Chapter 21Christopher POVPinagmasdan ko si Kara habang tahimik siyang sumasakay sa sasakyan. Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas ng loob para humarap sa akin nang ganito—matapang, determinado, at walang takot na ipahayag ang gusto niya.Nakaka-curious.Ang ibang tao, kapag inalok ng limang milyong piso, walang tanong-tanong na kukunin na lang iyon at tatakbo palayo. Pero siya? Mas pinili niyang pagtrabahuhan ito. Mas pinili niyang tiisin ang presensya ko kaysa umasa lang sa perang galing sa akin.Bakit?Dahan-dahan akong umikot sa kabilang gilid ng sasakyan at sumakay. Pagkaupo ko, saglit ko siyang tinapunan ng tingin. Tahimik lang siyang nakatingin sa labas ng bintana, tila may malalim na iniisip."Hindi mo man lang ba tatanungin kung anong kapalit niyan?" tanong ko, binasag ang katahimikan.Napalingon siya sa akin. Sa halip na matakot o mag-alala, diretsong tumingin siya sa mga mata ko. "Sinabi mo na kanina, Christopher. Lahat ng bagay na tinatanggap ko mula sa'yo… may
Chapter 22 Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, nagtataka ako. Sinong babae ang magpapahirap sa sarili niya sa ganitong paraan? Hindi ba’t mas madali kung hayaan na lang niyang mangyari ang dapat mangyari? Pero mas lalong naging interesante ang sitwasyong ito. "Sige," sagot ko sa wakas. "Pero tandaan mo, Kara… kung ano man ang matutuklasan mo tungkol sa akin, baka hindi mo na gustuhin pang manatili sa tabi ko." Tinitigan niya ako, seryoso ang mukha. "Handa akong malaman ang totoo, Christopher." Napangisi ako. "Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo." Matagal akong tumingin kay Kara. Ang determinasyon sa kanyang mga mata ay hindi natinag kahit na malinaw kong ipinahiwatig na hindi siya dapat makialam sa akin nang higit sa kasunduan namin. Pero heto siya, nangangahas na alamin ang isang bagay na maaaring hindi niya kayanin. Lumapit ako sa kanya muli, mas mabagal ngayon. Hindi siya umatras, pero kita ko ang pagdadalawang-isip sa kanyang ekspresyon. Nang halos magkala
Chapter 23 Tahimik akong naghintay ng reaksyon niya. Kita ko ang bahagyang pagkaputla ng kanyang mukha, pero hindi siya umurong. Sa halip, tumango siya nang marahan, tila tinatanggap ang katotohanang sinabi ko. "Matatapos ang lahat..." inulit niya, tila tinitimbang ang bigat ng mga salitang iyon. "Ibig sabihin, pagkatapos ng isang taon, maghihiwalay tayo na parang walang nangyari?" "Oo," sagot ko nang walang alinlangan. "Matatapos ang kasunduan. Magkakaroon ka ng perang kailangan mo, at makukuha ko ang gusto ko—ang tagapagmana." Nagtagal ang katahimikan sa pagitan namin. Kita ko sa mata niya ang pag-aalinlangan, pero sa kabila ng lahat, tumango siya. "Kung ‘yon ang gusto mo, Christopher, tatanggapin ko." Bahagyang kumunot ang noo ko. Inaasahan kong mag-aalangan siya, na may pagdududa pa siyang mararamdaman. Pero tila determinado siya. "Pero gusto ko ng kasiguraduhan," patuloy niya. "Sa loob ng isang taon, ako lang. Kung gusto mong magka-anak sa akin, dapat wala kang ibang babae.
Chapter 24Kara POVInis na inis ako. At sa totoo lang… natatakot din.Sino bang hindi matatakot kung basta ka na lang iiwan sa isang lumang bahay, mag-isa?Nakita ko si Christopher na papalayo, hindi man lang lumingon. Parang wala lang sa kanya na iniwan niya akong ganito—galit, litong-lito, at hindi alam kung anong gagawin."Hayop ka talaga, Christopher!" sigaw ko, kahit alam kong wala siyang pakialam.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. Hindi ako pwedeng magpadala sa takot. Hindi ko dapat ipakita sa kanya na natatakot ako, dahil iyon mismo ang gusto niyang mangyari."Kailangan kong umalis dito." Bulong ko sa sarili ko. Pero paano?Tinapunan ko ng tingin ang paligid. Ang lumang bahay na ito ay parang isang haunted house—madilim, tahimik, at puno ng alaala ng isang trahedya.Hindi ko alam kung anong iniisip ni Christopher at dinala niya ako rito. Gusto niya ba akong takutin? Gusto ba niyang iparamdam sa akin kung anong naramdaman niya noon?O baka… gusto niya a
Chapter 25 Kara POV Dalawang buwan na ang lumipas mula nang tumira ako sa mansyon ni Christopher. Sa araw-araw na nagdaan, pakiramdam ko ay palagi akong pagod. Lagi akong antukin, bugnutin, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, lalo akong naiinis sa presensya ni Christopher. Hindi ko alam kung epekto ba ito ng stress o dahil sa sitwasyon naming dalawa, pero palagi akong nahihilo. Madalas din akong nagsusuka, dahilan para halos hindi na ako lumabas ng kwarto. Hindi ko na rin nagagampanan nang maayos ang pagiging personal secretary niya. Ngayon araw, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, hinahaplos ang aking sentido dahil sa matinding hilo at masama ang aking pakiramdam ay biglang bumukas ang pinto at bumungad si Christopher. Matalim ang tingin niya sa akin, halatang iritado hindi ko alam kong anong sadya niya sa akin. Pero hindi ko ito pinansin habang nagpapatuloy ako sa paghihilot sa aking sentido dahil sa sobrang sakit. "Ano na namang dahilan mo at hindi ka na naman pumas
