A few minutes had passed and Angela finally received a text na nasa Building na ng St. Luke's si Karinna, buong akala nya eh magkasama ang dalawa ni Adda. Which is why panic instantly overcame her when she noticed that the lady in front of her was standing alone. Without a doubt in her mind she knows that if Emmanuel and Karinna end up meeting each other, it would end as dirty and as messy as it did before.
Nagmadaling bumaba at tumakbo papalabas ng elevator ang dalaga. Laking pasasalamat nya naman sa Diyos ng maabutan nya na nakatayo at naghihintay si Karinna sa information Center ng hospital.
As expected maraming paparazzi ang nakatayo at naghihintay sa labas ng Hospital. This is one of the things na iniiwasan ng Visencio family, na hanggang sa huling hininga ni Vince eh ginagawa pa rin siyang laman ng dyaryo at hanggang ngayon pinag-pipyestahan ng tao.
Angela mustered the last courage that she had and approached the latter. "Ms. Karinna, pwede po bang hintayin nyo muna si Miss Addalyn? Delikado po kasi talaga, lahat po sila... Nag-aaway na, pag nakita ka po nila, lalo na. Umalis nalang po kaya kayo. Hindi po talaga magandang ideya to." Pilit na pinigil ng dalaga ang pag-akyat ni Karinna papuntang elevator pero hindi nag patinag ito.
"I don't care." Karinna answered firmly. Straight faced and as serious as ever. "I'm going to see him."
She didn't care as to what would happen after this. Sampalin man sya, bugbugin man sya o sabunutan man sya... She knows that she can take every blow that they'll give her. What she couldn't take is not seeing the man that she used to love dying and not even saying goodbye.
Hinawakan ni Angela ang pulso ni Karinna at pilit na hinihigit ito paatras at papalayo sa kwarto ng binata. "Ate, please! Wala pa si Miss Addalyn! Hintayin nalang natin sya oh! Mag-isa ka lang, galit sila lahat sayo!"
Hinigit ni Karinna papalayo ang kamay nya mula kay Angela hangang tuluyan ng makabitaw ito. "Angela, please. Sa loob ng dalawang buwan na to, I've received numerous death threats na parang ilang beses narin nila ako pinatay. Alam mo ba kung gaano ka sakit yun?" Karinna had to bite her tongue to prevent herself from crying. She cried almost every single day because of this, and somehow, she became cold. Insensitive as to how the world hated her when the police finally figured out the identity of her frustrated murderer. "Sobrang sakit..." Her hands began to shake and she felt the familiar tingles and pain in her chest and eyes. "...pero wala ng mas sasakit pa sa nararamdaman ko ngayon. Sana naman, wag niyo siyang ipag-damot sakin."
Angela remained frozen in place as she watched Karinna walk straight to Vince's room. Pinag-dasal na lang nya, na sana walang gulo na mangyari.
*****
The door slowly opened and closed immediately after she set foot on that dangerous ground.
"Ate Karinna?" Nagitlang binulong ni Ritzel ng makita nya ito na nakatayo sa may pintuan.
"Ang kapal ng..." No words can describe the amount of hate that Bernadette felt when he saw the person who walked in, standing fearless in front of them. "...ang lakas ng loob mong magpunta dito."
Parang wala lang narinig si Karinna at nagsimula siyang maglakad papalapit sa kama na kinakahigaan ni Vince. She felt as if it's she was dragged back on that fateful day. Nung binaril si Vince at niyakap niya itong duguan. Na sa yakap nya unti-unting naghingalo ang binata, hanggang sa dumating na ambulansya. Na maski ilang araw siyang walang tulog basta masilayan lang na humihinga ito... Hanggang natigil ang lahat dahil sa malaking kaguluhan at kasiraan sa pangalan nya nung nalaman na ng publiko kung sino ang gustong magpa-patay sa kanya.
"Bernadette... Tama na yan." Pangunang banta ni Rosa sa anak nya.
"Ma, paano mo nakakayang tingnan ang babaeng ito? If it wasn't for her husband's crazy mistress eh di sana hindi magkakaganito si Vince." Bernadette stared at the woman in front of him, eyeing her from head to toe. He felt a strong sense of distaste within, making his stomach curl and his body shake in disgust. He used to love her, but now, the loved and adornment he used to feel for her turned to hate and utter disgust. "Hindi-hinding ko hahayaang makalapit ka pa dito. Tonta!"
