THE PAST
CHAPTER FOUR: APARTMENT
LOVE ANDREI LEE
Sabi ko kanina gusto ko nang magpahinga, pero hinatid ko pa rin si Aria sa apartment niya. Alam kong hindi ko dapat ‘to ginagawa. Alam kong hindi puwede dahil bago pa man ang lahat, nakaguhit na ang kapalaran ko sa ibang babae.
But no matter how much I reminded myself of that, I just couldn’t ignore her. I didn’t know why.
There was something about her, something intangible, that kept pulling me toward her like a magnet. Even when I tried to resist, it was as if the universe itself was nudging me in her direction.
“Dito na lang, Dr. Lee.” Itinigil ko ang sasakyan matapos niyang tumuro sa tabi, sa tapat ng lumang building. It was an old structure, situated along the highway. Pero base sa mga damit na nakasampay sa maliit na balcony bawat palapag, mukhang maraming nanunuluyan sa building.
As she unbuckled her seatbelt, I glanced at her briefly, a strange heaviness settling in my chest. I shouldn’t have cared where she lived, but somehow, I did. For reasons I couldn’t yet explain, everything about her seemed to matter to me more than it should.
“Salamat po sa paghatid.” Itutulak na sana niya pabukas ang pinto nang bigla siyang natigilan at nilingon ako. Alam ko kung bakit at nakaramdam ako ng hiya kaya ibinaling ko ang tingin sa harap. “Tiyan mo ba ‘yon? Gutom ka?” tanong niya.
Yeah. That was definitely my stomach. She had almost left the car when it betrayed me, rumbling loud enough for her to notice. I hadn’t eaten lunch earlier—I didn’t have time. I couldn’t let my patient wait, not when time was critical.
Bago pa man ako makapag-react, muli siyang nagsalita. “Gusto n’yo po bang sumama sa ‘kin sa taas? P’wede kitang pakainin saglit, pambawi ko man lang sa paghatid mo sa ‘kin.”
I opened my mouth to decline, but she didn’t give me the chance. She had already stepped out of the car and, just before closing the door, bent down to peer back at me with an almost playful smile. “Tara na, Dr. Lee. Huwag ka nang tumanggi, minsan lang ako magyaya kumain dahil sa sobrang pagtitipid ko.”
With a quiet sigh, I unbuckled my seatbelt and stepped out of the car. “Alright,” I said, trying to keep my tone neutral.
She grinned and led the way toward her building. I followed, unsure of what surprised me more—her generosity, despite having so little, or the fact that I was actually going along with it.
May inakyat kaming lumang hagdan para marating ang palapag kung nasaan ang unit niya. Luma rin maging ang mga pinto ng bawat room. When she unlocked her door and pushed it open, she turned to me, motioning for me to step in first. Saglit akong nag-alinlangan bago kumilos. At pagpasok ko, natigilan ako.
Iba ang expectations ko sa nakita ko sa loob. The building might’ve looked run-down from the outside, but her unit was a stark contrast. Maliit lang ang room niya, but it was spotless. Everything was in perfect order, from the neatly arranged furniture to the fresh scent of air freshener lingering in the air.
The walls looked like they had been recently repainted. In one corner was a small square table with two chairs, positioned near a compact kitchenette. Across from it, a single bed was tucked neatly against the wall, and at its foot stood a sturdy study table stacked with books and notes.
“Nice place,” I said, breaking the silence as I took in the room.
Bahagya siyang natawa habang magkakrus ang mga kamay sa harap. “Alam mo bang kalahati lang ang binabayaran kong upa rito? Ito kasi ‘yong pinakalumang kuwarto at sira pa ‘yong gripo sa lavabo pagdating ko dito. Wala sa mga tenants ang gustong i-occupy ‘to kaya nakipagkasundo ako sa may-ari na dito na lang ako at ako ang bahalang maglinis at mag-ayos. Pero ang kondisyon ko, kalahati lang ang ibabayad ko. Noong una ayaw pumayag ng may-ari kaya sabi ko hahanap na lang ako ng ibang apartment. Kaso no’ng paalis na ‘ko, siya rin ang pumigil sa ‘kin. Pumayag na lang siya kaysa raw mabakante ang kuwarto. Tapos, ayun. Nag-general cleaning ko, nagpalit ng pintura, naglagay ng mga gamit, ipinaayos ko ‘yong gripo kaya ngayon mas maganda pa ‘tong kuwarto ko kaysa sa kuwarto ng ibang umuupa rito.”
Nakatitig lang ako sa kaniya habang nagkukuwento siya. Malapad ang ngiti niya at parang nakalimutan na ang dahilan kaya niya ‘ko pinaakyat dito.
