The Witch has Fallen - 16

Sabado at magkikita kami ni Vin, may pupuntahan daw kami. Madami pa akong paperworks na naiwan sa bahay pero bahala na. Mamayang gabi ko na lang gagawin yun. 

Nang makita ko ang kotse niya ay lumapit agad ako. Luminga linga pa ako para siguraduhin na walang makakita sa akin. Mahirap na no. Secret task ang ginagawa namin. Baka may makaalam na iba. 

"Saan tayo? iinom nanaman ba ako ng dugo?" pambungad ko sa kanya pagkapasok ko sa sasakyan niya. 

"No, we're actually going to the city." pinaandar na niya ang kotse, ako naman ay humanap ako ng komportableng pwesto, hindi naman masyadong malayo ang syudad. Sakto lang. 

Ano kayang gagawin namin do'n?

Nakatulog ako sa byahe, nagising nalang ako nang may pumingot sa ilong ko. Masama ko siyang tinignan. 

"Wala ka talagang magawa sa buhay no?" inis kong saad. Ngumisi lang siya at nauna ng lumabas. Umismid ako habang tinatanggal ang seatbelt. 

"Anong gagawin natin dito? bakit nasa mall tayo?" nagtataka kong tanong. Nakakahiya mang sabihin pero ito ang unang pagkakataon na nakapunta ako sa mall. Nilibot ko ang paningin ko, ang lawak, at ang liwanag. Ang daming mga gamit na magaganda. 

"Saan mo gustong pumunta?" napatingin ako kay Vin nang magtanong siya. Napakunot ang noo ko. Bakit ako ang tinatanong niya? eh wala nga akong alam sa mga pasikot sikot dito eh. 

"Gutom ka na ba? gusto mong kumain?" 

"Wala akong pera, bakit? manlilibre ka?" hamon ko sa kanya. He just shrugged, nanlaki ang mata ko, ibig sabihin manlilibre nga siya?

Napapalakpak ako sa tuwa, "Talaga? manlilibre ka? tara na!" excited kong saad sa kanya, kinuha ko ang kamay niya at hinila ko siya dahil ang bagal niyang maglakad. Tumigil ako sa paglalakad nang marealize ko na hindi ko pala alam kung saan kami papunta at kung saan kami kakain. 

"Bakit?" tanong niya, nagtataka 'din kung bakit ako tumigil.

"Saan ba tayo kakain? tsaka... 'di ko 'din naman alam ang daan" pagak akong tumawa "Baka maligaw pa tayo."

"Saan mo ba gustong kumain?" nag-isip ako, inaalala kung ano-ano yung mga nabanggit na kainan ng mga naging kaklase ko. 

"Yun bang bubuyug? di ko tanda ang pangalan eh, basta yung bee?" hindi ko siguradong saad sa kanya. 

"Jollibee?" nag-isip ako kung yun ba yun, parang pamilyar naman siya sa pandinig ko kaya tumango nalang 'din ako para tapos ang usapan at nang makakin na kami. 

"Bubuyug,.." mahina niyang bulong at natatawa pa. Napaismid nalang ako at hindi na nagsalita. SIya na ang naunang maglakad, dumadami na ang tao sa mall, minsan ay naiiwan ako ni Vin kaya lakad takbo ang ginawa ko. 

"Teka nga, hintayin mo ako. Hindi ako pamilyar sa mall na 'to baka mawala pa ako. " habol ko sa kanya, hinawakan ko ang manggas ng jacket niya para patigilin siya sa paglalakad. Tumigil siya at kinuha ang kamay ko mula sa pagkakahawak sa manggas ng jacket niya. Akala ko itataboy niya lang ang kamay ko mula sa paghila sa jacket niya pero hindi na niya ito binitawan. Nagsimula na siyang maglakad at dahil hawak niya ang kamay ko ay sumasabay ako sa lakad niya dahil nahihila ako. 

Hindi ko maintindihan kung bakit kinakabahan ako, nanlalamig ang kamay ko at mukhang lalagnatin ako sa init ng mukha ko. 

Hanngang sa makapasok kami sa isang fast food chain na may nakabantay na malaking bubuyug na parang si pooh ay hindi niya pa 'rin binibitawan ang kamay ko. Ramdam ko na nag pawis na nagmumula sa kamay ko. 

"Diyan ka muna, o-order lang ako." pinaupo niya ako sa pandalawahang lamesa, nanatili siyang nakatayo, para tuloy akong bata na iiwan ng nanay. 

"Anong gusto mong kainin?" I shrugged, bukod sa hindi ko alam kung anong pwedeng kainin dito, lutang pa 'rin ang utak ko, pinagpapawisan na nga ako, eh malamig naman. 

Naghintay lang ako sa kanya, tumitingin tingin ako sa mga dumaraan, may mga dala silang tray na may lamang manok, fried chicken to be exact, kung hindi naman manok ay spaghetti, minsan burger. Ang unhealthy naman pala ng mga pagkain dito, siguro kung si Dindi lang mag-eenjoy yun. 

