Thank you for reading... Love you, guys.
CHLOE I closed my eyes because I wanna sleep. I closed my eyes, wanting to rest and forget all I had learned from talking to mommy and daddy. I wiped my tears as I tried not to cry loudly at ayaw kong maistorbo si Duncan, Logan’s son, who experienced a trauma in his age at… at ayaw kong makita niya akong umiiyak. Hindi makakabuti sa kaniya kapag nakita niya akong ganito. Bumangon ako at bumaba sa kama para sa sahig maupo at doon umiyak muna. I bit my lower lip until it bleed. Ang sakit… ang sakit-sakit malaman ang totoo… I closed my eyes again and rethink what happened yesterday. Muli kong binalikan ang lahat at baka naman may mali lang… may mali lang sa nalaman ko. Alam kong naiinis na sa akin si Trace pero hindi ko kayang sumama sa kaniya pabalik sa mansion nila Sa El Tierra. Dito na muna ako. Mas panatag ako rito kay Calli sa ngayon. Yes, dito na muna talaga ako kina Calli. At mas okay na iyon at ayokong maistorbo si Trace at mag-alala sa akin. Then I remember again what happen
February 14, 2022 TRACE Inaayos ko ang kurbata ko habang nakaharap ako sa salamin. Maayos na ang buhok ko. I seldom use hair wax but this time I did. This is my wedding and I want to look good for my bride. I raised my chin and looked for my beard. I shaved five days ago, at sakto lang ang haba ng mga tumubong balbas ko. Okay na ‘yan. Mas maangas at guwapo ako sa ganitong ayos ko. “Kuya!” Nilingon ko si Paige na nakangiting lumapit at yumakap sa akin. She helped me with my tie and the collar of my undershirt. “I am so happy for you, kuya.” I smiled and hugged tightly my sister. Alam kong masaya siya para sa akin. In fact lahat ng taong malapit sa akin ay masaya for me. At kung may pinakamasaya sa lahat ay ako. I never thought na ang kasal namin ni Chloe ang pinakamasayang pangyayari sa buhay ko. Kagabi pa ako kinakabahan na hindi ko maintindihan. The anticipation I felt could cause me a heart attack. At kagabi pa rin ako kinakantyawan ng mga kaibigan ko. The six of them attend
February 14, 2022 CHLOE I am staring at myself in the mirror while the makeup artist is making me pretty. Ang mag-aayos ng buhok ko ay hinihintay matapos ang pagmi-makeup sa akin para siya naman ang lalapit at gawin ang work niya. "You're so beautiful, Miss Chloe. Lalo na siguro mamaya kapag nasuot mo na ang gown mo," the makeup artist said. "Thank you." I smiled. Nauna na ang pedicure at manicure na ginawa sa akin kanina. Even the colors of my nails now accentuated the gown and the motif of the wedding, which is gold. I glanced at my exquisite and expensive wedding gown ko. The golden threads used are made from real gold. Ang kulay ng gown ay cream and gold. Para naman akong royalty sa kasal na ito. But as Trace said, I am his queen, so he truly made me feel like it. Calli called Trace at nakita ko na nasa kotse siya at nasa simbahan na rin. He is so handsome kahit sa video call ko lang siya nakikita. I am sure that many women will envy me later kapag pumasok na si Trace sa s
TRACEHalos lahat na lang yata ng tao na narito, na kakilala ko, ay lumapit na para bumati sa akin. And this is the first time in my life, after mama died, na ngumingiti ako ng matagal. Na kahit nakikita ko si papa at Louisianna ay hindi ako naiinis sa kanila. Mas nasa isip ko kasi si Chloe... na mamaya ay talagang Dimagiba na ang apelyidong dadalhin niya. Na magiging legal ko na siyang reyna. Na magsisimula na ang pagsasama namin na kahit kamatayan ay hindi kami mapaghihiwalay. Nang makita ko ang mga sakristan na papasok sa simbahan ay saka ako napatingin sa oras. Fifteen minutes na lang at oras na ng kasal namin ni Chloe. Siguro paparating na rin sila. Muli akong ngumiti at nang makita ko na papasok ang mag-amang Esposito sa loob ng simbahan at may mga kasama pang mga tauhan ay pormal na ngiti at pagtango na lang ang ginawa ko sa kanila. I sized their men, lima lahat ang kasama nila sa loob na alalay nilang mag-ama. Ilang saglit pa ay dumating na ang dalawang sikat na singers, n
