Kabanata 6

Pagkasarado ng pinto ng mansion, agad kong inalis ang engagement ring na ilang oras kong tiniis sa daliri ko. Parang biglang lumuwag ang dibdib ko, pero hindi iyon sapat para tanggalin ang inis at galit na sumisikip sa puso ko.

Hindi pa man ako nakakahinga nang maluwag, narinig ko ang mabibigat na yabag ni Drako papalapit sa akin.

"You were perfect," malamig niyang sabi habang tinatanggal ang necktie niya.

Napalingon ako sa kanya, ang mga kamay ko ay nakakuyom sa gilid ng katawan ko.

"Don't you dare call this perfect," mariin kong sabi, ang boses ko ay nanginginig sa galit. "You're a monster, Drako."

Tumaas ang isang kilay niya, tila ba naaaliw lang sa galit ko.

"Monster?" paulit-ulit niya, bahagyang natawa. "Hindi ba dapat ako ang nagsabi niyan sa pamilya mo?"

Napasinghap ako sa sakit ng paalala niya.

Pero hindi ako nagpatinag.

"I want to see my parents," matigas kong sambit, hindi na ako nagpaligoy-ligoy. "You promised."

Pumikit siya sandali, bago humakbang palapit. His presence was suffocating — parang bawat paglapit niya ay lalo akong naiipit sa bangungot na ito.

"You'll see them," malamig niyang sagot. "But not today."

Nag-init ang mga mata ko sa frustration.

"What do you mean not today? You said after the engagement!" sigaw ko, hindi ko na kayang itago ang galit.

Lumapit siya hanggang halos magdikit na ang mga katawan namin. The heat radiating from him was unbearable.

"I said you can see them, but I never said immediately," aniya, halos nakangisi. "Next week, Caleigh. You'll visit them next week."

Parang sumabog ang buong pagkatao ko sa sinabi niya.

Isang linggo pa? Sa bawat segundo na nakakulong ako rito, unti-unti akong namamatay sa guilt at takot para sa kanila.

"You’re unbelievable," bulalas ko, halos maiyak sa sobrang galit. "They could be needing me now! What if something happens to them?"

"They're fine," sagot niya, hindi man lang nagpakita ng kahit katiting na awa. "I made sure they are properly taken care of."

"I don't believe you!" Ibinato ko ang engagement ring sa dibdib niya, pero nasalo niya iyon nang walang effort. "You're a liar, Drako! You're a monster hiding behind a fake smile!"

Tumalikod ako, nanginginig ang buong katawan. Hindi ko na mapigilang pumatak ang mga luha ko.

Sa likod ko, narinig ko ang mabigat niyang buntong-hininga.

"You should start getting used to this life, Caleigh," malamig niyang sambit. "You're mine now."

Ipinunasan ko ang mga luha ko gamit ang likod ng kamay ko, bago siya hinarap ulit.

"I'm not yours," matapang kong sagot. "I will never be yours."

"Then fight me," he challenged, ang mga mata niya’y kumikislap sa gitna ng dilim. "Let’s see how long you last."

Bago pa ako makasagot, iniwan niya akong mag-isa sa hallway, pinaliligiran ng mga magagarang painting at mamahaling chandelier — isang kulungan na walang halang rehas pero wasak ang kalayaan ko.

Tumayo akong matatag kahit nanginginig sa sakit ang puso ko.

I will endure this.

I will survive him.

And one day... I will break free.

***

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulala sa bintana ng kuwarto ko, nakatingin sa malawak na hardin na akala mo ay walang katapusan.

Mula rito, tanaw ko ang matataas na pader na parang nakamamatay na hangganan sa pagitan ko at ng mundo.

Pinagmasdan ko ang paligid. Tahimik. Walang bantay.

This is my chance.

Dahan-dahan akong lumabas ng silid, pinipigilan ang bawat hakbang para walang kaluskos. Hindi ako pwedeng magkamali. Hindi pwedeng mahuli.

Nang makalabas ako ng bahay, mabilis akong tumakbo patungo sa maliit na daan sa likod ng property — isang secret pathway na nakita ko nang minsang maglakad-lakad ako rito.

