Nasa gitna ng malamig na hangin ng Baguio sina Bella at Rafael. Hawak ni Bella ang mainit na kakakain lang na strawberry taho habang si Rafael ay tahimik lang sa gilid niya, isang kamay sa bulsa, habang nakatingin sa entablado. Maraming tao. Ilaw. Kantahan. Pero sa sandaling ito, parang silang dalawa lang ang nandoon. “At susunod na awit ko ay isang kanta tungkol sa pagpili… palagi,” wika ni TJ Monterde sa mikropono, at nagsimulang tumugtog ang gitara. "Hindi man araw-araw na nakangiti Ilang beses na rin tayong humihindi..." Tahimik si Bella. Pinanood niya si TJ, pero sa gilid ng mata, ramdam niya si Rafael. Hindi man sila nag-uusap, pero tila sabay ang tibok ng puso nila habang umaagos ang liriko. “Eto tayo…” simula ng kanta. “Parang hindi naman tayo 'to,” mahina ngunit may ngiti ang boses ni Bella, pilit na binabawi ang kakaibang tension sa pagitan nila. “Hindi naman talaga,” sagot ni Rafael, diretso sa entablado ang tingin. “Pero bakit parang...tayo pa rin ang nasa kanta?”
Muling bumalik sa bahay si Bella, dala ang pasalubong at ang kakaibang glow. Maaga siyang nagising kahit puyat sila galing biyahe. Hindi siya mapakali, hindi dahil pagod siya, kundi dahil para bang may iniwang bahagi ng sarili niya sa La Presa. Pero sa parehong oras, may bago ring nadala pauwi, isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.Sa kusina, umaalingasaw ang amoy ng pritong tuyo at sinangag. May mga tawa na agad naririnig. Nandoon si Aling Minda, ang matandang kasambahay nila, at si Myra, ang mas bata at mas maingay. Nakatali ang buhok ni Bella habang hawak ang basang pinggan, hindi pa man nagsisimula ang almusal, tinutulungan na niyang maghanda.“Ay naku, Bella!” biglang sabi ni Myra habang pinupunasan ang mesa. “Blooming ka talaga ngayon ha! Para kang sumali sa Miss Universe at nanalo ng puso!”Tumawa lang si Bella at pinilig ang ulo. “Naku Myra, baka nasobrahan lang ako sa hangin sa bundok.”“Hangin? Hangin na ba tawag sa pagmamahalan ngayon?” sabat naman ni Aling Minda
Mainit ang panahon. Pero mas mainit ang usapan sa conference room ng paaralan ko saan si Rafael ay namumuno nito. Nakatayo si Rafael sa harap ng mga guro, suot ang simpleng polo barong, habang isa-isa niyang dinidiscuss ang mga kailangang isubmit na post-year reports. May ilan pang mga tanong mula sa faculty, ngunit nang matapos na ang lahat, nagpaalam siya ng may ngiti sa labi, kahit ramdam ang pagod.Diretso na siya sa Principal’s Office.Pero pagpasok niya—“Dad?” Napakunot ang noo ni Rafael.Nandoon ang kanyang ama, maayos na nakaupo sa visitor's chair ang kanyang na si Albert Grafton. Naka-business suit pa ito kahit mainit ang panahon, hawak-hawak ang isang envelope na puting-puti pa sa linis, pero tila ba mabigat ang laman.“Anong ginagawa mo dito?” tanong ni Rafael habang nilalapag ang folder sa mesa.Ngumiti si Albert. Preskong-presko. Parang hindi planado pero halatang pinag-isipan ang eksenang ito.“May business proposal lang akong gustong pag-usapan sayo. And I must say,
