CHAPTER 14

Chapter 14

(Megan POV)

Kung kukuha nga siya ng stylish para sa akin, okey lang, hindi naman ako ang mababawasan ng kayamanan diba?

“Yun lang ba Master Damian? Since wala na yung mga maingay na mga babae, siguradong makakatulog na ako pagkatapos ngang makain ko itong ice cream. Want some?”

“Tss. FYI, that’s mine.”

“Uhmmm. Hahatian mo ba ako? Hahaha. Okey ibabalik ko na lang.”

Ngunit namalayan ko na lang kinuha sa akin ni Mrs. Zu. Ngayon nasa dinig table kami at inihanda na nga yung ice cream sa harapan namin. Nagkatitigan kami ni Damian… Sigurado ba siyang kakainin niya yung ice cream kaagad na hindi pa siya kumakain ng hapunan?! Eh, magkakasakit siya kapag ginawa niya yan. Saka hating-gabi na. Kailangan niyang kumain ng maayos.

“Master Damian…” Nang sasandukin na sana niya ang kanyang chocolate ice cream. Natigilan naman at umangat ang paningin sa akin. “Uhmm… Ano, talaga bang kakainin niyo na yan? Eh, hindi pa po kayo naghahapunan at baka magkasakit kayo.”

Sabagay kung magkasakit siya at mamatay, tapos nga ang usapan. The End. Plus, kung papatagalin pa nga ng Old Master Quinn ang kontrata namin hangang dalawang buwan, atleast nakaratay na sa higaan si Damian at wala siyang magagawang masama sa akin.

“Pero, maari niyo ng kainin kung nais niyo talaga.” Urong ko sa concern kong hindi ko alam kung saan ko napulot at sumulpot na lamang. Ang demonyo Megan, hindi binibigyan ng concern. Itahimik mo ang bibig mo, at hayaan mo ngang magkasakit siya.

“Mrs. Zu…” Marahan na tawag ni Damian sa ginang, at kaagad naman lumapit. “Kumain ba ng maayos ang babaing ito ng kanyang hapunan?”

“Kumain ako.” Sagot ko na instead nga si Mrs. Zu… “At naging maayos ang pagkain ko.” Dahil wala ka. “Kaya saluhan mo na ako kumain ng ice cream. Masarap ito.” Para magkasakit ka, at mamatay ka na nga Damian.

Ngumisi si Damian. At tila ba mayroong binabalak… Hangang sa… Kumain siya ng hapunan muna, at ako itong pinaghihintay niya bago kumain ng Ice cream.

Nakakainis. Parang yung inis ko kanina sa mga babae, sa kanya ko ata mabubuntong. Pero bakit ko naman yun sa kanya gagawin? Eh, mas demonyo pa siya sa akin. Hantay-hantay na lang Megan, matatapos din ang lalaking yan.

Nang matapos siya, syempre natuwa ako, kasi kakain na nga kami ng ice cream. Sana naman pwera sipon, kay Damian niyo na lang yan ibigay.

Hindi ako nagkamali na napakasarap talaga nung chocolate ice cream. Nais ko man itanong sa kanya kung bakit favorite nga niya ang ice cream na ito, pero i-zipper na lang natin ang bibig. Nang walang usapan na mangyari, at hindi nga ako magkamali. Simot yung ice cream bowl ko… pero ng umangat ang paningin ko, ang paningin ni Damian sa akin nakapako.

Anong problema talaga ng lalaking ito?

Bigla pa itong tumayo sa pagkakaupo, at lumapit sa akin. Hinila ang upuan… na dinig na dinig ko ang tunog. Tapos biglang slow motion dahil sa effect nga ng di mo inaasahang kagwapuhan niya, at ang malakas niyang karisma. Itinigil niya ang upuan mas malapit sa akin, at umupo, saka kinuha ang table napkin ng biglang… pinunasan niya ang labi ko.

Kinabahan ako doon.

“Ako na lang.”

Binitawan naman niya yung table napkin, pero ang sumunod na eksena… inangkin nito ang aking labi. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ito ginagawa, ngunit pilit ko siyang tinutulak… pero hindi, mas nilaliman pa niya ang panghahalik. At Napakagaling niya sa paghalik upang ang pagtangi ko lalo lang na sumisiklab na parang tumutugon ako sa kanya. Ipinapasok niya ang buo nitong dila sa aking bibig, at pilit na hinuhuli nito ang aking dila.

Nagtagal ang panghahalik niyang yun sa akin, na tila ba may balak sana siyang mawalan na ako ng hininga. Binitawan lang niya ang aking labi na kaagad ko naman ikinahinga. Habang siya… Pangisi-ngisi lang.

Nais kong murahin siya at sigawan ito kung para saan yun, pero hindi ko yun magagawa.

Tinitigan ako ni Damian na may ngisi sa kanyang labi. Satisfy na satisfy sa ginawa niya sa akin, saka niya pinunasan sa pamagitan ng kanyang daliri ang laway na lumabas sa gilid ng kanyang labi.

