Tumigil ang sasakyan ni Kuya Red ilang metro ang layo mula sa isang mala-palasyong building. The building is not too wide but it is tall. The exterior is made of bricks. The dominant color is beige but the edges of the bay windows and accents of the building are painted in red.
The center of the building has a clock tower, while two narrower towers stand tall in the building’s left and right wings. Elaborate rin ang pagkakagawa ng mga decorative sculptures ng mga anghel na mas nagbibigay buhay sa istraktura.
Bukod doon, parang nakaka-excite maglakad sa cobblestone pathway sa paligid.
“That is the main building. Nandyan lahat ng offices ng school, pati ang main library. The left wing is occupied by the Humanities Department. Teacher Education naman ang nasa right,” pag-tuloy ni Kuya Red sa campus tour namin.
All I can say is ‘Wow! Ang ganda.’
Pagkatapos ng sight seeing sa main building, dumiretso na kami sa parking lot—sa napakalawak na open space parking lot. Hindi ko alam kung parking lot pa ba o may pa-car show si mayor.
Sa bungad pa lang, agaw atensyon na ang mga mamahaling sasakyan na parang naka-exhibit doon, lalo na ‘yong mga bold colors. May bright yellow na Ferrari, may neon green na Lamb, may mga customized vintage cars pa. Kumikinang pa ang mga ito, either bagong carwash o bago talaga.
Sa gawing kanan ay may mini fountain na napapalibutan ng Japanese garden at mga trimmed na bonsai. May mga stone benches doon na maaring tambayan ng mga estudyante. Sa gawing kaliwa naman at sa tapat ng fountain ay may dalawang stone towers na pinagdurugtong ng isang stone bridge. Ang kulay, mga bintana, pati na rin ang mga dekorasyon ng building na iyon ay ibinase sa disenyo ng main building.
My brother saw me staring at the building which seems to be patterned after the Petronas Towers. Posible kaya iyon? Parang mas matanda pa ang building na iyon kaysa sa Petronas Towers, eh.
“Beautiful, isn’t it? That is the Agatha Griffiths Building. The left tower is occupied by Architecture students. The right tower is where I spent three fourths of my five years in SPU. That’s where you’ll find the Engineering Department and the most good looking and talented people in SPU.”
“Psh. K,” I said rolling my eyes at him.
Then a mischievous smile crept from his face, “but the really interesting part is that,” he said while pointing at the middle of the building.
“The bridge?” I asked.
He nodded in response.
Muli kong ibinaling ang tingin ko sa stone bridge to find out what’s so special about it. Puro mga boys ang naroon. Ang iingay nila. Kahit malayo kami naririnig ko ang tawanan at palakpakan nila. Ngunit, halos malalag ang panga ko noong napansin ko ang mga hawak nilang white board with numbers habang may mga dumaraang babae sa harapan nila.
“Oh, you have got to be kidding me,” I said, my voice almost a whisper.
Nabaling ako kay Kuya Jared and I asked him, “are they doing what I think they’re doing? Nag-re-rate ba sila ng mga babaeng dumaraan?”
“That is the ‘Runway.’ And those guys are just living up to the Engineering and Architecture Department’s tradition.”
“Tradition? Tradition iyan? Kailan pa naging tradition ang kamanyakan, kuya?”
Napalatak na lang si kuya at umiling, “loosen up, Lorryce. Huwag mong seryosohin lahat ng bagay. You have to learn how to have fun once in a while. Huwag kang mag-alala, may sense of fairness ang mga Peterfolks, maya-maya lang ay mga babae naman ang tatambay riyan para mag-rate ng mga lalaki.”
“And you have to know that here in SPU, there is the so called Runway Rule. It says, ‘passing by the Runway means you consent to being rated.’”
“Don’t you think it’s mean?”
“Yeeesss. It could be. But you see, the real world is a lot harsher than that. Siguro kaya pinapabayaan lang iyan ng SPU para na rin turuan ng leksyon ang mga estudyante na kapalan ang mga balat. Dahil sa totoong mundo, kailangang mong matutong lumunok ng ka-bulshitan dahil kung hindi ay malalamon ka ng buong-buo at hindi mag-a-adjust ang mundo para lang sa’yo.”
“Minsan, kahit ayaw mo, kailangan mong matutong makisama. But of course, you have to be careful not to lose your humanity. Besides may choice ka naman. Kung ayaw mong ma-rate, huwag kang dumaan sa Runway, maraming ibang daanan.
