Chapter 3

Zeph Pov

Pawisan at hinihingal na inilapag ko sa sahig ng rooftop garden ang pang-apat na paso na nadala ko papunta rito sa itaas. Malalaki ang paso at gawasa luwad na lupa kaya sobrang bigat. Nanginginig ang mga kalamnan ko at halos lumawit na ang dila ko sa sobrang pagod samantang sina Hillary ay pinagtatawanan ako habang nakatingin sila sa akin. Napaka-unfair talaga ng mundong ginagalawan ko. Ako na nga ang biktima ay ako pa ang naparusahan. At iyon ay dahil sa pagiging omega ko. 

Hindi ko na napigilan ang aking sarili at napahagulgol ako ng malakas habang nakaupo sa sahig. Masyado akong kinakawawa ng mundong ito. At ang masaklap pa ay wala man lang akong kakayahan para maipagtanggol ko ang aking sarili laban sa mga nambubully sa akin. Sa unang pagkakataon ay sinisi ko ang aking mga magulang kung bakit isinilang ako na isang omega. Bakit hindi na lamang ako naging anak ng isang gamma o di kaya ng isang neutral na werwolf gaya ng mga kaibigan nina Hillary at Duffy? Si Hillary ay anak ng isang Beta samantalang anak naman si Duffy ng isang gamma kaya ganoon na lamang katayog ang tingin nila sa kanilang sarili. Samantalang ako na anak ng isang omega ay tila walang karapatan sa magreklamo sa mundo. Bakit hindi na lang ako pinatay ng mga magulang ko habang nasa sinapupunan pa lamang ako ng aking ina nang sa gayon ay hindi ko nararanasan ang pang-aapi na ginagawa nila sa akin? Oo nga at matapang ako ngunit wala pa ring nagagawa ang katapangan ko sa pagiging omega ko.

"Ama! Ina! Bakit niyo pa ako hinayaang mabuhay kung pababayaan niyo lang din pala ako na lumaking mag-isa at inaapi sa mundong ito? Bakit hindi niyo na lang ako isinama diyan sa kabilang buhay?" umiiyak na sigaw ko sa pag-aakalang ako lamang ang nag-iisang narito sa itaas ng rooftop. Kaya nagulat ako nang bigla na lamang may nagsalita sa  likuran ko.

"Kung gusto mo silang sundan sa kabilang buhay ay tumalon ka lamang mula rito sa rooftop pababa. Natitiyak ko na agad mo na silang makakaharap sa loob lamang ng ilang minuto," kausap sa akin ng boses ng isang lalaki mula sa aking likuran. Natigilan akonat saglit na huminto sa pag-iyak. Sa lakas ng boses ko ay tiyak na narinig niyaang sinabi ko.

"Pinapayuhan mo ba akong magpakamatay?" nagpapahid ng luhang tanong ko sa kanya habang nananatiling nakatalikod sa kanya. Ayoko siyang lingunin dahil ayokong makita ang hitsura niya habang pinagtatawanan ako.

"Hindi. Binibigyan lamang kita ng solusyon para makasama mo na ang mga magulang mo," mabilis nitong sagot. Bahagya akong lumingon sa kanya ngunit sa halip na mukha niya ay isang puting panyo ang sumalubong sa aking mga mata. "Gamitin mo pampahid ng mga luha mo at baka matuluan pa ang mga halaman dito sa garden ay bigla pang mangamatay.

Naisip kong hindi katulad ng ibang taong-lobo ang lalaking ito na nasa likuran ko at nag-ooffersa akin ng panyo. Bagama't matalas ang dila niya ay tilamay mabuti naman itong kalooban. 

"Magbibigay ng panyo pero ang daming sinasabi," sabi sa lalaki sa mahinang boses bago tinanggap ang panyo niya na ibinibigay sa akin. Tinuyo ko ng panyo ang aking mga luha at pagkatapos ay siningahan ko. Tumutulo na kasi ang sipon ko kaya ginamit ko nang pangpahid ang panyo niya at siningahan. Hindi naman kasi puwedeng gamitin kong pampahid sa aking sipon ang aking puting uniform dahil madudumihan. "Salamat sa  panyo mo. Kapag nalabhan ko na ito ay ibabalik ko rin agad sa'yo "

"Hindi mo na kailangan pang ibalik sa akin ang panyo na siningahan mo na. Sa'yo na lang o kung gusto mo ay itapon mo na lang," tila masungit na kausap niya sa akin.

