Kabanata 4

Pangunahing Konseho

Ang kaharian ng Asyreum ang pinakamataas sa lahat ng kaharian sa Emperyo ng Boris Horatia. Sa yaman, kalakalan, agrikultural, at sa usapang pandigma. Maliban sa maruruming reputasyon nitong kasali na ang paglelegal sa batas nang pagkakaroon ng alipin. Ang Asyreum ay hindi ko maitatangging naging tahanang kinamulatan ko.

Hindi ko man gaanong naramdaman ang pagiging tahanan nito o matanaw ang kabuuan ng kaharian. Ang bayan ng Satrosa-ang bayang malaki ang konektado sa nasabing kaharian, ang mismong mga taong katulad ng katayuan ko, naging isa iyon sa mga rason ko upang ilaban ang buhay kahit na alam kong napaka-imposibleng lumayo mula sa antas na mayroon ako-ang pagiging isang alipin.

Aminadong masyadong marahas ang mga naranasan kong paghihirap dahil sa aking katayuan sa simula pa lang ng aking buhay hanggang sa makilala ko ang Senyora.

Hindi maikakailang nakaramdam din ako ng pagod, lungkot, pagkukuwestyon at pagkamuhi sa mga taong naglapat ng mga alaalang hindi ko kailanman makakalimutan.

Mga alaalang puno ng pagpapahirap, sakit, at pag-aabot sa katapusan kahit ang nais ay mabuhay pa. Subalit sa pagkakataong ito, ngayon ay naiiba mula sa aking mga naranasan at nasaksihan... o maari ring sabihin... mas naging karumal-dumal ito sa aking mga mata.

Dahil ang kahariang dati'y magiting ngayon ay tila maihahalintulad na sa bayan kong kinamulatan at minsan nang kinamuhian. Ang dating maliwanag, malinis at puno ng saya sa Kapital ng Dayura. Ngayon ay naging isang malaking bayan ng Satrosa.

Mga malalaking apoy na tumutupok sa mga matatayog na istraktura na minsan kong hinangaan. Ang mga matatanda, dalaga at binata na kakakitaan noon ng saya, pagkasabik at kalayaan sa kanilang mukha, ngayon ay nabahiran na nang matinding takot, dalamhati at galit sa kanilang mga mata.

Ang mga bata naman, kung noon ay maligaya pa silang nakakapaglaro. Ngayon ay hindi na maawat ang kanilang pag-iyak sa tuwing mararamdaman nila ang sakit mula sa mga latigong sumusugat sa kanilang mga murang katawan.

Makailang ulit na ipinikit ko ang mga mata sa mga kaganapang nakikita. Ang ibang mga mamamayan ng Dayura, kasama ako at ang Senyora ay parehong nakaluhod, at nakayuko sa takot na kami ay pagdiskitahan ng isang kawal sa ibang kaharian.

Sa tindig, sa kasuotan pa lang ay hindi lamang ito simpleng kawal. Ang kanilang sagisag ay serpente, naghahalo ang kulay ng puti at berde-walang iba kun'di ang Kaharian ng Emblem.

Sa Emperyo ng Boris Horatia, binubuo iyon ng tatlong kaharian. Ang Asyruem, Emblem, at Solayde.

At ang Kaharian ng Emblem-kilalang tahimik at mailap ngayon ay naging katulad ng kanilang sagisag.

Mapanuklaw na katulad ng isang ahas!

Nasa loob kami ng isang sirang simbahan dulot ng mga pagsabog kanina. Ang tanging natitira ay ang sementadong pader at sira-sirang bubong nito.

Sigaw, pagmamakaawa, at ingay ng dahas ang namayani sa pandinig sa lahat ng mga naririto.

"T-Tama na po... maawa po kayo... t-tama na po..." Umiiyak na sabi ng batang lalaki. Nakahiga na ito sa lupa. May mga pasa't sugat sa parehong paa.

"Sana'y naisip mo 'yan bago mo sinubukang tumakas, bata."

Muli ay sinipa nito ang sikmura ng bata at napaigik ito sa sakit.

Nanginginig ang buong katawan ko sa kaawa-awang batang walang magawa kun'di indahin ang sakit.

Hindi ko ito kaya... Ilang ulit akong umiling. Tiningnan ang kawal na may mala-demonyong ngisi, at sa batang halos papikit na.

Hindi. Hindi ko na kaya...

Dahil hindi ko makayanan tingnan pa ang mga dahas na hindi nila dapat maranasan. Akmang lalapit ako nang pigilan ako ng Senyora.

Tiningnan ako ng matalim ng Senyora. Nagmamakaawa akong tumingin sa kanya.

"Gusto mo bang mapahamak? Para sa..." Napailing siya. Hindi tinuloy ang sasabihin.

Hindi ko masabi kung nagmamakaawa o nagmamatigas lang ba ang Senyora. Sa mga mata niyang ipinapakita ay hindi katulad ng dating walang emosyon, tila ba nag-aalala. Bagay na ngayon ko lang nakita. Simula nang mabalitaan niya ang biglaang pagsalakay ng ibang kaharian.

Ang Hari kaagad ang rumehistro sa kanyang isip maging sa kanyang pag-usal. Ganito ring mga mata ang naipakita niya.