Karinna was about to take another step so that she can reach and have a close look at Vince, but before she could even walk, pinigilan na agad siya ni Bernadette at nag-matapang itong tumayo sa harap nya.
"I can't believe you, how can you even show yourself here? Ano ba ang kinakain mo at sobrang kapal ng mukha mo. Ni luha sa mata mo, wala? Do you even feel guilty or sorry?" Bernadette's questions shot like daggers at Karinna, yet she chose to remain silent and patient. She laid her eyes on the man lying on the bed, watching as the machine kept him alive. Barely.
"So ano pala ang gusto mo kaya ka nandito? Para makita ng Pres at paparazzi na nandito ka? Para malinis ang pangalan at napaka-dumi mong apelyido at makabawi ka? Para masabi ng tao na affected ka? Para pagkalipas ng ilang taon, o sa Eulogy ng kapatid ko mag-aala biktima ala congrejo ka ng kaawaan ka ng lahat, ganun ba?!"
"Bernadette! That's enough!" Sa sobrang lakas ng sigaw ni Rosa, halos lahat ng tao sa kwarto ay lumingon sa kanila. Napatigil ang mga naka-toka na Nurse at pinagmasdan ng tahimik ang nangyayari. "If you can't say anything good, then leave."
Bernadette breathed in and out heavily before storming out of the room, leaving a trace of silence on his path.
Rosario came forth to Karinna at hinawakan nya ang braso ng dalaga. "I know you're here for a reason." Mahinang bulong nya sa dalaga at napakagat sya sa labi ng napansin nya ang namumugtong mata nito. "You have to hurry... We don't have much time, we have a little to an hour left bago nila... Patayin ang machine ng anak ko... The donor needs his kidneys, ASAP."
Ng marinig ito ng dalaga, para syang pinag-bagsakan na syang tuluyan ng langit at lupa. Bakit ngayon lang sya nag kalakas ng loob pumunta? Kung kelan halos huli na pala ang lahat. Tumulo na ang kanyang luha at hindi na napigilang umiyak ng dalaga. Lumapit na sya sa kama kung saan nakahiga ang lalaking nagligtas sa kanya, at hinahawakan ang nanlalamig na kamay nito.
"Vince..." Karinna's whisper was broken, soft and pleading. Her lips was close to his ears, praying and hoping that he can hear her. "I'm so sorry..." Mas lumakas ang pag-iyak ng dalaga at hinalikan ang noo nito.
"I know that this is too late for me to say... But I hope you can hear me anyway..." Karinna gently swipes off his bangs from his face to have one final look at him. "...I should've chosen you. Dapat ikaw nalang pala..." Muling humagulhol ang dalaga at mahigpit na hinawakan ang kamay ng binata. "Natakot kasi ako sa mga sasabihin ng tao. I wished I was as courageous as you. And now, I regret it cause I may never have another chance with you... Pero wag kang mag-alala... Dahil pag kinuha ka nila, I swear, I'll follow you. I don't feel like living anymore, para narin kasi akong patay. That's why... Let me come with you."
"Karinna." Nanglaki ang mata ni Rosa sa mga narinig nya mula sa dalaga.
Humarap si Karinna at ngumiti sa ina ni Vince. "Thank you po, for letting me see your son." Ang huli niyang sinabi bago siya lumakad papalayo. Pero bago pa man makarating ng pintuan ang dalaga, bigla itong bumagsak sa sahig at nawalan ng malay.
"Oh my God, ate Karinna!" Sigaw ni Ritzel, tumakbo agad sya papalapit sa dalaga at agad tumawag at sumigaw ng saklolo. "Nurse, please!"
Lalapit na sana si Rosa at tutulong na ibangon si Karinna ng bigla siyang makarinig ng...
"Ka...Karinna?" Mahina man ito pero hinding hindi nya malalampasan ang boses at salita ng kanyang anak. "Vince, my boy! Vincent Louie ko!" Sigaw nya at agad na tumakbo papalapit kay Vince.