Wala ba silang gulay?

Maya maya pa ay bumalik na si Senyor at kagaya ng mga nakakarami, may dala 'rin siyang tray na may lamang manok, spaghetti, may burger din, may ice cream din, at may isang hindi ko alam pero base sa amoy nito, mukhang baka ito. Ang dami naman ng inorder niya at ang u-unhealthy pa. 

"Hindi ako sigurado kung kumakain ka ng mga ganito, pili ka lang ng kung anong gusto mo. " 

"Ang u-unhealthy naman ng mga pinang-oorder mo. Wala ba silang gulay man lang dito?" tanong ko. Bahagya pang napatigil ang dumaang kasing-edad ko at natatawa pa ito. Umismid lang ako. Wala akong pake kung pagtawanan mo ako. 

Pero ang kinainis ko ay maski si Vin ay pinagtatawanan ako. 

"Oh eto. Mashed potato yan." nilapit niya sa banda ko ang tatlong serving ng mashed potato. Tinanggap ko ito dahil ito lang naman ang sa tingin kong ka-aya ayang kainin at tanggapin ng sikmura ko. 

Napatango tango pa ako habang kumakain, pangalawang serving ko na ito. Masarap naman pala. Hindi na masama. 

"Kumakain ka pala ng spaghetti?" akala ko kasi hindi sila kumakain ng mortal na pagkain. 

"I'm imagining its sauce as blood." walang pakundangan niyang usal. Napatingin tuloy ako sa paligid kung may nakarinig ba. Buti na lang mukhang wala namang pake ang mga tao. 

"Ikaw, yang bibig mo pahamak." inis kong saad. Tumawa lang siya. 

"Edi pagmay nakarinig iligpit natin," nabigla ako sa sinabi niya, muntik ng mahulog ang huling mashed potato ko. 

"Tumigil ka nga!" tumawa lang siya. Kinuha niya ang phone niya kaya nagpatuloy nalang ako sa pagkain. Naramdaman kong nagvibrate ang phone sa bulsa ko kaya kinuha ko ito. 

Napakunot ang noo ko nang makitang si Vin lang pala ito, tinignan ko siya pero patay malisya lang siya. 

Inopen ko ang message niya, only to find out na kawalang hiyaan lang pala. 

From: Vin

Hati tayo sa dugo niya, masarap yun. Fresh. 

"Tumigil ka nga! nakakainis!" tumayo na ako at naunang lumabas, hindi ako maka-alis dahil hindi ko naman alam ang daan palabas sa mall na 'to. Bwesit! bakit ba kasi ako sumama at bakit nga ba kami nandito?!

Ilang minuto pa bago siya lumabas. May dala na siyang plastic na may mukha nung bubuyug. Mukhang tinake-out niya ang mga inorder niyang hindi nagalaw kanina. 

"Saan na tayo susunod? Ano bang gagawin natin dito?" 

"Wala. Diba sabi mo gusto mong mamasyal sa mall kasi stress ka na sa acads?" 

"Ha?" naguguluhan kong tanong. 

"Kailan ko sinabi 'yan? hindi ko na maalala ah. Tsaka, ano to? ito ba 'yong date? yung mamasyal ang mga magshota sa labas tapos kakain, tapos manunuod ng sine, tapos dun.. dun.. dun maki-"

"Okay, that's enough. Tara na" hindi ko na natapos ang sinabi ko dahil hinila na niya ako. Nagpatianod nalang ako, pumasok kami sa may mga cute na bagay, parang ang dami namang laruan dito. 

Sunod lang ako ng sunod sa kanya, ni hindi ko nga maintindihan ang ginagawa niya. Nagbigay siya ng pera para palitan lang 'din ng pera? pano naman yunnn

Papel na, pina barya mo pa. Minsan bobo 'rin tong anak ni Senyor eh.

"Vin, bakit ang onti ng binalik sa'yo? kulang 'yan!" reklamo ko. Tumawa lang siya, umiling iling pa na para bang nakakatawa ang sinabi ko. 

"Hindi 'to pera, token 'to. Ginagamit 'to para dito" tumigil siya sa harap ng isang machine at hinulog ang mga coins. Nang may mahulog na coins mula sa kumpolan ay may lumabas na papel. 

Kinuha niya ito, "This, has equivalent value. See that?" tinuro niya sa akin ang counter na maraming stuff toys at laruan. "Kapag marami kang ganito, pwede mong papalitan ng kahit anong gusto mo diyan basta pasok sa equivalent value."  napatango tango ako, parang sugal lang sa peryahan ah. 

"Pahinge, hehe" nilahad ko ang palad ko. Binigyan niya ako ng limang token. Sunod sunod ko itong inihulog pero kakaunti lang ang nahulog sa ibaba. 

Tinignan ko ang mga coins sa loob ng machine, may gusto akong gawin pero baka may makakita. Nangangati ang kamay kong gumawa ng milagro. 

"P-pwede last pang isa?" I gesture my hand a number one sign. Binigyan niya ako ng lima kaya ang lapad ng ngisi ko. 

