Chapter 4: Distracted

"I really hate being belittled," Sabi ko. I called Zari since hindi sya umuwi kagabi because of her hectic schedule at work.

"I know, Hest," she said gently. "Nobody deserves to be treated that way. And I know you; hindi ka basta bastang nagpapatalo." Her words resonated with me. I took a deep breath and nodded. "You're right. I need to start standing up for myself more."

Pinatay ko na ang tawag at tiningnan ang orasan. Maaga pa naman. Nandito ako ngayon sa labas ng kompanya. Dahil, maaga pa naman naisipan ko munang mag breakfast at sakto naabutan ko pa si Jeanne na humihigop ng kape.

"Good morning, Jeanne. Nag breakfast kana?" Tanong ko. Sinuklian niya ako ng ngiti at tumango. "Nag breakfast na ako before ako pumunta dito, Hest." Agap niya.

Nag-order ako ng isang rice, orange juice, and ham. I don't need to eat a lot; dahil okay na ako sa katawan ko. Hindi naman ako mataba hindi rin payat. May kurba din ang aking katawan dahilan kung bakit muntik na akong maging modelo noong nakaraang taon.

Nilantakan ko na ang aking pagkain. I don't want to be late again, especially dahil sa lalaking yun.

"Ah Jeanne, pwedeng magtanong?" Tanong ko kay Jeanne na humihigop ng kanyang kape. "Oh, sure, go ahead!" Agap niya. "Kilala mo ba yung lalaking highblood sa akin kahapon? I bit kulang na lang kainin nya ako sa sobrang galit niya!" Sabi ko.

I'm just saying the truth. I don't care, kung magsusumbong 'tong babae na'to.

The hell do I care? At isa pa, hindi siya ang nagpapakain sa'kin araw araw para pahiyain niya ako ng ganun. Hindi ko naman siya boss. Ay wait, hindi ko pa nakikita ang boss namin ah.

"Ako ba ang tinutukoy mo, Ms. Forbes?" Tinig ng isang lalaki. I don't have the guts to look at my back and ask who the hell this is; dahil tinig palang niya alam ko na kung sino siya.

Is he stalking me? I tried to look at Jeanne na ngayon ay tumayo na at nag peace sign. I'm acting like I didn't hear him, so instead, na harapin ko siya, pinili kong tumayo dahil tapos na rin naman ako kumain.

And yes, my dog is following me all the way to my cubicle. "Bakit kaba sunod ng sunod sa akin?" Sabi ko. At tuluyan ko na siyang hinarap.

Wala kong pakialam sa mga nakikinig sa paligid. I just want to let out the burning anger inside me.

"Stop assuming, Ms. Forbes! I just want to give this to you, and I need it now," Sabi niya in his casual tone. Hindi malakas pero parang nakakabingi.

Bago pa siya tuluyang nakalayo," and before I forget, we have a meeting this afternoon." Dagdag niya. Whatttt? Sino ba siya sa tingin niya?

I think people have read the confusion that has left a mark on my mind. "Ms. Forbes, he's the only son of the owner of this company," Sabi ni Jared, one of my workmates. 

Lito akong tumingin sa kanya, sa mga taong nasa paligid, and they're giving me a pitiful face. So totoo nga. Napahilamos nalang ako sa'king mukha ng tuluyan.

Why do I have to experience something like this? All I need is a job to sustain my daily needs and wants. 

Bahala na.

I have the right to contradict his not-so-good personality, kahit na empleyado niya lang ako. I went to my cubicle. 

Inayos ko muna ang sarili ko, so I can feel comfortable. I retouched the kunti, and after a few seconds, I started working. I have a lot of paperwork to do; kailangan pa naman to mamaya para sa conference meeting.

Matapos kong tingnan at binasa lahat ng papel, why do I feel loneliness? Napagtanto ko ang bigat ng responsibilidad na nakaatang sa aking mga balikat. Ang hirap mamuhay mag-isa. Walang mga magulang, nor sisters or brothers.

Bakit ganito ang mundo sa'kin? Since I was a child, uhaw na ako sa pagmamahal ng aking mga magulang. My parents are so busy with our business to the point that na madalang nalang silang makakauwi sa bahay. Until such time, nagkaproblema sa kompanya. Nabaon kami sa utang. All of our assets ay napunta sa ibang tao. Tanging si Tito Fidel at Tita Laura nalang yung tumayong mga magulang ko. They're the parents of Zari, kaya nga para na ring magkapatid ang turingan naming dalawa.