“Para saan yun? May— May nilabag na naman ba akong—.”

“Nothing. I’m just giving you a goodnight kiss.” Sinabi ni Damian na parang normal lang talaga ito.

“Ano?” Tipong gusto ko marinig ulit ang sinabi niya ngunit Klarado ito sa aking isipan. Goodnight kiss para ano?! Para saan?! Hindi naman kami mag-asawa para gawin niya yun.”

“Goodnight Megan.” Bulong niya sa aking tenga, bago tuluyang tumayo at nilisan ang hapagkainan.

Syempre naiwan akong parang timang, at naghahanap nga ng kasagutan sa kanyang ginawa.

At dahil sa kanyang ginawa hindi nga ako nakatulog ng maayos. Patuloy na pinapakita sa akin ng isipan kung paano niya ako halikan… At para bang nabitin ako.

Haist. Sira ulo ka talaga Megan, kaya hindi ka nakakatulog!

At naibato ko nga ang unan, saka yung isang unan pinagsusuntok ko. Gusto ko na matulog, pero ang ginawa ni Damian instant pang-insomnia. Habang ang lalaking yun ngayon ay mahimbing na ngang nakatulog, habang ako… Mamatay na sa inis.

Akala ko ba si Damian ang mamatay. Bakit parang ako? Mali ito. Hindi ako magpapatalo sa Damian Quinn na yan. Ano naman Megan kung hinalikan ka niya? Ano naman ngayon? Basta wag na wag kang mahuhulog sa kanya, at wag na wag din mahuhulog ang Damian Quinn na yan sa akin.

Kailangan ko mag-isip para gantihan nga ang Damian Quinn na yan sa kanyang ginawa. Yung maiwan din siya na confuse sa ginawa ko. Humanda siya sa akin. Wag na wag niya akong minamanyak!

Hangang sa nakatulog nga ako. Pero bigla ko na naman naimulat ang aking mga mata dahil sa bangungot na totoo naman nangyari. Maraming what if… At ang what if ko na yun, wag na wag talagang mangyayari.

Bumangon na ako na may determination na gumanti. Kahit nga malamig ang tubig sa banyo, niligo ko na dahil init na init ang katawan ko kahit na sagad na sagad na yung aircon. Saka napahalakhak ako ng binigyan na nga ako ng magandang plano para maghiganti kay Damian. Siya naman ngayon ang maging confuse.

Dahil nanabik ako sa gagawin ko, isinuot ko na lamang ang damit na inihanda sa akin ni Cindy na itinawag pa nga niya sa nakuhang stylish ni Secretary Lucas, ayon na din sa utos ni Damian. Hindi ko lang isinuot yung mataas na heels, kundi ang tsinelas pangloob lang.

Pumunta ako sa kusina at nagulat si Mrs. Zu sa akala atang hindi ako magigising ng maaga ngayon dahil hating-gabi na nga ng maka-akyat ulit ako sa kwarto. Thank you na lang po sa confusion na iniwan sa akin ni Damian.

“Ako po ang magluluto ng agahan para kay Damian.”

“Sigurado ka iha?”

“Sinabi at inutos po yun mismo ng kanyang ama sa akin.”

“Sige iha. Sabihin mo lang sa amin kung may maitutulong ba kami.”

“Wala naman po.” Dahil sanay na sanay akong kumilos mag-isa sa kusina. Umaalis pa nga akong malinis at maayos ito.

Nag-isip ako kung ano ang lulutuin kong agahan para kay Damian, at dapat yung hindi niya matatalikuran. Kaya naman minabuti ko nga ang pagluluto, hangang sa nagawa ko na ang perfect breakfast para sa kanya. Though nagmamadali din ako dahil ayokong maabutan niya ako dito sa kusina. Saka dapat yung tawagin niya ako na wala nga ako dito para ipaliwanag itong ginawa ko sa kanya. Para siya naman yung ma-confuse. Wag ako Damian. Wag na wag.

Hangang sa hinanda ko na nga sa may hapagkainan. Perpekto. Ikaw na ang bahalang humusga, Damian Quinn.

“Aalis po ako ngayon. Pupuntahan ko si Tatay,” Hubad ko ng apron, saka nga lumapit sa akin si Cindy para ibigay ang hiningi kong dollshoes na not bad kahit nga may two inches na takong. Kayang-kaya. “At agad din ako babalik kung sakaling hindi ako kailangan masyado sa hospital.”

“Mag-iingat kayo Miss Megan.” Ngumiti ako kay Mrs. Zu, at napakaway na lamang.

Paglabas ko, kaagad na binati ko yung apat na bodyguards ko ata kung sakaling lalabas ako.

“Maari niyo ba akong Ipagdrive papunta sa hospital? Bibisitahin ko lang si Papa.”

Tumango ito, at inilahad nga ang daan papunta sa elevator, at isa sa kasamahan ng pumindot papunta sa may basement parking. Hindi ko nga inaasahan sa paglabas namin sa elevator nakahanda na ang sasakyan. Agad na pinagbuksan ako ng pinto at pumasok nga ako.

