Chapter 5

Elona's POV

“Umm, pwede ba akong mag-tanong?” nahihiya kong saad sa kanya. Hindi parin kasi siya umaalis simula kanina, para raw may kausap naman ako. Napakabait niya para sa isang lalaki.

“Ah, sige ano 'yon?” nag-aantay na lamang siya sa aking itatanong kaya nama’y hindi na ako nag pa tumpik-tumpik pa at tinanong ko na agad siya.

“Kilala mo ba, kung sino ang nagdala sa akin dito? At saka… wala akong ka alam-alam patungkol sa unibersidad na ‘to.” 

“Ahh—‘yon ba? Si Admin Kairo ang nagdala sa'yo dito, sa p-paaralan.” parang napipilitan niyang sabi ngunit ipinagsawalang bahala ko nalamang iyon.

“Gano’n ba, maraming salamat  pala sa tulong, at saka… saan ko ba mahahanap ‘yung sinasabi mong si Admin Kairo?”  diretsahang tanong ko sa kanya.

Gusto ko kasing pasalamatan man lang siya dahil sa pagsagip niya sa akin doon da kagubatan.

“Huwag kang mag-alala, lady, makikilala mo rin siya sa ngayon, magpapakilala muna ako sa’yo.” Sabay lahad niya ng kanyang kanang kamay sa aking harapan. “Ako pala si Marvin…Marvin Wingston.” Pagpapakilala niya pa at inabot ko naman agad ang kamay niya. 

“Elona Del Santiago.” Maikling tugon ko sabay ngiti sa kanya. Sana maging magkaibigan kami balabg araw, pangarap ko kasing magkaroon ng kuya.

Dahan-dahan kong pinihit ang pintuan pabukas ng aking matutuluyang kuwarto sabay pasok ko na agad sa loob.

Namangha naman agad ako dahil sa kagandahan na taglay nito, “Ang ganda…” hindi parin makapaniwalang saad ko sa’king sarili habang nililibot ng aking paningin ang kabuuan ng  kuwarto.

Sa tanang buhay ko, ngayon lang ako nakakita ng napakagandang kuwarto katulad nito, do'n kasi kina tita pinapatuloy lamang nila ako sa bodega at binigyan lang nila ako ng isang sofa at doon ako natutulog.

Katabi ang mga daga at ipis, gusto ko man silang labanan noon kaso wala akong lakas ng loob, kaya nama’y ngayon ko lang napagtanto na sobra na sila…pero kahit gano’n ang turing nila sa akin nag-alala parin ako sa kanila.

“Kamusta na kaya sila?”  bulong ko sa kawalan habang nakahilata na sa aking napakalambot na kama, iwinakli ko nalang ang aking iniiisip at tumingin ulit sa kabuuan ng napakagandang kuwarto na ito.

Hindi naman sya masyadong kalakihan katam-taman lamang ito para sa dalawa o isang tao. At saka, ang ganda ng kulay ng buong kwarto…kulay pink tapos ang kisame nito ay puro mga desenyo ng bulaklak ang nakalagay, ang ganda talaga…ito ang pangarap kong magiging kwarto balang araw.

Pero ngayon, heto ako’t nasa harapan ko na. 

“Teka, pansin ko lang...bakit ang hilig ng may-ari ng unibersidad na ito ng bulaklak? Ahh, siguro dahil babae ang may-ari,” sabay tango-tango ko sa sarili kong sinabi.

Nagugutom na ako…

Akmang maghahalungkat na sana ako ng maari kong pagkain ng bigla ko nalang maalala na wala pala akong nadala na kahit anong gamit galing sa bahay namin.

Napatampal nalang ako sa sarili kong noo. Ang tanga mo talaga EL. Kastigo ko sa aking sarili.

Natigil nalang ako mula sa malalim kong pag-iisip ng bigla nalang tumunog ang aking pintuan pindutan ng aking pintuan dahilan upang magtaka kaagad ako.

