“ANO ba ang gagawin mo sa mga ’yan, hija?” tanong sa akin ni Nanay Josephine nang ilapag nito sa bedside table ang mga panglinis na hiniram ko rito kanina. Nasa silid kami ngayon at katatapos ko lang din magbihis ng komportableng damit para makagalaw ako nang maayos mamaya kapag nagsimula na akong maglinis sa library. Bahala na kung magalit ulit sa akin mamaya si Señorito Crandall, basta... nagpaalam na ako sa kaniya kanina na magpupunta ako roon para maglinis. I’ve only been in his mansion a short time, but it feels like I’ve been here forever and haven’t gone outside. Bored na bored na ako! Hindi kasi talaga sanay ang katawan ko ng walang ginagawa. Mas nakakadama tuloy ako ng pagod sa katawan ko kahit sa buong maghapon ay wala akong ginawang mabigat na trabaho. Hay! If he doesn’t get mad at me, I’ll call William to help me clean the whole mansion. Para naman kahit papaano ay maging maaliwalas ang buong paligid ng bahay niya. Malungkot na nga ang buhay niya, pati pa ang bahay niya!
KUNG no’ng unang beses na naaninag ko ang mukha niya mula sa madilim na paligid ay masiyado na akong naguwapohan sa hitsura niya and I immediately had a crush on him and my heart beat faster when I knew he was around or when I hear his voice. But in these moments... I can’t figure out what I should feel while I can’t take my eyes off of him. I couldn’t even blink because I was worried that if I did that, he would vanish like a bubble. Damn. Ito ba talaga ang hitsura niya? Tama nga ako... his slightly curly hair is below his shoulders in length, while his face is full of mustache and beard. Pero bagay na bagay sa kaniya ang hitsura niya na nakikita ko sa mga sandaling ito. He looks like the Cuban actor I have a crush on. Antonio Paz. And from his hair, I also gazed at his whole handsome face. From his thick eyebrows, to his ocean-blue eyes, I appreciate the beautiful color of it even more now that he is in the light. His pointed nose and his red lips. Oh, holy lordy! Mas mapula pa ng
“PORTIA, HIJA! Aba, tama na ’yan! Gabi na at bukas mo na ipagpatuloy ’yang paglilinis mo riyan.”While I was on the last shelf that I had to clean I heard Nanay Josephine’s voice. Kapapasok lamang nito sa pintuan ng library. Oh, finally! Last na talaga ito at tapos na ako! Mabuti na lang talaga at tinulungan ako ni William kanina kaya kahit papaano ay hindi na ako masiyadong nahirapan.“Last na po ito, Nanay Josephine,” sabi ko. “Nako ang batang ito! E, hindi naman aalis itong library, bakit kailangan mo pang tapusin ang paglilinis dito ngayon?”I smiled as I wiped the book I was holding. “Ayos lang po, nanay. Kailangan ko po kasing tapusin ito ngayon,” sabi ko. “Tinulungan din naman po ako ni William kanina kaya hindi na po ako masiyadong nahirapan.” Dagdag na saad ko pa. “At, may ilaw naman po pala rito sa inyo, pero bakit hindi n’yo po binubuksan?” tanong ko. Kanina kasi, nang makita ko ang switch sa isang sulok, sinubukan ko iyong pindutin. And I’m glad it is still working! My w
“UGH, PORTIA!” panenermon ko sa sarili ko habang hindi ako mapakali at paroo’t parito ang lakad ko sa loob ng kuwarto na ginagamit ko. My God! I still can’t believe what I did earlier toward Crandall. Until now ay ramdam ko pa rin ang labis na pag-iinit ng buong mukha ko... pati na rin ang mainit at malambot niyang mga labi a nakalapat sa mga labi ko. Pati ang mabango niyang hininga. Oh, my gulay! I kissed him! Because of the fear I felt earlier that the men looking for me would see us, I didn’t hesitate to kiss him. Pero... mukhang mali ata ang ginawa ko dahil nagalit siya sa akin.Flashback:Hindi ko alam kung ilang segundo o umabot ba ng minuto na magkalapat ang mga labi namin bago siya ang kusang lumayo sa akin. Hindi agad ako nakapagmulat ng aking mga mata. Pero ramdam ko sa puso ko ang labis na pagkabog niyon dahil sa ginawa kong panghahalik sa kaniya. “What did you do?”When his question reached my ears, I slowly opened my eyes. At ang namumungay niyang mga mata ang kaagad k
