PROLOGUE

[Kristian Knives Yuchengco Tuazon POV]

PUMIPITIK ang magkabilaan kong sintido. This, by far, is the worst hangover of my entire life. Hindi ko alam kung gaano karami ang nainom ko kagabi. Hinila ko lang ang sarili ko paupo sa kama nang ma-realize kong wala na sa tabi ko ang magandang babaeng kayakap ko kagabi bago ako nakatulog.

Nakita ko sa ibabaw ng round table ang note na sinulat nya:

‘Hey K,

I need to go. Sorry, hindi na kita ginising. Thanks a lot!

xoxo

K

PS: I got you something for the hangover.’

She left me this one short note and an ibuprofen. Wow! Good guess, K.

It was one hell of a night.

I remember her. I remember her smell and what she tastes like. I remember her long brown hair and her soft tan skin. I remember how she looked when I first slid my cöck into her. I can still hear her soft moans inside my head.

Naaalala ko kung paano ko sya paulit-ulit na inangkin kagabi. We first did it inside my car. Then in the bathroom, on the bed, and at the round table where she left her note. Kinain nya ako nang buong-buo habang nakatitig sya sa akin at nakangiti ang namumungay nyang mga mata.

Parang hindi sya napapagod. Hindi sya nangangawit. Hindi sya nagrereklamo kahit anong pagbali-baliktad ko sa kanya. Walang binatbat si Divine sa stamina na meron sya.

Sa loob ng tatlong taong pagsasama namin ng aking asawa ay bibihira lang ang oras namin sa sex. Lagi kaming abala sa kanya-kanya naming gawain. Bihira rin lang kaming magkita o maski magkausap. Pagdating ko sa condo, tulog na si Divine. Paggising ko naman sa umaga, nakaalis na sya.

I’m only here for a few weeks to attend my father’s wedding. I am his best man. Until now I still don’t get why sa dami ng kilala nyang mayayamang biyuda ay napili nyang pakasalan ang hamak nyang sekretarya.

Kung hindi lang ako napilit ni Mom ay hinding-hindi ako pupunta dito. I have a business to run back in the States, hindi rin ako umuubra sa ka-corny-han ng wedding ceremonies. Noong ikinasal ako, it was only out of convenience. Not because of love or anything that involves any hint of feelings.

Hindi ako um-attend ng welcome dinner ni Dad para sa akin kagabi kasi ayokong makipag-plastikan. Ayaw ni Dad ng prenup agreement. Ayaw makialam ni Atsi Olivia sa mga negosyo ni Dad. ‘Just not my forte’, sabi nga nya. Masaya na sya sa kung ano’ng binibigay sa kanya ng siraulo nyang asawa.

Walang kasalanan sa akin ang fiancée ni Dad na si Tita Marisa. Mabait naman sya. Pero sana mauntog na sya bago pa man mahuli ang lahat dahil hindi ako papayag na mapunta lang sa kanya at sa anak nyang babae ang mga pinaghirapan ng Dad ko.

I don’t know the old man that much pero galit na galit ako sa kanya. Kinapootan ko sya sa ginawa nya kay Mom at sa akin. Nakipag-divorce sya kay Mom noong sampung taong gulang palang ako, dinala nya si Atsi Olivia pauwi ng Pilipinas at iniwan na lang kami sa States to live on our own. I had a rough childhood. I was bullied at school because of my frail body. Oo, may buwan-buwang sustento. I give him that. Hindi nya kami pinabayaan financially. Namuhay kami nang maayos ni Mom kahit hindi si Mom nagtatrabaho. Nakatira kami sa magandang bahay. Nakapag-aral ako nang hindi humihinto. But as a child, I needed more than that. Kahit gaano kalaki ang pinapadala nya sa amin noon ay hindi sya kahit kailan magiging Father of the Year para sa akin.

Binasa ko ulit ang napakaiksing note na iniwan nya. Babaeng-babae ang penmanship. Cursive. Ang lambot ng pagkakasulat nya. Masarap ulit-uliting basahin. Just like her. Itatago ko ito.

Babalik ako bukas sa cheap na local bar na iyon. Kahit araw-araw, okay lang. Wala naman akong gagawin dito sa Pilipinas habang hinihintay ko ang kasal ng ‘uliran’ kong ama.

I really wish to see her again. To touch and feel her once again. And I’ll be damned for life kung babalik na lang ako ng Amerika nang hindi ko man lang nalalaman ang tunay nyang pangalan.