The Witch has Fallen

"Tagu-taguan maliwanag ang buwan, pagbilang ko tatlo nakatago na kayo! Isa! Dalawa! Tatlo!" Pagkanta ng isang batang babae na siyang taya sa kanilang pambatang laro.

Sa di kalayuan ay nakatanaw ang babae mula sa bintana ng kanyang maliit na bahay na gawa sa nipa.

"Hoy Tasya! ano ba! maghanda ka na para mamaya" sita sa kanya ng kanyang ina na kanina pa kaharap ang salamin, may mga nakalutang na make up brushes na tila ba may buhay. Hindi niya mawari kung bakit kelangang mag-ayos eh magtitipon tipon lang naman at makikipaghalubilo upang makipagkaibigan, walang masyadong espesyal sa mangyayari mamaya. Yun nga lang isang beses lang ito mangyari kada buwan.

Hindi nalang siya nagsalita pa at nagbihis na. 

Pagsapit ng alas diyes ng gabi ay tinignan siya ng kanyang lola at kagaya ng nakagawian ay sumilip muna siya sa bintana at pintuan upang siguraduin na tahimik na at wala ng tao bago niya isara ang mga ito.

Dali dali silang bumuo ng bilog at naghawak ng kamay, yumuko, at pumikit. Ginagawa nila ito upang bumalik ang kani kanilang itsura.

Maaari silang magkanya kanya pero matatagalan sila dahil mag-aagawan sila ng enerhiyang masasagap. Lalo pa na hindi pa masyadong marunong si Tasya sa pagpapalit palit ng anyo na siyang pinakabata sa kanila.

Nagsimula na sa kanilang ritwal ang ang mga ito, habang si Tasya ay nanatiling nakapikit at lihim na natatawa sa naririnig.

Maya maya pa ay naramdaman na nila ang unti-unting pagbabago sa kanilang mga anyo.

Ang dalagitang si Tasya ay dumiretso sa kanyang kwarto upang tignan ang kanyang sarili.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Tasya ng makita ang itsura sa salamin. Ang kaninang maliit at nasa tamang sukat lang na mga ilong at tainga ay naging matulis na at nagkaroon din ng malaking nunal ang kanyang kaliwang pisnge at sa bandang gilid ng kanyang kanang mata, ang mapupula pulang labi ay naging itim, at napuno ng tigyawat ang kanyang mukha.

Kitang kita na ang kabilugan ng buwan at ilang minuto nalang ang natira para sa kanilang hudyat.

~Awooooooo

Maya maya pa ay tumunog na nga ang kanilang hudyat. Mabilis silang nagpalit ng anyo upang maging isang hayop.

Nagiging pusa ang mga witches kapag sila ay nag-anyong hayop. Mukha lang silang normal na pusa pero ang pinagkaiba nila sa mga normal na pusa ay ang kulay ng kanilang mga mata. Nagiging bahag-hari ang mga ito lalo na sa tuwing nakararamdam ng panganib.

Si Tasya lang ang natatanging kakaiba dahil pinaghalong kulay itim at puti ang mga balahibo nito samantalang ang kanyang Impo, Ina, at Tiyahin ay purong itim ang mga ito.

Kinailangan nilang magpalit ng anyo at magpanggap bilang hayop upang hindi makita ng mga tao ang kanilang totoong itsura.

Annastasya's POV

Kasalukuyan naming binabaybay ang daan papuntang kagubatan nang may makasalubong kaming mga kabataan at mukhang mga lasing ito dahil pasuray suray sila sa paglalakad.

"Bro! Ang cute ng mga pusa oh" wika nung medyo matabang lalaki at mukhang lalapit pa ata sa amin.

"Meow!" sigaw ni Impo at akmang kakalmotin ito kaya napaatras ang mga ito. Nagsitakbuhan na kami upang makaiwas sa kanila.

Napailing iling nalang ako habang sinusundan sila. Pwede naman kasi naming kalmotin talaga, bakit hindi pa tinuloy?.

Nang nasa gitna na kami ng kagubatan at nakasiguro na na walang makakakita sa aming itsura ay bumalik na kami sa aming totoong anyo.