“Isa pa, kung sa mga conservative ay bastosan iyan, iba sa amin. We’d like to look at it as a way of appreciating the beauty of God’s creation.”
Bahagya na lamang akong natawa sa huling sinabi ni kuya. Okay na sana, eh. Nabilib na ako sa very enlightening lesson ni Kuya Red kaso humirit pa.
“Appreciating the beauty of God’s creation, huh. Kamanyakan ‘yon kuya. Pinaganda mo lang.”
He just chuckled and shook his head in response. “You’ll understand in time. Sige na. Dito na lang kita maihahatid. Malaki ka na at hindi na alagain. Kaya mo nang maghanap ng classroom mo. Get outta ma car.”
Natawa na lang ako sa pagtataboy ng kuya ko.
“Fine. Sige na kuya. I’ll go ahead. Hihintayin ko na lang si Hannah Banana. Thank you. How ‘bout a kiss?”
His face soured when I tried to offer him a kiss, “no. Just go.”
“Hmm, grabe ang sweet mo talaga, kuya.”
Nakababa na ako sa sasakyan at isasara ko na iyong pintuan nang tinawag ako ulit ni Kuya Jared.
“Lorryce, take this,” I hesitantly took from him the paper bag that he handed me.
“This is SPU, sis. There’s an unspoken dress code.”
“Huh?” I asked confused. He just brushed me off and closed the door of his car and just like that, he drove away leaving me with a big question mark. I was only able to take a few steps when I stop on my tacks as I took in the view in front of me.
Holy guacamole…
Right then and there, my brother’s words once again echoed in my head.
“This is SPU, sis. There is an unspoken dress code.”
Overwhelming aesthetic! Upper East Side much.
I feel like I stepped in a fashion show more than in a University. I suddenly saw myself surrounded by very well-dressed fashionistas. Everybody is making a statement with the way they dress and walk. I see all kinds of styles.
They all look like they walked straight out of a magazine. May naka-outfit na parang member ng isang sikat na K-pop group dahil sa mga kakaibang hairstyles at kulay ng buhok nila. May mga parang a-attend ng kasal kasi naka-tuxedo. May mga girls na komportableng naglalakad in their five-inch stilletos.
Lahat ng nakikita ko, mukhang mamahalin. Nagkalat ang mga high end luxury fashion brands na gamit ng mga estudyante. Mula Hermes hanggang Versace, mula Armani hanggang Hilfiger, mula Rolex hanggang Prada, name it, may makikita ka. I even saw some girls wearing rare diamonds!
‘Di ko tuloy napigilang tumingin sa sarili ko. V-neck na white t-shirt saka simpleng skinny jeans at converse lang naman ang suot ko. Nakalugay ang aking mahaba at itim na buhok at malalaking kulot lamang ang tanging palamuti nito.
It’s my first day in SPU and I’m still testing the waters kaya I decided to go low key on my outfit. Kung alam ko lang na ganito pala ang kalakaran dito, ‘di sana um-outfit rin ako.
Hindi man lang ako in-inform nina kuya para nakapaghanda ako. Mabuti na lang, kahit papaano medyo pasok naman sa dress code ng SPU itong Antigona Givenchy sling bag na regalo sa akin ni Hannah at nakapag-make up ako ng slight.
And speaking of, ayan na siya.
Witwiw, chix.
“Am I the only one who did not get the dress code memo?” I asked her. She came prepared. Mula ulo hanggang paa, pusturang-pustura.
“Ganda ko ‘no!” ngiting-ngiting pagmamalaki niya.
She shook her head in disappointment after looking at me from head to toe, “Lorryce, I saw you wear better clothes. You did not do your research, did you? SPU’s population composes mainly of fashionistas.”
“Hhhhmmm, that explains the Louis Vuitton,” sabi ko sa kanya habang nakatingin sa bag niya.
“Yup. Cute, ‘no,” bumulong siya sa akin, “8,000.00 sa ukay. Legit.”
Marahan akong natawa. Mahilig si Hannah sa mga branded bags. May collection siya ng mga branded original bags. Kung tutuusin, afford na afford naman niya ang mag-shopping ng mga brand new bags sa Europe. Pero marunong siyang mag-ukay, praktikal daw.
