5 - Mission: Escape

SHIVANI IVELLE SINCLAIR

Pinagmasdan ko ang lalaking nasa harapan ko na hinihimay ang isda para lang makain ko. 

Seriously? He doesn’t have to do that. Pero nahihirapan din akong kumain dahil hindi ko inaasahan na may pilay pala ang kamay ko.

Hindi ko na matandaan kung saan ko nakuha iyon, ang alam ko na lang ay noong hinawakan ko na ang kutsara para kumain.

Bakit ba nakita ko na naman ang lalaking ito?

Sa bar, sa art museum grand opening ko last month at ngayon dito sa Italy? Sinusundan ba ako ng lalaking ito?

“Hindi ko alam na kaliwete ka pala,” aniya nang mapansin na hinawakan ko ang kutsara sa kaliwang kamay ko.

“So?” Pagmamaldita ko.

“Nothing,” he said, smirking as he carefully placed another piece of fish on my plate. “Just another thing I’ve learned about you.”

Pinandilatan ko siya ng mga mata. “And why would you care?”

He leaned back against his chair, arms crossed, his dark eyes locked onto mine. “Because you interest me.”

Nasamid ako, picking up a spoonful of rice with my left hand. “You must be easily entertained, then.”

He chuckled, shaking his head. “Not really. It takes a lot to catch my attention. But you…” He tilted his head, studying me like I was some kind of puzzle. “You’re different.”

I stabbed my fork into the fish, pretending not to care. Pero ramdam ko ang panlalamig ng palad ko sa ilalim ng mesa. Hindi dahil sa mga titig niya, kun’di nauubusan na ako ng oras.

I needed to leave. Fast.

Bakit ba kasi ayaw akong paalisin ng lalaking ito? Baka hinahanap na ako ng mga kasamahan ko. Nasa suit ko ang tracker. Kaya kapag tinapon niya iyon, my team won’t locate me anymore. 

Isa pa, ang cellphone kong hindi ko pa alam kung nasaan. I’m sure tinatawagan na ako ni Miko.

I need to get out of here. Pero paano? Parang ayaw akong lubayan ng lalaking ito.

“I like you, Miss Red. Fierce. The only woman na kumalaban sa’kin. The only woman who resists my charms,” aniya na namamanghang nakatitig sa’kin while I think seducing me.

Inabot ko ang mansanas na nasa harapan ko na siyang balat at hiwa na. 

“Charms? You must be kidding,” I muttered darkly.

Napangisi siya habang pinag-aaralan ang reaksyon ko. Para bang aliw na aliw siya sa pagiging mataray ko. Kahit na halatang sanay siyang nirerespeto—o baka mas tamang sabihing kinatatakutan—ng mga tao sa paligid niya, hindi siya nagmamadaling pilitin akong sumunod. Instead, he’s playing this dangerous little game with me.

Umiling ako at muling kumagat sa mansanas. My mind is working double-time. Paano ako makakaalis dito nang hindi niya napapansin? Kung lalaban ako nang harapan, wala akong laban. I’m still weak and my life will be in danger if I push myself to fight back. He’s stronger, taller, and definitely trained for this—or just as I thought so. 

Pero kung magiging matalino ako…

“I’m serious, Miss Red.” Tumayo siya at lumapit sa kinauupuan ko, pinatong ang isang kamay sa lamesa habang bahagyang yumuko. “You’re interesting. Hindi kita pwedeng basta pakawalan.”

I forced a smirk, kahit na ang totoo, gusto ko na siyang tadyakan at tumakbo. “Oh? Baka naman trip mo lang akong gawing trophy?”

He chuckled, his dark eyes glinting with amusement. “Not a bad idea. But no. You’re more than that. I want something in you. And I always get what I want.”

Humigpit ang hawak ko sa kutsilyong ginamit niya panghiwa ng mansanas.

He wants me? Or my body? Typical men. Pero hindi niya ako makukuha at mapapasunod sa gusto niya.

Ni pati nga si Miko nahihirapan akong pasunurin sa kanya, siya pa kaya? Asa.

I swallowed the fruit in my mouth and met his gaze, my eyes turning sharper. “Then let’s see if you can get me.”

He laughed, low and deep. “Oh, Miss Red. I love a challenge.”

Ningisihan ko na lang siya kahit na sa totoo ay kanina ko pa siya gustong patumbahin. I need to regain my strength. I need to rest well and think of how I can escape from him.

You’re smart, Shiv. You can outsmart him. 

Magsasalita pa sana siya nang biglang tumunog ang cellphone niya.

“Excuse me,” aniya saka tumayo at lumakad para lumayo ng kaunti sa’kin. 

Naglakad siya patungo sa working table niya kung saan may mga blueprints ang naroon na nakakalat. 

Is he an engineer?

This is my chance.

Kailangan ko nang kumilos dahil habang tumatagal akong nandirito ay nauubos rin ang oras para sa mission naming hindi pa tapos.

Sinubukan kong tumayo pero kumikirot pa rin ang sugat ko. Dumugo iyon kanina na agad nagpatawag ng doctor ang lalaki para linisin ang sugat ko.

Nang makatayo ako ay nagpalinga-linga ulit ako sa lugar para hanapin ang cellphone ko. But it’s nowhere to be found.

