Pagkatapos ng photoshoot, umupo sila sa bangko sa tapat ng bahay. Tahimik. Hangin lang at simpleng halakhakan ang naririnig. “Thank you,” sabi ni Bella habang nakatingin sa bahay. “Isa ‘to sa mga pangarap ko dati. Ang simple lang, pero ang saya.” “Kung ako ang magbibigay ng pangarap mo, gusto ko… mas totoo pa sa teleserye.” Natigilan si Bella. Tumingin kay Rafael. “Wow. May pa-line ka na rin?” “Practice lang… just in case,” sagot ni Rafael habang tinatakpan ng ngiti ang tunay niyang nararamdaman. Tahimik na ulit. Pero yung klase ng katahimikan na masarap. Yung may lambing, may ngiti, at may “baka ito na nga talaga.” Mabagal na bumababa ang araw sa likod ng bundok. Ang liwanag nito, tila ginintuan, at unti-unting hinihimas ang mga tanim na strawberry, ang bubong ng bahay nina Agnes at Xander na malayo na sa paningin, at ang porch ng rest house na tila dinisenyo para sa ganitong klaseng sandali. Tahimik si Bella habang naka-upo sa wooden rocking chair, may malambot na kumot sa ka
Kinabukasan, pagmulat ng mata ni Bella, agad siyang sinalubong ng malamig na hangin na pumapasok sa bahagyang nakabukas na bintana ng kwarto. Amoy kahoy. Amoy kape. Amoy bundok. Isang uri ng umagang bihira niyang maranasan. Hindi pa man siya bumabangon ay napangiti na siya. Ganitong klaseng umaga—kalma, payapa, at puno ng sariwang hangin—ang tipo ng umagang gusto niyang balikan lagi.Bumaba siya ng hagdan, naka-sweater at sweatpants lang. Doon niya naabutan si Rafael sa dining area, nakaupo, tahimik na umiinom ng kape habang tumitingin sa labas ng bintana. Para bang iniinom din nito ang tanawin.“Good morning,” bati ni Bella sabay upo sa tapat nito."Good morning," sagot ni Rafael. "Tulog kang parang sanggol, ha."“Eh kasi naman, ang lamig! Sobrang lambing ng kama, parang ayaw akong paalisin,” sabay tawa ni Bella habang humihigop ng tsokolate na inabot sa kanya ni Rafael.Matapos ang almusal at mabilis na ayos, lumarga na silang dalawa palabas ng rest house. Naka-jacket si Rafael hab
Tahimik na muli ang paligid. Tapos na ang bonfire. Ang mga bituin sa langit ay tila nakangiting saksi sa mga simpleng momentong hindi mabibili ng kahit anong yaman. Sa loob ng kwarto, malamlam ang ilaw. Kumot. Unan. At ang mahinhin na katahimikan ng dalawang taong natutong tumahimik sa presensya ng isa’t isa.Nakaupo si Bella sa gilid ng kama, naka-hoodie at pajama, hawak ang mainit na tasa ng gatas. Si Rafael naman, kakapasok lang mula sa banyo, bagong palit ng damit at may tuwalya pa sa batok."Uy," sabi ni Bella, pilit na pinapawi ang awkwardness. "Tapos ka na? Grabe lamig."Tumango si Rafael, sabay hila ng isang extra na kumot sa may cabinet. "Lamig talaga. Dito kasi, hindi biro ang hangin. Akala mo tahimik, pero ang lamig... may halong pangungulit."Tahimik silang nagkatinginan. Walang usapan kung anong susunod, pero parang may silent agreement, wala namang masama kung magtabi. Hindi dahil sa kung anuman. Wala lang. Bet lang.Kaya ayun, ilang minuto pa’y pareho na silang nakahiga
Nasa gitna ng malamig na hangin ng Baguio sina Bella at Rafael. Hawak ni Bella ang mainit na kakakain lang na strawberry taho habang si Rafael ay tahimik lang sa gilid niya, isang kamay sa bulsa, habang nakatingin sa entablado. Maraming tao. Ilaw. Kantahan. Pero sa sandaling ito, parang silang dalawa lang ang nandoon. “At susunod na awit ko ay isang kanta tungkol sa pagpili… palagi,” wika ni TJ Monterde sa mikropono, at nagsimulang tumugtog ang gitara. "Hindi man araw-araw na nakangiti Ilang beses na rin tayong humihindi..." Tahimik si Bella. Pinanood niya si TJ, pero sa gilid ng mata, ramdam niya si Rafael. Hindi man sila nag-uusap, pero tila sabay ang tibok ng puso nila habang umaagos ang liriko. “Eto tayo…” simula ng kanta. “Parang hindi naman tayo 'to,” mahina ngunit may ngiti ang boses ni Bella, pilit na binabawi ang kakaibang tension sa pagitan nila. “Hindi naman talaga,” sagot ni Rafael, diretso sa entablado ang tingin. “Pero bakit parang...tayo pa rin ang nasa kanta?”