Gabing tahimik pagkatapos ng restaurant meetup ni Bella at Noah ay Nakaupo si Bella sa kama, hawak-hawak ang cellphone, pero wala pa siyang reply kay Noah. Hindi niya alam kung sasabihin ba ito kay Rafael o hindi. Parang ang bigat. Kaya ang una niyang naisip? Si Erica. Tinawagan niya si Erica at di naman siya nag kamali sumagot agad ito. “Hoy Bella! Anong balita, ang blooming mo these days ah!” “Hindi ito tungkol sa blooming, Erica…” Biglang humina ang boses ni Bella. “Ay bakit parang seryoso ka? Okay ka lang?” “Nagkita kami ni Noah.” “WHAT?! Saan?! Kailan?! Ba’t di mo agad sinabi?!” Napabalikwas ng upo si Erica, parang inatake sa puso. “Sa Restaurant. Kanina lang. Tinawagan niya ako, sabi niya importante. Ayoko na sana pero—pinuntahan ko.” “Hala girl, 'di ba alam ni Rafael ‘to?” Tahimik si Bella. Walang sagot. “Gusto ko lang maging honest sayo, Erica. Niyaya niya ako—pero hindi ako pumunta para makipag landian. May sinabi lang siya.” “At ano ‘yun?” Curious na tanong ng
Tahimik si Bella habang naghuhugas ng kamay. Nag-iisip, ninanamnam ang bigat ng gabing ‘yon. Pero sa dulo ng salamin, napansin niya ang pagbubukas ng pinto.Tumambad si Olivia,matangkad, naka-bodycon dress, at naka-high heels na parang may sariling stage.Ngumiti ito. Pero hindi 'yong ngiting masaya. Ngiting may tinatagong tusok.“Ikaw pala.” Sabi niya habang dahan-dahang nilalapit ang sarili sa tabi ni Bella. “The... wife. Or should I say, wife on paper?”Hindi natinag si Bella. Tiningnan lang niya ito mula ulo hanggang paa. Tuyo ang mukha. Walang emosyon.“Yes. Why?” Kalma lang ang boses niya. Walang pikon. Pero may diin.Tumawa ng bahagya si Olivia. “Wala lang. Nakakatuwa kasi. I mean... hindi ko in-expect na ikaw pala ‘yung napilitan niyang pakasalan at ikaw pala ang pinalit niya sakin.”Inayos niya ang kanyang lipstick sa salamin.“You must be... special.” Sabay titig sa repleksyon ni Bella. “Or desperate.” dagdag pa niya, na may katas ng inggit at pangmamaliit.Hindi naman nag-
Nasa sala pa si Bella, hawak-hawak pa ang cellphone matapos ang call nila ni Erica. Malalim ang buntong-hiningang pinakawalan niya bago bumalik sa pag-inom ng kape kahit na alam niya bawal sa buntis ang kape ay uminom pa rin siya. Ganito siya kapag maraming iniisip. Akala niya, tapos na ang bagyo ngayong araw. Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, isang mamahaling SUV ang tumigil sa tapat ng bahay nila.May bumaba, matangkad, elegante, naka-long sleeves na puti at slacks na parang galing opisina. Ang bawat hakbang nito ay may kumpiyansa, may bigat. Kilala niya ang lalaking ito—paanong hindi?Ang ama ni Rafael. Kumatok. Nagulat si Bella. Agad siyang bumaba at binuksan ang pinto.“Hello po? Napa-daan po kayo?” Tanong niya, kahit kabado. “Wala po si Rafael dito kung siya po ang hinahanap ninyo.” Pero ang sagot na sumunod ay parang bombang bumulaga sa kanya.“I’m not here for him. I’m here for you.”Napatigil si Bella. Saglit siyang natigilan pero pinilit ang sarili na ngumiti kahit hind
Tumayo siya pinulot niya ang mga litrato at dahan-dahang pumasok sa kwarto.At pagkapasok, doon na bumigay. Napaupo siya sa sahig, hawak ang dibdib. “Hindi ko naman ginusto ‘to…” iyak niya. “Nagmahal lang naman ako…” bulong niya sa sarili, sabay tulo ng luha. Umiyak siya. Hindi dahil sa galit. Kundi sa sobrang sakit ng hindi pagkakapantay. Ng hindi pagtanggap. At ng pananakot sa pagmamahal na wala pa nga ng tiyak na pangalan. At ng liliit siya sa kanyang sarili. Gabi na sa bahay nila Rafael, mga bandang alas-siyete, tahimik ang bahay. Halos maririnig ang langitngit ng orasan sa dingding habang si Bella ay nasa kusina, tila abala sa paghahain ng hapunan pina uwi na muna niya ang mga kasambahay dahil day off naman nila bukas dahil sabado pina advance na lang niya gusto rin naman niya ipagluto si Rafael. Kahit halatang pagod, pilit ang ngiti. Kanina lang ay halos maluha-luha siya habang niluluto ang ulam—pero ngayon, pinilit niyang ayusin ang sarili. Pumasok sa bahay si Rafael, mukha
