Kabanata 7

Hindi ko namalayan ang paglipas ng oras habang nakatulala sa kisame ng aking silid. Matagal bago humupa ang pag-iyak ko. Pero kahit tumigil ang luha, nanatili ang bigat sa dibdib ko — parang isang unspeakable burden na hindi ko basta kayang iwaksi.

Wala akong balak bumaba. Hindi ko balak makita ang pagmumukha ni Drako kahit kailan.

Pero ilang sandali lang, kumatok ang isang tauhan niya sa pinto ko. Hindi ko man makita ang mukha, rinig ko ang takot sa boses nito.

"Ms. Caleigh, Sir Drako is waiting for you downstairs... for dinner. Hindi raw po kasi kayo kumain kanina."

Nag-init ang dugo ko.

Dinner? After everything? He expects me to sit with him like everything is fine?

Hindi ako kumilos.

Maya-maya, muling kumatok ang lalaki, ngayon ay may kasamang mariing babala.

"Sir Drako said... if you don't come down, he will come up."

Napasubsob ako sa palad ko. Hindi ko na kayang makipagtaguan pa. Ayokong humantong pa sa isa na namang pilitang eksena.

With a heavy heart, bumangon ako at dahan-dahang lumabas ng silid, dala ang buong galit at sakit na pinipilit kong itago sa bawat hakbang.

Pagbaba ko, naabutan ko si Drako na nakaupo sa mahabang dining table, naghihintay na parang isang hari sa kaniyang trono.

Nang magtama ang mga mata namin, ngumiti siya — isang mapanlinlang na ngiti na parang nag-aanyaya ngunit may kasamang bantang hindi mo puwedeng tanggihan.

"Sit," malamig niyang utos.

Hindi ako gumalaw. Tinitigan ko lang siya ng mariin.

"Please," dagdag niya, this time softer, almost... coaxing.

Piliting hindi ipakita ang panginginig ng tuhod ko, lumapit ako at umupo sa tapat niya.

Nasa harap namin ang mamahaling pagkain — roasted lamb, creamy mashed potatoes, fine wine na hindi ko kayang lunukin kahit tikman.

Hindi ako kumibo. Hindi ko pinansin ang mga pagkain. Wala akong gana. Ang kailangan ko ay kalayaan, hindi dinner sa piling ng sarili kong kidnapper.

Tahimik niyang pinunasan ang kaniyang kutsilyo gamit ang tela ng napkin, bago marahang nagsalita.

"I don't like seeing you like this, Caleigh. You're my future wife."

Napangiti ako nang mapait. "Oh, you don’t?" balik ko, puno ng hinanakit. "Then maybe you shouldn't have locked me up like some prisoner!"

His jaw clenched. Bahagyang nanigas ang buong katawan niya bago siya muling huminga ng malalim.

"You don't understand," he said in a low voice. "I'm doing this to protect you. Hindi lang dahil pinatay ng tatay mo ang ama ko!"

"Protect me?" Halos matawa ako sa sinabi niya. "From what? From my own life?"

"From people who would hurt you," matigas niyang sagot. "You have no idea how dangerous the world outside is."

I leaned forward, narrowing my eyes at him.

"No, Drako. The only danger in my life right now... is you. Ginagawa mo ito kasi gusto mong pagbayaran ang kasalanang hindi naman ginawa ni Daddy. Hindi pa ba sapat na pinakulong mo siya at nagkasakit ang nanay ko dahil kinidnap mo ako?"

Saglit siyang natahimik. Tila pinipigil niya ang galit niya. Parang sinisikil niya ang isang bahagi ng sarili niya na gustong sumabog.

"You will see one day," he said coldly. "One day, you’ll thank me kahit na malaki ang kasalanan ng pamilya mo sa akin "

"Don't hold your breath," sagot ko, hindi na nagpatinag.

Nagpalitan kami ng malamig na tinginan. Sa pagitan namin, parang may manipis na salamin — nagbabanta nang mabasag anumang sandali.

Then, after a long moment, he stood up.

Lumapit siya sa kinauupuan ko. He knelt down before me, stunning me speechless.

Nilingon ko ang mga tauhan niya sa paligid. Nag-aalangan ang mga ito, pero walang nagtangkang lumapit.

"You want to see your parents, don't you?" mahina niyang bulong, ang mga mata niya ay malungkot na malamlam.

Nanlaki ang mga mata ko.

I almost forgot to breathe.

"You'll see them next week. I promise."

Hindi ako agad nakapagsalita. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mabilis na tibok ng puso ko.

"But until then," dagdag niya, marahan, "stay here. Stay... with me."

Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko.

Gusto kong tumayo, gusto kong sigawan siya — pero natigilan ako sa paraan ng pagtingin niya sa akin.

Parang may kirot.

Parang kahit papaano... may piraso ng tunay na pagdurusa sa likod ng mga matang iyon.

"I hate you," bulong ko, nanginginig ang boses.

Ngumiti siya — isang malungkot, pagod na ngiti.

"I can live with that," sagot niya. "As long as you're safe."

Bago pa ako makatanggi, marahan niya akong hinawakan sa kamay — hindi sa paraang mapanakit, kundi parang isang desperate man clinging to the only thing he could still hold onto.