HINDI ko alam kung gaano katagal na nanatili akong nakayakap lamang sa kaniya at patuloy na humihikbi. Labis akong natakot dahil sa ginawa ni William sa akin. Pero mabuti na lamang at dumating si Crandall. Oh, gosh! I thought something bad was going to happen to me now. And I thought... mabait naman sa akin si William. “Hey, it’s okay!” I heard his voice again later. Before I opened my eyes, I took a deep breath so I could smell the scent of him clinging to his clothes. Oh, God! Just by smelling it, it’s obvious that it’s so expensive. It smells very aromatic, classy and a great fragrance that doesn’t hurt the nose. Banayad na pinakawalan ko sa ere ang hangin na nasa lalamunan ko saka dahan-dahang nagmulat ng mga mata ko, kasabay rin niyon ang pagbitaw ko sa pagkakayakap sa kaniya. “Are you all right?” tanong niya ulit sa akin. Dahan-dahan akong tumango at pinunasan ang luha na malayang naglandas sa mga pisngi ko. Then I looked up at his face. Kaagad naman na sumalubong sa panigi
PAGKALABAS ko sa kusina, nakita ko agad si Crandall na nakatayo sa gilid ng bintana habang nakatanaw sa labas. Nakasuksok sa bulsa ng pantalon niya ang isang kamay niya habang ang isang kamay naman niya ay nakasandal sa gilid ng pader. Even though there was a gap between us, I could tell from the side of his face that he was in a world of his own. Mayamaya ay nagpakawala siya nang malalim na buntong-hininga. Tipid akong ngumiti saka naglakad na palapit sa kaniya. “Um, señorito!” tawag ko sa kaniya nang makalapit na ako sa kaniyang likuran.Hindi naman agad siya humarap sa akin, pero bahagya siyang lumingon. “Ipinapatawag na po kayo ng mama ninyo,” sabi ko pa. “Kakain na raw po kayo.”At that point, he turned completely to face me. He stared at my face for a moment, so I smiled at him. “Ayos lang po ba kayo, señorito?” hindi ko napigilan ang magtanong sa kaniya.But instead of answering my question, he let out another deep breath and avoided looking at me. He stepped over, and I did
LABIS pa rin akong nababahala at nag-aalala para kay Crandall. Paroo’t parito ako nang lakad sa gilid ng dining table habang siya naman ay nakahiga pa rin sa sahig at hanggang ngayon ay wala pa ring malay. Oh, hindi ko talaga sinasadya ang ginawa ko sa kaniya! I was so scared earlier and hindi ko alam na ngayon siya uuwi rito. My God! What should I say to him when he wakes up? Or maybe... is he still alive? Because of that thought... I halted my movement and gave him another glance. Kagat ang pang-ilalim na labi ay dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Jesus! Buhay pa kaya siya? O baka... hindi kaya napuruhan ko siya at napatay?Mas lalo akong nakadama ng takot at pag-aalala dahil sa pag-iisip na baka nga napatay ko na si Crandall. Nang makaluhod ako sa tabi niya, saglit kong sinilip ang kaniyang mukha saka dahan-dahang inilapit sa kaniya ang kaliwang kamay ko upang itapat iyon sa kaniyang ilong. Gusto ko lang malaman kung humihinga pa ba siya!Kasabay nang malakas na pagtahip ng d
“PORTIA!” Bigla akong napalingon sa aking likuran nang marinig ko ang boses na tumawag sa akin. I saw William standing in the middle of the kitchen door. Malamlam ang mukha nito at may bitbit na isang bouquet ng white roses. Oh, that’s my favorite. Nasa kusina ako at naghahanda ng lulutuin ni Nanay Josephine para sa tanghalian namin. Hindi ko naman alam na dadating ngayon sa mansion si William. It’s been a couple of days simula nang umalis ito at hindi agad bumalik. Ang sabi sa akin ni Nanay Josephine ay naroon lang daw ito sa bayan at nahihiyang magpakita sa akin lalo na kay Crandall dahil sa nangyari no’ng nakaraan. Maging si Nanay Josephine nga ay ilang beses na ring humingi ng pasensya sa akin. Pero ang sabi ko naman ay ayos lang at wala naman may nangyaring masama sa akin.“William!” saad ko.He started walking towards me. And when he finally got close to my place; I was standing on the side of the sink, he smiled at me. Mayamaya ay tumikhim ito at tiningnan saglit ang bulaklak