LOGINTwo days, twelve hours and sixteen minutes. Ganoon na katagal hindi nagpapakita si Enzo sa Dimarco villa. And Geri was more than upset. She’s beginning to get pissed.Paano, ni hindi man lang siya nito madalaw kahit na saglit. He calls. Pero ang lagi nitong idinadahilan, may importante itong inaasi
“I enjoyed breakfast. This is my best meal in a long time,” ani Enzo, habang pinupunasan ng table napkin ang bibig.Sabay sila ni Geri na nag-aagan sa may lanai ng villa. Doon ipinahanda ni Arabella ang agahan ng mag-asawa. The soft light from the morning sun was warm and bright. Na tila ba nakikiis
Nagising si Enzo nang makaramdam ng mahinang kalabit sa kanyang balikat. Nang magmulat ng mga mata ang binata, ang nag-aalalang mukha ni Geri ang kanyang bakita.“Cara mia, magaa pa—““Why didn’t you leave, early? N-nasa labas na ng pinto si P-Papa,” tarantang sagot ni Geri.Agad na napabalikwas ng
Kumurap si Enzo, tumitig kay Geri. “You… I mean… I gave you a butterfly?” kandautal na sabi ng binata sa hindi makapaniwalang tinig.Naaalala niya na maraming panahon noong kabataan nila ni Marco na inuutusan silang magbantay sa mga nakakabata nilang kapatid, at kasama na roon si Geri. But he cannot
“Geri, do you still need anything?” ani Arabella sa anak na noon ay nakahiga na sa kama nito. Iyon ang unang gabi nila sa villa matapos ma-discharge ni Geri sa ospital kaninang umaga.Umiling si Geri. “Wala na, Mama. I’m all good,” sagot ng dalaga, tipid na ngumiti.“Okay. Basta kapag may kailangan
“You keep eating that. Hindi ka pa ba nagsasawa?” si Ardian habang pinagmamasdan ang anak na si Geri na kumakain ng carbonara na bigay ng mga d’Angelo. Iyon na ang ikalawang araw na ‘yon at ‘yon pa rin ang kinakain ng anak. He doesn’t want to get annoyed but he is now.Kahapon, wala siya sa ospital







