Chapter 42

“Hello, Chloe Asuncion. Did I surprise you?” 

Ramdam ko ang panlalamig ng aking buong katawan habang nakatitig sa lalaking prenteng nakaupo sa couch at nakade-kwatro na para bang siya ang nagmamay-ari ng tahanan. His formed into a devilish grin but his silver eyes are giving me deadly glares. 

Pasimple akong naglibot ng paningin. Piping humihiling na sana ay wala rito ang mga anak ko. Dumapo ang aking paningin kay Hector na nakatingin din sa 'kin habang ang kaniyang mga mata ay tila ba'y humihingi ng paumanhin.

Wala sila Collin. The thought itself temporarily made me feel relief. Ngunit nang tumayo si Cameron at nagsisimulang humakbang palapit sa 'kin ay muling nilukob ng kaba ang buo kong pagkatao.

Nang makarating ito sa 'king harapan ay para akong tinakasan ng aking tinig. I can'