Pupuntahan ko si papa kasi wala akong mapagtanungan kung maayos na nga ito. Ngunit kung wala naman sa akin nakakaabot na balita, ibig ba nitong sabihin maayos na si Papa? Sana nga…

Pagkatapos ng tahimik at safe na pagdrive, saka wala man lang trapik at napakabilis namin nakarating sa hospital, agad akong dumiretso papunta sa VIP room ni Papa. Kung hindi dahil nga sa matandang uklubin na yun, alam kong hindi ko maibibigay ang silid na ganito kay papa, at special treatment o kahit man lang ang mabili ang mga gamot nito. Hay naku Tatang… Sabagay titiisin ko na lang ang anak ninyo. Kaya ko naman gumanti, kahit paano.

Basta Megan, wag na wag kang mahuhulog sa kanya. NEVER.

Nang binuksan ko ang pinto, kaagad na sumalubong sa aking paningin ang may malay na si Papa, at kinakausap nga si Paul.

“Good morning po itay.” At napalapit ako dito para mayakap. Hindi ko nga napigilan na umiyak sa sobrang tuwa na maayos na siya, at may malay na ngayon… kesa noong huli kong dalaw dito sa kanya. “Kamusta po ang inyong pakiramdam?”

Itinaas ni Papa ang kanyang kamay… At napa-thumbs up ito sa akin. Ibig sabihin maayos lang ang pakiramdam niya. Mga mata nito parang tinatanong kung kamusta din ako… “Maayos din ako itay.”

Ang kasinungalingan na sinasabi nga nilang white lies. Saka nakita ko si Paul…

“Halika nga dito.” Dahil ang mukha niya sobra ngang nahihiya sa akin. Lumapit naman ito sa akin, ngunit masyado siyang mabagal para hilain ko nga at yakapin ang pinaka-chubby kong kapatid. Ginulo ko ang buhok nito at saka…

“Wag mo nang uulitin na sumama pa doon sa mga bad influence mong barkada ha. Malalagay mo sa alanganin ang buhay mo… At buhay ko.” And dalawang huling pangungusap ay bulong ko na lang ngang sinabi sa kanya.

Nang biglang umiyak ito. “Ate pasensya na…”

“Sus. Kalalaking tao nito umiiyak.”

“Wag ka nang mag-alala kay Papa ate, ako na ang bahalang magbabantay sa kanya dito. Pasensya na po talaga. Hindi na po mauulit. Saka alam ko naman na mahirap ang ginagawa niyo, kaya hindi niyo na po kailangan na pumunta dito para alamin kung ayos lang si Papa. Sasabihin ko naman sa inyo kung maayos lang siya.”

“Ay naman. Gustong-gusto ko na pumunta dito para makita si Papa at ikaw. Kamusta maayos ka na bang nakakapag-aral?”

“Opo.”

“Mabuti naman.”

“Nga pala Ate… Si Papa, pinapatanong kung kamusta na daw ang love life mo.”  

Natigilan ako, at lumingon nga ako kay Papa. Dahil nga si Paul ang andito alam kong nahuhulaan na din niya kung ano ang nais iparating ni Papa sa amin. Ngumiti ako kay Papa…

At sa inaakala ko na ang tinutukoy niya ang tungkol sa pakikisama ko kay Damian Quinn saka yung arrangement naming dalawa… Sa totoo lang itay, may mga bagay na hindi ko na nakokontrol… At natatakot nga ako. Kasi yang si Damian ay talagang isang adik, manyak at baliw hindi katulad ng lalaking minsan na ngang dumating sa buhay ko.

At hindi ko ito kailangan na sabihin sa kanya. Dahil baka hindi pa gumaling si Papa at lumala pa ang kanyang sitwasyon.

“Ayos naman ang lahat, itay. Wala ho kayong kailangan na ipag-alala. Ako pa.” Masaya kong ngiti sa kanya, kahit nga sobra na akong nahihirapan… At naiinis sa mga kapatid ko. Buti na lang itong Paul na ito nakikita ko sa kanya ang pagsisi.

“Si Damian Quinn, magkasama kami ngayon na ninirahan sa isang suite, at hindi ko nga ito nasasamahan si Paul sa bahay, pero sa tingin ko dito na siya tumitira din. Pati ata rasyon na pagkain kabilang ka na ha, Paul.”

“Hindi naman ate.”

“Yun nga, kasama ko siya sa isang bahay pero magkaiba ang silid namin. Kaya wag po green ang isipan. Hindi po kami interesante sa bawat-isa kasi masyado yung pogi at mayabang… Kaya engggg talaga siya sa akin. Yan pong si Damian, eh may minamahal na ding babae, kaya nga po hindi natuloy yung kasal namin. Ang ginagawa na lang ng kanyang ama… Ang mag-experiment kung mahuhulog ba kami sa isat-isa na alam kong hindi naman mangyayari.”

@Death Wish