venom and danger.
“I brought you here to cure you?”
WTF. Niko? You just answered her an uncertain question.
“I don’t need your help,” mahina ang boses niyang saad sa’kin habang namumutlang tinanggal ang karayum na nakadikit sa kanyang balat para sa IV fluid na kailangan niya because she’s too dehydrated.
I was stunned and stayed still in my place and watched her how she took it off effortlessly.
Napadaing pa siya ng kaunti nang sinubukan niyang bumaba ng kama kaya napatakbo ako papalapit sa kanya para alalayan siya nang bigla niyang iwakli ang kamay ko.
“I said I don’t need your help.”
I pursed my lips as I watched her being stubborn. I crossed my arms and watched her taking small steps, pero hindi pa siya nakakalayo ay bigla na siyang natumba sa sahig.
Gumalaw ang panga ko dahil sa inis saka ko siya nilapitan at binuhat para ibalik sa kama. Hindi naman siya nakipag-away pa at halatang hinang-hina pa dahil sa daming nawalang dugo sa kanya kagabi.
“You don’t need my help, yet you asked me last night to take you out of that place?” I mocked, my frustration slowly boiling over. I couldn't help it—this woman was too much. “You’re such a real deal, Missy.”
Her eyes narrowed dangerously. “Did you touch me?”
Napailing ako, amused at her audacity. Of all the things she could ask, ito talaga? Instead of being offended, I found myself smirking. Damn, she’s something else.
I leaned against the wall, crossing my arms. “Define ‘touch,’ sweetheart. If you mean carrying your half-conscious, bleeding body to safety, then yes, I did. If you’re asking if I did something else, sorry to disappoint, but I don’t take advantage of weak women.”
She clicked her tongue, obviously displeased with my answer. “Good. Because if you did, I’d make sure you regret it.”
That made me chuckle. Is she still acting tough when she can barely stand? This woman was seriously testing my patience—and my interest.
Her piercing gaze remained locked onto me, and I swear, if looks could kill, I’d be long dead by now. My body stiffened involuntarily, a rare reaction for me. What the hell? Am I… nervous?
I gulped, trying to regain my composure. “Mukha lang ako hindi mapapagkatiwalaan, Miss Red, but I’m not a r*pist. I won’t do anything to someone while they’re unconscious. Sinong mapapaligaya kung tulog ang babaeng—”
I stopped mid-sentence when her eyes burned through me like a blade pressed against my throat. Sh*t.
I quickly raised my hands in surrender. “Hindi nga!” I blurted out, my voice louder than intended—and a little too defensive for my liking.
Niko, what the hell is wrong with you?
She didn’t waver. Instead, she crossed her arms, her expression filled with skepticism. “Then who changed me?”
I felt a drop of sweat roll down my temple. Bakit parang ako ang may kasalanan?
“T-the nurse. A lady nurse,” I managed to say.
A dangerous silence filled the room, her gaze never leaving me. My hands balled into fists. Why the f*ck am I stuttering?!
She took a step closer, and for the first time, I realized—this woman was terrifying.
“Y-You lost a lot of blood last night, so the doctor did a blood transfusion.”
Tumaas ang kanyang kilay at tinignan ako mula ulo hanggang paa. “Don’t tell me, galing sa’yo?”
Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa na may judgement sa kanyang mga mata. Anong akala niya sa dugo ko?! Marumi?!
Hindi ako nakapagsalita. Bakit ba galit na galit siya sa’kin? Ni wala nga akong ginawang kasalanan sa kanya ah!
She’s the one who kissed me first! Bakit parang kasalanan ko?
Hindi ko siya sinagot saka tumalikod sa kanya para ipaghanda siya ng makakain.
Dinala ko iyon sa kama at nakatingin lang siya sa’kin na para bang may gustong itanong.
“Nasaan ang suot ko kagabi?” tanong niya.
“Pinatapon ko na.”
“What?!”
Muli siyang tumayo para siguro hanapin ang damit na suot niya.
Mabilis kong hinablot ang braso niya at buong lakas na hinila siya para mapaupo sa kama.
“I need my phone,” aniya. Natataranta.
“Phone? Wala kang phone na bitbit.”
“Anong wala? I have it. I always bring my phone! Give me back my phone!”
SInubukan niya muling tumayo mabilis kong nahawakan ang kanyang braso ang mahigpit siyang pinigilan. Napansin ko ang pagkalat ng dugo sa kanyang tagiliran kaya alam kong bumuka ang tahi sa kanyang gilid.
Nagtama ang aming mga mata na parehong malamig at may galit.
“Move once again and I’ll kiss you.”