Wala naman akong inaasahang bisita ah?

Dali-dali ko namang binuksan ang pinto at tumambad kaagad sa akin ang napaka gwapo at maamong mukha ni Marvin.

“Oh ikaw pala Marvin, halika pasok ka,” sabi ko sa kanya na may mga ngiti sa aking mga labi, at niluwagan ang pagkakabukas ko sa pinto. 

“Salamat nalang El, pero pumunta lamang ako dito dahil alam kong nagugutom kana, haha. Ano? tara? Samahan na kita sa cafeteria!” masiglang banggit niya sa akin sabay wagaywag pa niya ng kanyang kaliwang kamay sa ere. Dahilan upang mapatawa ako. Pero wala akong pera.

“P-pasensya  na Marvin, prro wala kasi akong pera eh.” namumula na siguro ang aking buong mukha dahil sa hiya kaya nagulat nalang ako ng bigla nalang itong humagalpak ng tawa.

“It’s okay EL, libre lahat ng pagkain dito 'wag kang mag-alala. At saka bago ko makalimutan, sa susunod na linggo ka na pala magsisimulang mag-aral dito… heto ‘yung uniform mo.” sabi niya sabay bigay sa akin ang nakasupot na damit.

Tinanggap ko na lamang ito at inilagay sa aking kama mamaya ko na lang 'yan susukatin sa ngayon, pagkain muna!

Alas dos na ng hapon kami natapos kumain ni Marvin sa cafeteria. Nauna na siyang umalis sa'kin dahil may gagawin padaw siya.

Hindi ko talaga mapigilan ang sarili kong kumain kanina ang  kasi ng mga putahe nila rito, at saka balang araw gusto ko talaga maging isang propisyonal na manluluto pangarap ko talaga ‘yon, simula no’ng nagkamuwang na ako.

Napatigil nalang ako sa harapan ng isang opisina ‘Admin office’ ito na siguro ‘yung tinutukoy ni Marvin. Kaya hindi na ako nagpa-tumpik-tumpik pa’t kumatok na kaagad ako sa pintuan.

Bakit ba kinakabahan ako? Magpapasalamat lang naman ako ah?

“Come in.” may diing saad ng isang baritonong boses mula sa loob dahilan upang mas lumakas pa ang pintig ng aking puso. Sabay dahan-dahan kong biKan ang pintuan.

Tumambad sa aking harapan ang nakaupong lalaki na sa tingin ko ay nasa 20’s na ito, ang mga kulay berdeng mata niya ay nakakalula at bumagay ito sa kanyang napaka gwapong mukha.

Para siyang isang buhay na anghel dahil sa taglay niyang ka-gwapuhan.

Ano kaba EL! Tumigil ka riyan!  Kastigo ko sa aking sarili.

Pero teka? Siya ba talaga ang admin ng unibersidad na ito? Masyado naman siyang bata para do’n,  iwinaksi ko nalang ang aking iniisip bago pa kainin na naman ako ng  aking kyuryusidad.

“K-Kayo po ba si Mr. Kairo?” nag-aalangan kong tanong sa kanya sabay tingin sa kanyang kinaroroonan at nagulat nalang ako ng mapagtanto kong nakatingin rin pala siya sa akin.

Kaya nagkasalubong ang aming mga mata at dahil sa sobrang ilang ay ibinaba ko nalang ang aking paningin sa sahig. Nakakahiya.

“Yes, I am. What do you need?” alam kong nakatuon parin ang tingin niya sa akin habang binabanggit ang mga katagang iyon

Ano ba’ng pinagsasabi niya? Pilipinas’to ‘diba? Bakit halos puro ingles nalang ginagamit nila rito?

“Pasensya  na pero hindi ko po masyadong maintindihan ang sinasabi niyo,” nag-aalangang tugon ko sabay lunok ko sa sarili kong laway. Grabe, bakit kinakabahan ako sa prisensya niya?

Nahihibang na nga siguro talaga ako….