"Hoo!" himutok ko at nilahad ang kamay kay Impo, hinipan niya lang ito at viola! may walis tingting na sa aking palad. 

Pinaka-ayaw ko talaga ay sa tuwing nag-aanyong hayop kami. Para kasi sa akin ay ang sikip sikip nito at madami pang tao ang humahawak sa amin. Gustong gusto ko silang kalmotin pero pinipigilan ko lang ang sarili ko dahil ayaw kong mapagalitan ni Impo. Iba pa naman magalit yun.

Lagi niyang sinasabi na kami daw ang nakikitira sa mundo nila kaya wala kaming karapatang guluhin o saktan sila.

Nagsiliparan na sila at tanging si Impo nalang at ako ang natira. Nakatingin lang si Impo sa akin at hinihintay ang susunod kong gagawin.

Napapikit ako. Shit! nakalimutan ko ang spell!

"Tasya!" muntik ko ng mabitawan ang walis tingting na hawak dahil sa sigaw ni Impo.

"I-impo k-kasi..." hindi ko matuloy ang gusto kong sabihin kasi alam ko na kahit ano mang rason ang gamitin ko ay papagalitan at papagalitan parin ako ni Impo.

"Tasya! ilang beses ko na bang sinabi sa 'yo na huwag na huwag mong kakalimutan ang mga orasyon! Magdadalawang siglo ka na dito sa mundong 'to pero wala kaman lang naisasagawa na tamang orasyon! Umayos ka Annastasya ha!" napangiwe nalang ako dahil sa walang katapusang pangangaral ni Impo. Tanging tango at paghinge na lang ng tawad ang nagawa ko.

Habang binabaybay namin ang himpapawid ay hindi mawala ang sama ng tingin sa akin ni Impo kaya yumuyuko nalang ako at pinipigilan ang sariling matawa.

Naman Annastasya eh! huwag painitin ang ulo ng matanda!

Unti-unti ng bumaba ang aming lipad nang malapit na kami sa kweba na pagdadarausan ng buwanang selebrasyon. Kung titignan sa labas ay parang isang simpleng kweba lang ito pero hindi, isa itong lagusan papunta sa paraisong kaming mga immortal lang ang nakakakita.

Tanging mga kweba lang ang ipinagkaloob sa amin ng Abba, o mas kilala ng mga tao bilang Bathala. Pero ang Abba namin ay para sa aming mga Immortal lang, dahil naiiba at natatangi ang para sa mga Mortal.

Inayos ko ang mataas na palda na suot ko na nagusot dahil sa hangin sa itaas. Sa di kalayuan ay namataan ko na ang tatlo kong kaibigan at pakaway kaway pa silang nakatingin sa akin. Pupunta na sana ako pero naunahan ako ni Impo at hinila na ako papasok sa silid ng mga bampira. Kung saan kami dapat na manilbihan sa itinuturing na pinuno ng lahat ng nilalang dito sa bansang ito. Kung ang mga mortal may Presidente, mayroon namang Senyor ang mga Immortal.

Ito ang namamahala para sa kaayosan naming mga immortal. Sila rin ang nagpapanatili ng kapayapaan at seguridad narin para sa mga mortal laban sa amin.

Napasimangot ako, bakit kasi ang unfair? bakit kami pa dapat ang magsilbi sa kanila?! pwede namang ang mga duwende, o kaya mga aswang since kalahi lang din naman sila, poor version nga lang ang mga aswang.

Bakit pa kasi si Impo ang tinuturing na kanang kamay ng Senyor, pwede namang iba nalang. Kay Impo pa ito humihingi ng payo kung ano ang dapat gawin at hindi, eh para namang ang tali-talino ni Impo eh hindi naman. Magaling lang yun sa panenermon at panggagayuma eh, baka nga nagayuma nun ang Senyor kaya kahit anong ipayu sa kanya ni Impo, naniniwala.

"Senyorito," pagbati ko sa nakatala sa akin na dapat kong paglingkuran. Nakaupo it habang hawak ang champagne glass nito.  Iwinagayway lang niya ang kanyang kaliwang kamay at hindi na tumingin sa akin.