Hinawakan nang mahigpit ng Senyora ang braso ko. Subalit determinado akong gawin ang nais. Tama na ang maging duwag.

Napasinghap ang Senyora sa ginawa kong pagpipiglas. Sinubukan niya akong abutin ngunit huli na nang dumistansya na ako. Lakas-loob kong tinulay ang pagitan patungo sa batang ngayon ay halos hindi na makagalaw dahil sa hapdi ng natamong sugat.

"T-Tama na! Pakiusap! Itigil niyo na!" matapang na sabi ko.

Niyakap ko ng may pag-iingat ang bata at tiningan ng deretso ang kawal. Hindi inaasahan na mamamagitan ang isang alipin na katulad ko.

Ngunit katulad ng isang bingi. Bingi-bingihan lamang ang isang kawal sa harapan ko't malakas na nagbigay sa akin ng sampal. Kasabay niyon ay ang paghila nito sa aking buhok.

Narinig ko pa ang singhapan ng lahat sa likuran. Napangisi naman ang kawal. Mahigpit nitong hinawakan ang baba ko saka inilapit sa kanya upang magpantay ang mga tingin namin.

"Isa kang matapang na alipin. Kakaiba ka," anito na may ngisi sa mga labi, saka ako nito binitawan ng marahas.

Namanhid ang bandang parte ng mukha ko mula sa pagkakahawak ng kawal. Ininda ko ang sakit.

Hindi ako nagpatinag bagkus ay diretso kong tumitig sa kawal at mas matapang pa na nagsabi, "hindi ko alam na ganito pala kababa ang mga kawal ng Emblem. Kahit bata ay pinapatulan niyo-Ah!"

Napapikit ako sa muling pagsampal nito.

"Tahimik!" Mariin na hinawakan nito ang mukha ko. Nanggagaliiti ang mga tingin na binigay nito pero tinapatan ko iyon ng tapang. "Hindi ko alam na ganito katapang ang mga alipin ng Asyreum. Nakakatawa lang na nagtatapang-tapangan ang isang katulad mong pang-init laman lamang."

Nagtagis ang ngipin ko. Nanginig sa mga narinig. Mas napangisi ang kawal. Nanunuyang hinaplos nito ang pisngi ko't pinalandas pababa sa aking leeg.

Ngunit hindi niya inasahan, maging ang nasa likuran ko ang aking ginawa.

Dinuraan ko ang lalaking kawal sa mismong mukha nito. "Isa kang duwag."

"Mapahangas!"

Nalasahan ko ang dugo sa aking labi dahil sa suntok nito.

"Yonahara!" Narinig ko pa ang pagtawag ng Senyora. "Tigilan niyo na! Tama na!"

Ngunit kahit ang Senyora ay hindi pinakinggan ng lalaking kawal. Sa halip ay hinugot nito ang espada mula sa bewang at tinutukan ang leeg ng Senyora.

"Mananahimik ka o gusto mong sa'yo 'ko iuuna?" pagbabanta pa nito.

Dahilan niyon ang pagkabahala ng ibang narito.

Tinitigan ng Senyora ang lalaking kawal. "Ngayon ko lang nalaman na gumagamit ng dahas ang pagkaduwag niyong mga taga-Emblem. Nakakapanghinayang lamang na sa ganitong uri niyo ipinapakita ang lakas ng inyong kaharian-o kahinaan nga ba?" May pagkanuyang usal ng Senyora.

Nangingitngit namang masamang tiningan ng kawal ang Senyora. Hinawakan ng kawal ang leeg nito.

"Kung ganoon ay nasaan ang inyong Hari? Nasaan ang ipinagmamalaki niyong magiting... hindi duwag?"

Humalakhak ang kawal. Nakikipagtagisan ito ng tingin sa Senyora.

"Hindi katulad niyong mga Emblem ang makakapagpabagsak sa aming Kaharian. Dahil hindi kami tulad niyo... kailangang nariyan ang Hari upang may maisabing kayo ay malakas. Kami, kaya naming lumaban!"

Pagkasabi niyon ay may kinuha ito sa kanyang buhok.

Mula sa pagkakapuyod ng buhok ng Senyora ay parang naging mabagal ang sandali. Tila isang alon ang paglugay ng mahabang buhok nito, at unti-unting nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto ang bagay na iyon.

Isang manipis at mahabang gawa sa pilak. Sa hawakan ay may disenyo ng pakpak ng kalapati na gawa sa mamahalig bato, sa dulo naman ay ang hindi inaasahang matulis na bagay na maaring makakitil ng sinuman.

Subalit ang gawaing iyon, ang pag-asa namin ay nahinto. Isang pamilyar na boses ang nagpatigil sa Senyora.

"Subukan mong ituloy, Senyora Varrella, mawawalan ng buhay ang aliping pinangangalagaan mo."

Parang nahinto ang sariling paghinga ko nang maramdaman ko ang espadang nasa leeg ko. Napaluha't napapikit ako sa hapdi.

Nanginginig akong tumingin kay Senyora na ngayon ay hindi lang pagkagulat ang naroon sa mga mata kun'di pag-aalala at pagkamuhi sa taong nasa likuran ko.

"Isa kang traydor, Pangunahing Konseho."