“Ano naman ‘yan?” tanong ni Hannah habang nakatingin sa hawak kong paper bag.
Sinilip ko ang laman no’ng paper bag na bigay ni Kuya Red. I just can’t help but smile at what he got me.
“Tignan mo nga naman, he is sweet in his own ways,” I said smiling.
Na-curious si Hannah kaya sinilip din niya. She just flashed me a satisfied smile as soon as she saw what’s inside.
“Your brother just got you a Valentino Garavani outfit for school. Ugh! Sana may kuya rin ako, o kahit hindi kuya, basta kapatid, masaya na ako.”
“Bakit, nandito naman ako, ah. ‘Di ba nga we’re sisters from different mothers,” I teased.
She looked at me intently, tila ba sinusuri ang aking mukha, “hmmm… sige na nga, pwede na. Let’s go, BFF, maghahanap pa tayo ng classroom.” She locked her arms around mine and she was smiling widely when she said, “but first we have to get you into the right clothing, BFF.”
I can’t help but chuckle at that, “yup! Baka magmukha pa akong alalay ng mahal na prinsesa kapag tumabi ako sa’yo.”
To fit into the unspoken dress code, I changed into the clothes that my brother got me. In fairness naman sa kuya ko, he knows my size. Kinilig tuloy ako. Kasi at least na-confirm ko na he does pay attention to me.
Now, I’m wearing an all white one piece Valentino jumpsuit. Wrap style ang top, samantala, flowy squarepants naman ang bottom na may hanggang hita na side slit. Pinaresan pa ito ng metal belt at three inch stilettos. I just tied my hair in a high messy ponytail para naman hindi ako masyadong formal tignan.
Now, I’m ready to go and see and conquer just like Kuya Jared!
Inilahad ni Enrico sa harapan ni Enrique ang dalawang bags ng Nike. Nang suriin ni Enrique, isang Air Jordan 1 at isang Lebron 10 and laman ng mga bag.“Kararating lang ni Dad galing business trip sa US. Pasalubong daw niya sa atin ‘yan. Ma-una ka nang pumili,” anunsyo ng nakatatandang si Enrico.Hindi napigilan ni Enrique ang mapangisi. “Hinintay mo talaga akong maka-uwi para papiliin ng sapatos?”Umiling si Enrico. “Huwag kang feeling. May tinapos lang ako, hindi kita hinintay.”Ang totoo, parehong gusto nina Enrico at Enrique iyong Air Jordan. Iyon nga lang, alam rin nilang pareho nilang gusto iyon kaya nag-aalangan sila sa pag-pili.“Air Jordan 1, Kuya. Ang tagal mo nang naghahap nito, and look, it’s our size… Pero papaano ba ‘yan, gusto ko rin.” Isang makahulogang tingin ang ipinukol ni Enrique sa kapatid pero hindi iyon pinatulan ni Enrico..“Eh, ‘di sa’yo na. Wala namang problema sa akin ‘yon. 'Yong Lebron na lang ang sa akin. Pero pahiram naman ako paminsan-minsan,” nakangitin
Pag-ibigLumapag na ang isang private charter plane sa runway ng NAIA.“Ah! It’s so good to be back home,” maligayang bulalas ng isang magandang babae habang inaalis ang aviator sunglasses mula sa kanyang mata. Liningon ng babae ang lalaking bumababa sa hagdanan ng sinakyan nilang private plane.“Hey Enrico! Lunch muna tayo sa Polo Club.”Ngumiti at tumango na lamang si Enrico bilang pagsang-ayon. Sinalubong ang dalawa ng kailang mga assistants nila na kumuha ng kanilang mga gamit. Hindi nagtagal, isang asul na Rolls Royce ang sumundo kina Enrico sa mismong runway ng paliparan.“Welcome home, Sir Enrico. Miss Margaux,” nakangiting bati ng chauffer.“Thank you, Billy. I’ll take it from here.”Tumango lamang ang chauffer na si Billy at ibinigay kay Enrico ang susi ng sasakyan. Inilagay na rin ng assistants sa trunk ng sasakyan ang maleta ng dalawa. Pumasok na sa driver side ng Rolls Royce si Enrico at binuksan naman ni Billy ang pintuan ng passenger side para kay Margaux.“Kailan ka sus