Tumingin tingin muna ako sa paligid, nang makita kong busy naman ang mga tao sa kanya kanya nilang ginagawa, sinagawa ko na ang plano. 

I drop one token, and did some magic and viola! naglaglagan ang mga coins. 

I did that again and again, when I was about to drop my fifth and last coin, biglang may bumulong sa akin, "Bawal yan, miss" naestatwa ako sa kinatatayuan ko, mukhang naenganyo ako masyado sa ginagawa ko ah at nakalimutan kong may kasama pala ko. 

"Last one." hindi naman siya nagsalita at hinayaan lang ako. Nang matapos ako ay tinaawag na niya ang isang staff para asikasuhin ang mga papel na lumabas mula sa machine. Gabundok ito at mukhang hindi pa makapaniwala. 

Iniwan muna namin ito at lumipat nanaman kami sa isang machine, alam ko ito dahil nakikita ko sa peryahan. Isang claw machine. 

Ako ang unang sumubok, hindi ko magamitan ng spell dahil mahirap igalaw ang kamay, baka kung saan saan pa tumama. Wala akong nakuha, kainis. 

Nang si Vin naman ay walang kahirap hirap nitong nakuha ang isang mickey mouse stuff toy at isang carrot stuff toy. Bakit parang ang dali lang sa kanya? siguro gumagamit 'din siya ng kapangyarihan niya. 

Napatingin ako sa bata na nakasakay sa maliit na kabayo, gumagalaw ito pero hindi naman umuusad. 

"Gusto mong subukan?" tinignan ko siya na parang sinasabing 'nahihibang na ba siya?' 

"Anong tingin mo sa akin? bata?" natatawa kong tanong. 

"Oo," sinamaan ko lang siya ng tingin at hindi na dumugtong pa. 

Ewan ko ba, hindi ko alam kung bakit may parte talaga sa akin na gustong maging tao. Pero ngayon, unti-unti ko ng minamahal ang pagiging witch pero dahil sa sitwasyon ko hindi ko na alam kung anong dapat pang gawin. Sumusunod nalang ako sa kung anong agos ng pangyayari, kung talaga mang parte ng kapalaran ko ang maging isang bampira, wala na akong magagawa kundi tanggapin at mamuhay bilang isang bampira. 

Dala dala ko ang mga napanalunang mickey mouse at carrot stuff toy ni Vin. Siya naman ang pinadala ko sa napanalunan kong isang malaking teddy bear dahil mahirap itago sa bahay iyon. Napagpasyahan nalang namin na magpalit ng mga napanalunan. 

Pinaliit ko ang mga ito at isinilid sa bulsa. 

Hindi ko alam kung baket pero may kakaiba akong nararamdaman. Mabigat ito, habang papalapit ako sa bahay namin ay mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. Kinabahan tuloy ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa kanila Impo, Nanay at Tiya. 

Mas binilisan ko ang lakad ko, hindi na magkanda mayaw ang dibdib ko sa kaba. Pagkabukas na pagkabukas ko sa pinto ay nagkalat na mga kagamitan ang bumungad sa akin. 

Mga gamit ko. 

Anong-, 

Hindi paman ako tuluyang nakakapasok sa bahay ay may palad na dumapo sa pisnge ko dahilan para mapalingon ako sa gilid. 

Hindi ko alam, hindi ko maintindihan kung anong nagyayari. 

"I-impo,-" isang sampal nanaman ang dumapo sa pisnge ko. 

Napapikit ako sa sobrang sakit, pinipigilan ko lang ang sarili kong maiyak. 

"Kailan mo pa kami ginagawang mangmang?" hindi paman ako nakakasagot ay sinampal niya sa akin ang mga papers na gagawin ko pa lang sana. 

Doon na tuluyang nayanig ang mundo ko. 

Alam na nila. 

Sa sandaling napagtanto ko ang nangyayari at ang mga mangyayari, hindi ko na napigilan ang mga luha kong kanina pa agustong kumawala. 

"Pinapaniwala mo kaming nagbebenta ka lang ng mga isda sa palengke!"

Hindi ko na magawa pang magsalita, humagulhol nalang ako. Dinaluhan ako ni Mama at pinapatahan. 

"Nag-aaral ka na pala sa unibersidad ngayon?! ha! at kailan mo pa balak sabihin sa amin?!"

Patuloy lang ako sa pag-iyak. Tinatanggap lahat ng sampal at pang-iinsulto ni Impo, 

Kaya ko, kaya kong tanggapin lahat. Huwag lang nila akong patigilin sa pag-aaral. 

"Ma, tama na." narinig kong pag-awat ni Tiya kay Impo. Pinunit niya ang mga papers kong ilang gabi kong pinaghirapan. Binali niya ang ID ko at sinunug niya ang uniform ko. 

'Huwag.. gusto kong sabihin pero walang lumalabas na salita sa bibig ko. 

"Tumigil ka sa kaiiyak mo. Ayusin mo ang sarili mo. Lilipat tayo ngayon 'din.

_______________

💛👀🍭