Did I lose it while I escaped?

Narinig ko siyang may kinakausap sa kanyang selpon sa wikang Russian. They’re talking about business which is I don’t give a fxck. And I need to escape here as soon as possible.

Kahit mahapdi ang sugat ko, pinilit kong isantabi ang sakit. My movements are smooth, delicate, and as quiet as possible. Avoiding creating such noise para hindi niya ako mapansin.

Kahit nahihirapan dahil sa sugat ay tiniis ko. F*ck. Sobrang lalim ata ng sugat ko?

Napapikit ako sandali, pilit pinapakalma ang sarili sa kabila ng sakit at pagdurugo ng sugat ko. I don’t have the luxury to complain. Kailangan kong umalis bago pa niya ako mahuli.

Gamit ang natitirang lakas, dahan-dahan akong gumalaw, tinapakan ang malamig na sahig nang walang tunog. Isa, dalawa, tatlong hakbang… I just need to reach the door.

Pero nang halos maabot ko na ang pinto, biglang tumigil ang boses niya sa pagsasalita. My heart stopped. Then, I heard him inhale sharply.

“Miss Red,” his voice was calm yet sharp. “Where do you think you’re going?”

Shit.

Nilingon ko siya at nakita ko siyang nakatingin na sa’kin. His eyes weren’t just amused anymore. There was something darker—something predatory.

Hindi na ako nagdalawang-isip. Tumakbo ako, ignoring the sharp pain from my wound. Ngunit bago ko pa maabot ang pinto, isang malakas na bisig ang pumalibot sa bewang ko, hinila ako pabalik sa matigas niyang katawan.

“Nice try,” bulong niya sa tenga ko, his warm breath sending an unsettling shiver down my spine. “But I told you, you’re not leaving.”

I struggled, kicking and elbowing him, pero masyado siyang malakas. His grip tightened, at naramdaman kong bumagsak ang isang kamay niya sa tiyan ko, just above my wound. Napasinghap ako sa sakit.

“Shh…” He hushed me, his voice almost soothing. “You’ll hurt yourself more.”

“Let me go,” singhal ko, pilit na kumakawala.

Tumawa siya nang mahina, saka bumulong, “You’re mine now, Miss Red. And I don’t let go of things that belong to me.”

Napapikit ako ng mariin para pakalmahin ang sarili at mag ipon ng malakas. 

Dahan-dahan akong gumalaw, at naramdaman ko naman ang pagsinghot niya sa leeg ko.

Adik ba siya? F*ck! Minamanyak na ba niya ako? 

I need to get out of here!

Habang yakap niya ako at mukhang nababaliw sa halimuyak ko ay mabilis kong sinipa ang bayag niya at nang mapadaing siya sa sakit, at bago ako tuluyang makaalis sa pagkakayakap niya sa likuran ko ay buong lakas kong binuhat ang mabigat niyang katawan at binalibag sa lamesa dahilan para magsibasag ang mga plato at baso na nasa ibabaw at matapon ang mga pagkain.

“Fck!” Sigaw niya saka siya napagulong sa kabila habang hawak ang alaga niya.

Namumula ang buo niyang mukha maging ang leeg dahil sa pamimilit sa sakit, dahilan para hindi siya makahinga ng maayos.

Buti nga! Masyado kang assuming!

Inirapan ko siya at kahit nananakit ang tagiliran ko ay hinawi ko ang mga buhok na nakaharang sa mukha ko sabay napabuga ng hangin.

“Hinding-hindi mo ako maaangkin, pervert! Ni hindi nga kita kilala e. Baliw ka ba?” sigaw ko sa kanya saka napabuga ng hangin lalo na’t maramdaman ang grabeng pananakit sa tagiliran ko.

Nang tignan ko iyon ay napansin kong muling nagdugo na naman ang tahi ko. Fvk. I need to get out of here bago pa ako maubusan ng dugo.

“Fck you!” Sigaw niya at pilit na tumatayo. 

Naglakad na ako papuntang pintuan at hindi ko na siya binalingan pa ng tingin.

“Well, fvk you too pervert. But I don’t fvk someone like you!” 

Why would I f*ck him? Mukhang babaero! Ayoko ngang magkaroon ng HIV at isa pa, galit rin ako sa mga lalaki. And he’s not an exception. Mas lalo atang lumaki ang galit ko sa mga lalaki.

Mabilis akong naglakad palabas at tinahak ang daan papuntang elevator.

I immediately pressed the down button while shaking my head dahil sa panlalabo ng paningin ko. Sheez! I used so much strength.

Heto talaga ang pinakaayaw ko sa lahat kapag may mission ako. Lalo na’t ‘pag natatamaan ako. Kahit gaano ako kalakas o kabilis, the pain and blood loss will always slow me down.

Naramdaman kong bumigat ang talukap ng mga mata ko. No. Not now.

Bumukas ang pintuan ng elevator, nakayuko akong lumakad para pumasok pero hindi pa ako tuluyang nakakapasok ay biglang bumagsak ang katawan ko na siyang may nakasalo kaagad.

“Red,” mahinang wika niya na puno ng pag-aalala. Napangiti ako nang makilala ang boses na iyon.

“Miko…”

“You’re safe now, Red. Let’s head back to HQ.”