Humahampas ang malamig na hangin sa mukha ko habang pinipilit kong bilisan pa ang takbo.

My heart was hammering against my ribs, like it wanted to escape with me.

Just a little more. Konti na lang.

Ngunit sa pagliko ko sa kakahuyan, isang anino ang humarang sa daraanan ko.

"Where do you think you're going?" malamig na boses ang sumalubong sa akin.

Parang nanigas ang buong katawan ko.

Slowly, I lifted my gaze — and there he was.

Drako.

Nakatayo sa harap ko, ang mga mata niya ay tila apoy na handang lamunin ako.

"Move," matigas kong utos, kahit nanginginig ang boses ko.

Hindi siya gumalaw. Sa halip, isang mapanganib na ngiti ang gumuhit sa labi niya.

"You really think you can outrun me, Caleigh?" he said, mocking. "Seriously?"

Hindi ko na inisip. Tumakbo ako palayo, pero bago pa man ako makalayo ng ilang hakbang, naramdaman ko ang matigas niyang braso na pumigil sa akin.

"Let me go!" sigaw ko, nagpupumiglas, pero parang bakal ang pagkakahawak niya.

"Stop it," bulong niya, ang boses niya ay mababa pero puno ng galit. "You could’ve gotten yourself killed."

"Maybe that would have been better!" pasigaw kong sagot, sabay hampas sa dibdib niya gamit ang mga kamao ko. "Better than being trapped with you!"

Hinayaan lang niya akong saktan siya. Hindi siya umiwas, hindi siya gumanti. Hanggang sa mapagod ang mga kamay ko at humikbi ako sa dibdib niya, hindi na kayang kontrolin ang mga luha ko.

"I hate you," bulong ko, halos hindi marinig. "I hate you so much."

Naramdaman ko ang marahas niyang paghinga bago niya ipinatong ang kamay niya sa batok ko, pinipilit akong tumingin sa kanya.

"I can live with your hate," malamig niyang sabi, ang mga mata ay nakapako sa mga luha ko. "But I can't risk losing you."

"You're sick," bulalas ko, umiiyak pa rin. "You're a control freak, Drako! You're ruining my life!"

"Good," he said without missing a beat. "Because you ruined mine first."

Hindi ko na kaya. Tinulak ko siya nang malakas, pero hindi siya natinag.

Instead, he pulled me closer — as if trapping me further into this nightmare.

"You are not leaving," bulong niya sa tenga ko. "Not unless it’s with me."

Bago pa ako makasagot, binuhat niya ako parang isang bata na walang kakayahang lumaban.

I struggled, kicked, screamed — but it was useless.

Dinala niya ako pabalik sa mansion, habang ako ay patuloy na lumalaban, parang isang ibong pilit ikinukulong sa hawla.

Pagdating namin sa kuwarto ko, marahan niya akong ibinaba sa kama, pero hindi niya ako binitiwan.

"You’re mine, Caleigh. You’ve always been mine," he whispered, his voice low and dangerous.

Nang makawala ako sa pagkakahawak niya, galit akong tumayo, humihikbi pa rin.

"You don't own me, Drako! You never will!"

Ngumiti siya — isang nakakasuklam na ngiti na parang alam niyang panalo siya kahit ano pang sabihin ko.

"Then try running again," he said, eyes cold as steel. "See where it gets you."

Iniwan niya akong nakatayo roon, basang-basa ng luha, habang ang buong kwarto ay tila unti-unting nagsisikip sa paligid ko.

Sa unang pagkakataon, naramdaman ko ang matinding takot. Hindi lang sa kanya — kundi sa sarili ko. Because part of me… hated him.

But another part… feared I was starting to feel something else.

Author's Note:

Ang librong ito ay Book Two ng One Fateful Night With My Ninong. Story ni Caleigh. Please do support this book at sana ay magustohan ninyo. Daily update po tayo. Huwag kalimutan mag-iwan ng mga komento, gem votes, at i-rate ang libro.

Maraming salamat po!