I took my phone para sana tawagan si Zari, pero naisip ko baka may ginagawa din yun. Marami ring pinagkakaabalahan si Zari sa ibat ibang bagay. I keep myself busy on my laptop so I can finish my work easily.

It's already 10 a.m. in the morning; any minute from now, magsisimula na ang meeting. Hinanda ko na rin ang aking sarili sa pagdating ni Liam. Well, Liam ang pangalan ng sarkastikong lalaking yun. 

I can see na mabait naman siya dahil nakita ko siya kahapon, tinulungan nyang makatawid sa kabilang linya ang isang person with disability. And binigyan pa nya ng pagkain. Bakit pagdating sa akin, para siyang tigreng walang kain?

Okay, gets ko na. Maybe he likes me? Nag sungit sungitan lang. Hmmm. Ilang minuto ang lumipas, I saw him with his usual aura. Palabas ng kanyang office. 

Honestly, I can't deny the fact that he has an impact. I mean, sa tangkad niya at sa kanyang natural na karisma, hindi mo maiiwasang hindi siya mapansin. 

His eyes, hooded and mysterious, hold a depth that is both intriguing and captivating. There's an undeniable allure about him—a magnetic pull that is hard to resist. His presence commands attention, and his aura radiates a charm that is uniquely his own. 

He's wearing a formal suit. 

It seems like ginawa talaga ang suit for him. It really fits him well. Nagbibigay diin sa kanyang maalindog na katawan. Ang kanyang necktie, na kapareho ng kulay ng kanyang mga mata, ay nagdadagdag ng kakaibang karisma sa kanyang itsura.

He's staring at me while I'm staring at him too. Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko? Shit. 

This can't be. 

"I can't afford to be melted by your stares, Ms. Forbes." Sabi niya dahilan kung ba't ako napatuwid ng tayo. Breath and relax, Hestia. 

May sinabi siya sa isang arkitekto, kaya mabilis itong umalis at nagmamadaling pumunta patungo sa kanyang office. 

Ilang minuto rin ay bumalik ito. May binigay na isang folder; siguro, it's one of the papers na kailangan niya para sa meeting. Gwapo na sana, pero ulyanin nga lang. 

Sumunod ako sa kanya binalewala ang mga titig galing sa loob ng opisina. He's an attention-seeker. Indeed. 

We are here at some of the most famous restaurants in Manila. Na extend kasi ang meeting, so instead of 1 pm, mga alas tres nalang daw. Habang nagtitipa ako ng mensahe para kay Zari, bigla siyang nagsalita. 

"What do you want to eat? It's already noon; for sure, gutom kana." Kalmado niyang sabi. 

Hindi ko siya pinansin. Kinuha ko nalang yung menu at tinawag ang waiter. 

I don't even care, kung anong sasabihin niya. Kinuha din niya ang menu at nag order. Siguro naramdaman niya na ayoko siyang kausap, which is why he doesn't talk again. 

Makalipas ang ilang minuto, tapos na akong kumain. "Tapos kana?" Sabi niya. I'm just nodding. "Ang kunti lang ng kinain mo, kaya pala ang payat payat mo." Dagdag niya na nagpabaling ng atensyon ko. Pinandilatan ko siya ng mata, and here he is, tumatawa. 

"Marunong ka palang tumawa, akala ko hindi." Pagbawi ko. Tumahimik naman siya at nagngingiting aso. 

God, what happened to this man? "Well, I'm just testing your patience." Sabi niya. Ano to may quarterly exam? "What do you mean by that, sir?" Sabi ko at pinagdiinan ko talagang bigkasin ang "sir”. 

"Well, I'm sorry if na offend kita or natakot kita, but that's not really my intention." Nagkibit-balikat siya at uminom ng tubig. Napairap naman ako sa sinabi niya. 

"Well, tell me kung ano ang intensyon mo? Hindi yung nag susungit ka diyan daig mo pa ang babaeng may regla." Diretso kong sabi.

Hindi naman siya natinag sa sinabi ko bagkus ay ngumisi lamang ito. "You are totally different, Ms. Forbes." Sabi niya. Natameme ako ng marinig ang sinabi niya. His serious face gives me a shiver, but it's a sensation I find myself strangely drawn to. Hindi ako makatingin ng diretso. 

His eyes are like a stormy sea, intense and full of depth. His brows furrowed in concentration, adding to his aura of authority and command. There's a certain magnetism in his seriousness, a compelling force that both intimidates and intrigues. It's as if his serious face is a mask, hiding a world of thoughts and emotions underneath, making me more curious about the man behind it. 

What's he talking about? Galing ba'to ng mental?