Tahimik na nakadungaw sa bintana ng apartment niya si Brie. Habang nilalasap ang simoy ng hangin. Hindi pa rin maalis sa isip niya ang nangyari. Tinatanaw niya ang mga building sa kalayuan habang naisisinagan ito ng palubog na araw.
Mabuti na ang ganito. Ang tuluyang siyang kalimutan ng lalaki. Ilang araw na ang lumipas mula ng makausap niya si Lauren. At inaamin niya na hanggang ngayon ay sobrang sakit ng lahat. Sapilitin niyang binitawan ang unang lalaking minahal niya dahil kailangan.
Muli siyang nakaramdam ng sakit at paghirap huminga. Madalas na rin siyang sumpungin ng pagpapalpitate niya. Bahagya siyang humiga sa kama niya habang hawak-hawak ang parte ng dibdib niya. Hindi pa rin humuhupa ang sakit ng dibdih niya.Para bang ilang beses ito tinutusok-tusok.
"A-ahh!"
Muli siyang binalot ng lungkot ng bumalik siya sa apartment. Hawak niya pa rin ang folder na puti habang may luhang natulo sa pisngi niya galing sa mga mata niya."Mesothelioma"Napapikit na lamang siya ng mabasa niya ito. Naka-third opinion na siya sa iba't-ibang mga doctor. Subalit iisa lang ang mga resulta nila.Muling sumakit ang kaniyang dibdib. Sobrang sakit niyon na para bang mamamatay na siya sa sobrang sakit. Nahihirapan na din siyang huiminga kaya kinuha niya ang pain reliever na mesa. Hindi pa rin nawala ang sakit sa dibdib niya at patuloy pa rin itong sumasakit pa. Napahawak na lamang siya habang namimilipit sa sakit. May luhang tumulo sa mga mata niya."A-ahhh! P-please..." hawak-hawak niya parin ang kaniyang dibdib habang hinahaplos-haplos iyon para mawala ang pananakit. Tumagal ang pananakit ng dibdib niya ng ilang minuto bago ito nawala. Nakahinga na rin siya ng maluwag ng humup
Weeks passed...Habang tumatagal, palala ng palala ang kaniyang karamdaman. Pinili pa rin niyang itago kay Lanche ang tungkol dito. Kaya walang kaalam-alam ang lalaki tungkol sa kaniyang sakit.Nakaupo siya habang nakatanaw sa bintana ng kwarto. Hindi niya namalayan na unti-unting pumapatak ang mga luha niya galing sa kaniyang mata. Marahan niya itong pinunasan.Matagal na niyang pinaghandaan ang bagay na ito. Kaya naman masaya siya ng malaman mula kay Lauren na malapit na silang ikasal. Masakit man, pero mas pinili niyang suportahan at maging masaya na lamang para sa kanila."Anak, kumain ka muna." aya sa kaniya ng kaniyang ama. Hindi niya ito sinagot bagkus ay patuloy niya pa ring pinupunasan ang luha sa kaniyang mga mata.