***

Tahimik ang buong mansyon, liban sa mahinang tikatik ng ulan sa labas. Madaling araw na. Dapat ay tulog na ang lahat. Dapat ay nakalubog na sa katahimikan ang buong paligid. Pero sa isang iglap, isang mahinang langitngit ng pinto ang pumunit sa katahimikan.

Napaangat ang ulo ko mula sa pagkakaupo sa kama. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Sa bawat patak ng ulan sa bintana, tila may kasamang pagbigat ng hangin sa paligid.

Dahan-dahang bumukas ang pinto at sa liwanag ng maliit na lampshade, isang lalaking hindi pamilyar sa akin ang pumasok — matangkad, balingkinitan ang katawan, nakasuot ng itim na leather jacket na tila bahagi ng kanyang balat.

Tumama ang malamlam na liwanag sa kanyang mapang-asar na ngiti.

"Well, well..." aniya, ang boses niya ay magaspang pero may nakakalokong lambing. "Didn't expect to see an angel trapped in my dear cousin's golden cage."

Napako ako sa kinatatayuan ko. Kahit pa nga hindi ko siya kilala, ramdam ko agad ang panganib sa aura niya. May kung anong delikadong saya sa paraan ng kanyang paglalakad, sa bagsik ng titig niyang hindi inaalis sa akin.

"Sino ka?" pilit kong pinatatag ang boses ko kahit nanginginig ang lalamunan ko.

Tumawa siya — isang mababa, nakakalokong tawa.

"I'm Drugo," sabi niya, tumitigil sa gitna ng kwarto, parang tinatantsa kung paano ako gagalaw. "Drako's favorite cousin... and worst nightmare rolled into one."

Napalunok ako.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang mas malala pa siyang panganib kaysa kay Drako.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko, pilit pinipigil ang kaba sa dibdib.

Umupo siya sa upuan sa tabi ng kama, walang paalam, parang siya pa ang may-ari ng lugar.

"Chill, sweetheart," ani Drugo, nakangiti habang inaayos ang leather gloves niya. "I just came to say hello."

Tumayo ako, umaatras palayo sa kaniya.

"Wala akong kailangan sa 'hello' mo. Umalis ka," matigas kong sagot.

Ngunit imbes na ma-offend, lalo lang lumawak ang ngiti niya.

"So feisty," bulong niya. "Now I see why Drako's so obsessed with you."

Nanlilisik ang mga mata ko. "Get out before I scream."

Bahagyang natawa si Drugo.

"You think screaming will save you here? Sweetheart, even your screams belong to us," aniya, binalingan ako ng titig na tila ba hinuhubaran ang kaluluwa ko.

Bago pa siya makagalaw palapit, isang malakas na tunog ng mga yabag ang narinig namin mula sa hallway.

Sa isang iglap, bumukas ang pinto at sumulpot si Drako — ang mukha niya ay malamig, mapanganib, puno ng nag-aalab na galit.

"Drugo," malamig ang boses niya. "Out."

Ngumisi si Drugo, hindi man lang natakot.

"Relax, cousin. Just checking on your... precious little bird."

Lumapit si Drako sa kaniya, ang bawat hakbang niya ay mabigat, puno ng babala.

"I said, out," ulit niya, this time with venom dripping in every word.

Nagtama ang mga mata nila — dalawang halimaw na nagsusukat ng lakas — pero sa huli, tumayo si Drugo, ngumisi, at tumango.

"Fine, fine. Enjoy your little captive," bulong niya bago marahang lumabas ng kwarto, iniwan akong nanginginig sa takot at galit.

Pagkalabas ni Drugo, sinarado ni Drako ang pinto at humarap sa akin.

Nasa mga mata niya ang sukdulang galit at... takot?

"Did he touch you?" tanong niya, the words sharp, desperate.

Umiling ako, bagama't hindi ko maitago ang kaba ko.

"No," mahinang sagot ko.

Bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya, ngunit nanatili ang tensyon sa buong katawan niya.

"Next time, lock the door," aniya, ang boses niya'y mababa pero puno ng babala. "I won't always be around to protect you."

Tinitigan ko siya, ang puso ko ay patuloy na tumitibok sa dibdib ko na parang gustong kumawala.

"Protect me?" bulalas ko, nanginginig ang boses. "You're the reason I'm here! You're the reason I can't breathe!"

Napalunok si Drako. Saglit siyang napalingon sa saradong pinto, bago muling bumalik ang mga mata niya sa akin — at sa kabila ng galit ko, nakita ko doon ang isang bagay na hindi ko inaasahan.

Pagsisisi.

"Someday, Caleigh," he whispered, almost inaudible, "you'll understand why I had to do this."

Hindi ko na siya sinagot. Bumaling ako sa bintana, pinilit pigilan ang mga luhang nagbabanta na muling bumagsak.

Sa likod ng malamig na salamin, kita ko ang ulan — walang humpay, walang awang bumubuhos mula sa madilim na langit. At sa bawat patak, isa lang ang paulit-ulit kong hinihiling.

Kalayaan.