CHLOETinitigan ko ang sarili ko sa salamin. I really look exquisite. A wedding gown that made me look so regal. So lovely⊠So classic⊠And the flowery words Trace said to me kanina⊠well, he sweetly said that the gown looks good because I am the one wearing it. And I was flattered. Definitely. I sighed. I glanced at Calli. Nakatitig siya sa akin, and I know what she was thinking. I smiled at her. âCalli, can you⊠can you please excuse me?" nahihiyang sabi ko. "I meanâŠâ I paused to make sure I wonât cry."I mean⊠Is it okay if youâll leave me here alone first?â Calli smiled knowingly and then nodded. âOf course, Chloe. I will check them downstairs, too."Nang iwan na ako ni Calli, I gazed at my reflection in the mirror again. Asking myself with the questions in my head⊠Can I really do that? Can I? I touched my tummy, feeling another life inside me. Another life that is now only relying on me. Without me⊠he or she won't survive. Napahikbi na naman ako. Kaya ko bang damayin a
CHLOE "Iutos na lang natin para mabilis." Logan suggested. âNo... Itâs personal, Logan,â Calli said. Logan glanced at Calli then me. Pinaglipat-lipat niya ang tingin sa amin hanggang sabihin ni Calli na umakyat na lang kami at huwag intindihin ang asawa niya. Nasa taas na kami ulit and I am trembling. I hope na wala na sina mommy at daddy sa El Tierra. They know na may plano akong tumakas, I told them last night and asked them to follow the plan. âKailangan na natin kumilos agad," Calli said pagpasok namin sa kuwarto. "Alam kong naiinis na si Logan at madali mainis iyon lalo na kapag hindi mapagbigyan sa sinabi niya.â Calli took out under the bed the blankets she and I prepared to escape through the veranda. Nakaraan pa namin naihanda ang mga iyon. I was about to remove my wedding gown, for I could not bring that with me, when Calli said I needed to be fast. Lumapit ako sa veranda, and because I have altophobia, I felt nauseous again. Nahihilo ako na napasandal sa pader. Nahih
TRACE I am loading my guns for the fifth time. I am loading it after I unload it. Tahimik akong naglalagay ng mga bala sa bawat mags ng dalawang Glock ko. Tahimik lang ako habang nakatingin ang lima sa akin. I continue what I am doing. And fucking hell... Wala na akong pakialam ngayon kahit anong marinig ko. Isa lang ang sigurado ko, tinraydor ako ni Logan! Si Logan na mula nang matuto siyang maglakad ay ako na ang kasama niya. Si Logan na lahat ginawa ko para protektahan siya! Si Logan na paborito ko sa lahat! Oo, si Logan! Si Logan, Si Logan!!! Putangina!!! Malakas kong pinukpok ang mesa at sinabayan ng tayo. "Hah!" galit kong buga ng hangin. Inilapag ko ang baril na hawak ko sa mesa at lumakad-lakad. I hate this fucking feeling!!! I breathed in and out heavily. Masama ang loob ko. Galit na galit ako. At putangina talaga... kahit kailan... kahit kailan ay hindi ko inakala na si Logan pa ang gagawa sa akin ng ganitong kalokohan. Muli akong naupo nang pakiramdam ko ay okay na
CHLOE âChloe, hereâs your passport and your cards. Nandito lahat sa bag na ito and even your phone," Calli showed me the insides of the sling bag she bought for me. Nakaupo kami sa waiting area ng airport. "Thank you," I said in my throaty voice. Hindi na okay ang boses ko sa kakaiyak. "I removed the SIM card already. Kagaya ng sabi mo ay nandito rin sa bag ang SIM kasi ayaw mo itapon," Calli concerned look pierced me. Alam ko na namamaga na ang mga mata ko at namumula na ang ilong pero hindi ko mapigilan na umiyak pa rin. "Think of your baby, Chloe." I just nodded and smiled sadly. I wiped my eyes. Fifteen minutes to go before the boarding time. Malapit na ang flight ko pabalik sa US. In this situation, I am now between wanting to go to California and follow my parents or taking the risk of making myself be acknowledged as Governor Patricio Dimagibaâs daughter. I sniffled. I choose the first one. Iyon ang pinakamagandang desisyon. Ang sakit isipin... ang sakit isipin na