CHLOETinitigan ko ang sarili ko sa salamin. I really look exquisite. A wedding gown that made me look so regal. So lovely… So classic… And the flowery words Trace said to me kanina… well, he sweetly said that the gown looks good because I am the one wearing it. And I was flattered. Definitely. I sighed. I glanced at Calli. Nakatitig siya sa akin, and I know what she was thinking. I smiled at her. “Calli, can you… can you please excuse me?" nahihiyang sabi ko. "I mean…” I paused to make sure I won’t cry."I mean… Is it okay if you’ll leave me here alone first?” Calli smiled knowingly and then nodded. “Of course, Chloe. I will check them downstairs, too."Nang iwan na ako ni Calli, I gazed at my reflection in the mirror again. Asking myself with the questions in my head… Can I really do that? Can I? I touched my tummy, feeling another life inside me. Another life that is now only relying on me. Without me… he or she won't survive. Napahikbi na naman ako. Kaya ko bang damayin a
CHLOE "Iutos na lang natin para mabilis." Logan suggested. “No... It’s personal, Logan,” Calli said. Logan glanced at Calli then me. Pinaglipat-lipat niya ang tingin sa amin hanggang sabihin ni Calli na umakyat na lang kami at huwag intindihin ang asawa niya. Nasa taas na kami ulit and I am trembling. I hope na wala na sina mommy at daddy sa El Tierra. They know na may plano akong tumakas, I told them last night and asked them to follow the plan. “Kailangan na natin kumilos agad," Calli said pagpasok namin sa kuwarto. "Alam kong naiinis na si Logan at madali mainis iyon lalo na kapag hindi mapagbigyan sa sinabi niya.” Calli took out under the bed the blankets she and I prepared to escape through the veranda. Nakaraan pa namin naihanda ang mga iyon. I was about to remove my wedding gown, for I could not bring that with me, when Calli said I needed to be fast. Lumapit ako sa veranda, and because I have altophobia, I felt nauseous again. Nahihilo ako na napasandal sa pader. Nahih
TRACE I am loading my guns for the fifth time. I am loading it after I unload it. Tahimik akong naglalagay ng mga bala sa bawat mags ng dalawang Glock ko. Tahimik lang ako habang nakatingin ang lima sa akin. I continue what I am doing. And fucking hell... Wala na akong pakialam ngayon kahit anong marinig ko. Isa lang ang sigurado ko, tinraydor ako ni Logan! Si Logan na mula nang matuto siyang maglakad ay ako na ang kasama niya. Si Logan na lahat ginawa ko para protektahan siya! Si Logan na paborito ko sa lahat! Oo, si Logan! Si Logan, Si Logan!!! Putangina!!! Malakas kong pinukpok ang mesa at sinabayan ng tayo. "Hah!" galit kong buga ng hangin. Inilapag ko ang baril na hawak ko sa mesa at lumakad-lakad. I hate this fucking feeling!!! I breathed in and out heavily. Masama ang loob ko. Galit na galit ako. At putangina talaga... kahit kailan... kahit kailan ay hindi ko inakala na si Logan pa ang gagawa sa akin ng ganitong kalokohan. Muli akong naupo nang pakiramdam ko ay okay na
CHLOE “Chloe, here’s your passport and your cards. Nandito lahat sa bag na ito and even your phone," Calli showed me the insides of the sling bag she bought for me. Nakaupo kami sa waiting area ng airport. "Thank you," I said in my throaty voice. Hindi na okay ang boses ko sa kakaiyak. "I removed the SIM card already. Kagaya ng sabi mo ay nandito rin sa bag ang SIM kasi ayaw mo itapon," Calli concerned look pierced me. Alam ko na namamaga na ang mga mata ko at namumula na ang ilong pero hindi ko mapigilan na umiyak pa rin. "Think of your baby, Chloe." I just nodded and smiled sadly. I wiped my eyes. Fifteen minutes to go before the boarding time. Malapit na ang flight ko pabalik sa US. In this situation, I am now between wanting to go to California and follow my parents or taking the risk of making myself be acknowledged as Governor Patricio Dimagiba’s daughter. I sniffled. I choose the first one. Iyon ang pinakamagandang desisyon. Ang sakit isipin... ang sakit isipin na