"Doc, nagsalita ang anak ko! Ritzel, Jennylyn! Call doctor Salazar, right now!" Rosa screamed as tears continuously fell from her eyes. Hope has arised, a new day is waiting for them.
There was something odd that morning. The sun was strong against his eyes and the different colors inside the room proved to be too much. He closed his eyes momentarily, he shaked his head lightly all the while trying his best to keep his thoughts straight. Napakapit sya ng mahigpit sa armrest ng wheelchair, nadala ng takot dahil baka mahulog sya dito. Bakit sya nakasakay sa wheelchair? Anong nangyari? Nahimatay nanaman ba sya habang nag-tataping?Gusto nyang tumayo mag-isa at umuwi dahil sobrang nalilito sya sa nangyayari pero napatigil sya ng may makita syang babaeng papalapit sa kanya."Ready ka na ba?" Tanong ng isang unfamiliar na babae sa kanya. "Don't be scared. Ako si Mariza. I've met you a few times already... Ewan ko lang kung tanda mo ako."Met a few times already? Napakunot ang noo nya dahil hindi nya maalala ang mukha ni pangalan ng dalaga. Who was she? Why is he here? Bakit nakasuot sya ng hospital gown at ang dalaga naman eh nakasuot ng uniporme na hindi pamilyar sa kan
It's not their first time na nag sinungaling sila sa totoong nangyari. Because a year and a half has passed yet Vince's memory has been compromised. Ika nga, there are days that he'd remember but more of it, he'll eventually forget.‘He thinks it's still the year 2016... or even 2017, maybe 2018. His speech therapist had proven that fact. He talks about being late for work, talks about what is the next story in Probinsyano. He has no idea that just a few months from now then it's 2023. We have to adjust for him, or else his stress levels may rise again and cause further damage to his memories. We still don't know if it's a mild case of anterograde amnesia or retrograde amnesia. All we can do now is run some more tests if he has other problems other than this, and pray for the best. Naalala nya yung sinabi ng Doctor sa kanilang lahat six months ago.’"A--Addalyn?" Tanong ni Vince sa kaibigan.Nginitian sya ng Velle. "Ganun parin, enjoy na enjoy sa pagiging terror na examiner para sa fu
He felt the sun's ray reach his eyes, it was a stinging sensation and it woke him up from his sleep. Napaungol si Vince ng may maramdaman syang mabigat na nakapatong sa dibdib at sa may hita nya. He looked on his right side at muntik na syang mahulog sa kama ng makita nyang may nakayakap sa kanya.Makinis na braso at pisngi. Mapula-pulang labi at matangos na ilong. Mahabang pilik mata at ang hindi nya makakalimutang signature trait na kulot na buhok ng dalaga. "Ka... Karinna." Paano nga ba nya ito malilimutan? Ang dating kakulitan na nahantong sa pagkakabuo ng emosyon na kahit kailan ay hindi nya akalaing mararamdaman para sa isang babae."Ke...kelan pa." Tanong nya sa dalagang natutulog ng mahimbing. His whisper hinted happiness, fulfilling his longing... He missed her much. After waiting for her to come, finally she's here. Ilang araw din syang solo dito, nag-iisa, naiinip at naghahanap ng makakausap.He's happy to see her, yet was shy to face her at the same time. Paano nga ba nya
Alas nuebe na pala ng gabi. Malapit na naman dumating si Jet para painumin sya ng sleeping pills dahil nakakatulong daw ang long and peaceful sleep sa recovery ng utak nya. He hated the medicines, he hates schedules and he hates the fact that he has to follow each and every schedule like a mantra."He'll be here any minute now, you remember the schedule, right?" Tanong ni Karinna sa kanya habang nag-babasa ang dalaga ng libro. Songs of the siren. Binasa ng binata ang Title ng libro. Hindi ba Hunger Games ang paboritong binabasa nito?"Kat...nis."Karinna looked up from the book that she's reading and curiously looked at Vince. Oo nga pala, malapit ko ng makalimutan. Sabi nya sa sarili at binaba ang libro sa may hita nya. "Ah. Baka kasi ako maadik masyado dun sa Series eh... Kaya eto, new book naman."Tumango si Vince at naniwala nalang kay Karinna. "Ah... Seg...segment... La Borrida?" Putol-putol na tanong ng binata pero naintindihan ito ni Karinna. Hindi katulad dati na pag umiimik a