“Ah. Oo nga pala. Ipaghahanda pala kita ng pagkain.” Pero mukhang nabasa niya ang laman ng isip ko kaya agad siyang kumilos at tinungo ang maliit na kitchenette. “Ang kaso, kumakain ka ba ng pangat?” Binalingan niya ako matapos niyang isalang sa stove ang maliit niyang kaserola. “Pangalawang init, pangatlong init, pang-apat na init?” Bahagya siyang natawa kaya nahawa rin ako.
“It’s fine kahit pang-ilang init pa ‘yan. Ang mahalaga hindi pa panis.”
“Char lang, uy! Pangalawang init pa lang ‘to. Kaninang umaga ko lang ‘to niluto. Sa school naman ako kumain ng tanghalian kaya ngayon ko pa lang iinitin ‘tong adobo.”
Adobo?
That’s my favorite.
The familiar aroma of soy sauce and vinegar soon filled the air. Lalo akong nakaramdam ng gutom, lalo nang magsimula na siyang maghain habang iniinit pa ang ulam.
Noong maayos na ang mesa, sumenyas na siya sa ‘kin para paupuin ako sa isang upuan. Siya naman doon sa katapat. A moment later, she turned off the stove and brought over the steaming pot of adobo, carefully plating it before us.
“Kain na tayo,” sabi niya. Pareho na kaming nakaupo, magkaharap.
“Thanks,” I replied curtly, keeping my expression neutral, before digging into the food she’d prepared. It was strange, though, how something so simple could make me feel so at home.
Unang subo ko pa lang, hindi nabigo ang panlasa ko. It wasn’t just good—it was incredible. The flavors were perfectly balanced, the tender meat melting in my mouth, and honestly? It might even be better than the adobo my mom and Ate Emy make. No joke.
If she cooked like this all the time, her boyfriend must be ridiculously lucky.
Wait.
Boyfriend? Meron ba siyang boyfriend?
I glanced at her, my curiosity getting the better of me. “By the way, won’t your boyfriend get mad if he finds out you’re letting another guy into your apartment?”
“Kahit naman malaman niya, hindi siya magagalit.”
Natigilan ako sa pagnguya dahil sa sagot niya. So, meron siyang boyfriend?
“Mafia ‘yong boyfriend ko, pero wala kang dapat ipag-alala.”
“Mafia?” I blinked and swallowed hard.
“Yes. Mafia boss. Nakatira sa libro.” She giggles.
CHAPTER SEVENTEENLOVE ANDREI LEE“Get your hands off,” I said through gritted teeth at muling inalis ang nakakapit na kamay ni Ishay sa braso ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko ‘yon tinanggal. No matter how many times I removed her grip, she’d latch on again, as if determined to cling to me for dear life.Lahat ng madaanan naming estudyante, professors at ibang staff sa hallway nasa amin ang tingin. Some students whispered to each other, others blatantly stared, and worse, a good number of them were taking photos or videos.It wasn’t hard to figure out why. Karamihan kasi sa kanila mukhang ngayon lang nakita si Ishay nang personal. Awe and admiration were written all over their faces as they followed her every move.“Sabi nang bitawan mo 'ko,” I hissed, shaking her hand off again. “Pinagtitinginan nila tayo.”Her hand was back on my arm in a flash, her grip even firmer this time. “Huwag kang delulu, Dr. Lee. They’re not looking at you—they’re looking at me. Masyado silang n
🔥ANNOUNCEMENT🔥 Ang story po ni Love Andrei Lee, ang THE COLD HUSBAND (LEE BROTHERS #3) ay matitigil na ang update sa GoodNovel at mababasa na lamang po muna sa aking Telegram private channel. Para magkaroon ng access sa channel ay mayroon po kayong babayaran na monthly subscription f*e na P200. Daily pa rin po ang update doon, Monday to Sat, and Sunday lang po ang wala dahil iyon po ang rest day ng author. Ang kagandahan po sa VIP group ay hindi n'yo na kailangan bumili ng coins kasi alam kong mahal din ang coins sa mga platform. Dito po sa VIP group, ang 200 n'yo po ay pang isang buwan n'yo na. Sana po maintindihan n'yo dahil kailangan po talaga namin pagkakitaan ang pagsusulat, lalo na po ako na may tatlong kapatid na pinapaaral. Kaya malaking tulong po ang pag-join n'yo sa private channel ko. ♡ HOW TO JOIN? ●Una, dapat may telegram account kayo. Search n'yo lang po sa play store at i-d******d. (Madali lang po 'yun gamitin, parang messenger lang). ●You need to pay 200 for sub
