CHAPTER 160

NAGKAKATINGINAN sina Mang Oliver at Girlie habang kumakain silang mag-anak. Maya-maya ay tumikhim ang matandang lalaki, “Ito na yata ang pinakamasarap na kalderetang natikman ko,” nakangising sabi nito nang lingunin ang panganay na anak.

“Salamat po Papang,” tipid na sagot lang ni Nat, halos di nito nagalaw ang pagkain nito sa pinggan.

Malungkot si Oliver habang pinakikiramdaman si Natalia ngunit hindi na siya nag-usisa pa tungkol duon. Bibigyan niya ito ng sapat na panahon hanggang sa bumalik na muli ang dati nitong sigla. Alam niyang pinipilit naman nitong gawin ang lahat para makarecover at nandito lang siya para rito.

Umayos siya ng upo. Hindi niya alam kung paano sisimulan ang sasabihin ngunit gusto niyang ipabatid sa kanyang mga anak kung gaano niyang kamahal ang bawat isa sa mga to, huminga siya ng malalim saka sinimulang magsalita, “Alam kong napakalaki ng nagging pagkukulang ko sa. . .sa bawat isa sa inyo,” aniyang muling bumaling kay N