Hindi ko kilala to, pero ang alam ko anak ng senyor ito at pangalawang beses ko ng natapat sa kanya. Bakit ba kasi hindi nalang si Vina?, nang hindi naman mapanis laway ko. Depende lang kasi iyon sa mabunot naming pangalan pagkapasok namin sa silid nila.

Anim silang lahat na anak ng Senyor. Sa pagkakaalam ko ay pagatlo si Vina sa kanilang magkakapatid. Sa pagkakaalam ko din ay hindi nagmula dito ang angkan nila, napadpad lang sila dito dahil sila ang naatasan ng Abba na pamunuan ang mga Immortal sa lugar na ito. Saan kaya ang Senyora, hindi ko ito nakita kailanman sa mga pagtitipon-tipon.

Tinignan ko ang ginagawa ng Senyorito, nakatunganga lang ito habang may hawak na champagne glass na may laman ng dugo - na ewan ko kung dugo ng tao o hayop.

"You want?" alok nito sa iniinom niya. Napangiwe ako.

"Ah, wag na po, salamat nalang po" tinago ko ang pandidire ko. Nakita ko, ang lapot pa ng dugo! Ni hindi nga kami kumakain ng karne, tapos papainomin ako ng dugo?!

Sorry, healthy living kami, vegetables lang tinatanggap ng sikmura namin.

Maya-maya pa ay lumabas na kami sa silid para tumungo sa harap ng entablado. Nakasunod lang ako sa senyorito na walang ibang ginawa kundi maglaklak ng dugo.

Nakaupo na ang Senyorito habang ako naman ay nakatayo sa likod niya habang pinapaypayan siya gamit ang malaking dahon ng gabi.

Nangangalay na ang kamay ko kakapaypay, hindi man ako marunong magpalipad ng walis tingting, marunong naman akong magpagalaw ng mga bagay. Yun na nga lang natatangi kong alam gawin eh, basic kasi yun para sa amin.

I pointed the leaf and murmur the spells,

Lumingon ang Senyorito sa akin na may nakakunot na noo.

"What are you doing?" natigil ako sa paglilitanya nang magtanong ang senyorito. Nakatagilid ang kanyang ulo at pilit tinitignan ang ginagawa ko.

"W-wala po" agad kong binaba ang kamay kong nakaturo sa dahon ng gabi at tinago ito sa aking likuran. 

"No, I heard you... something like abruda..keki.. what?!" pinigilan kong matawa at pinanatiling seryoso ang mukha.

"Wala po talaga, Senyorito."

"Whatever," bumalik na ang kanyang tingin sa harap ng entablado. Inabala ko nalang ang sarili ko sa pagpaypay sa Senyorito kahit na nangangalay na ako.

Nang sila Dindi na ang nagtanghal ay ngumise ako sa kanya. Nang-aasar na mukha ang ginawa ko sa kanya. Inirapan lang ako ng duwende at nagpatuloy sa pag-extend ng kamay niyang maliliit.

Ang liit-liit! Ang sarap tisirin! Isang acrobatic performance ang kanilang tinanghal with a touch of magic dahil bigla-bigla nalang ay may naglilitawan na maliliit na fireworks at nafoform ng kung ano-ano at maya-maya ay nagiging totoo ang kung anong ano o hugis man ang lumitaw dito.

Namangha naman ang ibang nilalang, mamangha talaga sila dahil ang ibang nilalang, wala namang mga ganyang kakayahan. Kaya lang nilang kumain at magpakasarap. Walang katalent talent na mga batugan sakit sa lipunan.

Hindi ko naman sinabing mga aswang at bampira ito pero pwede nadin.

Nasa kalagitnaan ng celebrasyon nang  biglang umuga ang lupa at isang nakakarinding tunog ang narinig naming lahat.

Isa itong senyales na may papalapit na kaaway.

"Shit" rinig kong bulalas ng Senyorito.

"Senyorito-" hindi ko paman natatapos ang sasabihin ko ay hinila na niya kaagad ako.

Nagkakagulo na ang paligid ng lumingon ako. Shit.

_______________

Hi?

💛👀🍭