It was almost noon when the doctor finally came in to check on Vincent and she wasn't surprised to see Pauleen and Jet acting like a bunch of zombies as they performed their everyday routines.Christian and Ziel wanted to switch shifts for a day so they could rest, pero sadyang matigas ang ulo ng magkaibigan at piniling ituloy ang Day shift nila. Karinna on the other hand was sleeping soundly next to Vincent. Nakayakap muli ang dalaga sa binata, habang nakapatong ang kanyang hita sa katawan ng binata. It portrays such sweetness, a vision that many would've liked to see."Tough night, huh?" Doc. Bastillas commented shortly with a sympathetic smile on her lips. She was holding a pad containing information about Vincent's vital signs. Everything was actually stable and he was healthy... But what she didn't understand is his unstable and unpredictable seizures and whatever triggers it. "Jet, can you please get his activity log for this month?"Jet nodded and instantly followed the doctor'
Tinaasan ni Karinna ang doktora ng kilay, hindi pa ba sapat ang efforts nya? Halos hindi na nga sya pumapasok sa trabaho para lang mabantayan si Vince. "But I'm here, I'm always here." She battled with disappointment, stating her point with a blank stare."I know, but clearly that's not enough. He needs a new environment." Patuloy na pangungusap ng doktora. "Masyadong magulo dito. Masyadong mainit ang masa at media sa sitwasyon nya. He needs a clean slate. Somewhere, in a place where he can rest."Unti-unti ng naiintindihan ni Karinna ang gustong iparating ng doktora sa kanya and it terrified her dahil malaking pagbabago nanaman ito sa buhay nya. "What are you trying to say here?" Mejo naiirita nyang tanong. Ano na naman ang bagay na dapat nyang bitawan, dapat nyang isakripisyo."He would need to leave Manila, move to the provinces. Somewhere quiet, secluded and safe... with you, preferably."Napatayo si Karinna sa kinakaupuan nya. "What?!" Is this another one of those joke na hilig i
Karinna arrived at the venue passed eight o'clock in the morning. Sa Araneta Coliseum backstage ang meeting place nilang lahat, magre-reminisce at mag-dadasal daw muna silang lahat as a form of blessing. As well as they want to solemnly pray for Georgina Martinez's first death anniversary. She parked at the side of the Coliseum and briskly walked hanggang nasa loob na sya ng Building, pero bago pa sya tuluyang makapasok, may humablot at mahigpit na kumapit sa bisig nya at hinili sya. Muntik na syang magsisigaw ng tulong nung nakita nya yung malaking katawan at sobrang tangkad na lalaki. "Erick!" Masigasig na pagbati ni Karinna sa kaibigan. "It's so good to see you! Ang laki lalo ng katawan mo oh, you look so good!" "You too, Karinna! You look..." Tiningnan ni Erick si Karinna from head to toe, mejo nalungkot naman sya sa state ng kaibigan. She just look so tired. "...nice, I guess. Are you okay?" Nginitian ni Karinna si Erick at binigyan ulit ito ng mahigpit na yakap. "Oo naman, le
Pagod man silang lahat but it was totally worth it. Nagkain sila sa Dad's pagkatapos nun at nagkwentuhan tungkol sa mga nangyari sa buhay nila. It was late right in the evening when they all decided to part ways, but each of them promised to do this again even through their busy schedules. Hindi pa man ganun kacomportable si Addalyn at Karinna sa isa't isa dahil sa dating tampuhan, Karinna still decided to give Addalyn a ride home. Just for the sake of their friendship and since Erwan was too busy to take the latter home. "Kumusta ka na nga pala?" Tanong ng dalaga kay Karinna. "The same as always... Pagod, I've been really busy. Busy sa work, sa business, kay mama at..." Karinna hesitated at first, pero syempre dahil kaibigan nya si Addalyn, she still trusted her with it. "...kay Vincent. Frequently kasi akong bumibisita sa kanya. Dati kami nina Lovelia, pero nung nag-buntis at nanganak ulit si Tanya, he was too busy Kaya ako nalang." Nanglaki naman ang mata ni Addalyn sa narinig.