Isang gabi Tahimik ang sala. Isang malamig na gabi. Umaambon sa labas, at tanging tunog ng wall clock ang maririnig sa loob ng bahay. Nasa sofa si Bella, nakaupo habang hawak ang kanyang cellphone. Dalawang beses na siyang nag-text kay Rafael. Wala pa ring reply. Sinubukan niyang huwag mag-isip. Baka busy lang. Baka lang.Nakatulog na siya saglit habang hinihintay ito, pero agad ding nagising nang marinig ang tunog ng phone.TING!Napabangon siya. Inisip niyang si Rafael na iyon. Ngunit hindi pangalan ni Rafael ang lumitaw sa screen—bagkus, isang unknown number. Walang mensahe, walang paliwanag—isang litrato lang.Binuksan niya ito. At doon siya parang biglang iniwan ng mundo.Sa screen, malinaw na malinaw. Isang kama. Magkabilang side, dalawang katawan. Hubad. Magkadikit. Magkayakap habang tulog na tulog.Isa roon si Rafael at isa si Olivia.Tila may sumabog sa loob ng dibdib ni Bella. Nanginginig ang kanyang mga kamay. Hawak niya ang phone pero tila hindi na niya ito nararamdaman. N
Pagkapasok nila sa venue, agad silang tinuro ng isang usher patungo sa isang mesa na malapit sa harapan. Hindi niya inaasahan na sa dami ng guro sa eskwelahan, ay sa pinakaharap sila mailalagay—na para bang nakatakda silang makita ang lahat ng mangyayari sa gabing iyon, walang lusot."Good evening Ma’am Bella and Ma’am Erica!" bati ng isa sa kanilang co-teacher—si Ma'am May, ang masayahing adviser ng Grade 4."Good evening din po, Ma’am May," sagot ni Bella sabay ngiti, pilit na inaayos ang suot niyang blouse. Si Erica naman ay kumaway din sabay sabing, "Ay buti nalang umabot tayo.""Oo nga! Buti hindi pa nagsisimula. Akala ko nga late na kayo, e.""Anong oras daw magsisimula?" tanong ni Bella habang binubuksan ang maliit niyang pouch bag, kunwari’y busy para mapawi ang kaba."Eight daw, sabi sa group chat, pero hinihintay pa yata ‘yung bagong principal. First appearance niya daw ‘to.""Ah, ganun ba… sige, salamat Ma’am May," tipid na sagot ni Bella habang tinapik ang mesa nang maraha
Dumating na ang araw ng pa-farewell party ni Ma’am Risa. Parang kailan lang, pero ang bilis talaga ng takbo ng panahon sa buhay ni Bella. Akala niya tahimik lang ang buhay sa probinsya, pero ngayon ay tila may paparating na panibagong yugto, at hindi pa niya alam kung anong klaseng pagbabago ang dala nito.Sabado ng hapon. Ang sikat ng araw ay tila humihikab na sa likod ng mga ulap. Sa loob ng bahay ni Bella, abala siya sa harap ng salamin habang inaayos ang kanyang buhok—simple lang ang ayos niya, pero may konting lipstick at konting pulbos, sapat lang para magmukhang presentable sa gabing iyon.Sa dining table, nakalatag ang mga pagkaing ilalagay niya sa food tray—pansit, lumpia, at konting dessert. Mahilig talaga si Bella sa ganitong simpleng handa, pero classy pa rin sa dating.“Erica, pakitignan nga kung okay na ‘yung pinadala ko sa tray?” sigaw niya mula sa kwarto.“On it, madam!” sagot ni Erica habang nag-aayos din ng kanyang long blouse na bagay sa kanyang maong na jeans.Pagl
