The Principal's Affair

Pagkatapos ng limang taong pagsisikap sa kolehiyo, sa wakas ay natanggap na rin ni Bella ang kanyang diploma. Hindi siya ang pinakamatalino sa klase, pero ipinagmamalaki niya ang sarili dahil nalampasan niya ang lahat ng pagsubok. Isang selebrasyon ang pinagkasunduan nilang magkakaibigan, kaya naman nagpaalam muna siya sa kanyang mga magulang bago umalis.

"Ma, Pa, pupunta lang po kami ng bar nila Erica. Celebration lang po ng graduation namin," paliwanag ni Bella habang tinatali ang kanyang buhok sa harap ng salamin.

"Bar? Ikaw?" Napataas ang kilay ng kanyang ina. "Hindi ka naman mahilig sa ganyan."

"Minsan lang naman po, Ma," sagot niya. "Tsaka hindi ako magtatagal."

Bagaman nag-alangan ang kanyang mga magulang, pumayag na rin sila. Pagkatapos magpaalam, naghintay siya sa labas ng bahay habang hinihintay si Erica na sumundo sa kanya.

"Aba, dalagang Pilipina, naghihintay ng sundo," biro ni Erica habang bumaba ng sasakyan. "Ready ka na bang magwala?"

"Ano ka ba? Wala akong balak magwala, natatawang sagot ni Bella.

Pagdating nila sa bar, agad nilang sinalubong ang ingay ng musika at ang makukulay na ilaw na pumapalibot sa dance floor. Sa simula, hindi mapakali si Bella. Hindi kasi siya sanay sa ganitong lugar. Ngunit nang matikman ang unang baso ng alak, unti-unti siyang nagrelax.

"Okay ka lang?" tanong ni Erica nang makitang tahimik lang siya.

"Oo naman," sagot ni Bella habang umiiling. "Pero parang gusto kong sumayaw."

Hinila siya ni Erica papunta sa dance floor, at sa simula, kinakabahan pa siya. Ngunit nang maramdaman niya ang ritmo ng musika, hinayaan na niya ang sarili niyang sumabay.

Habang sumasayaw, biglang may lumapit na lalaki sa likod niya. Hindi niya ito nakita, pero dama niya ang presensya nito. Nang lumingon siya, isang matangkad at gwapong lalaki ang nakangiti sa kanya

“Mukhang nag-eenjoy ka," aniya, ang boses niya ay malalim at mapanukso.

"Bakit? Bawal ba?" sagot ni Bella na may halong pang-aasar.

"Hindi naman," sagot ng lalaki habang dahan-dahang inilapit ang mukha niya. “Pero mas masaya kapag may kasayaw ka."

Nagulat siya nang biglang hawakan nang lalaki ang kanyang baywang, sapat lang para ipadama ang init ng katawan nito. Nag-aalangan si Bella, pero dahil sa alak at sa mapanuksong tingin ng lalaki, hindi niya nagawang tumanggi.

"Hindi ba nakakailang sumayaw nang ganito sa isang estranghero?" tanong ng lalaki sa kanya bahagyang iniikot siya sa saliw ng musika.

"Depende," sagot ni Bella, nakatitig sa mga mata nito. “Kung ang estrangherong iyon ay marunong sumayaw at hindi ako tinatapakan."

Napangiti naman ang lalaki at nag salita "Mukhang mataas ang standards mo."

"Siyempre naman," sagot niya, bahagyang ngumiti. "Bakit? Pasado ka ba?"

Hinapit siya ni Rafael palapit sa katawan nito. "Bakit hindi natin alamin?"

Sa sandaling iyon, hindi na niya alintana ang ibang tao sa paligid. Wala na siyang pakialam kung sino ang lalaki sa harap niya ang mahalaga lang ay ang sandali nilang dalawa.

Matapos ang sayaw, bumalik siya sa kanilang table, pero dama pa rin niya ang kakaibang init na iniwan ng lalaki. Nagpaalam siyang pupunta sa CR. Ang hindi niya alam na ang desisyon na iyon ang magdadala sa kanya sa isang hindi malilimutang gabi.

