The Female Wolf Hunter

Nakilala ko si Owen Wade noong college ako, at nagsimula kaming mag-date pagkatapos ng graduation.

Maliit lang ang suweldo ko pagkatapos ng graduation. Halos hindi ako makaraos, at ang kaya ko lang ay umupa sa isang half-finished building.

Pareho kaming nagtatrabaho ni Owen sa iisang kompanya, at inihahatid niya ako pauwi araw-araw. Palagi siyang may munting regalo para sa akin tuwing may okasyon, at kung hindi man kaya, niyayaya niya akong kumain ng tacos.

Lumaki akong walang mga magulang, walang pera, o koneksyon—tanging si Lola lang ang masasandalan ko. Pinag-uusapan ako ng mga tao noon, sinasabing ako raw ay batang pulubi lang na kinuha ni Lola, pero hindi ko sila pinaniwalaan.

Nang pumanaw si Lola, nawala ang kaisa-isa kong pamilya. Simula noon, hinangad ko nang magkaroon ng isang lugar na matatawag kong tahanan.

Dahil hindi ko naranasan ang sapat na pagmamahal o atensyon sa paglaki, lalo akong naging dependent kay Owen. Noong nagde-date pa kami, napakabait niya, maasikaso, at napaka-ingat sa damdamin ko.

Hindi niya ako hinusgahan batay sa pamilya o pinanggalingan ko. Bata pa ako noon at napagkamalan ko ang simpleng kabaitan bilang pag-ibig. Nang mag-propose siya, nangako siyang magkakaroon kami ng masayang buhay sa hinaharap, kaya masayang-masaya akong pakasalan siya.

Pero pagkatapos naming ma-engage, sinimulan siyang bulungan ng mga kamag-anak niya kay Mildred Manning, ang nanay niya. Tinawag nila akong gold digger na nais mag-asawa para lang umangat, at sinabihan pa ako ng kung anu-ano tungkol sa pinagmulan ko.

May ilan pang nagduda kung mayroon akong "nakakahawang sakit" at pinilit akong magpa-checkup bago ang kasal.

Napabuntong-hininga na lang ako at piniling manahimik alang-alang kay Owen.

Nang lumabas ang resulta, nalaman kong mayroon siyang congenital necrospermia—na ibig sabihin ay hindi siya magkakaanak at wala pang lunas dito.

Pinahalagahan ko ang relasyon namin at mahal ko siya nang labis, kaya inilihim ko ito para hindi siya masaktan. Gusto kong magkaroon kami ng maayos na buhay.

Noon, naniwala akong kung talagang nagmamahalan kami, hindi mahalaga kung hindi kami magkakaanak. Kung talagang gugustuhin namin, maaari kaming mag-ampon.

Pero habang ganoon ang iniisip ko, iba naman ang tingin ng iba.

Pagkatapos naming magpakasal, lalo akong pinahirapan ni Mildred. Sinimulan niya sa pagpupumilit na tumigil ako sa trabaho, magka-anak, at maging housewife.

Noong una, tumanggi ako, pero maya-maya ay si Owen na rin ang nag-udyok sa akin. Bukod pa roon, lalo siyang naging malambing at nangako na siya ang kikita habang magpapahinga lang ako sa bahay.

Nadala ako sa matatamis niyang salita, kaya nag-resign ako sa trabaho at naging housewife. Hindi ko inasahan na pagkatapos ng kasal, susundan ito ng walang katapusang inis at sakit.

Araw-araw, maaga akong gumigising para maghanda ng almusal. Pagkatapos nilang kumain, naglalaba ako, naglilinis ng sahig, at naghuhugas ng pinggan.

Isang umaga, kagagaling ko lang sa paglilinis at papasok sa kwarto, binato ako ni Mildred ng palanggana na puno ng underwear. Hindi iyon ang unang beses na gusto niyang labhan ko ang kanyang mga personal na gamit.

Napabuntong-hininga ako at sinabi, "Mildred, personal na bagay ang underwear. Ikaw dapat ang naglalaba niyan."

Nagtetext siya noon sa WhatsApp, nagpapatawag ng mga kaibigan niya para sa paglalaro ng baraha. Tiningnan niya ako nang masama at sinabing, "Kung inuutusan kitang labhan 'yan, sundin mo. Bakit ang dami mong sinasabi?"

Tumanggi ako. Iniwan ko ang palanggana sa banyo at bumalik sa kwarto para ayusin ang kama.

Sumigaw si Mildred mula sa sala, "Hoy, nagmamalaki ka na ngayon? Akala mo ba pinakasalan ka ni Owen para tratuhin kang reyna? Tumingin ka nga sa salamin! Akala mo napakaganda mo? Lumabas ka d'yan at labhan mo 'yan, kundi tatawagan ko si Owen para turuan ka ng leksyon!"

Hindi ko na kinaya. "Nagpakasal ako sa pamilya ninyo, Mildred, pero hindi ako alila rito. Wala akong kinuha ni isang sentimo sa inyo nang ikasal kami ni Owen. Kung gusto mo ng katulong, bakit hindi ka mag-hire?"

Pumasok ako sa kwarto at malakas na sinara ang pinto. Pagkatapos, humiga ako sa kama at umiyak nang matindi.

Agad namang nagpaawa si Mildred. Tinawagan niya si Owen habang umiiyak at sinabing ako ang may kasalanan.

Pagdating ni Owen, hinila niya ako mula sa kama. "Paige, mag-sorry ka kay Mama!"

Palagi niyang kinakampihan si Mildred—tuwing magtatalo kami.

"Bakit ako hihingi ng paumanhin? Ano'ng kasalanan ko? Siya naman ang gumagawa ng masama sa akin, tapos ako pa ang sasabihan mong mag-sorry?" Pinunasan ko ang luha ko at tumalikod sa kanya.