Mabilis ang pagtakbo ng mga buwan sa Sampaguita Elementary School. Mag-iisang taon na rin si Bella bilang guro sa kindergarten at masasabi niyang medyo nasasanay na rin siya sa agos ng buhay—sa lesson plans, sa kantahan tuwing circle time, at sa likot ng mga batang palaging may tanong at kwento.“Teacher Bella! Teacher Bella!” sigaw ng isang batang lumapit habang hawak-hawak ang kanyang gawaing papel.Ngumiti si Bella at tinanggap ito. “Wow, ang galing mo naman. Very good ka dito ha.”Nagpatuloy ang klase ng buong umaga na puno ng sayawan, tawa, at konting iyakan. Pero kahit may pagod, hindi na siya tulad noon—sanay na siya sa pagdadala ng mga bata, at alam na rin niya kung kailan tatahimik at kailan magpapalipad ng papel na eroplano.Nang tumunog na ang bell ng dismissal, isa-isa nang nagsilabasan ang mga bata, sumasabay sa hiyawan ng bell na parang musika sa hapon. Si Natnat, na half-day lang ang klase, ay kanina pa naglalaro sa playground—tumatawa habang nagpapaikot sa maliit na sl
Matapos ang tanghalian, inayos ni Bella ang mga pinggan habang si Erica naman ay nagpaalam na babalik na sa kanyang klase. Ngunit si Natnat ay hindi na sumunod, dahil halfday lang ang pasok niya. Tulad ng mga nakaraang taon, dito na siya sa silid ni Bella tumatambay tuwing hapon. At kahit hindi siya opisyal na estudyante ng kanyang mama, si Natnat ay palaging nakikihalubilo sa mga bata. Tumutulong magbura ng pisara, sumasagot sa mga tanong, at minsan pa nga ay siya ang tagapagpakilala ng "word of the day." Parang isa na rin siyang batang guro sa murang edad. Habang muling humarap si Bella sa klase niya, naroon si Natnat sa isang sulok, tahimik na nagsusulat sa kanyang notebook habang pinapanood si Bella magsimula muli ng lesson. Tila ba bawat kilos ng kanyang ina ay nagsisilbing inspirasyon sa kanya—sa isip ni Natnat, ang pagiging guro ay hindi lang trabaho, ito ay isang pangarap na sinusuot araw-araw, gaya ng kanyang maliit na uniporme. Sige, Kai! Heto na ang kasunod na eksena sa
Maliwanag ang classroom, sinalubong ng liwanag ng araw mula sa mga bintana na binuksan niya kanina. Sumayaw sa hangin ang mga makukulay na banderitas na siya mismo ang naggupit at nagdikit isang linggo bago magsimula ang pasukan. Isa-isang pumasok ang mga bata, may ilan ay may bitbit na bagong bag, ang iba’y parang ayaw bitawan ang kamay ng kanilang mga magulang. Mayroong tahimik na umuupo, may ilang umiiyak, at meron ding masiglang nagkukuwento na para bang hindi ngayon lang muling nakakita ng kalaro. Mula sa gilid ng silid, nakatayo si Bella, pinagmamasdan ang bawat bata na tila ba kilala na agad niya kahit wala pang pormal na pagpapakilala.“Mabuhay, mga bata! Ako si Teacher Bella,” ngumiti siya habang pinupunasan ang pisara. “Excited na ba kayong mag-aral?”May ilang sumagot ng “Opo!” habang ang iba ay tumango lang. Ngunit kahit pa hindi sabay-sabay ang kanilang sigla, ramdam ni Bella na ito ang tahanan niya—ito ang silid kung saan siya may misyon.“Alam niyo ba,” panimula ni Be
years Later. "Nat-nat! Anak! Bilisan mo na diyan, ha? Naghihintay na si Ninang Erica mo sa baba, baka maiwanan pa tayo—sige ka, magta-tricycle tayo papuntang school!" malambing ngunit may halong pagmamadali ang sigaw ni Bella mula sa sala habang inaayos ang huling gamit sa kanyang malaking tote bag.Ika-5 ng Hunyo. Unang araw ng klase. Ngunit higit pa sa unang araw ng pasukan ang pakiramdam ni Bella ngayon—ito rin ang unang araw na sabay na silang papasok ng anak niyang si Nathalie Addison sa iisang paaralan.Hindi pa rin siya makapaniwala kung paano lumipas ang anim na taon. Parang kahapon lang na nasa sinapupunan pa niya ang kanyang anak.Ngayon, heto na si Nathalie, anim na taong gulang na, matalino, makulit, at higit sa lahat, sobrang bait. Isang batang punong-puno ng enerhiya, ngiti, at kabighanian—parang sinag ng araw sa gitna ng lahat ng pinagdaanan niya."Yes po, Mama! Coming na po! Naglalagay pa ako ng notebook ko sa bag ko!" sigaw pabalik ng bata mula sa itaas, habang patak