Muling bumalik sa bahay si Bella, dala ang pasalubong at ang kakaibang glow. Maaga siyang nagising kahit puyat sila galing biyahe. Hindi siya mapakali, hindi dahil pagod siya, kundi dahil para bang may iniwang bahagi ng sarili niya sa La Presa. Pero sa parehong oras, may bago ring nadala pauwi, isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.Sa kusina, umaalingasaw ang amoy ng pritong tuyo at sinangag. May mga tawa na agad naririnig. Nandoon si Aling Minda, ang matandang kasambahay nila, at si Myra, ang mas bata at mas maingay. Nakatali ang buhok ni Bella habang hawak ang basang pinggan, hindi pa man nagsisimula ang almusal, tinutulungan na niyang maghanda.“Ay naku, Bella!” biglang sabi ni Myra habang pinupunasan ang mesa. “Blooming ka talaga ngayon ha! Para kang sumali sa Miss Universe at nanalo ng puso!”Tumawa lang si Bella at pinilig ang ulo. “Naku Myra, baka nasobrahan lang ako sa hangin sa bundok.”“Hangin? Hangin na ba tawag sa pagmamahalan ngayon?” sabat naman ni Aling Minda
Mainit ang panahon. Pero mas mainit ang usapan sa conference room ng paaralan ko saan si Rafael ay namumuno nito. Nakatayo si Rafael sa harap ng mga guro, suot ang simpleng polo barong, habang isa-isa niyang dinidiscuss ang mga kailangang isubmit na post-year reports. May ilan pang mga tanong mula sa faculty, ngunit nang matapos na ang lahat, nagpaalam siya ng may ngiti sa labi, kahit ramdam ang pagod.Diretso na siya sa Principal’s Office.Pero pagpasok niya—“Dad?” Napakunot ang noo ni Rafael.Nandoon ang kanyang ama, maayos na nakaupo sa visitor's chair ang kanyang na si Albert Grafton. Naka-business suit pa ito kahit mainit ang panahon, hawak-hawak ang isang envelope na puting-puti pa sa linis, pero tila ba mabigat ang laman.“Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Rafael habang nilalapag ang folder sa mesa.Ngumiti si Albert. Preskong-presko. Parang hindi planado pero halatang pinag-isipan ang eksenang ito.“May business proposal lang akong gustong pag-usapan sayo. And I must say,
Gabing tahimik pagkatapos ng restaurant meetup ni Bella at Noah ay Nakaupo si Bella sa kama, hawak-hawak ang cellphone, pero wala pa siyang reply kay Noah. Hindi niya alam kung sasabihin ba ito kay Rafael o hindi. Parang ang bigat. Kaya ang una niyang naisip? Si Erica. Tinawagan niya si Erica at di naman siya nag kamali sumagot agad ito. “Hoy Bella! Anong balita, ang blooming mo these days ah!” “Hindi ito tungkol sa blooming, Erica…” Biglang humina ang boses ni Bella. “Ay bakit parang seryoso ka? Okay ka lang?” “Nagkita kami ni Noah.” “WHAT?! Saan?! Kailan?! Ba’t di mo agad sinabi?!” Napabalikwas ng upo si Erica, parang inatake sa puso. “Sa Restaurant. Kanina lang. Tinawagan niya ako, sabi niya importante. Ayoko na sana pero—pinuntahan ko.” “Hala girl, 'di ba alam ni Rafael ‘to?” Tahimik si Bella. Walang sagot. “Gusto ko lang maging honest sayo, Erica. Niyaya niya ako—pero hindi ako pumunta para makipag landian. May sinabi lang siya.” “At ano ‘yun?” Curious na tanong ng
