Chapter 130Napangiti ako ng bahagya. "Hindi mo lang sila naipagtanggol, Miguel. Pinrotektahan mo rin ang integridad ng buong kumpanya. Ganyan ang abogado na dapat pinipili.""At ganyan din ang Judge na dapat tinuturing na tropa," sabay kindat ni Lance sa akin, para bang pilit binabalanse ang seryosong usapan sa konting biruan."Hoy, seryoso ako dito," sagot ko, pero bahagyang napatawa rin. "Hindi biro ang corporate sabotage. Isang maling galaw, pwedeng mawala ang tiwala ng mga investors.""Oo nga," dagdag ni Miguel. "Kaya ngayon pa lang, mas pinalakas na namin ang audit team. Lahat ng branch, surprise inspections na ang setup."Tumango ako, muling naging seryoso. "Good move. Prevention ang pinakamabisang depensa. Mas mabuti nang maagapan kaysa habulin sa korte."Tahimik kaming sandali—lahat kami nakatingin sa mesa, parang sabay-sabay iniisip kung gaano kahalaga ang mga desisyong ginagawa para sa kinabukasan ng negosyo… at ng pamilya."At mas mabuti na ring sa mga taong pinagkakatiwal
Chapter 131Kinabukasan, pagmulat ko ng mata, agad akong nakatanggap ng tawag mula sa Manila. Tinutukan ko ang tawag, at agad kong naisip—may hiring kami sa korte ngayon at dahil isa akong judge, kailangan andoon ako."Shit," wika ko sa sarili ko. "Ngunit may kailangan pa akong gawin." Hindi ko na pwedeng ipagpaliban.Nagmadali akong nag-ayos at tinawagan si Kara para ipaalam na kailangan ko munang magtungo sa Manila, pero may importante rin akong kailangan ayusin bago ako umalis. Hindi ko pa nakakalimutan ang mga sinabi ni Tito Curtis, at higit sa lahat, hindi ko kayang hindi maiparating kay Lola ni Analiza ang aking intensyon.Pagdating ko sa bahay ni Analiza, agad kong nilapitan si Lola. Matigas pa rin ang mukha nito, pero naramdaman ko ang respeto at pasensya sa bawat hakbang ko."Magandang araw po, Lola," sabi ko, seryoso pero magalang. "Kailangan ko po sanang magpaalam. May tinatawag po akong duty sa Manila, pero bago ako umalis, nais ko pong sabihin na balak ko pong liligawan a
Chapter 132Ilang oras ang lumipas bago ako tuluyang makarating sa korte. Agad akong sinalubong ng court staff at ang aking judicial assistant, dala ang ilang dokumentong kailangang pirmahan bago magsimula ang session.Pagkapasok ko sa opisina, tahimik akong naupo sa aking lamesa. Dinampot ko ang balikat ng aking robe at marahan itong sinuot—isang paalala na muli kong isusuot ang bigat ng responsibilidad bilang hukom.May mga kasong kailangang dinggin ngayong araw—civil disputes, isang annulment hearing, at isang financial fraud case. Isa-isa kong sinulyapan ang mga dokumento. Ang bawat detalye ay may kasamang bigat, may buhay at reputasyon ang nakataya."Judge, ready na po ang courtroom," mahinahong pahayag ng aking clerk.Tumango lang ako at tumindig. Tahimik kong tinahak ang hallway patungong courtroom, ang bawat hakbang ay sinasalubong ng katahimikan ng mga taong naroon.Pagpasok ko sa courtroom, lahat ay tumayo.“Court is now in session,” ani ng bailiff.Umupo ako sa aking upuan,
Chapter 133Matapos ang ilang minutong katahimikan, muling tumingin ako sa listahan ng mga aplikante. Tatlo pa ang natitira. Tinawag ko ang susunod.“Next applicant,” mahinahong sabi ko, pero may diin sa tono.Pumasok ang isang babae, mga nasa late twenties, naka-formal at maayos ang postura. May hawak na folder at diretsong tumingin sa akin. May kumpiyansa sa kilos pero hindi arogante.“Name and background,” utos ko habang binubuklat ang folder.“Atty. Clarisse Ramos, Your Honor. Summa cum laude sa San Beda Law, at dating associate ng isang kilalang law firm sa Makati. Tatlong taon na po akong nagpa-practice.”Tumango ako, saka nagsalita, “Maraming galing sa papel, Atty. Ramos. Pero ang tanong—paano mo hinaharap ang isang kasong ang ebidensya ay laban sa kliyente mo, ngunit naniniwala kang inosente siya?”Sandaling nag-isip si Atty. Ramos. “Your Honor, bilang abogado, tungkulin ko pong ipaglaban ang kliyente ko base sa mga available na ebidensya at batas. Pero kung nararamdaman kong
