They say, some good things never last.Sa sobrang bilis ng mga pangyayari hindi ko man lang nagawang ihanda ang aking sarili. One minute I'm happy, the next minute I felt like I am dying. The pain he caused me is too much. I felt betrayed by the man who promised me a lifetime, the man whom I entrusted my heart and my life. Bakit ganito na lang kung maglaro ang tadhana sa akin? Wala ba akong karapatang maging maligaya? What had I done with my past life that until now I need to suffer like this? I'm tired of this. I don't want to feel this pain. Ayoko nito...Ang s-sakit..a-ang s-sakit-sakit...Pakiramdam ko gustong sumabog ng dibdib ko sa sobrang sakit.Hindi ko kaya ang sakit. Sobrang sakit ng ginawa niya sa akin. Para akong pinatay sa sakit. Naninikip ang dibdib ko na para akong sinasakal.Bakit ba kailangan mangyari ang lahat ng to? Bakit kailangan nilang guluhin ang tahimik kong buhay? Ayos na ako eh, sanay na akong walang kasama, walang kaibigan, walang nanggugulo pero dumating s
"Belle" napapitlag ako ng marinig ko ang boses ni Sir Derick. Hindi ko alam na nakatulala na naman pala ako. Kung saan-saan na naman nakarating ang isip ko. Ni hindi ko nga namalayan na bumalik na pala siya."Sandro Dela Vega is outside, he wants to talk to you." Hindi agad ako nakasagot. I was just staring at the door, contemplating on whether to talk to him or not. Natatakot ako na baka maulit lang ang nangyari kahapon sa silid ni Simone. Baka paulit-ulit na naman nilang isampal sa akin na hindi ako nababagay sa kapatid nila. Na hindi ako ang babaeng karapat-dapat na maging parte ng pamilya, na baka dudungisan ko lang ang pangalan nila. Umupo siya sa tabi ko at naramdaman ko ang marahang paghaplos niya sa aking likod na tila ba pinapalakas ako.Marahas akong napalunok dahil pakiramdam ko may bumabara na naman sa aking lalamunan. Nararamdaman ko na naman ang pananakit sa aking puso at nagsisimula ng manubig ang aking mga mata. Hanggang ngayon nahihirapan parin akong paniwalaan na n
I'm still alive but I'm barely breathing. It's been three years pero hanggang ngayon hindi pa rin nawawala ang sakit na aking nararamdaman. Nagmahal lang naman sana ako pero bakit ba ako nasasaktan ng ganito? Bakit kailangan kong maranasan ang ganitong sakit? May gamot ba na pwedeng inumin para mawala ang sakit na nararamdaman ko?Why do I still have to feel this pain?Do I really deserve to feel this kind of pain?Why life is so unfair? Bakit hindi niya na lang ako tulungan makalimutan siya?Ang tagal na niyang nawala, ang tagal ko na siyang pinakawalan pero hanggang ngayon walang araw na hindi ko siya naiisip. I miss him so much. Hindi ko alam kung ayos na ba siya? Ano na ba ang nangyari sa kanya? Pero ano ba ang karapatan ko?I don't have any news about him. I deactivated all my social media accounts. I changed my number. I want to disappear, I want to be gone .I want to surrender. I'm so tired but I can't. I have people around who loves me, supported me and never left my side.Ak
"My Dearest Little Bella, Today I welcome you to the world. This moment has also brought back memories of my own journey, and the life lessons I learnt along the way. When I think of those times, I realize that most of these lessons were actually learnt because I took the courage to face it with you. You gave me courage to face the world on my own, baby.I was young and I don't know what to do when I had you. It was this period that I need to be strong because I know that I everything was not about me anymore. That your welfare and safety inside my body is more important than anything else.Bella, baby, today you made me realized how lucky I am that despite the pain I've been through I still get the chance to have you. I want you to know that I'm excited to see you grow. I marvel at what a beautiful and kind little person you will be in the future.I will always be here for you baby. Mama will never leave you. One day you will you will see that many people in this world are not kind
"P-po? A-ano po ang ibig niyong s-sabihin."naguguluhan kong tanong. Naiiyak na din ako dahil naawa ako sa kanya.Inalalayan ako ni Gaden na umupo pati ang daddy niya. Punong-puno ng luha ang mata ni General Montenegro. Binigyan pa siya ng panyo ni Gaden para punasan ito. Magtatanong pa sana ako kung bakit siya umiiyak pero biglang may nagsalita."A-anak..." sabay kaming tatlong napalingon sa pinanggalingan ng boses. Si tatay, nakatayo sa may pintuan na luhaan ang mga mata. Bakit sila nag-iiyakan? May nangyari ba?Dahan-dahan humakbang si Tatay Ben palapit sa akin at agad namang akong tumayo para sana magmano sa kanya pero mahigpit niya akong niyakap. Gaya ni General Montenegro kanina, mahigpit din ang pagkakayakap ni tatay sa akin na para bang takot siyang mawala ako sa kanya. "T-tay?" nabasag ang boses ko. "Ano p-pong problema? May nangyari po ba?"Hindi siya sumagot sa halip patuloy lang itong umiyak sa aking balikat. Marahan kong tinapik tapik ang likod niya para kumalma siya.
