All Chapters of The Dove of The Lost Lands: Chapter 1 - Chapter 10

Sa gitna ng kabilugan ng buwan. Sa lunos ng malawak ng mga walang buhay. Sa pagitan ng kadalisayan at kapayapaan. Saksi niyon ang sakripisyong dugo't luha ang pinagmulan. Pagtangis sa nakabibinging katahimikan. Tagumpay nga ba'y karapat-dapat? O, isa lang itong maskara sa totoong wangis ng mga maruruming ganid sa kapangyarihan? Kumalat sa pandinig ang lakas na ingay ng trumpeta. Kasabay niyon ay mga yabag, hindi lang dalawa kun'di sa hindi mabilang sa rami ngunit may nangingibabaw sa unahan. Sumisigaw ang kanyang posisyon at pagkakakilanlan. Pawang tumagos sa sarili ang lamig ng mga mata nitong nababalutan ng kulay itim. Lumuhod ito't naramdaman ko ang malamig na pagdampi sa aking pisngi. Nasa pagitan ng marahas at maingat na inangat niya ang nanghihina kong sarili upang magpantay ang aming parehong pagtitig. Katulad ng kanyang mga mata. Malalim, malamig at puno ng hiwaga siya'y nagwika, "natagpuan ko na ang karapat-dapat.

Pag-anyaya"Isa pa, tumayo ka!"Narinig kong mariin na sabi ng Senyora. Ang mga mata ko'y papikit na, ang mga braso't kamay ko ay nanghihina na. Maging ang aking buong katawan ay bumigay na.Umiling ako. At kahit na nanghihina na ay nagsalita ako."S-Senyora... H-Hindi ko na po kaya..."Hindi ko lang lubos maisip ang dahilan nang lahat ng ito. Wala akong ideya sa pinagmulan at kung papaano ba 'to nagsimula. Ang naalala ko lang ay biglaan ang lahat.Akala ko ay magtataas pa muli ng boses ang Senyora at ipagpapatuloy muli namin ang ginagawa sa halip ay nilagpasan lang ako nito't lumakad pabalik sa loob ng kanyang tahanan.Hindi pa man tuluyang nakakapasok sa loob ay nagsalita si Senyora."Bukas ay ipagpapatuloy na'tin ang hindi natapos ngayon," aniya saka na nagpatuloy pumanhik sa

Pangunahing KonsehoAng kaharian ng Asyreum ang pinakamataas sa lahat ng kaharian sa Emperyo ng Boris Horatia. Sa yaman, kalakalan, agrikultural, at sa usapang pandigma. Maliban sa maruruming reputasyon nitong kasali na ang paglelegal sa batas nang pagkakaroon ng alipin. Ang Asyreum ay hindi ko maitatangging naging tahanang kinamulatan ko.Hindi ko man gaanong naramdaman ang pagiging tahanan nito o matanaw ang kabuuan ng kaharian. Ang bayan ng Satrosa-ang bayang malaki ang konektado sa nasabing kaharian, ang mismong mga taong katulad ng katayuan ko, naging isa iyon sa mga rason ko upang ilaban ang buhay kahit na alam kong napaka-imposibleng lumayo mula sa antas na mayroon ako-ang pagiging isang alipin.Aminadong masyadong marahas ang mga naranasan kong paghihirap dahil sa aking katayuan sa simula pa lang ng aking buhay hanggang sa makilala ko ang Senyora.Hindi

 Maharlika "Senyora, kaunting tiis na lang po. Makalalabas na tayo," anang ko habang inaalalayan ko siya sa paglalakad. Narito kami ngayon sa sirang palasyo ng Hari. Binabaybay na namin ngayon ang mahabang pasilyo papunta sa mismong silid ng Hari. Wala akong nalalaman tungkol sa pasikot-sikot, kaya ang Senyora ang nagsasabi sa akin ng direksyon. "Sa kanan," aniya, saka kami lumiko. Akala ko ay maglalakad pa kami ng mahaba. Bumungad sa amin ang pa-arkong pintuan, natanaw din namin ang nabuksang pinto. Sandali kaming napatigil nang nahinto sa paglalakad ang Senyora. Binalingan ko ng tingin ang Senyora at doon ko nakita ang malamlam na mga mata niya. Sabay na lumandas muli ang kanyang luha. Parang may tumusok sa aking dibdib sa mga mata niyang tinat

HariKung may maikukumpara lamang ako, iyon ay ang nangyayari sa akin ngayon. Magmula nang magising ako ay hindi ko na alam kung ano ang gagawin, lalo pa at ilan na ang mga tao ang pumasok sa silid. Wala rin akong ideya kung nasaan ako at kaninong panuluyan ito.Basta't natagpuan ko na lamang ang sarili na sinisilbihan na ng tatlong serbidora. Sila'y pinaliguan ako sa mahalimuyak na amoy rosas na tubig sa malaking batya na kahoy.Pinababad din nila ako sa isang batya ng gatas at ngayon ay nakatayo ako sa harapan ng malaking salamin—na halos kayang makita ang kabuuan ko—kasama ang mga babaeng serbidora na tinutulungan akong magpalit ng damit.Halos hindi ko na makilala ang sarili nang muli tingnan ko ang repleksyon sa salamin. Nakaupo na ako ngayon, sinusuklayan nila ang mahaba at may maalon kong buhok.H