Sa isang maluwag at pribadong opisina sa ikalawang palapag ng kanilang bahay, tahimik na naglalaro ang liwanag ng lampshade sa ibabaw ng mamahaling desk ni Albert Grafton. Nasa harap niya ang brown envelope na naglalaman ng mga larawan—larawan ng isang sanggol, maputla, tila natulog at hindi na magigising, isang mukha ng pagkawala, isang simbolo ng kasinungalingan na kanyang pinlano ng maingat. Naglagay siya ng brandy sa kristal na baso at naupo sa upuan na tila trono, habang tinitigan ang larawan sa ibabaw ng mesa na para bang isang tropeyo ng matagumpay na panlilinlang. Pumasok si Kian, suot ang karaniwang polo ngunit bakas sa anyo nito ang hindi maipinta ang kabiguan—hindi dahil sa ginawa nila, kundi dahil sa tila lalong lumulubog ang kapatid nilang si Rafael sa sarili nitong bangungot. “Magaling ang mga nakuha mong larawan,” sambit ni Albert, malamig ang boses habang pinipihit ang baso ng brandy sa kanyang kamay. “Parang totoo talaga. Kahit ako, napaniwala.” Ngumiti si Kian,
Isang malalim na gabi, lasing na naman si Rafael. Mag-isa sa madilim na parte ng bahay niya, nakaupo sa bar counter, hawak ang basong may natitirang yelo at alak na halos wala nang tama sa kanya. Tila ba kahit ilang shot pa ang inumin niya, hindi pa rin iyon sapat para patahimikin ang nagugulo niyang isipan.“Isa pa,” mahina niyang bulong sa sarili, habang isinasalin muli ang alak sa baso.Araw-araw mula nang mawala si Bella, tila nawalan na ng saysay ang lahat. Hindi niya maipaliwanag kung bakit ganoon na lang ang bigat sa dibdib niya. Oo, totoo — kasunduan lang ang lahat dahil na buntis niya ito. Oo, may kontrata. Pero bakit parang may hinahanap siya sa bawat sulok ng bahay nila, sa bawat pag-uwi niya mula sa trabaho, sa bawat gabing dumarating nang tahimik?Bakit parang may kulang?At bakit siya, na sanay sa kontrol at katiyakan, ay ngayon parang nauupos na kandila?Nang una siyang pumunta sa bahay ni Bella, dala-dala niya ang kumpiyansa. Akala niya'y madali lang kakausapin niya, k
“Noah?” Napakunot ang noo ni Bella, hawak pa ang walis. “Bella,” mahinang tawag ni Noah, parang nag-aalangan. “A-anong ginagawa mo dito? Paano mo nalaman na nandito ako?” tanong ni Bella, hindi maitago ang pagdududa sa tono. Nagkamot ng batok si Noah, halatang nahihiya. “Nagtanong-tanong ako sa pamilya mo. Sabi ng mama mo, baka raw nandito ka kay Erica.” Medyo ngumiti siya, pero awkward, parang hindi sigurado kung dapat ba siyang ngumiti talaga. Napabuntong-hininga si Bella. Hindi ko sila masisisi, bulong niya sa sarili. Sa pagkakaalam ng kanyang pamilya, wala namang masama kay Noah — matagal na rin nilang kilala ito bilang mabuting kaibigan, halos parang kapatid na. “Ah, ganun ba...” mahinang sagot niya, iniayos ang hawak sa walis. “Sige, pasok ka na. Wala si Erica, nasa trabaho.” Pumasok si Noah, tahimik, at umupo sa maliit na upuan malapit sa pinto. Hindi niya pinilit umabante pa, tila iginagalang ang espasyo ni Bella. Saglit na katahimikan ang bumalot sa kanilang dalawa