CHAPTER SIXTEENLOVE ANDREI LEE‘A simple outfit by Euphrosyne Saoirse Arcanway—baggy jeans and a plain cropped top—has once again captured the attention of netizens on social media. Many claim that even if she wore rags, she’d still look fashionable.’I sighed, backing out of the article and shaking my head as I turned to tidy up the clutter on my desk. Ginugol ko ang natitirang sandali sa pag-scroll sa internet bago ang klase ko para sana malibang at mawala sa isip ko ang nalalapit na engagement na ipinagpipilitan sa ‘kin ni Mommyla.But instead of finding relief, I only felt more stressed. Every scroll brought me face-to-face with posts, articles, and endless chatter about Ishay. Her name was everywhere—every trending topic, every headline.“Euphrosyne Saoirse Arcanway stuns yet again.”“Is Ishay the perfect match for the Lees?”“She’s the epitome of elegance and beauty.”Alam na ng mga tao ang tungkol sa nalalapit naming engagement dahil isinapubliko na ‘yon ni Mommyla. Ginamit niy
CHAPTER FIFTEENISHAY ARCANWAY(PRESENT)Dumating ako sa restaurant na ibinook ni Mrs. Vivar para sa amin ni Love Andrei Lee. Four months ago noong kinausap ko si Mrs. Vivar at sinabing payag na ‘kong magpakasal. I had also laid out my condition—the financial assistance I needed for my family’s situation.At the time, however, she said it wasn’t the right moment. Kabe-break lang daw kasi Love Andrei Lee sa nobya niya, and she didn’t think it was fair to immediately thrust him into the engagement that had previously fallen through. Ganunpaman, ibinigay niya pa rin ang tulong pinansyal na kailangan ko kapalit ng paghihintay ko.Ang sabi niya, maghintay raw ako ng mga apat na buwan then muli niyang kakausapin ang apo niyang si Love Andrei tungkol sa engagement. Huwag daw akong mag-alala dahil sa mga oras na ‘yon ay matutuloy na dahil siya na raw ang magdedesisyon para sa amin. She explained that the waiting period was to allow her grandson some time to heal and adjust, so he wouldn’t feel
CHAPTER FOURTEENISHAY ARCANWAY(Four months ago)“Oh my goodness, anak!” Nagulat si Mommy nang salubungin niya ako sa main door. Her eyes widened as she stared at my face, particularly at my hair, which now only reached my neck, compared to how it used to fall halfway down my back. “Bakit ka nagpagupit? Alam ba ng manager mo ‘yan?” She even circled behind me to inspect how it looked from the back.“Yes, Mom. Actually, ayoko sana. But it was my manager who said I needed to cut it for my new project,” I explained.“Nag-mature ka tingnan. Pero kaunti lang naman.”“It’s fine. Honestly, long hair can be a hassle. It takes forever to fix. Laging hirap ang stylist ko sa pag-aayos ng buhok ko lalo na at makapal pa. Ngayon, sa tingin ko hindi na siya mahihirapan. Anyway, where’s Dad?” tanong ko nang mapansing wala ang presensya ni Dad sa bahay. Tahimik.Bahagya siyang napabuntonghininga. “He’s in his study.”Kumunot ang noo ko. “Kaninang umalis ako rito sa bahay naroon na siya. Ngayong nakaba
THE PRESENTCHAPTER THIRTEENLOVE ANDREI LEE“Final na ang desisyon ko, darling,” ani Mommyla habang magkakaharap kami sa pangpamilyang mesa.It was Saturday, our usual family dinner, and this time, we were at a well-known restaurant. Everyone was there—my twin brothers and their wives, Summer, Tita Baby, Mom, Dad, Mommyla and Daddylo.“Pinagbigyan ka namin noong una,” she continued, “dahil akala namin magiging masaya ka sa babaeng ‘yon. Akala namin tama ang desisyon mo na balewalain ang engagement mo kay Ishay. Pero ano’ng nangyari? Iniwan ka. Ipinagpalit ka sa career niya sa ibang bansa. That says only one thing, Love Andrei—that the two of you were never meant to be. At naniniwala ako na nangyari ang bagay na ‘yon para matuloy ang kasal mo kay Ishay—sa babaeng ini-match talaga sa ‘yo ni Don Adolfo.”Summer nodded in agreement, adding fuel to the fire. “I think so too, Mommyla. We’re on the same page.”Focus sa ‘kin ang usapan kahit na abala kaming lahat sa pagkain. Everyone seemed t