TRACE Tinatamad kong ibinaba ang mga paa ko na nakataas sa mesa as I saw Logan walking to get inside of our most private conference room in Fortis, here in Agrianthropos. Only founders are allowed here and seeing Logan with Calli made me squinted my eyes. Agad nagbangga ang mga tingin namin ni Logan. I can see worriedness in his eyes, but who cares? Who the fucking care?! Calli stepped forward, but Logan pulled her. Logan is stopping his wife from getting near me. And what Calli wants? To beg for her fucker husbandâs life? Nagpapatawa ba ang dalawang ito? Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa. Calliâs pleading gaze made me think of asking the rest of my co-founders to take her away from here. Sheâs a distraction. But no⊠no⊠I canât be distracted. I can't. And I donât need to mind Calli. Si Logan lang ang dapat bigyan ko ng atensyon. He canât use Calli this time. Kung malakas ang loob niyang dalhin si Calli rito ay isa lang ibig sabihin⊠handa siyang makita ng asawa niya kung
TRACE Magkapatid? Did I hear it right? Did I fucking hear it right? Natigilan ako at binitiwan ang kuwelyo ni Logan na hawak ko. Nanlalaki ang mga mata at magkasalubong ang kilay na nakatitig ako sa pinsan kong duguan ang labi at ilong. May tumutulong dugo rin mula sa kilay niya. Umiling siya. Gesturing na huwag kong intindihin ang sinabi ng asawa niya... o baka pinapaalam niyang wala siyang alam sa sinabi ni Calli. Fucking reason! Napatuwid ako ng tayo. Hindi ko na pinansin si Logan at iniwan na. Nalipat na kay Calli ang atensyon ko. Napatingin ako sa ibang mga kasama ko. Pare-pareho ang pagtataka at pagkalito na nakikita ko sa kanila. All of their eyes are with Calli now. And yes. Even Logan⊠nakita ko rin ang pagkagulat at pagkalito sa mga mata niya sa narinig. But⊠but⊠What the fuck did Calli say again? Na magkaâputa! Magkapatid kami ni Chloe? Tanginang kalokohan!!! I sniggered. Nakakagago na! Wala na bang ibang alam ang mag-asawang ito kung hindi gaguhin ako ng
TRACE âKuya!â gulat na bati ni Paige nang makita niya akong papasok sa mansion. Kausap ni Paige ang campaign manager niya na sinabihan niyang lumabas na muna at mamaya na sila ulit mag-usap. Ang ibang mga tauhan sa mansion ay kanina pa nagsipaglabasan. Pagkakita pa lang nila sa akin na papasok ay lumabas na sila. Umiiwas na madamay sa gulo. Sa ayos ko ba naman ngayon ay sino ang mag-iisip na matino ang pakay ko? Wala. Paigeâs eyes surveyed me nang malapitan ko na siya. Nasa mga mata niya ang pagtatanong. Duguan akong dumating kaya normal lang na mag-alala siya. âW-What happen to you, kuya?â She wanna touch me pero nag-aalangan dahil sa mga nanuyong dugo ni Logan na dumikit sa damit ko at ang iba ay nasa braso ko at kamao. Nilingon ko si Jeru na alam kong kasunod ko. Himala at parang nabalewala ito ni Paige ngayon. Umalis kami ng Agrianthropos twenty-five minutes ago. Sinigurado ko munang maayos na ang lagay nina Calli at Logan. Hindi na ako nagpakita pa sa kanila sa ospital. K
Pasadena, California CHLOE âChloe?â Nilingon ko si mommy na pumasok sa kuwarto ko. I just arrived a week ago and until now, I am still mourning for the love that I lost. âHowâs your morning sickness? I just brought you cold milk as this is the only thing you like to drink.â I smiled at mommy. The only good thing that happened to me knowing the truth is that mommy likes me now. âThank you, mom.â Thatâs all I can say, and I looked outside the window. Sadly. âThank you, Chloe.â Mom hugged me, and I hugged her back. I know why she said that. She wants me to feel that she regrets everything she did with me before. âThank you for accepting me to still live here with you. And... thank you for allowing me to still call you mom.â I honestly said that. Kung wala sila ay hindi ko maiisip paano naging successful ang pagbabalik ko rito sa California. Logan ang Calli helped me a lot but without my adoptive parents acceptance of me ay hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa akin dito sa Pa