Ang sungit naman. Para siningahan ko lamang ang panyo niya ay nagsungit na kaagad siya sa akin. Hindi na sana niya inalok sa akin ang kanyang panyo kung ayaw niyang singahan ko o ipahid sa aking ilong. At saka siyempre, lalabahan ko naman muna ang panyo niya bago ibalik sa kanya. Hindi ko naman ito ibabalik kung hindi ko pa nalalabhan.

"Lalabhan ko ito at pagkatapos ay ibabalik ko rin sa'yo," giit ko sa kanya at nagkunwari na hindi ko narinig ang kanyang sinabi.

"Sinabi ko nang hindi mo na kailangan pang ibalik sa akin iyan," nariing wika nito na tila may halong pagkainis. Hindi yata ito sanay nang hindi sinusunod ang gusto lalo na ang makipagtalo sa kanya.

"Ibabalik ko na lamang ngayon itong panyo mo kung ayaw mong palabhan—" Biglang naudlot ang sasabihin ko nang pagharap ko sa lalaking kausap ko ay wala na pala siya sa likuran ko. Malungkot na tumayo na lamang ako sa pagkakaupo sa sahig at naupo sa bench na naroon sa rooftop. Tahimik na umiyak na lamang ako ngunit hindi na katulad kanina na malakas akong humahagulgol. Nakatulog ang pakikipag-usap sa akin ng lalaking iyon.

Ilang minuto rin akong tahimik na umiyak bago ako tumayo para tapusin na ang ipinapagawa sa akin ni Ma'am Diosdada. Ngunit nanlaki ang mga mata ko nang pagharap ko sa mga paso ay natuklasan kong naroon na ang sampung paso na dapat kong iakyat. Kahit hindi ko nakita kung sino ang nag-akyat ng mga natitirang paso ay nahuhulaan kong ang lalaking nagbigay sa akin ng panyo ang nag-akyat ng mga natitirang paso sa ibaba. Ngunit sobrang bilis at tahimik naman niyang kumilos dahil hindi ko naramdaman na may paggalaw sa rooftop. O baka dahil isa akong omega kaya mahina rin ang aking pakiramdam? Kung sino man ang lalaking iyon ay lihim akong nagpapasalamat sa ginawa niya. Ngayon ay makakauwi na ako at mahaharap ko naman ang galit sa akin ni Sir Keiver.

Maglalakad na sana ako papunta sa hagdan nang biglang umihipang malakas na hangin at tinangay ang panyo. At dahil determinado ako na maibalik ang panyo sa lalaking iyon matapos kong labhan kaya hinabol ko. Inilipad ng hangin ang panyo papunta sa dulo ng rooftop. Maingat na inabot ko ang panyo. Eksaktong nahawakan ko na ang panyo nang bigla itong tangaying muli ng hangin at napunta sa medyo ibaba ng rooftop. Sumabit ang panyo sa isang steel bar na bahagyang nakausli. Kahit nakakatakot ay pinilit ko pa ring abutin ang panyo. Hindi akin iyon kaya dapat kong ingatan para maibalik ko sa may-ari. Bahagya akong tumuwad para maabot ko ang medyas. At kung kailan malapit ko nang maabot ang panyo ay muli iyong inilipad ng malakas na hangin. Hindi ko inaasahan ang nangyari kaya bigla akong na-off balance. Nanlalaki ang mga mata na bigla kong naisip na mahuhulog ako sa building. Ngunit bago pa ako tuluyang mahulog ay dalawang malakas na braso ang pumigil sa akin para hindi ako tuluyang mahulog. Hindi ko na nagawa pang tingnan kung sino ang ang nagligtas sa akin dahil agad na nagdilim ang aking mga paningin sa pinaghalong sobrang pagod at takot.