Claimed by My Brother’s Forbidden Billionaire Rival

“SI AGATHA nagwawala sa rooftop ng hotel at magpakamatay daw! Tawagin niyo si Atty. Elijah dali!”

Habang rumaragasa ang mga bulong at sigaw mula sa labas, ramdam ni Bettina na may kung anong talim na bagay ang dahan-dahang bumabaon sa dibdib niya. Nakapulupot sa mga daliri niya ang wedding bouquet, pero sa higpit ng kanyang pagkakahawak, nakabaluktot ang mga tangkay at isa-isang nag silaglagan ang mga talulot sa sahig.

Ika-siyamnapu’t siyam na beses na itong ginawa ni Agatha.

At siyamnapu’t siyam na beses na rin niyang pinilit na maging manhid sa bawat drama nito.Akala niya, nasanay na siya. Akala niya, kaya niyang lunukin ang lahat.

Pero hindi sa araw na ito. Hindi sa mismong araw ng kasal nila.

Dahil sa bawat panggugulo ni Agatha, alam ni Bettina—talo na naman siya.

Limang taon silang magkasintahan ni Elijah, pero limang taon din niyang nakita kung paano tumatakbo ang lalaki sa tuwing tatawag si Agatha. Magkababata raw sila, pero alam din ni Bettina na mag-childhood sweetheart din sila noon.

Noong muli siyang nagparaya para puntahan nito si Agatha, nangako ang lalaki—iyon na raw ang huling beses nitong gagawin. At sinabi pa sa kanya na kapag dumating ulit ang pagkakataong iyon, siya na ang pipiliin nito.

Buong pusong pinanghawakan ni Bettina ang pangakong iyon.

Kaya ngayong araw na suot niya ang wedding gown, hiling na sana siya naman ang piliin.

“What the hell are you doing, Agatha?”

“You’re going to jump? Alam ko naman na hindi mo magagawa iyan. You attempted it so many times, and nothing ever happens. And it's my wedding day, Agatha. Don't worry, papunta na r’yan ang rescue team.”

Sa dulo, narinig pa niya si Elijah na may ibinulong, pero sobrang hina na hindi niya naintindihan. May kung anong kaba siyang naramdaman na tila bang may tinatago ito.

At sumagi sa isip niya ang pangambang baka hindi ito ang huling beses na pinangako ni Elijah. 

***

Pagdating ni Elijah sa kwarto ay malungkot na napatingala si Bettina.

Kahit ramdam niya ang lamig na pakikitungo ni Elijah sa kanya ay masaya pa rin siya.

Kahit alam niyang kulang sa emosyon ang lalaki, naniniwala siyang siya ang pipiliin nito sa huli. Bakit naman magpapakasal si Elijah sa kanya kung hindi siya mahalaga?

“Elijah… ikakasal na tayo.”

“Mm. I know,” malamig at walang pagbabago ang tono nito.

Naglakad sila papunta sa hall kung saan gaganapin ang kasal.

Pagbukas ng pinto ng hall ay rinig nila ang malakas na boses ng host.

Nakangiti si Bettina habang naglalakad sa aisle kasama si Elijah.

“Let’s congratulate—”

Hindi pa natatapos ang host nang biglang tumunog ang cellphone ni Elijah.

Nagkatinginan ang mga bisita at nagsimulang magbulong-bulongan.

“Hello, Agatha? What?!” gulat na sabi ni Elijah sabay napahawak sa noo.

Habang sinusubukan ng host na ibalik ang sigla ng kasalang ito, para kay Bettina… gumuho ang mundo nya, at ang pinapangarap niyang kasal ay unti-unting naglalaho.

Napahinto si Elijah at lumingon kay Bettina. Nagtagal ng ilang segundo na nakatayo siya habang hawak pa ang cellphone. Pagkatapos ay humugot siya ng malalim na hininga.

Marahan ngunit walang pag-aalinlangan inalis ni Elijah ang kamay niya.

“Please don't, or else you’ll regret it.” 

Parang nawasak ang puso ni Bettina, at bago pa niya muling pigilan ito, pumatak na ang mga luha niya.

At habang tumatakbo si Elijah, ang tanging ingay na naririnig ni Bettina ay ang mga bulungan na unti-unting sumasaksak sa kanya.

Bahagyang kumislot ang dibdib ni Elijah nang makita niyang tumulo ang luha ni Bettina. Alam niya kung ano ang ibig sabihin niyon–susuko na naman ito, gaya ng dati.

Alam ni Elijah kung gaano siya kamahal ni Bettina. Dahil iniwan nito ang marangyang buhay para lang sumama sa kanya. Lahat ng hirap, tiniis nito para sa kanya.

At ngayon, ginagamit ni Bettina ang pagbabatang hindi na ito magpapakasal sa kanya. Alam niyang desperada lang ito na maituloy ang kasal. Alam niyang nasaktan niya ito.

Nagkatinginan ang mga bisita, halatang hindi makapaniwala sa nangyari.

At si Bettina na nakasuot pa ng wedding gown at hawak pa rin ang nalalantang bouquet, para bang estatwang iniwan sa gitna ng entablado.

“Akala ko sa TV ko lang ito mapapanuod.”

“Kawawa naman si Bettina.”

At ngayong akala niya’y naroon na siya sa pintuan ng kanyang pangarap—doon pa siya iniwang mag-isa.

Paglabas ni Bettina sa hotel ay sinalubong siya ng mga nag-siksikang mga taong sabik na malaman ang iskandalong sumabog sa araw ng kasal niya.

Dinig ni Bettina ang usapan na bago raw tumalon si Agatha ay may nakaabang na malaki at makapal na foam ang mga rescuers kaya hindi ito nasaktan.

Sa hindi kalayuan, tumambad sa kanya ang eksenang parang sinadya ng tadhanang durugin siya. 

Si Agatha ay nakasuot din pala ng wedding dress! Magulo ang buhok nito at umiiyak na parang bata. Karga-karga siya ni Elijah pababa mula sa safety cushion. 

“Elijah… sabi mo diba… huling beses na iyon? Ba’t ito?” dagdag pa nyang sabi.

Pero bago pa man makapagsalita si Elijah, bigla namang hinawakan ni Agatha ang magkabilang pisngi nito.

“Thank you for saving me, Elijah,” naiiyak na wika ni Agatha.

Noong unang magkasintahan sila, minsan niyang hinawakan ang mukha ni Elijah, pero malamig lang siyang tiningnan nito at sinabing, “I don’t like anyone touching my face.”

Napabuga na lang ng hangin si Bettina sa inis.

napagtanto niyang, sumosobra na sila.

Kinuyom ni Bettina ang magkabilang kamay niya habang patuloy na dumadaloy ang mga luha sa mata.

At sinabi sa isip, 

“Tama na, hindi ko na kaya…”