HINDI ako nakatulog ng mahimbing kakaisip sa sinabi ni Dustin. Ang babaw lang para sa iba pero sa akin big deal na. It's my first time. Hindi ako pumapasok sa kwarto nilang dalawa. Iyong malaking guest room namin sa bahay, pinagawa nilang kwarto nila. Iyong kila Mommy at Daddy ay bakante pa rin ngayon. We preserves it. Kapag na-mi-miss namin sila Mommy at Daddy noon. Doon kami natutulog ni Crystal pero noong bago-bago pa lang na nawala sila. Halos ayaw naming pumasok doon. Kahit saang sulok ng bahay ay naalala namin sila."Almusal na po. Nasa baba na si Sir," sabi ni Betty at hinila pa ang kumot ko."I'm still sleepy..." maos kong sabi at ang mata ay nakapikit pa. Hinila ko 'yong kumot para itabon sa buo kong katawan."Pinapatawag na kayo ni Sir. Nakadalawang balik na ko," reklamo ni Betty."Pagpanglima na tatayo na ko. He can eat breakfast alone. Get out, matutulog ako," iritado kong sabi. Kapag ganitong ginising ako tapos gusto ko pang matulog, nagmamaldita talaga ako.Hindi ko na
TAHIMIK ako habang lumalapit sa kanya. Nakita ko pang gumalaw siya ng kaunti dahil naramdaman niya ang presensya ko."How are you feeling?" tanong nito habang tulala sa harap.Alam ko naman na wala siyang nakikita kaya lang ewan ko bakit gustong-gusto niyang nasa labas. Marahil sa simoy ng hangin."Okay naman. Bakit?" I frowned. Nagkausap na nga kami sa baba kanina. Bakit niya pa ako tinatanong."Anong pakiramdam mo ngayong nandito ka sa kwarto natin? Do you feel anything? Strange? Nostalgic?"Napakurap ako bago nagsalita."Strange? I... I don't know. Naninibago ako sa lahat," mahina kong sambit at sa ibang direksyon nakatingin.Umungol lang si Dustin bilang pagsang-ayon."Akala ko ba kasama si Betty? She's going to be my therapist too?""Yeah. You two can have that session later. But for now, I want you and I to talk—privately." Inikot na nito ang wheelchair at humarap sa akin na para bang alam na alam nito kung saan ako nakapwesto.Nahigit ko ang aking hininga nang humarap siya. Thi
KABANATA 26.2:I didn't really know what to feel when he showed me all the pictures. I was stunned. Isa-isa kong tinignan 'yong pictures."What picture are you holding?" he asked."Uh..." Nakatitig pa ako sa litratong hawak ko bago ko siya binalingan. Nakikiramdam lang ito habang nakaupo sa wheelchair.Binalik ko ang mga mata sa picture."It's flores de mayo. I was Reyna Elena," anas ko.I heard him chuckle.Crystal was sick at that time kaya hindi rin siya nakasali. Ito 'yong second time na pinasali kami sa flores de mayo. Kumunot ang noo ko nang tinignan din ang ibang litrato."Yes. I'm sorry that I took a lot of stolen photos. I am such a stalker that time," may himig na biro sa tono ng boses nito ngayon pero hindi ko iyon pinansin.Inisa-isa kong tinignan ang pictures at may napagtanto ako."Wait. When did these all happened?" anas ko at muling napalingon sa kanya. Nagpapanggap pa rin akong walang maalala kahit na ang totoo alam ko na."Same year before me wet. Nasa resthouse ko k
KABANATA 27:HE moved a bit and tried to reach for my hand again. Sa tulala ko, nahanap niya rin ang kamay ko. He squeezed my palm kaya doon ako natauhan.Sinubukan kong hilain pero mahigpit niya iyong hinawakan."I hope we fix our issues once you remember the answers. I am honest. Hindi mo man maalala sa ngayon ang lahat, but I will tell you this right now that I did not cheat. Labelle is just my secretary. I fired her already because I didn't want her to be the cause of our misunderstanding. I am not in love with your sister. Hindi ko siya gusto. Ikaw lang ang gusto ko, okay?"Halos hindi ko siya makilala sa sobrang lambing ng boses niya. Sa bawat buka ng bibig niya, nahihipnotismo ako. The butterflies keep on flying in my stomach. Nanghihina pa rin ako at hindi maawat ang bilis ng tibok ng puso ko. Mabuti nga buhay pa rin ako dahil pakiramdam ko aatakihin ako nito sa sakit sa puso.My eyes went down to the pictures on the bed. Iyong mga larawan ko.I wanna say, that's me. Mali ka.