Tahimik si Bella habang naghuhugas ng kamay. Nag-iisip, ninanamnam ang bigat ng gabing ‘yon. Pero sa dulo ng salamin, napansin niya ang pagbubukas ng pinto.Tumambad si Olivia,matangkad, naka-bodycon dress, at naka-high heels na parang may sariling stage.Ngumiti ito. Pero hindi 'yong ngiting masaya. Ngiting may tinatagong tusok.“Ikaw pala.” Sabi niya habang dahan-dahang nilalapit ang sarili sa tabi ni Bella. “The... wife. Or should I say, wife on paper?”Hindi natinag si Bella. Tiningnan lang niya ito mula ulo hanggang paa. Tuyo ang mukha. Walang emosyon.“Yes. Why?” Kalma lang ang boses niya. Walang pikon. Pero may diin.Tumawa ng bahagya si Olivia. “Wala lang. Nakakatuwa kasi. I mean... hindi ko in-expect na ikaw pala ‘yung napilitan niyang pakasalan at ikaw pala ang pinalit niya sakin.”Inayos niya ang kanyang lipstick sa salamin.“You must be... special.” Sabay titig sa repleksyon ni Bella. “Or desperate.” dagdag pa niya, na may katas ng inggit at pangmamaliit.Hindi naman nag-
Habang nasa parking area na sila, tahimik lang si Bella. Saktong binubuksan na ni Erica ang pinto ng sasakyan nang may marinig silang pamilyar na tinig mula sa likuran.“Isabella.”Napalingon agad si Bella. At nang makita kung sino, saglit siyang hindi nakakapagsalita.“Sir Grafton,” tugon niya, pormal at may ngiting walang damdamin. “Magandang gabi po.”“Pwede ba tayong mag-usap?” tanong ni Rafael, malamig ang boses pero halatang may tinatagong init sa dibdib.Tahimik lang si Erica, pero halata sa kanyang postura na hindi siya aalis hangga’t walang kasiguruhan. Ngunit ng magtagpo ang mata nila ni Rafael, nakabasa agad siya ng senyales—isang tahimik na pakiusap. Tumango si Erica at lumakad palayo, pero lumingon-lingon pa rin, sinisigurong okay si Bella.Nang makalayo na si Erica, muling nagsalita si Rafael.“Tungkol sa atin, Isabella.”Biglang napawi ang ngiti ni Bella. Hindi niya alam kung anong mas masakit—ang tawagin siyang Isabella o ang marinig muli ang salitang atin.“Wala na ta
Naglakad ang lalaking nakasuot ng puting long sleeves paakyat sa maliit na entablado. May tikas ang bawat hakbang. Maka tindig-balahibo. Para bang alam niyang lahat ng mata ay nakatutok sa kanya, pero hindi siya nagpaapekto. Sa halip, ang kanyang ngiti ay kalmado—mapagkumbaba pero may halong kumpiyansa. Isang ngiting alam mong may karanasan at lalim.Si Bella, kahit pa kasabay ng mga palakpak, ay tila nabingi sa lahat. Parang bumagal ang paligid. Parang may humigop sa hangin sa paligid niya. Napako siya sa kinauupuan. Hindi siya makapaniwala sa kung sino ang nakikita niya.“Magandang gabi po sa inyong lahat,” saad ng lalaki mula sa mikropono, magalang at banayad ang boses. “Ako po ang inyong magiging bagong principal dito sa Sampaguita Elementary School. Rafael Luis Grafton. Masaya po akong maging parte ng inyong paaralan.”Parang gumuho ang katahimikan sa dibdib ni Bella. Si Erica naman na kanina pa kinikilig sa mga palipad-hangin, biglang napalingon kay Bella."Uy... Bella? Okay ka
Pagkapasok nila sa venue, agad silang tinuro ng isang usher patungo sa isang mesa na malapit sa harapan. Hindi niya inaasahan na sa dami ng guro sa eskwelahan, ay sa pinakaharap sila mailalagay—na para bang nakatakda silang makita ang lahat ng mangyayari sa gabing iyon, walang lusot."Good evening Ma’am Bella and Ma’am Erica!" bati ng isa sa kanilang co-teacher—si Ma'am May, ang masayahing adviser ng Grade 4."Good evening din po, Ma’am May," sagot ni Bella sabay ngiti, pilit na inaayos ang