Kabanata 10

Inihiga ni Blaize si Jade sa hospital bed nang makabalik na sila sa loob ng arena. Mayroong isang mini-hospital sa loob ng arena at lahat ng mga manlalaro ay binibigyan ng medical treatment  isang beses lamang kung sila ay buhay pa pagkatapos ng matagumpay na pagkumpleto ng isang laro.

“I need your assistance." Sabi ni Yekaterina habang sinusuot ang medical gloves. She had already checked Jade's pulse and she's still alive, buti na lang. Hindi gaanong malalim ang sugat at sa kabutihang palad, hindi ito umabot sa kanyang organs o anumang importanteng ugat.

"Pass me the saline and gauze, please." Sabi ni Yekaterina. Ngunit matapos ang ilang segundong paghihintay, walang pa ring nag-abot sa kanya ng mga ‘yon. Sinulyapan niya ang mga ito at lahat sila ay nagtutulak sa isa't isa na gumalaw  o kunin ang isang bagay at ibigay ito sa kanya, halatang hindi alam kung ano ang eksaktong hinihingi niya.

Yekaterina sighed as she gets the saline and gauze herself. Maliwanag na ang mga kasama niyang ito ay walang alam pagdating dito. Pagkatapos ay nagpatuloy siyang linisin ang sugat ni Jade, inalis ang natuyong dugo sa paligid ng sugat at tinitiyak na hindi ito nainfect. Pagkatapos ay mabilis niyang tinahi ang sugat upang tuluyan na matigil ang pagdurugo. Afterwards, she makes quick work to connect Jade into an IV drip and blood transfusion to make up for all the blood she lost. 

Samantala, pinagmamasdan siya ng apat na lalaki, namangha sa kanya. Marahil, ang kanilang reaksyon ay nag-ugat sa katotohanan na wala silang alam tungkol sa bagay na ito at narito si Yekaterina, na alam kung paano iligtas ang buhay ng isang tao mula sa panganib tulad ng isang medikal na propesyonal. Ganito ang tingin nila ngayon sa dalaga.

Nang matapos si Yekaterina, umupo silang lahat sa bakanteng kama sa tabi ni Jade, nag-aalala sa kanyang kalagayan. Hinintay nila siya at binantayan para masiguradong ma- aalagaan siya talaga sakaling may mangyari pa.

A few hours later, Jade’s eyes fluttered and her index finger twitches, alerting Yekaterina and the others. When she opened her eyes, their faces were the first thing she saw. 

“See? That’s what happens when you expose your stomach like that." Pabirong sabi ni Zayden.

 Jade smiled, as her mind wanders back to that time of her life where she wasn’t allowed to wear anything of her liking.

         “Toffer! That’s your mom’s heels. Take it off! " Sinabi ng ama ni Toffer Jade sa nakataas na boses, sa noo’y pitong taong gulang anak.

Mula noon, inenroll ng ama ni Toffer ang kanyang anak sa martial art classes at pinilit siyang pumasok sa klase. Hindi man siya pumasok sa ibang klase niya, basta’t magpapakita lang siya sa martial arts training niya, okay na ang lahat. Hindi magagalit ang kanyang ama na umabsent siya ang iba pa niyang klase basta’t huwag lang sa martial arts training niya.

"Why are you so late?" Tanong ng mama ni Toffer sa kanila.

"Toffer did some sparring with his friend, and he's not bad.” mayabang na tugon ng kanyang ama sa kanyang ina na mukhang nag-aalala nang dumapo ang mga mata nito sa kanya.

Iniwan niya sila doon at dumiretso siya sa kanyang kwarto. Makalipas ang ilang minuto, kumatok ang kanyang ina sa pinto at pumasok.

Tiningnan niya ang mga pasa ng kanyang anak sa mukha at balikat pagkatapos ay nagtanong, "Is it tough?"

Sa halip na sagutin siya, hinubad niya ang kanyang kamiseta, na ipinakita ang kanyang katawan na puno ng mga namamagang pasa kung saan-saan. Nataranta ang kanyang ina, hindi makapagsalita. Ni hindi niya alam na ganito pala ang paghihirap ng kanyang anak.

Nagpasya siyang kausapin ang kanyang asawa at sabihin sa kanya na pansamantalang titigil si Toffer sa kanyang pagsasanay sa martial arts at hayaang gumaling ang kanyang katawan.

It was a shocking news to Toffer instead of being happy that his dad said yes. He takes off from training for a week but when he saw people wearing training uniforms, napagtanto niyang medyo na-miss niya ito. Ang kilig, ang hirap, ang pakiramdam na tumaas ang iyong lakas at ang kasiyahan kapag nanalo ka sa sparring habang ang pawis ay dumadaloy sa iyong mukha. Nami-miss niya lahat. Kaya naman, siya mismo ay kusang nagsabi sa kanyang ama na gusto niyang bumalik sa pagsasanay.

Naging maayos naman; nag-e-enjoy siya sa training at naisip niya siguro na hindi naman talaga masama ang ganitong buhay at matututo siyang mahalin iyon. Ngunit, isang araw, sumama siya sa kanyang ina sa isang boutique para bumili ng gown para sa kanyang birthday party.

Habang tinitignan niya ang gown, sobra ang pagnanais niyang isukat ito, magsuot ng pambabae at magmukhang tunay na babae. Naaalala niya kung ano ang pakiramdam kapag sinuot niya ang takong ng kanyang ina noong siya ay pitong taong gulang. It was euphoric, like he had found something precious deep inside himself.

Sa sandaling iyon, napagtanto niya na ito ang kanyang tunay na sarili, malayo sa uri ng buhay na gusto ng kanyang ama para sa kanya. Napagtanto niya na kahit gaano pa niya ito ibaon sa kaloob-looban niya, ito ay muling lilitaw at kakatok sa mga pintuan ng kanyang puso, wanting to be freed from the chains of toxic masculinity.

"Looking for a gown for your girlfriend? Is she coming to your birthday?"" tinukso siya ng kanyang ina sa tabi niya.

"Mom." Direkta siyang tumingin sa mga mata ng kanyang ina, gustong magsalita ngunit walang salitang lumalabas sa kanyang bibig.

His mom though, did not need words as she stared at his son’s eyes, reading everything he wants to say. And like something snaps inside them, they both burst into tears. Toffer, knowing even though his mom understands and supports him, she doesn’t have that much control over his dad. And his mom cries with him because no matter how much she wants to support Toffer, she can’t because of his father. She understands because he is her son after all. But there’s nothing she can do about it.

Holding back who you are will eat you up inside. Ang pagsisinungaling sa iyong sarili ay hindi maitatago ang katotohanan na ang taong sinusubukan mong maging ay hindi ikaw at hindi kailanman magiging ikaw. And Jade is the epitome of that.