“I wanted to ask you if… Can I… can I sleep over at Yanyan’s house tonight?”Halos sabay na napalingon ang magulang sa screen ng sasakyan. Parang biglang sumabog ang katahimikan sa loob ng sasakyan. Nagulat si Trixie, at lalo na si Sebastian na nakatuon pa rin ang tingin sa kalsada.“What?” sabay na tanong ng dalawa.Nagmadali si Trixie na magsalita, naniningkit pa ng kaunti ang mata. “Anak, bakit naman ngayon lang? Bakit biglaan? At bakit sleepover agad?”Nagpaliwanag agad si Xyza, mabilis at madami na iyon, parang ayaw nang masermonan.“Because, Mommy, Yanyan and I planned something fun. We’ll bake cookies with Tito Helios, and then we will plan about sa exchanging gifts kasi malapit na po ang Christmas! Please, Daddy, Mommy, I really really want to.”Lumingon si Trixie kay Sebastian, kita ang gulat at pag-aalala sa mukha ng lalaki. Ngunit hindi pa doon natapos ang anak nila.“Please? I really want to. We already talked about it earlier. Yanyan’s so excited, and…” pagdaldal ni Xyza
Tahimik sa loob ng sasakyan. Ang tanging ingay na pumupuno sa pagitan nina Trixie at Sebastian ay ang mahinang ugong ng makina at ang marahang pagtama ng gulong sa kalsada. Sa unang minuto na magkasama sila, walang nagsasalita. Si Trixie ay nakatingin lamang sa bintana, at pinagmamasdan ang lumalampas na mga ilaw at gusali ng lungsod, habang si Sebastian naman ay nakatuon ang mga mata sa kalsada, habang ang dalawang kamay nakahawak sa manibela.Ang katahimikan ay hindi ordinaryo, ngunit komportable si Trixie doon. May halong ring bigat, dahil tila maraming salitang gustong kumawala pero pareho nilang pinipili na manatiling tikom ang bibig.Hanggang sa ilang minuto pa muli ang lumilipas ay biglang sumambulat sa hangin ang tunog ng ringtone mula sa sasakyan. Napatingin si Trixie sa infotainment screen ng kotse ni Sebastian. Doon ay luminaw ang pangalan ng caller. “My baby princess,” basa ni Trixie sa sinasabu ng screen. Dahil naka-sync ang cellphone ni Sebastian, agad iyon ang lumaba
Naroon pa rin ang amoy ng projector at init ng ilaw sa loob ng conference room nang magsimulang magsalita si Trixie upang tapusin ang kanilang pagpupulong. Nakatayo siya sa unahan ng mesa, hawak pa ang remote ng presentation at nakatingin sa kaniyang mga kasamahan.“Okay, I think that’s everything for today.” Malumanay pero puno ng kumpiyansang tinapos ni Trixie ang kanilang meeting para sa araw na iyon. “Great work, everyone. I’ll see you all sa susunod na schedule. Please send me the updated reports within the week, ha?”After everyone agreed, agad na nagtayuan ang kaniyang mga kasamahan, bawat isa ay nagbuhat ng laptop, folders, at mga personal na gamit. Ang iba’y nagsasalita pa, nagpapatawa, at ang iba nama’y nagpaalam na may ngiti. Naghari ang tipikal na tunog ng pagtatapos ng araw, chairs sliding, bags zipping, at tunog ng mga paa na palabas ng silid.Maya-maya pa, bumalik ang paghahari ng katahimikan sa conference room. Naiwan si Trixie, nakatayo, at isa-isang inaayos ang mga
“Hi, Helios,” mahina na bati ni Trixie nang sumagot ang lalaki sa kabilang linya matapos ang ilang ring.“Oh, Trixie!” sagot agad ng baritonong boses. “It’s really you! I thought you just misdialed me… So, kamusta? Tagal na ng huling usap natin.”Automatic na lumuwag ang loob ni Trixie at kalaunan ay napangiti. As usual, madaldal at warm pa rin ang lalaki. That familiar tone somehow melted away the awkwardness between them.“Uh… am I interrupting something? Perhaps a meeting?” tanong ni Trixie, may halong hiya iyon dahil baka nga wrong timing siya. She realized she should have texted first.But then, a soft chuckle escaped from the line. Kilalalang kilala niya ang tawang iyon ni Helios.“Hmm, Trixie. Since when did you become an interruption to me? Come on, you know better. You know that’s impossible. So, what is it?”Napakagat-labi si Trixie, at bahagyang ngumiti. “Sabi mo iyan ah. So, I’m pointing out something on your business.”“Always the straight to the point Trixie,” sagot ni
“Sebastian?!” halos hindi na makahinga si Trixie sa pagkagulat.Ngunit tila hindi man lang natitinag ang lalaki. Nakatitig ito sa kay Trixie, at may ngiting parang sanay na sanay lang na ginagawa iyon.Gusto nang umatras ng babae, gusto niyang magalit, pero nanigas na lang siya doon sa pagkakatayo.Sebastian leaned closer again, his voice brushing near her lips like silk, at sa mababang boses na parang kidlat na gumapang sa kanyang balat, bumulong ito, “You seem still sleeping, love. Did my kiss finally wake you up?”Hindi agad nakasagot si Trixie. Para siyang natulala, gulong-gulo ang isip, habang mabilis naman ang kabog ng kanyang dibdib. Hindi rin alam ni Trixie kung tatakbo ba siya palayo, o hahampasin ang lalaki gamit ang spatula na hawak niya.Bago pa siya makapagsalita, isang malakas at matinis na tinig ang sumingit sa eksena na iyon sa pagitan nila.“Kyaaaah! Mommy!” sigaw ni Xyza, nakatakip pa ang dalawang kamay sa pisngi na tila nanonood ng romantic drama. “How’s your prince
Paglabas ni Trixie ng kwarto, tahimik pa rin ang buong kabahayan. But as she hurriedly walked downstairs, smart lights adjusts to her every movement. The interior is spotless, every corner whispering quiet wealth from her hard earned money and family’s influence. Trixie’s bare feet made soft taps on the heated floor.At nang makarating nga sa kitchen, binuksan niya ang panel sa pader, “Hey, Lumi, play morning chill.”Bago ang lahat, huminga muna siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili dahil sa eksena na naman nila ni Sebastian sa kama umagang umaga. It’s just another morning. Wala lang iyon, Trixie. Just focus on breakfast!Kung para lang kay Xyza, simple na lang sana ang almusal na ihahanda ni Trixie. Cereals with milk, or hot chocolate and pandesal, maybe eggs and bacon can do, o kahit anong madali. But something’s different now since they have him. Hindi pwede ang isang simpleng breakfast kung si Sebastian Valderama ang pagsisilbihan mo. Sanay iyon sa luho at pagsisilbi.