Chapter 2: A Cage of Gold

Dahan-dahan kong inikot ang tingin sa loob ng penthouse. Napakalawak ng espasyo, puno ng modernong kasangkapan at mamahaling dekorasyon. Pero kahit gaano ito kaganda, hindi ko mapigilang maramdaman ang bigat sa dibdib ko parang isang ginintuang hawla na hindi ko alam kung kailan ko matatakasan.

Tahimik akong naglakad papunta sa floor-to-ceiling window. Mula rito, tanaw ko ang buong lungsod mga ilaw, sasakyan, at mga taong patuloy lang sa buhay nila. Samantalang ako? Nakatayo sa isang lugar na hindi akin, sa isang buhay na hindi ko alam kung paano ko haharapin.

"I made sure everything you need is here."

Napapitlag ako nang marinig ko ang boses ni Dominic sa likuran ko. Napakabilis ng tibok ng puso ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa epekto ng presensya niya.

Hindi ako lumingon.

"At kung may kailangan akong wala rito?"

Naramdaman ko ang paglapit niya. Kahit hindi ko siya nakikita, ramdam ko ang init ng katawan niya sa likuran ko.

"Then tell me,"

sagot niya sa mababang boses.

"And I’ll make sure you get it."

Ang tono niya ay tila isang pangako… o isang babala.

Huminga ako nang malalim at tumalikod para harapin siya. Nakasuot pa rin siya ng itim na suit, ngunit bahagya na niyang niluwagan ang kanyang kurbata. Ang presensya niya ay parang isang aninong hindi mo matatakasan—kahit hindi siya gumagalaw, pakiramdam ko ay hawak na niya ang lahat ng kontrol.

"May mga rules ba ako dapat sundin?"

tanong ko, pilit na pinapanatili ang kontrol sa sitwasyon.

Bahagyang lumitaw ang ngiti sa labi niya.

"Smart question."

Lumapit pa siya nang bahagya, halos maramdaman ko na ang hininga niya sa balat ko.

"Rule number one,"

aniya,

"you belong to me now. Your decisions, your actions… lahat ng iyan, may konsekwensya."

Napalunok ako.

"Rule number two,"

itinukod niya ang isang kamay sa gilid ko, trapping me between him and the cold glass window.

"Don’t lie to me, Ava. I don’t tolerate dishonesty."

Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Pero hindi ako nagpakita ng takot. I’ve played dangerous games before I just never expected to be caught in one this deep.

At ang pinakamasakit… hindi ko sigurado kung gusto kong manalo o bumigay na lang.

"That’s all for now,"

dagdag niya bago lumayo.

"You’ll learn the rest along the way."

Nanatili akong nakatayo roon, nakatingin sa likuran niya habang naglakad siya papunta sa isang kwarto sa dulo ng penthouse. Bago siya pumasok, huminto siya at tumingin muli sa akin.

"Good night, Ava."

At sa pagbagsak ng pinto, tuluyan akong naiwan sa katahimikan kasama ang lahat ng tanong na hindi ko pa kayang sagutin. Ang buhay ko bilang si Ava Castillo ay tapos na.

At ang bagong buhay ko bilang asawa ni Dominic Velasco? Kakasimula pa lang.

Pagkalabas ni Dominic, dumaan ang ilang minuto bago ako nakagalaw. Ramdam ko pa rin ang init ng presensya niya, ang bigat ng mga salitang iniwan niya sa akin.

"You belong to me now."

Ilang beses kong inulit iyon sa isip ko, sinusubukang tanggapin ang realidad na kinalalagyan ko ngayon. Hindi ko pa rin alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon o kung paano ako makakatakas dito.

Mabigat ang mga paa kong lumapit sa kama. Malambot ang kutson, masyadong malaki para sa akin, at amoy mamahalin ang mga bedsheet. Pero sa halip na pakalmahin ako ng marangyang paligid, lalo lang nitong pinaalala na nasa teritoryo ako ng isang lalaki na hindi ko kayang pagkatiwalaan.

Humiga ako, nakatingin sa kisame, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, hindi ako dalawin ng antok. Laging bumabalik sa isip ko ang paraan ng pagtingin ni Dominic sa akin parang alam niya ang bawat iniisip ko, parang hindi ako puwedeng magtago ng kahit ano sa kanya.

"Don’t lie to me, Ava. I don’t tolerate dishonesty."

Ano ang mangyayari kung malaman niyang may sarili akong plano? Maya-maya, isang tunog ang bumasag sa katahimikan.

Click.

Napabangon ako.

Napatakbo ang mata ko sa paligid, hinahanap ang pinagmulan ng tunog. Doon ko lang napansin ang maliit na security camera sa isang sulok ng kwarto pula ang ilaw, indikasyon na nakaon ito. Nanlamig ang katawan ko Binabantayan niya ako.

Tumayo ako at lumapit sa camera, pinakiramdaman kung may ibang nakatingin sa akin. Kinuyom ko ang kamao ko at huminga nang malalim.

Kung inaakala niyang matatakot ako, nagkakamali siya.

Nilapitan ko ang camera, hinayaang makita niya ang determinasyon sa mata ko.

"Hindi mo ako pag-aari, Dominic."

bulong ko, pero alam kong maririnig niya. At kung paano ako napasok sa larong ito, ako rin ang makakahanap ng paraan para lumabas.

Ang tanong lang... sino ang unang bibigay? Masyadong tahimik ang penthouse. Pero sa tahimik na iyon, ramdam ko ang bigat ng panonood niya.

Tumingin ako sa security camera, ang pulang ilaw nito ay nakatitig sa akin tulad ng mismong may-ari nito si Dominic Velasco.

"Hindi mo ako pag-aari, Dominic."

Bulong ko sa sarili ko, pero alam kong maririnig niya.

Tinalikuran ko ang camera at tumungo sa malaking aparador. Hindi ko na kailangang magbukas dahil bahagya na itong nakabukas. Sa loob, isang hanay ng mamahaling damit ang nakasabit lahat bago, lahat eksaktong sukat ko. Pati ang underwear.

Napakuyom ako ng kamao Pinaghandaan niya ang lahat. Pinalitan ko ang suot kong damit ng isang silk nightdress na nahanap ko sa isang drawer. Malambot ito sa balat, pero mas naramdaman ko ang kakaibang lamig. Para bang kahit anong suotin ko, hindi ko matatakasan ang pakiramdam na… pag-aari niya ako.

Bigla, isang tunog ang bumasag sa katahimikan.

Tok. Tok.

Mabilis akong napalingon sa pinto.

Hindi ako nagsalita. Pero ang pintuan, unti-unting bumukas. At doon, sa anino ng ilaw mula sa hallway, tumayo si Dominic.

Mabagal siyang lumapit, hindi inaalis ang titig sa akin.

At bago ko pa siya mapigilan, dumaan sa labi niya ang isang mapanganib na ngiti.

"Miss mo ba ako, Ava?"

Napakuyom ako ng palad. Lintek.