suot niyang blouse. Si Erica naman ay kumaway din sabay sabing, "Ay buti nalang umabot tayo.""Oo nga! Buti hindi pa nagsisimula. Akala ko nga late na kayo, e.""Anong oras daw magsisimula?" tanong ni Bella habang binubuksan ang maliit niyang pouch bag, kunwari’y busy para mapawi ang kaba."Eight daw, sabi sa group chat, pero hinihintay pa yata ‘yung bagong principal. First appearance niya daw ‘to.""Ah, ganun ba… sige, salamat Ma’am May," tipid na sagot ni Bella habang tinapik ang mesa nang maraha
Dumating na ang araw ng pa-farewell party ni Ma’am Risa. Parang kailan lang, pero ang bilis talaga ng takbo ng panahon sa buhay ni Bella. Akala niya tahimik lang ang buhay sa probinsya, pero ngayon ay tila may paparating na panibagong yugto, at hindi pa niya alam kung anong klaseng pagbabago ang dala nito.Sabado ng hapon. Ang sikat ng araw ay tila humihikab na sa likod ng mga ulap. Sa loob ng bahay ni Bella, abala siya sa harap ng salamin habang inaayos ang kanyang buhok—simple lang ang ayos niya, pero may konting lipstick at konting pulbos, sapat lang para magmukhang presentable sa gabing iyon.Sa dining table, nakalatag ang mga pagkaing ilalagay niya sa food tray—pansit, lumpia, at konting dessert. Mahilig talaga si Bella sa ganitong simpleng handa, pero classy pa rin sa dating.“Erica, pakitignan nga kung okay na ‘yung pinadala ko sa tray?” sigaw niya mula sa kwarto.“On it, madam!” sagot ni Erica habang nag-aayos din ng kanyang long blouse na bagay sa kanyang maong na jeans.Pagl
Mabilis ang pagtakbo ng mga buwan sa Sampaguita Elementary School. Mag-iisang taon na rin si Bella bilang guro sa kindergarten at masasabi niyang medyo nasasanay na rin siya sa agos ng buhay—sa lesson plans, sa kantahan tuwing circle time, at sa likot ng mga batang palaging may tanong at kwento.“Teacher Bella! Teacher Bella!” sigaw ng isang batang lumapit habang hawak-hawak ang kanyang gawaing papel.Ngumiti si Bella at tinanggap ito. “Wow, ang galing mo naman. Very good ka dito ha.”Nagpatuloy ang klase ng buong umaga na puno ng sayawan, tawa, at konting iyakan. Pero kahit may pagod, hindi na siya tulad noon—sanay na siya sa pagdadala ng mga bata, at alam na rin niya kung kailan tatahimik at kailan magpapalipad ng papel na eroplano.Nang tumunog na ang bell ng dismissal, isa-isa nang nagsilabasan ang mga bata, sumasabay sa hiyawan ng bell na parang musika sa hapon. Si Natnat, na half-day lang ang klase, ay kanina pa naglalaro sa playground—tumatawa habang nagpapaikot sa maliit na sl
Matapos ang tanghalian, inayos ni Bella ang mga pinggan habang si Erica naman ay nagpaalam na babalik na sa kanyang klase. Ngunit si Natnat ay hindi na sumunod, dahil halfday lang ang pasok niya. Tulad ng mga nakaraang taon, dito na siya sa silid ni Bella tumatambay tuwing hapon. At kahit hindi siya opisyal na estudyante ng kanyang mama, si Natnat ay palaging nakikihalubilo sa mga bata. Tumutulong magbura ng pisara, sumasagot sa mga tanong, at minsan pa nga ay siya ang tagapagpakilala ng "word of the day." Parang isa na rin siyang batang guro sa murang edad. Habang muling humarap si Bella sa klase niya, naroon si Natnat sa isang sulok, tahimik na nagsusulat sa kanyang notebook habang pinapanood si Bella magsimula muli ng lesson. Tila ba bawat kilos ng kanyang ina ay nagsisilbing inspirasyon sa kanya—sa isip ni Natnat, ang pagiging guro ay hindi lang trabaho, ito ay isang pangarap na sinusuot araw-araw, gaya ng kanyang maliit na uniporme. Sige, Kai! Heto na ang kasunod na eksena sa
Maliwanag ang classroom, sinalubong ng liwanag ng araw mula sa mga bintana na binuksan niya kanina. Sumayaw sa hangin ang mga makukulay na banderitas na siya mismo ang naggupit at nagdikit isang linggo bago magsimula ang pasukan. Isa-isang pumasok ang mga bata, may ilan ay may bitbit na bagong bag, ang iba’y parang ayaw bitawan ang kamay ng kanilang mga magulang. Mayroong tahimik na umuupo, may ilang umiiyak, at meron ding masiglang nagkukuwento na para bang hindi ngayon lang muling nakakita ng kalaro. Mula sa gilid ng silid, nakatayo si Bella, pinagmamasdan ang bawat bata na tila ba kilala na agad niya kahit wala pang pormal na pagpapakilala.“Mabuhay, mga bata! Ako si Teacher Bella,” ngumiti siya habang pinupunasan ang pisara. “Excited na ba kayong mag-aral?”May ilang sumagot ng “Opo!” habang ang iba ay tumango lang. Ngunit kahit pa hindi sabay-sabay ang kanilang sigla, ramdam ni Bella na ito ang tahanan niya—ito ang silid kung saan siya may misyon.“Alam niyo ba,” panimula ni Be
years Later. "Nat-nat! Anak! Bilisan mo na diyan, ha? Naghihintay na si Ninang Erica mo sa baba, baka maiwanan pa tayo—sige ka, magta-tricycle tayo papuntang school!" malambing ngunit may halong pagmamadali ang sigaw ni Bella mula sa sala habang inaayos ang huling gamit sa kanyang malaking tote bag.Ika-5 ng Hunyo. Unang araw ng klase. Ngunit higit pa sa unang araw ng pasukan ang pakiramdam ni Bella ngayon—ito rin ang unang araw na sabay na silang papasok ng anak niyang si Nathalie Addison sa iisang paaralan.Hindi pa rin siya makapaniwala kung paano lumipas ang anim na taon. Parang kahapon lang na nasa sinapupunan pa niya ang kanyang anak.Ngayon, heto na si Nathalie, anim na taong gulang na, matalino, makulit, at higit sa lahat, sobrang bait. Isang batang punong-puno ng enerhiya, ngiti, at kabighanian—parang sinag ng araw sa gitna ng lahat ng pinagdaanan niya."Yes po, Mama! Coming na po! Naglalagay pa ako ng notebook ko sa bag ko!" sigaw pabalik ng bata mula sa itaas, habang patak
Sa isang maluwag at pribadong opisina sa ikalawang palapag ng kanilang bahay, tahimik na naglalaro ang liwanag ng lampshade sa ibabaw ng mamahaling desk ni Albert Grafton. Nasa harap niya ang brown envelope na naglalaman ng mga larawan—larawan ng isang sanggol, maputla, tila natulog at hindi na magigising, isang mukha ng pagkawala, isang simbolo ng kasinungalingan na kanyang pinlano ng maingat. Naglagay siya ng brandy sa kristal na baso at naupo sa upuan na tila trono, habang tinitigan ang larawan sa ibabaw ng mesa na para bang isang tropeyo ng matagumpay na panlilinlang. Pumasok si Kian, suot ang karaniwang polo ngunit bakas sa anyo nito ang hindi maipinta ang kabiguan—hindi dahil sa ginawa nila, kundi dahil sa tila lalong lumulubog ang kapatid nilang si Rafael sa sarili nitong bangungot. “Magaling ang mga nakuha mong larawan,” sambit ni Albert, malamig ang boses habang pinipihit ang baso ng brandy sa kanyang kamay. “Parang totoo talaga. Kahit ako, napaniwala.” Ngumiti si Kian,