Chapter 26 Christopher POV Napanganga ako. Hindi ko inaasahan ang pagsabog ni Kara. Ang akala ko, matutuwa siya sa balita, o kahit papaano, magiging emosyonal. Pero ang inabot ko ay galit na galit na siya. Ang baho ko raw? Hindi ako naniniwalang hindi ako naliligo araw-araw! Siguro nga, medyo pagod lang ako kaya hindi gaanong maayos ang amoy ko, pero ang baho-baho? Grabe naman 'yun. Hindi ko alam kung ano ang i-react ko at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko akalain na hindi niya alam na buntis siya at ako pa mismo ang magsasabing buntis ito. Pero ang pakiramdam ko, hindi ko kayang ipaliwanag—may halo itong takot at pag-aalala. Hindi ko alam kung bakit ako nag-aalala ng ganito. Tumalikod ako, naglakad palabas ng kwarto, pero bago ako lumabas, narinig ko ang tinig ni Kara mula sa likod ko. "Christopher!" Huminto ako at tumingin sa kanya, ngunit hindi ko siya tinulungan, at hindi ko rin siya tinanong pa. Tumahimik kami sa ilang segundo, at pagkatapos ay tumalima ak
Chapter 27Kinabukasan Maaga kaming dumating sa clinic ni Dr. Salazar. Tahimik lang si Kara habang nakaupo sa waiting area, halatang tensyonado. Kahit hindi niya sabihin, kita ko sa mga kilos niya—ang mahigpit na hawak niya sa laylayan ng kanyang damit, ang panaka-nakang pagpisil sa kanyang sentido, at ang hindi mapakaling tingin sa paligid.Samantalang ako, kalmado lang. Pero sa loob-loob ko, gusto ko nang malaman ang resulta. Hindi ako sanay sa hindi sigurado.Hindi ko rin alam kung ano ang mararamdaman ko. Hindi ako ang tipo ng taong natitinag sa kahit anong balita, pero ang posibilidad na may batang nagdadala ng apelyido kong Montero ay isang bagay na hindi ko pwedeng ipagsawalang-bahala.Maya-maya pa ay lumabas si Dr. Salazar mula sa kanyang opisina, suot ang pormal niyang puting coat at may bahagyang ngiti sa kanyang mukha.“Mr. Montero, Ms. Kara, maaari na kayong pumasok.”Tumayo si Kara, ngunit bago siya tuluyang makapasok sa loob, hinawakan ko ang kanyang pulso. Lumingon siy
Chapter 28Napakurap ako. "Hindi ko siya ininis. Pero parang ako ang gustong kainin nang buhay," sagot ko nang may halong iritasyon.Bahagyang napangisi si Dr. Salazar. "Walang gamot diyan, Mr. Montero. Kailangan mo lang ng mahabang pasensya. At isang tip—huwag kang kokontra sa gusto niya, lalo na pagdating sa cravings."Napabuntong-hininga ako. "Cravings nga pala... Sige, salamat, Dok."Lumabas ako ng opisina, mas determinado nang harapin ang bagong hamon na dala ng pagbubuntis ni Kara. Ngunit sa isip ko, isang bagay lang ang malinaw—kailangan kong maghanda para sa mas matinding pagsubok sa mga susunod na buwan.Pagkalabas ko ng opisina ng doktor, mabilis akong lumapit kay Kara na nakaupo pa rin sa waiting area, halatang naiinip at masama ang timpla."Tayo na, bibili na tayo ng gusto mo!" diretsong sabi ko sa kanya.Napakunot ang noo niya at tiningnan ako nang masama. "Talaga? Bigla-bigla ka namang sumunod. Akala ko ba kanina eh ayaw mo?" may bahagyang panunuyang tanong niya.Pinipig
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming
Chapter 183Mula sa utility room ay mabilis naming binuksan ang hidden weapons crate—isang maliit na storage unit na pinalalamnan ng mga semi-auto at non-lethal defense gear. Hindi ito pansalakay, pero sapat para sa proteksyon.“Akin ang short rifle. Ikaw sa stun grenades,” utos ko kay Gian habang kinakalma ang sarili ko. Kahit hindi pa bumabalik ang lakas ko ng buo, ang katawan ko'y hindi nakalimot sa training.ALARM: "Emergency lockdown activated. All personnel proceed to secure zones."“Gian, east wing,” sabi ko, tinuturo ang monitor kung saan may tatlong armadong lalaki na nagbubukas ng fire exit.“Copy. Ikaw sa main corridor?”Tumango ako. “Oo. Hindi sila makakarating sa ICU. Lalaban ako sa pasilyo.”10 seconds later – Main CorridorLumapit ako sa sulok. Kita ko ang dalawang kalaban—naka-armor, may silencers ang baril. Hindi ito ordinaryong pananakot. Targeted assassination ‘to.Hinintay kong makalapit sila. Bago pa makaliko sa turn, BANG! Isang warning shot sa pader. Gumulong ak