Sa halip na CR, isang VIP room ang napasukan niya—at doon na muli silang nagtagpo ng lalaki. Ngunit sa pagkakataong ito, wala nang distansya sa pagitan nila.

Pagpasok ni Bella sa VIP room, agad siyang napatigil. Ang ilaw ay dim, at may isang lalaking nakaupo sa sofa, bahagyang nakasandal habang umiikot ang baso ng alak sa kamay niya.

Hindi niya ito kilala. Pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, hindi rin niya kayang alisin ang tingin dito.

"Hindi ito CR," bahagyang nakangiting sabi ng lalaki, ang boses ay mababa at may halong pagod. Ito ang lalaki kanina sa dance floor

"Mukha ngang hindi," sagot ni Bella, ngunit hindi siya agad lumabas.

Ang lalaki ay matangkad, may matipunong pangangatawan, at ang tingin nito sa kanya ay para bang alam niyang magtatagal siya roon.

"Mukhang hindi ka sanay sa ganitong lugar," dagdag ng lalaki, itinulak papunta sa kanya ang isang basong may alak. "Pero gusto mong subukan."

Sa hindi maipaliwanag na dahilan, kinuha ni Bella ang baso at uminom.

Umupo siya sa kabilang dulo ng sofa, nag-aalangan. Hindi niya alam kung bakit hindi siya agad umalis. Pero may kakaiba sa presensya ng lalaking ito isang pakiramdam na parang hindi sila estranghero sa isa't isa.

"Alam mo 'yong pakiramdam na parang matagal mo nang kakilala ang isang tao kahit ngayon mo lang siya nakita?" tanong ng lalaki, bahagyang nakangiti.

Nagtagpo ang kanilang mga mata.

"Bakit? Ganun ba ang pakiramdam mo sa akin?" tanong ni Bella, bahagyang tumatawa upang itago ang bilis ng tibok ng puso niya.

Hindi sumagot ang lalaki. Sa halip, hinawakan niya ang kamay ni Bella at marahang hinila ito patayo.

"Halika," bulong nito.

"Saan?" tanong ni Bella, pero hindi niya binawi ang kamay niya.

"Sayaw tayo ulit pero hindi na sa maraming tao dito na lang tayo sa loob."

Sa malambot na tunog ng musika, unti-unting lumapit ang katawan nila sa isa't isa. Mainit ang kamay ng lalaki sa bewang ni Bella, at ang bawat galaw nila ay parang sinasabayan ng sariling ritmo ng damdamin nila.

"Hindi pa tayo nagkakilala nang maayos," bulong ni Bella, kahit na sa isip niya, hindi na iyon mahalaga. Hindi na rin siya na hiya siguro ay dahil ito sa alak, iba talaga ang tama ng alak nag iibang anyo siya.

"Sa ngayon, hindi naman mahalaga 'yon, 'di ba?" sagot ng lalaki.

Hindi siya makasagot. Dahil totoo sa gabing ito, wala nang ibang mahalaga kundi ang sandaling ito.

"Kapag nagkita tayo ulit… baka doon natin alamin ang pangalan ng isa't isa," bulong ng lalaki, dahan-dahang inilapit ang mukha niya kay Bella.

At bago pa man makapag-isip si Bella kung tama ba ito, naramdaman na lang niya ang mainit na labi ng lalaki sa kanya.

At sa isang iglap, tuluyan na silang nilamon ng gabing hindi nila inaasahang babago sa buhay nila.

Nagising si Bella sa isang hindi pamilyar na kwarto. Masakit ang ulo niya, at ramdam pa rin niya ang init sa balat niya.

Nang lingunin niya ang tabi niya, nakita niyang mahimbing pang natutulog ang lalaking kasama niya kagabi.

Hindi niya alam ang pangalan nito.

At hindi niya alam kung gusto pa niyang alamin.

Dali-dali siyang bumangon, nagbihis, at lumabas ng kwarto nang hindi nag-iiwan ng bakas… maliban sa isang bagay—ang kwintas na bigay ng kanyang ina na naiwan sa bedside table.