Chapter 134Muli akong tumayo mula sa aking upuan sa itaas ng korte, hawak ang desisyon matapos ang ilang oras ng pagdinig. Tahimik ang buong silid—lahat ay nakatingin, naghihintay sa aking sasabihin. Ang akusado, si Mr. Lorenzo Alviar, ay nakatungo habang hawak ang bangko sa kanyang harapan. Ang mga testigo, abogado, at mga kaanak ng biktima ay tahimik na rin, halos walang gumagalaw."Sa mga ebidensyang inilahad sa harap ng korte... sa mga testimonya ng mga testigong walang bahid ng pagdududa... at sa malinaw na motibong napatunayan sa paglilitis na ito..."Lumingon ako sa akusado. “Ikaw, Mr. Alviar, ay napatunayang guilty sa kasong estafa at panlilinlang sa ilalim ng Article 315 ng Revised Penal Code.”Napalunok ito, at bahagyang napapikit. Naramdaman ko ang tensyon sa silid."Bilang kaparusahan, ang nasasakdal ay hinahatulan ng dalawampung taon ng pagkakakulong sa Bureau of Corrections. Bukod pa rito, ikaw ay inaatasang ibalik ang halagang nawaldas sa biktima na nagkakahalaga ng ma
Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg
Chapter 136Tumango ako. “Oo. Pero limitado lang ang oras, at walang emosyonal na gulo. Nasa proseso pa rin tayo ng kaso mo.”Dahan-dahan siyang lumapit, habang ang dalawang guard ay nakabantay sa gilid. Umupo si Alberto sa silyang nasa gilid ng kama. Tahimik muna ito, tila iniipon ang loob, bago nagsalita.“Anak…”Dumilat si Elias, marahan. Nang makita niya ang kanyang ama, agad namuo ang luha sa kanyang mga mata. “Pa…”Hindi na nakapagsalita agad si Alberto. Napayuko siya, pinipigil ang hikbi. “Patawarin mo ako, anak… Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, hindi ko sana pinabayaan ang sarili ko. Hindi kita sana pinagdusa.”Mahina ngunit malinaw ang sagot ni Elias, “Ayos lang, Pa. Buhay pa po ako. Pwede pa nating ayusin…”Tumalikod ako saglit, pinigil ang emosyon. Hindi ito ang eksenang madalas makita sa korte. Hindi ito hustisya sa papel— ito ang hustisya ng puso.“Judge,” sambit ni Elias. “Salamat po. Kung hindi po kayo tumulong… baka wala na ako ngayon.”Lumapit ako at hinawa
Chapter 137 "Enough. I have already seen the evidence. You will be held accountable for your actions. Ang mga kasama mo na nagblackmail kay Alberto at ginamit siya, lahat ng iyon ay lilitaw sa susunod na mga araw. Hindi ka makakapalag," seryoso kong sabi. "Please, Judge, I... I made a mistake. Don’t ruin me. Don’t ruin my future," takot nitong sabi ni Rodriguez. "It's too late, Rodriguez. You’ve made your choices. Now, it’s time to face the consequences," matapang na sabi ni Miguel. Ang paglilitis ay nagpapatuloy. Si Rodriguez ay nahatulan ng kasong extortion, at magbabayad siya ng malaki, pati na rin ang paghaharap ng mga parusang legal para sa kanyang papel sa blackmail na nagdulot ng mga kasiraan sa buhay ni Alberto at sa negosyo ng buong kumpanya. Naglakad si Rodriguez palabas ng korte, ngunit ang bawat hakbang ay may kasamang kabiguan. Hindi na niya mababalik ang mga pag kakataon na pinili niyang gamitin ang mga tao para sa kanyang pansariling kapakinabangan. Si Albert
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming