Chapter Seven

River: Totoo ba?

Dolores: Alin?

River: shared photo

Dolores: Ah…

Unang araw ni Dolores ngayon sa kanyang regular na trabaho. Hindi siya maaaring ma-late kaya naman kahit wala pa gaanong tulog ay maaga pa rin siya bumangon. Naninibago pa siya sa tinitirahan na bahay ngayon kaya hirap siyang makatulog. Dumagdag pa na ang dami nagtatanong sa kanya tungkol sa pasabog na balita na naka-post nang nagdaang gabi. 

She wore a light-colored pair of trousers and a shirt. Nakatali pataas naman ang kanyang itim na mahabang buhok. Naglagay din siya ng make-up at bago umalis ay makailang ulit niya binistahan ang sarili.

Sa isip niya paulit-ulit na pinaalalahanan ang sarili na wala dapat maging mali sa unang araw. Sa gano’ng paraan ay hahanga sa kanya ang lahat ng kasama sa trabaho.

But as soon as she left her room, a familiar figure almost made her shout on top of her lungs. It was none other than Devon Valderama. Her husband. And he’s sitting at the dining table where a lot of food is placed.

“Ang aga mo namang gumising,” aniya sa binata.

“I’m afraid that if I stay in bed for long, I won’t see you and won’t have a chance to eat with you.” Bahagyang nahihiwagaan si Dolores sa mga pananalita ni Devon. Puno ng emosyon ang mga mata nito na hindi niya mawari ang kahulugan. “Nevermind what I’ve just said. Let’s eat now.”

Nais sana tanggihan ni Dolores dahil mahaba pa ang magiging biyahe niya ngunit ayaw naman niyang sayangin ang effort ni Devon. Mas maaga pa itong gumising sa kanya para maghanda ng almusal. Hindi na tanong kung paano ito nakapasok sa kanyang unit. It was his unit to begin with and he didn’t break any law by doing a fondly gestures.

Devon wore a grey suit, and his black trousers made his legs straight and long. He was about 1.8 meters tall, and he looked meticulous. Unlike the casual look when they first met, Devon at this moment looked like a domineering man.

"Having this breakfast with me won’t delay you at work. Ihahatid kita doon kaya hindi mo na kailangan pa na mag-commute."

"Uy, hindi na. Sobra na itong pag gising mo ng maaga para may almusal tayo. Saka… ako dapat ang nagawa nito. Pasensya ka na, hindi pa ako snay," she said, feeling guilty. Dapat na itatak sa isip ni Dolores na kasal na siya kahit na kasunduan lang ang lahat. She still has a duty to perform as Devon Valderama’s wife.

Nakita ni Dolores na mapansin ang pagtingin ni Devon sa kanyang orasan. Isang dahilan kaya mas binilisan niya ang pagkain. But it was a wrong move after all for she got choked. Mabilis naman tumayo si Devon at kinuha siya ng tubig na maiinom saka marahang hinagod ang kanyang likod.

“Eat slowly. Hindi mo kailangan magmadali. Maaga pa naman,”

Tumingin siya dito matapos uminom. “Sigurado ka? Wala ka bang meeting na maaga ngayon? I could continue eating in the car.”

“No, just eat slowly. We have a lot of time. Isa pa kilala ko ang may-ari ng publishing house na papasukan mo. Do you want me to call him and put some good words in for you?”

"Ah, no need.” Dolores waved her hand quickly. "Hindi mo na kailangan gawin iyon. Sapat na iyong atensyon na nakuha natin online kagabi, Mr. Valderama." pagtukoy niya sa indirect marriage announcement nilang dalawa sa social media app. Hanggang sa mga oras na iyon wala sinagot si Dolores na tanong o komento sa post. Miski nga iyong mensahe ni River ay hindi pa niya nasagot.

"Devon. Call me Devon."

“Devon.” ulit niya.

“Sanayin mo na ang sarili mo. Pwede rin na may endearment tayong dalawa,” suhestyon nito na dahilan ng pag-iinit ng kanyang magkabilang pisngi. Kahit hindi tingnan ni Dolores ang kanyang sarili sa salamin, sigurado siyang namumula na iyon. 

But why?

It’s just a simple word from a guy with whom she had a deal.

Pero alam niyang pag nahulog siya, talo siya. Kaya kailangan niya ng magising ngayon palang.

Pagkatapos kumain nina Devon at Dolores, magkasunod sila na lumabas ng unit at tumungo sa elevator lobby. May mga ilang kapitbahay na nakangiting bumati sa kanila pero walang ideya ang mga ito kung ano ba ang namamagitan sa kanila. Kanina ay halos hindi na nagawang pigilan ni Devon ang kanyang sarili. He’s still thinking about what he just said to her. Totoong damdamin niya iyon na mabuti na lang ay nailusot niya na palisin sa isip ni Dolores.

Sa labas, nag-iintay na ang sekretarya niyang si Micah. Hindi nabanggit ni Devon na may driver sila kaya naman bumakas sa mukha ni Dolores ang gulat.

“Don’t worry, he’s someone I can trust,” aniya saka pinag-bukas ng pinto si Dolores.

Nang maayos na itong naka-upo saka siya tumungo sa kabila at doon naman sumakay. Tensionado siyang inayos ang suot na necktie saka inabot ang tablet na bigay ni Micah sa kanya. Devon tried not to be obvious but Dolores scent was killing him. Minabuti niyang ituon ang buong atensyon sa hawak na tablet. While Dolores kept on looking at Micah’s waze map.

Pare-pareho silang tahimik buong biyahe at nang malapit na ay nagsalita si Dolores. “Pwede ba na huwag niyo ako ibaba sa main entrance publishing house?”

Kumunot agad ang noo ni Devon. “Why? What’s wrong?”

Hindi makuha ni Devon ang gustong mangyari ni Dolores. Bakit hindi pa sila dumiretso gayong ang dahilan ng paghatid niya dito ay para hindi ito mahirapan.

“Ayoko lang na kumuha pa ng mas maraming atensyon. Saka ang ganda nitong sasakyan mo. Papansinin ng ibang empleyado. I wanted to start off as a simple employee.”

Devon saw Micah’s reaction to what Dolores had said. Medyo nakuha na niya ang gusto nitong mangyari pero paano ito masasanay na kasama siya kung laging ganoon? Malalim siyang saka binigyan ng signal si Micah na gawin ang nais ni Dolores.

After they dropped Dolores off, Devon was still puzzled. Tahimik siya buong biyahe at iniisip iyong nangyari kanina.

“Micah, am I scary?” tanong niya.

"No, boss."

Alam ni Devon na hindi naman magsisinungaling si Micah. Saka matagal na ito sa kanya kaya isang patunay na rin iyon na hindi siya nakakatakot na amo o tao. Nabaling ang atensyon niya sa cellphone na sunod-sunod na nag-vibrate. It was a text message from the CEO of Book’s Haven Publishing House.

From: Armando Tuazon

Rest assured that we will treat your wife fairly, Mr. Valderama. We’re lucky to have her as our employer.