“Lorryce, I’m breaking up with you.”Muntik ko nang maibuga ang beer na iniinom ko sa sinabi ni Enrique. Hindi ko ma-iwasa ang bumaling sa kanya. He was staring at me dead serious.“Let’s break up,” ulit niya.Pinilit kong itulak ang beer na nasa bibig ko papasok sa aking katawan.“Huh?” was all that I can say. Bakit feeling ko disappointed ako na matatapos na itong pagpapanggap namin?Well, guess what, reality check is real, Lorryce Cologne Manansala Rivera.“Mildred knows. All this time, she knows.”Kung gano’n, wala palang kwenta iyong mga pagpapakasweet namin ni Enrique sa isa’t isa sa harapan ni Mildred. Alam naman na pala niya.“I-I’m sorry, E. Mukhang nagsayang tayo ng effort. Kung alam pala ni Mildred baka—”“No. Nag-usap kami. Sabi niya, naiintindihan na niya at tanggap na niya. We succeeded on my part of the deal. Gusto kong marinig mula sa’yo kung ako ba, nagtagumpay na tulungan kang makalimot sa ex mo?”Saglit akong natigilan sa tanong ni Enrique. Talaga bang seryoso siya
Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi ko namalayan na natapos na ang unang semester ko sa SPU. I can’t deny that my first semester in SPU was really fun and I am looking forward to my second.Two weeks ago, I took my final exams. Kahit na burntout kami sa dami ng mga last minute requirements, masaya pa rin ang experience. Sobrang thankful rin ako kay Enrique dahil tinulungan talaga niya ako sa ilan sa mga projects ko, lalong-lalo na sa Math. I don’t know how he did it but he made me a master of functions and derivatives in like two hours!I got a text from our class representative this morning. Ngayong araw ilalabas ang official grades namin. We can check it online but I opt to go to school and get my grade card. Ewan ko ba, basta gusto kong ma-experience iyong feeling ng pumila sa window ng Record’s Section para kumuha ng grade. Hindi naman hassel iyon kasi wala masyadong pila sa SPU at wala rin naman akong gagawin. I can’t hang-out with Hannah Banana kasi nasa Tagaytay sila ng fami
LorryceNandito kami ngayon sa bahay nina Ate Pia. Nag-invite kasi siya para sa isang dinner date bago kami sumabak sa final exams next week. We are here with her closest friends. Narito rin sina Enrique at ang mga kaibigan niya.Busy sa kitchen si Ate Jewel. Siya kasi ang incharged sa menu. Kahit may mga cook dito sa bahay nina Ate Pia, nagprisinta pa rin si Ate Jewel para magluto. Sinamahan namin siya sa kusina para tumulong. Nag-bo-bonding kaming mga girls dito sa kusina habang naghahanda ng dinner. Nasa pool side naman ang mga boys at nagchichismisan.Kanina lang rin namin nalaman ni Hannah na dito sa mansion nina Enrique nakatira si Ate Pia. Kaya naman hot topic para sa amin ni Hannah kung papaano nangyari iyon.“Sandali. Ate Pia, ikwento mo naman kung bakit dito ka nakatira sa bahay nina Enrique. Magkamaganak ba kayo?” tanong ni Hannah.“Hindi. Magkakaibigan ang parents namin. But my parents died when I was thirteen years old. Nag-crash ang eroplanong sinasakyan namin. Hindi na
LorryceNandito kami ngayon sa Blackhole. Nag-pa-party ang mga Peterfolks dahil sa pagkakapanalo ng Kings kanina. Nag-e-enjoy ang mga tao sa loob, sobrang hype nila. Sabagay, kahit naman ako naki-sali rin sa hype. Lumabas muna ako para magpahangin.“Hey beautiful.”I heared someone talk behind me. Pagkalingon ko, nakita ko si Zane na may hawak na drinks while smiling at me.You see, Zane is somewhat a two faced creature. Ang unang mukha niya ay isang alpha male na feeling God’s gift to women. Ang ikalawang mukha ay isang simpleng lalaki na sweet and caring, such a knight in shining armor. The second one is the Zane that I fell in love with; the one that only comes out when it’s just the two of us; the one that not a lot of people know; and also the one in front of me.“Iced Tea?” he offered. Kinuha ko naman iyon saka kami parehong naglakad ng kaunti papunta sa sasakyan niya at sumandal sa hood nito.“Anong ginagawa mo rito? No girls?” tanong ko.“Natalo kami kanina. I need a drink. Ma