Lumipas pa ang maraming araw. Marahan niyang inalalayan si Brie na makaupo sa wheelchair. Gusto nito makalanghap ng hangin mula sa garden. Kaya naman ay pinayagan siya ng doctor para ilabas sa garden. Nakarating naman sila doon. Wala gaanong tao at karamihan rin ay pasyente. Huminto sila sa ilalim ng puno. Maganda ang panahon kaya naman maaliwalas ang kalangitan."Kaya magpagaling ka na para maigala kita " nakangiting sabi ni Lanche.Hindi alam ni Brie kung ano ang irereact niya sa sinabi nito. Dahil batid niya ang katotohanan. Batid niya na ilang sandali na lang siya magtatagal dito. Ayaw niyang paasahin ito na may himala na gagaling pa siya.Ngumiti na lamang siya. Naawa siya sa lalaki. Ayaw niyang dumating ang araw na maiiwan niya ito.Bumalik na sila sa kwarto. Ilang araw na niyang napa
Pagabi na subalit hindi magawang matulog ni Lanche. Hindi siya makatulog dahil baka sumpungin na naman si Brie. Nasa labas siya nagpapahangin habang may hawak na sigarilyo."Captain!" napalingon siya ng tawagin siya ni Meshua kasama nito ang kaibigan ni Brie na si Chillet."Kanina ka pa ba dito captain?" tanong sa kaniya nito.Hindi siya sumagot, nanatili lamang siyang nakatanaw sa malayo. Nasa loob naman ang tatay ni Brie kaya mag magbabantay sa kaniya. Kagagaling lamang niya sa bahay ng mga kapatid nito dahil dinalaw nila si BrieIlang minuto lang ay nagpasiya na silang pumasok sa loob. Bumungad sa kanila ang bagong gising na si Brie. Kita niya mga mata nito na nahihirapan ang dalaga. Hinawakan niya ang kamay ni Brie habang nakatingin it
LANCHE's POV"I want to be selfish. I want you to be back. I want you to be mine again. I hate seing you like this. P-pero kung talagang..." hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sumikip ang dibdib ko. Unti-unting tumulo ang mga luha ko."K-kung talagang nahihirapan ka na, t-tatanggapin ko. " naiyak na sabi ko habang hawak ang kamay niyang maputla."Mahal na mahal kita Elle. Mahal na mahal kita!"Nakita ko naman na unti-unti siyang lumuha. Mabilis ko iyong pinunasan."I was June and you were my Johnny CashNever one without the other, we made a pa
YEARS LATER "And now, you may kiss the bride," masayang sambit ng pari sa bagong kasal na si Lauren at Lanche. Seryosong tumingin si Lanche sa asawa niyang si Lauren. Habang masaya namang nakatingin si Laurrn sa kaniya. Hindi maipaliwanag ni Lauren ang nararamdaman niya ng pakasalan siya ni Lanche. "I love you, Lanche Hendrix. Ill promise, that I will never gie up on you, that I will love you no matter what happen. I really love you, Lanche. Thank you for everything..," naiiyak na sambit ni Lauren hbang nakatingin ka Lanche. Hinawakan naman ni Lanche ang kamay nito bago hinawakan ang mukha ni Lauren. "Ill promise, I will do everything to make you happy, I will never hurt you, I will protect you. I love you, my love...." sensiridad na sabi ni Lanche at hinalikan si Lauren sa mga labi nito. Kasabay noon ang maalakas na hiyawan at pala
LAUREN'S POV Im planning to cook my special menu for tomorrow. Lanche will go home so I want to cook for him. "Good evening Ma'am!" The guard gladly greet me as well. I smile to him as my response. Before I go outside. My day is so unstressful, because Luanne is not here. I feel comfortable when she is not here. And Im pretty sure that also has a plan again. When I arrived, I go inside direct on our room. But I saw someone in the garden. "Nanny?" I called. But Im shocked when she answer me on kitchen. "Madame! You already here?" she asked confusely. "Yeah, why? Is there a problem?" I ask to her. She look pale. I started to doubt. "Tell me?" She took her breath out before speak. "Madame, there's a pro
LAUREN'S POV"Madame, okay lang po ba kayo?" nabaling ang tingin ko kay Melody na kakapasok lang.Seryoso akong tumingin sa kaniya. Ang totoo hindi ko alam kung paano ko susolusyunan ito."Madame, gusto mo ba ng kape?" tanong pa niya."Please?" sambit ko. Ngumiti naman siya bago lumabas ng office ko. Ipinatong ko ang ulo ko sa table ko.Mabuti na lang at walang mga namatay. Pero kritikal ang lagay ng iba. Hindi ko alam kung paano nangyari iyon."Madame? Magkape ka po muna," sabi ni Melody habang may hawak na tasa. Inilapag niya iyon sa tabi ko bago siya lumabas.Five days nang mababa ang rate ng Carniva. Kaya naman medyo nai-stress ako.Matapos kong uminom ng kape, naisip kong lumabas na lang muna. Pero mas lalong sumama ang araw ko nang makita ko si Luanne.Nakangiti siya na tila masaya.