Kabanata 007

Napansin niyang lalong kumunot ang noo ni Arkin. Alam niyang may pinindot siyang sensitibong parte ng ego nito, pero wala siyang balak umatras. Wala rin naman siyang pakialam kung anong iniisip nito tungkol sa kanya. Ang mahalaga lang, mukhang siya ang nakakauna sa laban na ito.

Hindi na alam ni Yunifer ang mga sumunod na nangyari. Napagtanto na lang niyang nakadikit na ang likod niya sa malamig na pader at ang isang kamay ni Arkin ay mahigpit na nakapulupot sa leeg niya.

 

Mulat na mulat ang mga mata niya habang tinititigan ang lalaki—na para bang naglalagablab ang tingin nito sa galit. Hindi naman ganoon kabigat ang pagkakasakal sa kanya, hindi niya maramdaman ang hapdi na maaaring magpawala ng hininga. Pero malinaw ang mensahe ni Arkin: tinatakot siya nito. Isa itong tahasang babala, isang pagsubok kung matitinag siya. Pero sa halip na manghina, lalo pang tumibay ang loob ni Yunifer. Ginusto niya ang reaksyong ito.

 

Nakuha niya ang gusto niya—ang palabasin ang nagkukubling poot ni Arkin kay Zandreah at kay Juhan at hindi ito dapat pagsisihan.

 

Hindi siya kumibo, ni isang reklamo ay wala. Hinayaan lang niyang manginig ang kamay ni Arkin sa leeg niya, kahit na ramdam niya ang pulso nitong nagngangalit sa galit. Sa kabila ng lahat, hindi siya natakot. Sanay na siya rito. Tila ba isa itong eksena na dapat niyang tapusin nang maayos. Kung ikukumpara sa mga hindi sinasadyang bugbog na naranasan niya sa mga acting workshops noong kolehiyo, ito? Wala pa sa kalingkingan.

 

“You… how dare you mock me?” Nanginginig ang boses ni Arkin sa kontroladong galit. “Who are you, huh? Sino ka para pagtawanan ang sitwasyon ko?”

 

Hindi nagpatinag si Yunifer. Diretso pa rin ang tingin niya kay Arkin. Nakangiti pa nga siya nang bahagya, tila ba lalong iniinis ito.

 

“Ano? Nasaktan ka, di ba?” Mahinahon pero mabigat ang mga salitang binitiwan niya. Alam niyang tuhog sa puso nito ang bawat linya.

 

Sa bawat igting ng panga ni Arkin, sa bawat pagkislap ng galit sa mga mata nito, alam niyang naabot na niya ang puntong gusto niyang marating. Hindi siya natakot kahit pa ang kamay nitong nasa leeg niya ay nanginginig sa pagpipigil na huwag siyang masaktan nang lubusan. Sa totoo lang, nakakaawa siya, naisip ni Yunifer. Pero hindi ito ang oras para magpakita ng simpatya.

 

“Take revenge, Arkin,” bulong niya, bahagyang lumalalim ang tono ng boses. “Dahil sayo siya. Hindi ba? Pinaghirapan mo si Zandreah. Ilang taon kang nagpakabait, ilang taon kang nagpakahusay para lang mapansin ka niya. Tapos ganun na lang? Ipapalit ka sa isang lalaking mas marami pang babae kaysa nagawa mong mahalin?”

 

“Shut up,” singhal ni Arkin, mas madiin na ngayon.

 

Ngunit hindi nagpaawat si Yunifer. Lalong tumalim ang mga salita niya.

 

“Suck it up, Arkin. Totoo naman, eh. Katawa-tawa ka. Isa ka nga’ng makapangyarihang tao pero isa ka ring duwag. Kaya tinatanggap mo na lang ang pagkatalo? Pinapalampas mo ang lahat? Duwag ka, Arkin.”

 

Muli, binitawan ni Arkin ang leeg niya, at halos itulak siya sa pader sa sobrang bilis ng pag-atras nito. Bumuntong-hininga ang lalaki, bakas ang pagpipigil sa sarili.

 

“Fuck,” bulong ni Arkin habang hinahagod ang mukha niya gamit ang mga palad. Muntik na siyang mawalan ng kontrol. Pero kahit na anong pagmumura ang gawin niya, hindi iyon makakabura sa mga sinabi ni Yunifer. Totoo ang lahat. Totoong pilit niyang kinakalimutan ang sakit. Pilit niyang inililibing sa limot ang araw na nakita niyang niyayakap at hinahalikan ni Zandreah si Juhandi. Ngunit narito si Yunifer, pilit tinutuklap ang sugat na ilang araw niyang binabalewala.

 

Tahimik lang si Arkin, nagngangalit ang bagang, habang si Yunifer ay nakatingin sa kanya na para bang wala siyang ginawang mali. Alam niyang wala siyang karapatan para pigain ang damdamin ni Arkin, pero trabaho lang ito para sa kanya. Hindi siya pwedeng umatras.

Bigla, tumawa si Arkin—mababa, mapanukso, ngunit puno ng tensyon. Tumitig siya kay Yunifer, at tila nagbago ang hangin sa pagitan nila.

“You want to see me lose control, don’t you?” Tumagilid ang ulo nito, ang boses ay dumulas sa pagitan ng mapanuksong pagod at nakakatakot na intensyon. “Fine. Let’s give her something worth being jealous about.”

Hindi agad naintindihan ni Yunifer ang ibig sabihin ng lalaki. Pero nang makita niya ang paghagod ng mga mata nito sa katawan niya, mula ulo hanggang paa, sumilay ang kilabot sa kanyang balat.

“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong niya, halos pabulong.

“Imagine this,” bulong ni Arkin habang dahan-dahang lumapit sa kanya. “If she saw me… with you. Wouldn’t that be poetic justice? Since I saw them kissing, wouldn’t it be satisfying if she saw me fucking you instead?”

Halos malagutan ng hininga si Yunifer sa sinabi nito. Ang init sa mga mata ni Arkin ay tila baga apoy na bumalot sa buong katawan niya. Natataranta, napalunok siya.

“T-teka lang! Ano bang pinagsasasabi mo—”

Ngunit hindi siya pinansin ni Arkin. Patuloy lang itong lumapit, hanggang halos magdikit na ang mga katawan nila.

“I can see it now,” anito, mababa ang boses at puno ng pagnanasa. “Her face… her jealousy. Wouldn’t that feel like justice, Yunifer? To finally make her feel what I did?”

Naguguluhan si Yunifer, pero hindi niya maitatangging natatakot siya sa biglang pag-iba ng timpla ng lalaki. Ang mapanuksong ngiti nito ay para bang naglalandi, ngunit puno ng panganib.

“S-seryoso ka ba?!” bulalas niya, pilit itinatago ang nerbyos na unti-unting kumakain sa kanya.

Hindi sumagot si Arkin. Pero sapat na ang tingin nito para malaman niyang hindi ito nagbibiro. At sa sandaling iyon, alam niyang naipasok na niya ang sarili sa isang laro na hindi niya sigurado kung kaya niyang takasan.