Naalimpungatan ako nang marinig ko ang malakas na pagtunog ng telepono sa gilid ng aking tinutulugang kama.
Gusto ko man itong patayin at bumalik sa pagtulog dahil inaantok pa ako, ngunit nagbabakasakali ako na importante ito. Baka mamaya ay importante ito.
Inabot ko ito. Nagdadalawang-isip pa ako kung sasagutin ko ba ito o hindi. Unknown naman kasi, hindi ko ito kilala.
Makalipas ang ilang segundo nang matapos na ang pagtunog nito, nakatitig pa rin ako sa screen. Hindi ko ito sinagot. Ipinikit ko nalang ang mga mata ko at bumalik sa paghiga, inilagay ko ang telepono ko sa gilid ng unan ko at muling ipinikit ang mga mata.
Lumalalim na ang pagtulog ko, ngunit narinig ko na naman ang malakas na pagtunog ng aking telepono na ikinaiinis ko. Hinablot ko agad ito sa gilid ng unan ko at tiningnan kung sino ang tumawag.
I sighed in disbelief. Sino ba kasi ito?
I have no other choice but to answer the call, baka tatawag na naman ulit ito mamaya at ma
Samantha Naalimpungatan ako nang marinig ang ingay na nanggagaling sa alarm clock na nasa gilid ng aming kama. Napangiwi pa ako nang masilaw ako sa repleksyon ng araw na nanggagaling sa binata ng aming kwarto ni Tyrone.Nang tuluyan ko nang maimulat ang aking mga mata, napakunot ang noo ko nang makita'ng wala na ang mag-ama'ng katabi ko pa kagabi. Sabado ngayon, kaya nasanay na ako'ng mas mauuna pa talaga ako'ng gumising. But now is—surprising! I wonder, saan kaya sila?It has been three years since I and Tyrone got married. But the feeling is still fresh, at para bang kahapon lang iyon nangyari. The smiles and the tears.I let out a deep sigh as I heard them laughing and yelling loudly and happily outside. Naglalaro na naman sila without even waking me up.Inaantok na napahilamos ako sa aking mukha bago tuluyang bumaba ng aming kama upang puntahan sila s
"I'm sorry minahal kita" I said."I'm sorry nagpakasal tayo" I continued"I'm sorry kung dumaan ako sa buhay mo""I'm so sorry if I felt alone that time to the point na, malasing ako at di ko alam ang gagawin ko""I'm sorry I was born to love you" I said, and let my tears out."Argh! T-Tyrone, nasasaktan ako. Please, tama na!" I screamed in pain I felt."Umiyak ka, di parin kita kakaawaan, at mas lalong di kita patatawarin."
I heard something fell on the floor that made my whole system half awake. My eyes were still close, I tried to move my body to face my back as I felt the light came from the sun outside my room's window touches my left cheek, but good thing my hair covers half of my face that protects my facefrom it.I forced my eyes to open it, but then I failed. My eyelids are more heavier than I expected, I'm really sleepy."Hmm. . ." I groaned silently as my face twisted when I, again heard the weird noise coming from the outside.Kahit tinatamad ang buong sistema ko ay pinwersa ko pa ring idilat ang mga mata ko at iangat ang sarili upang tumungo sa labas ng aking kwarto.Ako lang naman ang mag-isa dito, wala din dito ang mga kasambahay namin dahil linggo ngayon at pinauwi ko muna sila. I don't remember myself letting someone stay here in our house. Sa pagkakaalala ko rin ay umuwi na kahapon ang mag-ama ko ako pa
3 DAYS had passed. Kakauwi lang namin galing sa ospital. The doctor discharged her. Hindi naman matigas ang ulo ni Samantha at sinusunod niya ang bawat abiso ng kaniyang doktor, kaya ngayon ay magaling na siya. Kailangan nga lang nitong ingatan ang bawat paggalaw dahil medyo sumasakit pa daw ito, ika niya.Kasalukuyan kaming nakaupo sa bakuran ng kanilang bahay. I didn't brought her to our house, kasi unang-una, ako mismo ang sumang-ayon at pumutol sa relasyon naming dalawa kaya natural lang na umuwi siya sa bahay ng kaniyang mga magulang.Sinamahan ko muna siya dito sa kanilang bahay kasama ang anak ko, dahil umalis na naman sina Tito at Tita para asikasuhin ang iniwan nilang business abroad. Hindi naman umayaw si Samantha na ikinaluwag ng pakiramdam ko. I can stay with her longer.Sobrang tahimik namin dito at tanging tunog lang galing sa laruang lang ng aming anak ang aming naririnig. Pasimple kong nilingon ang
LIMANG ARAW na simula noong magising si Samantha. Nandito pa rin kami sa ospital. The doctor advised her to stay for at least three daysSa loob ng limang araw na iyon, masasabing kong nakakapanibago. I volunteered to took care of her so I really can feel how she tried to avoid me. Naninibago lang ako dahil hindi ako sanay na ganito ang asawa ko. Tahimik lamang ito kapag nasa tabi niya ako, kapag naman kinakausap ko siya, minsan ay ngumingiti lamang ito o di kaya'y tatango. Sa loob rin ng limang araw na iyon ay mas nagkalapit ang loob ng mag-ina ko, mas komportable na ang anak kong kasama ang ina niya hindi tulad noong unang beses pa lamang silang magkasama.Kasalukuyan kaming nasa parke ngayon upang ipasyal siya kasama ang anak namin. Pinaupo na muna siya sa salumpo na ngayo'y tulak-tulak ko. Nakabenda pa rin ang kanang paa at braso niya. Kanina'y kinuha na ng doktor ang benda sa kaniyang ulo dahil iyon ang gusto niya, kaya't kailan
"DADDY!" ka agad na naimulat ng lalaki ang kaniyang mga mata nang marinig niya ang malakas na pagtawag sa kaniya ng anak. Bahagya pa itong napangiwi nang masilawan sa sinag ng araw na nanggagaling sa labas ng bintana ng kwarto nito.Napansin niya ang mabilis na pagtibok ng kaniyang puso. Fck! It was just a dream! What a scene! Para talaga itong totoong pangyayari."Daddy, why are you crying? Are you having a nightmare?" palihim na napamura si Tyrone nang makita ang umiiyak na anak sa kaniyang tabi habang hawak-hawak ang kaniyang isang kamay. Napansin nito ang pamamasa ng kaniyang mga pisngi at nakumpirmang umiiyak nga talaga ito."Baby." he whispered and immediately travels his hand to wipe those tears."Why are you crying, daddy?" he again asked."N-Nothing, baby. I'm just dreaming about something." he answered."What's that something, dadd