BUONG araw kong inisip 'yong tungkol sa mga pictures at sa nalaman ko. Hindi ko makwento sa iba. Hindi naman ako kumportable maski kay Betty."Naigagalaw niya na 'yong paa niya. It's a good sign, coz' there's an improvement," sabi sa akin ni Betty habang hinihilot niya ang ulo ko.Lumipas ang mga araw at linggo, hindi naman ako kinukulit ni Dustin tungkol sa pagtatabi namin dapat sa iisang kama. He didn't force me to remember some of our memories. Naging tahimik ako simula nang nalaman ko 'yong totoo sa likod ng mga pictures na 'yon.I tried to control my emotions and dumidistansya ako kay Dustin dahil kahit na ako 'yong nagustuhan niya noon, ang katotohanan na kasal siya sa kapatid ko ay hindi na magbabago at dapat ko 'yong irespeto."What is he doing?" I asked while my eyes were closed."Nag-te-therapy. Katatapos lang din ng meeting niya kanina.""He's still working,""Oo, hindi dahilan ang kapansanan para hindi magtrabaho. Kaya nakakahanga siya. Walang makita at hindi makalakad per
NAGTATAKA pa ako nang mabungaran ang katulong na nag-aayos ng mga pang-alis na damit na nakalatag sa kama."What are those?" tanong ko habang hinihigpitan ang tali ng suot kong roba."Mga damit po na dumating para daw po sa inyo," sagot nito nang matigil sa ginawa.I frowned and pointed my finger at myself."Sa akin? Kanino galing?" Binalik ko ang tingin sa mga dresses na galing pa sa luxury brands. Lumapit ako doon at kinuha ang itim na halter dress."Kay Sir Dustin po."Napabaling ako sa katulong dahil doon."Galing 'to sa kanya?"Tumango ito at inayos ang ilang bodycon dress na nasa kama."Sandali, anong gagawin ko diyan bakit nilalatag mo ang iba?" I asked and put the dress back on the bed."Ay, sabi po kasi niya ilatag ko dito dahil pipili daw po kayo ng maisusuot."Mas lalong kumunot ang noo ko dahil wala akong maintindihan. Natigil siya ulit para magpaliwanag dahil nakita niya ang reaksyon ko."Hindi po sinabi ni Ate Betty? Aalis po kasi kayo nila Sir Dustin."Umawang ang bibig
NAKANGITI ako habang nakaupo at pinapanuod ang mga islang nadadaanan namin."Are you fine?"Tumango ako pero hindi ko nilingon si Dustin na nakaupo rin sa aking tabi. Bago kami maka-akyat ay binuhat pa kami ng mga tauhan niya para makaupo sa loob. Kahit na gusto kong igalaw ang paa at binti ko ay hindi ko tuloy magawa dahil nasa tabi ko lang siya."You're stiff. Are you sure you're okay?" "Yes, I am watching the seas and islands down there," I chuckled and looked at him.He was frowning but when he heard me, nawala iyon at napalitan ng ngiti."I hope you can see what I see right now, Dustin.""I'm okay. I saw it multiple times."Ngumuso ako. Parang wala siyang pakialam sa paningin niya."But it's better if we will see it together, right?" Tinagilid ko ang ulo at marahan kong pinagmasdan ang reaksyon niya na tipid lang na ngumiti.Hindi niya ako sinagot kaya binaling ko ang paningin sa labas ng bintana.Nakasakay ako sa helicopter ni Crystal. Masaya ako pero hindi buong-buo, dahil sig
I was nervous the whole time na naglipat na siya ng gamit hanggang sa nanatili na siya sa kwarto. Bilang na ang kilos at galaw ko. Lalo lang hindi makakahinga ang binti ko sa cast pati ang pag-aarte ko.Hindi ko alam hanggang kailan ako ganito. A part of me wants to stay, but at the back of my mind, gusto ko na ring umatras. Hanggang ngayon ay tinitimbang ko pa rin kung alin ang mas mabigat.I tried to call his mom when Dustin went to the bathroom. Doon ako sa balcony nag-stay pero nakaharap ako sa loob para makita ko agad siya kung sakaling lalabas ito agad.I keep tapping my fingers when Tita Tamara's number is finally ringing."Hello, hija?"Hindi ko napigilang hindi mapabuntong-hininga."Tita, noong nakaraan pa po ako tumatawag. Hindi kayo makontak.""Oh, I'm sorry. I lost my phone, hija. I just retrieve this number noong nakaraang araw lang kaya nakokontak na ito ulit. Why? What happened? Okay ka lang ba? Pinapahirapan ka ba niya?"I look inside to check if Dustin is there pero w