Hi! If you like this book, please add this to your lib to keep updated! Also, don’t forget to leave a review! Thank you 🩷 *kisses and hugs*
AZRAEL NIKOLAI MORDECAIAt kung kailangan ko pang kalabanin ang buong mundo para manatili siya sa piling ko, I will.Because even if the universe made a cruel mistake by making us fall in love—I will never regret loving her.Tumunog ang phone ko at napatingin ako. A single message flashed on the screen—galing kay Gabriel.Everything's already set up for your surprise tonight. Just a few finishing touches.The surprise. Para kay Shivani.Napapikit ako saglit at huminga nang malalim. Mamayang gabi pa naman ‘yon. Pero simula pa lang ng madaling-araw ay pinaplansta na ni Gabriel ang lahat. Since nandito rin kami ngayon sa lugar na iyon, I needed everything to be smooth.I don’t want her to notice. Matalas pa naman ang kanyang pakiramdam.Grabe ang pamimilit na ginagawa ko kay Luce para pagbigyan ang request ko. “Do you know what month is it, Niko?” he asked, bakas ang galit sa bawat salitang binitawan.“I have a calendar, Luce. Wala ka ba no’n? Pwede kitang bilhan ng sandamakmak na cale
AZRAEL NIKOLAI MORDECAIHe left after spitting nonsense. Pero nonsense ba talaga?Napatingin ako kay Shivani nang gumalaw ito at umikot sa kabilang side—sa gilid ko kung saan nakatayo pa rin ako sa tabi ng glass wall.She’s still sleeping soundly.I know Shivani could betray and kill anyone, at kung darating ang araw na ako ang pagtataksilan niya at papatayin, I’m willing.Kaya ngayon pa lang ay susulitin ko na na kasama ko siya. Na nasa tabi ko siya. Na parehong mahal pa namin ang isa’t isa.Hinubad ko ang robang suot ko at tumabi sa kanya. Inayos ko ang kumot naming dalawa at niyakap siya patalikod nang muli siyang gumalaw at niyakap ako saka isiniksik ang ulo sa dibdib ko.I gently combed her short red hair with my fingers as I hummed a tune, letting the soft rhythm soothe both of us. She looked peaceful, and I couldn’t help but stare at her a little longer before my own eyes began to grow heavy. The warmth of her beside me lulled me into sleep without even realizing it.Naalimpun
AZRAEL NIKOLAI MORDECAIJust hearing Shivani’s laugh, my heart already melted. Buong gabi itong tawa ng tawa dahil sa pinaggagawa niya sa’kin. And I don’t regret it. Seeing my girl this happy because of me makes me the happiest man in the world.Pinasayaw niya lang naman ako ng kanta ng Twice na TT. I don’t know how to dance it, but she showed me a video of it.Nilunok ko ang pride ko para lang mapasaya siya ngayong araw. It’s her birthday tomorrow. Gusto ko lang maunang makabati sa kanya, so I planned everything. Isa pa, para malayo siya sa kapahamakan.Natutulog na siya sa tabi ko. Mahimbing. Napakaamo ng mukha na para bang hindi nito kayang makapatay ng tao.Nakadapa akong inalis ang nakaharang niyang mga hibla ng buhok sa kanyang mukha. It’s already eleven at night, pero nakatulog na agad ito dahil sa pagod and maybe dahil na rin sa saya.Her eyes were beaming. Sobrang ganda ng mga mata niya lalo na’t makikitang sobrang saya nito.Yayakapin ko na sana si Shivani nang muli akong na
SHIVANI IVELLE SINCLAIRNasa hotel na kaming dalawa ni Niko. Nasa iisang suit na may dalawang silid. Gusto niya pa sana na iisa lang kasi nagawa na rin naman namin ang bagay na iyon, so bakit kinakailangan pa ng isa pang kwarto. And all I said is privacy. I need my privacy. Mabuti na lang ay pumayag din siya at hindi na nakipagtalo. Inutusan niya si Gabriel na mamili ng mga damit namin kahit na may mall rin dito sa loob. Sadyang pagod na pagod na ako kakaikot dahil sa trip ng lalaking ito.Hindi pa kami umuuwi dahil bukas ay iikutin pa namin ang lugar na hindi pa namin napupuntahan—na dapat ay nasa condo ako at nagliligpit na ng mga gamit papuntang Tawi-Tawi. Kakatapos ko lang maligo at tanging suot lang ay ang roba dahil wala pa si Gabriel. Hihiga na sana ako nang tumunog ang cellphone ko. Pagkatingin ko ay nakita ko si Miko ang tumatawag.“I’ve been calling since you left,” humina ang boses nito kaya napataas ang isa kong kilay.Alam niyang kasama ko si Niko, kaya bakit niya ako h
SHIVANI IVELLE SINCLAIRPapadilim na nang pumasok kami ni Niko sa aquarium park. The warm hues of sunset were beginning to fade, replaced by the soft glow of the aquarium’s ambient lights. Medyo kaunti na lang ang tao sa loob, especially sa underwater viewing area—o baka kami na lang talaga ang naiwan.Tahimik. Napaka-peaceful. I didn’t know na makakaramdam ako ng ganitong klaseng kapayapaan—’yong parang biglang lumambot ang mundo, tahimik ang isip, at humina ang tibok ng puso sa sobrang kalma.Don’t get me wrong. Being with my friends already gives me a sense of peace. Kapag kasama ko sila, parang lahat ng problema ko nawawala—unless, of course, sila mismo ang gumawa ng problema. Pero parte na ‘yon ng barkada namin. They’re chaotic. They’re loud. They’re stubborn. At higit sa lahat, para silang magnet ng gulo.Pero kahit gano’n sila, they’re my safe space.And yet… being here now—with Niko, in this quiet, glowing space filled with floating sea creatures and nothing but the soft hum o
SHIVANI IVELLE SINCLAIRNag-ikot-ikot kami ni Niko sa loob ng amusement park, at parang bumalik kami sa pagiging bata—walang iniintinding problema, puro saya lang. Sinubukan naming lahat ng puwedeng subukan—mula sa light rides tulad ng Ferris wheel at carousel, hanggang sa mga extreme rides gaya ng roller coaster at drop tower. I could feel my heart race in every twist and turn, but what made it more thrilling was the fact that I was with him.Mas ramdam ko pa ata ang excitement ngayong araw na kasama siya, kesa sa pakikipagpalitan ng bala sa kalaban.Pagpasok naman namin sa haunted house ay panay ang tili ng lalaki at kapit na kapit sa’kin magkabilang balikat habang nasa likuran ko siya.I don’t know if its his act or hindi. Nevertheless, he made me laugh. Sa tuwing gugulatin siya ay napapatili din siya at ginagawa akong panangga sa display.“Hindi takot pumatay ng tao, pero takot na takot sa display lang?” Natatawang tanong ko sa kanya.Nagpunas naman siya ng pawis sa noo niya. Yes