Hindi umalis si Papa sa tabi ko. Kung pwede lang siguro niya akong kandungin gaya ng maliit na bata ginawa niya na. Panay ang yakap at halik nito sa akin. Gustong bumawi sa mga taong nawala sa amin.Kanina pa din ito nagpapasalamat kay Tatay Ben at sinabing kahit na andito na siya patuloy pa ding maging bahagi ng buhay ko si Tatay Ben. Nanatili pa kami sa office ni Kuya dahil ang sabi niya wala naman daw siyang meeting ngayong araw. According to him, he set this day for us. Salitan si Kuya Hendrick at Tatay Ben sa pagsagot sa mga tanong ni Papa at Kuya Gaden. He said I will call him Kuya from now on and treat him as my older brother. Nakakatuwang isipin na isang araw bigla nalang akong nagkaraon ng isa pang tatay at isang kapatid,nadagdagan ang mga taong nagmamahal sa akin."Your mama is working as a waitress in the restaurant near my office." panimula ni Papa. "She's so nice and beautiful." Pagkatapos malambing ang mga mata ni papa na tumingin sa mukha ko. "You look exactly like y
"Lucas?" Tawag niya kay Kuya."Pa..." ako ang nagsalita dahil nakita ko ang pag-aalangan sa mga mata nila Kuya na tila ba hinihingi ang permiso ko. Nang tumingin ako kay tatay bahagya itong tumango sa akin."Yes, princess, do you wanna say something?" his tone changes. It is now gentle and comforting. It's like giving me assurance that he will protect me no matter what.Nagsimulang manginig ang kamay ko. Bigla na namang bumalik ang trauma ko sa nangyari. Lumakas ang tibok ng aking puso na tila ba lalabas ito sa aking dibdib. Bahagya na ring naninikip ang aking dibdib na tila ba sinasakal ako. "Tubig anak." sabay abot ng tubig ni tatay sa akin. " Kumalma ka muna, Belle Marie." naramdaman ko ang mahinang paghaplos ni tatay sa likod ko. Blangko at diritso man ang tingin ni papa pero dama ko ang nakatagong emosyon sa mga mata niya. He's eyes is menacing. He looks formidable and tormenting. Ilang minuto muna akong naging tahimik pinapakinggan ang tibok na aking puso. Nang sa palagay ko k
Hindi paman lumagpas isang minuto isa-isa nang nagsipasok ang mga kaibigan ni Kuya Hendrick nagtatawanan pa ang mga ito at mukhang pinag-uusapan si Derick. Si William ang nangunguna, sumunod si Ethan, Calyx at Knight. Parang mga bata pa itong nagtutulakan papasok at ang iingay pa. Present lahat ng maiingay sa grupo nila, absent si Knoxx at Nate. Naalala ko pa nung bago pa akong secretary ni Kuya, wala ni isa sa mga kaibigan niya ang nakakaakyat sa office ni Kuya Hendrick, hanggang sa meeting room lang sila sa baba. Pinayagan lang silang makabisita sa opisina ni Kuya nung nanganak na ako pero hindi sila pwedeng lumapit sa akin. Binawalan din silang makipag-usap. Hi o hello lang tapos diritso na sila sa loob ng opisina ni Kuya.Maligalig ang mga ito pero pansin kong malaki ang respeto nila kay Kuya Hendrick dahil siya ang pinaka matanda sa kanilang lahat. Minsan nga natatanong ko kung paano sila naging magkaibigan dahil halos lahat sila mga bata isip maliban na lang kay Nate at kay Kno